ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2038

เซียวเฉวียนโกรธจนเส้นเลือดปูดโปน เขากำปั้นแน่นแล้วฟาดไปที่ย่าเหยียน

เมื่อรู้ความจริงแล้ว เซียวเฉวียนไม่มีทางไว้ชีวิตย่าเหยียนได้

เธอมีชีวิตอยู่ต่ออีกวินาที เซียวเฉวียนก็รู้สึกผิดต่อดวงวิญญาณทหารตระกูลเซียว 50,000 คน

การโจมตีครั้งนี้เต็มไปด้วยพลัง

ย่าเหยียนถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ในเวลาเดียวกันเธอก็ใช้พลังภายในไม้เท้า เตรียมต่อสู้กับเซียวเฉวียนอย่างเต็มที่

เธอพยายามปกปิดตัวตนและพลังมาโดยตลอด และไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องการดึงเลือดจากหว่างคิ้วของทหารตระกูลเซียว

แต่สิ่งต่างๆ ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอต้องการ แม้ว่าเธอจะซ่อนตัวมานานกว่าหนึ่งพันปี แต่ตัวตนของเธอก็ถูกเซียวเฉวียนเปิดเผย

แม้ว่าเรื่องทหารตระกูลเซียวจะผ่านมา 15 ปีแล้ว แต่เซียวเฉวียนก็ยังสามารถสืบหาความจริงได้

ด้วยการปรากฏตัวของเซียวเฉวียน หลายสิ่งหลายอย่างก็พัฒนาไปในทางที่ไม่สามารถควบคุมได้

ดังนั้น นักปราชญ์จึงพูดว่าเซียวเฉวียนเป็นตัวแปรที่ไม่คาดคิดก็ไม่ผิด

นักปราชญ์ทำผิดที่ไม่ควรไล่ล่าเซียวเฉวียนและพยายามกำจัดเขาให้สิ้นซาก เพียงเพราะคำทำนายของเขา

มีคำกล่าวที่พูดว่า ห้ามไล่ศัตรูจนมุม

นั่นคือเหตุผล

จนถึงตอนนี้ ย่าเหยียนยังคิดว่าเรื่องของเธอถูกเปิดเผยเพราะนักปราชญ์พยายามจัดการกับเซียวเฉวียน

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาส่งหมิงเจ๋อไปฆ่าเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนที่อยู่ไกลถึงเมืองหลวง คงไม่มีทางเกี่ยวข้องกับซินเจียง และคงไม่มีทางรู้จักสำนักหมิงเซียน

นักปราชญ์ช่างไร้ประโยชน์!

และเธอก็เผลอบอกความจริงกับเซียวเฉวียนไป

แต่ใครจะคิดว่าเซียวเฉวียนที่ถูกพิษเข็มของเธอนั้น ยังสามารถรอดชีวิตมาได้!

พูดได้ว่าเซียวเฉวียนช่างโชคดีจริงๆ!

เซียวเฉวียนไม่ได้ลดทอนการโจมตีลงแม้แต่น้อย เขารีบเข้าหาย่าเหยียนอย่างสายฟ้าแลบ

และย่าเหยียนก็พร้อมแล้ว เธอเหวี่ยงไม้เท้าใส่เซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนไม่ได้หลบ เขาใช้มือเปล่าปัดไม้เท้าออกแล้วดันไปข้างหน้า โดยใช้ไม้เท้าประลองพลังภายในกับย่าเหยียน

พลังภายในอันทรงพลังของทั้งสองทำให้ไม้เท้าส่งเสียงแตก ย่าเหยียนได้ยินแล้วหรี่ตามลงเล็กน้อย กระตุ้นพลังภายในมากขึ้น

ในเวลาเดียวกันเธอก็ยกมืออีกข้างขึ้นมาวางบนไม้เท้า ใช้มือทั้งสองข้างพยายามผลักเซียวเฉวียนกลับ

แต่เซียวเฉวียนไม่ได้ขยับเลย เขาจ้องมองย่าเหยียนด้วยสายตาเย็นชาและฮึดฮัดว่า “ถ้าท่านไม่อยากแพ้ต่อข้า คนธรรมดาอย่างข้า ท่านสามารถเลือกที่จะฆ่าตัวตายได้”

อย่างน้อยท่านก็ย่าเหยียนจ้องมองเซียวเฉวียนด้วยสายตาโหดเหี้ยมและหัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าข้าจะฆ่าตัวตายงั้นหรือ?เจ้าคิดว่าข้าจะทำอย่างนั้นหรือ?”

ช่างน่าขัน!

ไม่น่าแปลกใจที่คนทั้งโลกจะพูดว่าเซียวเฉวียนหยิ่งยโสและไม่เคารพใคร

ย่าเหยียนเพิ่งเห็นมัน

เขา รู้ดีว่าย่าเหยียนเป็นคนจากยุคโบราณคุนหลุน ผู้มีชีวิตอยู่ในโลกนี้มานานกว่าพันปี และมีพลังมากกว่าเขา แต่เขายังกล้าพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้

เมื่อนั้นย่าหยานจึงให้เขาได้เห็นว่าเธอนั้นเก่งกาจแค่ไหน!

