เซียวเฉวียนโกรธจนเส้นเลือดปูดโปน เขากำปั้นแน่นแล้วฟาดไปที่ย่าเหยียน
เมื่อรู้ความจริงแล้ว เซียวเฉวียนไม่มีทางไว้ชีวิตย่าเหยียนได้
เธอมีชีวิตอยู่ต่ออีกวินาที เซียวเฉวียนก็รู้สึกผิดต่อดวงวิญญาณทหารตระกูลเซียว 50,000 คน
การโจมตีครั้งนี้เต็มไปด้วยพลัง
ย่าเหยียนถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ในเวลาเดียวกันเธอก็ใช้พลังภายในไม้เท้า เตรียมต่อสู้กับเซียวเฉวียนอย่างเต็มที่
เธอพยายามปกปิดตัวตนและพลังมาโดยตลอด และไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องการดึงเลือดจากหว่างคิ้วของทหารตระกูลเซียว
แต่สิ่งต่างๆ ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอต้องการ แม้ว่าเธอจะซ่อนตัวมานานกว่าหนึ่งพันปี แต่ตัวตนของเธอก็ถูกเซียวเฉวียนเปิดเผย
แม้ว่าเรื่องทหารตระกูลเซียวจะผ่านมา 15 ปีแล้ว แต่เซียวเฉวียนก็ยังสามารถสืบหาความจริงได้
ด้วยการปรากฏตัวของเซียวเฉวียน หลายสิ่งหลายอย่างก็พัฒนาไปในทางที่ไม่สามารถควบคุมได้
ดังนั้น นักปราชญ์จึงพูดว่าเซียวเฉวียนเป็นตัวแปรที่ไม่คาดคิดก็ไม่ผิด
นักปราชญ์ทำผิดที่ไม่ควรไล่ล่าเซียวเฉวียนและพยายามกำจัดเขาให้สิ้นซาก เพียงเพราะคำทำนายของเขา
มีคำกล่าวที่พูดว่า ห้ามไล่ศัตรูจนมุม
นั่นคือเหตุผล
จนถึงตอนนี้ ย่าเหยียนยังคิดว่าเรื่องของเธอถูกเปิดเผยเพราะนักปราชญ์พยายามจัดการกับเซียวเฉวียน
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาส่งหมิงเจ๋อไปฆ่าเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนที่อยู่ไกลถึงเมืองหลวง คงไม่มีทางเกี่ยวข้องกับซินเจียง และคงไม่มีทางรู้จักสำนักหมิงเซียน
นักปราชญ์ช่างไร้ประโยชน์!
และเธอก็เผลอบอกความจริงกับเซียวเฉวียนไป
แต่ใครจะคิดว่าเซียวเฉวียนที่ถูกพิษเข็มของเธอนั้น ยังสามารถรอดชีวิตมาได้!
พูดได้ว่าเซียวเฉวียนช่างโชคดีจริงๆ!
เซียวเฉวียนไม่ได้ลดทอนการโจมตีลงแม้แต่น้อย เขารีบเข้าหาย่าเหยียนอย่างสายฟ้าแลบ
และย่าเหยียนก็พร้อมแล้ว เธอเหวี่ยงไม้เท้าใส่เซียวเฉวียน
เซียวเฉวียนไม่ได้หลบ เขาใช้มือเปล่าปัดไม้เท้าออกแล้วดันไปข้างหน้า โดยใช้ไม้เท้าประลองพลังภายในกับย่าเหยียน
พลังภายในอันทรงพลังของทั้งสองทำให้ไม้เท้าส่งเสียงแตก ย่าเหยียนได้ยินแล้วหรี่ตามลงเล็กน้อย กระตุ้นพลังภายในมากขึ้น
ในเวลาเดียวกันเธอก็ยกมืออีกข้างขึ้นมาวางบนไม้เท้า ใช้มือทั้งสองข้างพยายามผลักเซียวเฉวียนกลับ
แต่เซียวเฉวียนไม่ได้ขยับเลย เขาจ้องมองย่าเหยียนด้วยสายตาเย็นชาและฮึดฮัดว่า “ถ้าท่านไม่อยากแพ้ต่อข้า คนธรรมดาอย่างข้า ท่านสามารถเลือกที่จะฆ่าตัวตายได้”
อย่างน้อยท่านก็ย่าเหยียนจ้องมองเซียวเฉวียนด้วยสายตาโหดเหี้ยมและหัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าข้าจะฆ่าตัวตายงั้นหรือ?เจ้าคิดว่าข้าจะทำอย่างนั้นหรือ?”
ช่างน่าขัน!
ไม่น่าแปลกใจที่คนทั้งโลกจะพูดว่าเซียวเฉวียนหยิ่งยโสและไม่เคารพใคร
ย่าเหยียนเพิ่งเห็นมัน
เขา รู้ดีว่าย่าเหยียนเป็นคนจากยุคโบราณคุนหลุน ผู้มีชีวิตอยู่ในโลกนี้มานานกว่าพันปี และมีพลังมากกว่าเขา แต่เขายังกล้าพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้
เมื่อนั้นย่าหยานจึงให้เขาได้เห็นว่าเธอนั้นเก่งกาจแค่ไหน!
ย่าหยานใช้กำลังอย่างแรง ดันไปข้างหน้าทำให้เซี่ยวชวนถอยหลัง
ในโอกาสนี้ ย่าเหยียนตามต่อยอดชัยชนะ ใช้กำลังเต็มที่ดันเซี่ยวชวนไปข้างหลัง
ข้างหลังเซียวเฉวียนมีต้นไม้หนึ่งต้น เป้าหมายของเธอคือการดันเซียวเฉวียนไปชนกับต้นไม้นั้น ทำให้เขาไม่มีทางสู้กลับ
จากนั้นจึงทิ้งเขาไว้ให้ตาย
เซียวเฉวียนไม่ทราบแผนการของย่าเหยียน แต่เขาต้องการเปลี่ยนสถานการณ์ที่เป็นรองนี้เขาวางมืออีกข้างหนึ่งลงบนไม้เท้า แล้วใช้กำลังทั้งสองข้างชั่วคราวหยุดการโจมตีของย่าเหยียนทั้งสองคนหยุดอยู่กลางอากาศ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถึงตอน139 อ่านต่อไม่ได้ต้องทำอย่างไรครับ...
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...