ย่าหยานใช้กำลังอย่างแรง ดันไปข้างหน้าทำให้เซี่ยวชวนถอยหลัง

ในโอกาสนี้ ย่าเหยียนตามต่อยอดชัยชนะ ใช้กำลังเต็มที่ดันเซี่ยวชวนไปข้างหลัง

ข้างหลังเซียวเฉวียนมีต้นไม้หนึ่งต้น เป้าหมายของเธอคือการดันเซียวเฉวียนไปชนกับต้นไม้นั้น ทำให้เขาไม่มีทางสู้กลับ

จากนั้นจึงทิ้งเขาไว้ให้ตาย

เซียวเฉวียนไม่ทราบแผนการของย่าเหยียน แต่เขาต้องการเปลี่ยนสถานการณ์ที่เป็นรองนี้เขาวางมืออีกข้างหนึ่งลงบนไม้เท้า แล้วใช้กำลังทั้งสองข้างชั่วคราวหยุดการโจมตีของย่าเหยียนทั้งสองคนหยุดอยู่กลางอากาศ

แสงสว่างจากพู่กันเฉียนคุนยิ่งทวีความรุนแรง ย่าเหยียนแทบแสบตา

เซียวเฉวียนไม่ลังเลที่จะใช้ทักษะทั้งหมดเพื่อต่อสู้กับย่าเหยียน

ในการจัดการกับคนอย่างย่าเหยียน เซียวเฉวียนย่อมไม่ใจอ่อน เขาทุ่มเทใช้ทุกทักษะที่มี ไม่รีรอที่จะใช้มัน

ตอนนี้ไม่ใช้ แล้วจะเก็บไว้เฉลิมฉลองปีใหม่หรือ?

เซียวเฉวียนท่องบทกวี” "เพลงหิมะขาวส่งท่านผู้พิพากษาฮุ่กลับเมืองหลวง" ของเฉินซานราชวงศ์ถัง

ลมเหนือพัดโหมกระหน่ำหญ้าขาวหักโค่น ท้องฟ้าทางเหนือหิมะตกตั้งแต่เดือนแปด

ทันใดนั้นเหมือนสายลมใบไม้ผลิพัดมาในคืนหนึ่ง ดอกไม้พฤกษาชาติบานสะพรั่งดั่งหมื่นต้น

หิมะโปรยปรายลงบนม่านประตูม่านบังแดด เปลือกสัตว์ไม่สามารถให้ความอบอุ่น ผ้าห่มปูที่นอนก็บาง

นายพลมือเย็นจนงอธนูไม่ได้ ทหารสวมเสื้อเกราะเหล็กที่เย็นยะเยือก

ทะเลทรายกลายเป็นน้ำแข็งหนาหลายสิบ รอยร้าวปรากฏบนท้องฟ้ายาวเหยียดหลายหมื่นลี้

แม่ทัพจัดเลี้ยงในเต็นท์เพื่อส่งแขก เครื่องดนตรีฮู้ฉิน พิณ และขลุ่ยบรรเลงเพลง

หิมะตกหนักหน้าประตูค่ายในยามเย็น ธงแดงแข็งค้าง ลมพัดไม่ไหว

เขาอ่านบทกวีจบ เซียวเฉวียนตะโกนคำว่า "ประหาร!"

ความหมายของบทกวีนี้คือ ลมเหนือพัดโหมกระหน่ำหญ้าขาวหักโค่น อากาศในดินแดนทางเหนือหนาวเย็นจนหิมะตกในเดือนแปดทันใดนั้นเหมือนสายลมใบไม้ผลิพัดมาในคืนหนึ่ง ดอกไม้พฤกษชาติบานสะพรั่งดั่งหมื่นต้นหิมะโปรยปรายลงบนม่านประตูม่านบังแดด เปลือกสัตว์ไม่สามารถให้ความอบอุ่น ผ้าห่มปูที่นอนก็บาง

มือของนายพลเย็นจนงอธนูไม่ได้ ทหารสวมเสื้อเกราะเหล็กที่เย็นยะเยือกทะเลทรายกลายเป็นน้ำแข็งหนาหลายสิบ รอยร้าวปรากฏบนท้องฟ้ายาวเหยียดหลายหมื่นลี้

แม่ทัพจัดเลี้ยงในเต็นท์เพื่อส่งแขก เครื่องดนตรีฮู้ฉิน พิณ และขลุ่ยบรรเลงเพลงหิมะตกหนักหน้าประตูค่ายในยามเย็น ธงแดงแข็งค้าง ลมพัดไม่ไหว

ประตูตะวันออกเมืองลั่วไถส่งท่านกลับเมืองหลวงหิมะปกคลุมหนาบนเส้นทางเทือกเขาเทียนชานยามท่านจากไปขุนเขาสลับซับซ้อนจนมองไม่เห็นท่านอีกต่อไปเหลือเพียงรอยเท้าม้าบนหิมะขาวโพลน