ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2039

ในบทกวีนี้ กวีได้พรรณนาถึงทิวทัศน์อันงดงามของพรมแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือและฉากที่อบอุ่นในค่ายทหารซงเป่ย

แสดงความรักชาติของกวีและทหารชายแดน ความจริงใจที่พวกเขามีต่อเพื่อนร่วมรบ

บทกวีนี้ถูกหิมะทำให้เปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด ความแข็งแรงของพู่กัน โครงสร้างที่เปิดโล่ง สะดวก ถูกต้องและมีชีวิตชีวา สร้างความรู้สึกที่สวยงามอย่างน่าประหลาดใจ ไม่เพียงแต่เขียนด้วยเสียงที่เหมาะสมผ่อนคลายและเชื่อมโยงกัน ยังอ่อนโยนและเป็นผลงานชิ้นเอกที่หาได้ยากของชายแดนอีกด้วย

อารมณ์ความรู้สึกในบทกวีสามารถกระตุ้นพลังการต่อสู้ในร่างของเซียวเฉวียน ทำให้การลงโทษด้วยวาจามีพลังมากขึ้น!

เมื่อเซียวเฉวียนพูดจบ ฟ้าดินก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ท้องฟ้าที่แต่เดิมแจ่มใสแดดออก ตอนนี้กลับมืดลง เมฆดําเข้ามาปกคลุมและอุณหภูมิก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

แค่กังฟูเดียว หิมะก็เริ่มตกลงมามากขึ้นเรื่อย ๆ

บอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยน แถมสภาพอากาศก็ยังแปรปรวนหนักขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่ย่าเหยียนได้พบเห็นเรื่องแบบนี้

และสิ่งที่ยิ่งทำให้ย่าเหยียนประหลาดใจมากไปกว่านั้น นั่นก็คือ สายลมและหิมะทั้งหมดนั้นมุ่งเป้ามาที่เธอ

ลมพัดตรงมาที่หน้าของเธอ หิมะก็ตกลงมาที่เธอ

สายลมและหิมะพวกนี้ ก็เปรียบเสมือนอาวุธนับพันของเซียวเฉวียน เมื่อกระทบไปที่ร่างของย่าเหยียน จึงทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด

ก็เหมือนกับพู่กันเฉียนคุน ที่รู้ว่าตรงไหนจะทำให้ย่าเหยียนเจ็บปวดมากที่สุด สายลมก็พัดไปที่เธออย่างแรง หิมะก็ตกลงทางเธอ

อุณหภูมิที่ต่ําลงอย่างฉับพลัน ทำให้ย่าเหยียนสั่นเทาไปทั้งตัว

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า เซียวเฉวียนคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมเยอะจริง ๆ !

การลงโทษด้วยวาจานี้ ก็เป็นเรื่องยากที่ย่าเหยียนจะรับมือได้

เนื่องจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เธอทำได้แค่เพียงสร้างฉากกั้นเพื่อป้องกันการโจมตีจากลมและหิมะ

จริง ๆ แล้วย่าเหยียนก็อยากจะใช้ฉากกั้นมาขวางกั้นแสงแดงขาวของพู่กันเฉียนคุน

หลังจากที่มีฉากกั้นแล้ว ย่าเหยียนก็พึ่งจะพบว่าฉากกั้นของเธอป้องกันแสงจากพู่กันเฉียนคุนไม่ได้

แต่ก็ยังดีที่พอจะกันลมและหิมะได้อยู่บ้าง

แต่เธอยังไม่ทันได้คลายความเหนื่อยล้า เธอพบว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ

ทำไมฉากกั้นนี้ถึงได้มีลมรั่วเข้ามา?

ไม่เพียงแค่นั้น หิมะก็ยังสาดเข้ามาได้

การลงโทษด้วยวาจาของเซียวเฉวียนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น ย่าเหยียนก็ได้ยินเสียง “ตู๊ม” ในหู ฉากกั้นของเธอก็พังลง

แสงจากพู่กันเฉียนคุน พายุพิโรธเหมือนปีศาจมาโจมตีย่าเหยียน แรงถึงขนาดที่สามารถฝังย่าเหยียนได้ทั้งเป็น!

ตอนที่อยู่คุนหลุน ย่าเหยียนก็เคยได้ยินเรื่องการลงโทษด้วยวาจาและปากกา แต่ก็แค่ได้ยินมา ไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเอง

ตอนแรกเธอก็รู้สึกว่า เก่งแค่ไหนก็คงสู้เธอไม่ได้

เธอก็ไม่เคยเก็บเรื่องการลงโทษด้วยวาจามาคิดเลย

วันนี้พอได้มาสัมผัสกับตัวเองแล้ว ก็รู้สึกตื่นเต้นมากจริง ๆ

เมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งของเธอ ก็ทําให้คนประหลาดใจมากขึ้นไปอีก!

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสร้างการลงโทษด้วยวาจาและปากกานี้ขึ้นมา และได้ตกไปอยู่ในมือไอสารเลวเซียวเฉวียนอีก

ลมพัดมากขึ้นและแรงขึ้นเรื่อย ๆ ย่าเหยียนก็ห้อยอยู่ในอากาศอีกต่อไปไม่ได้แล้ว สุดท้ายก็ลงมาที่พื้น

หิมะก็ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เสื้อผ้าของย่าเหยียนก็เปียนชุ่มไปด้วยหิมะ หิมะตกหนักจนทับกันเป็นชั้น ๆ หนาวมากซะจนย่าเหยียนต้องแอบกระตุ้นกำลังภายในให้ตัวเองอบอุ่นขึ้น

นอกจากนี้ยังมีพู่กันเฉียนคุนที่คอยจ้องหาช่องโหว่เพื่อจะมาทำร้ายย่าเหยียน

เธอเพียงคนเดียว ไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเหล่านี้ได้จริงๆ

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ถ้าไม่ฆ่าเซียวเฉวียนทิ้งซะตั้งแต่วันนี้ วันข้างหน้ามันคงยากกว่านี้มาก

ในเวลาเพียงไม่กี่วัน เซียวเฉวียนก็พัฒนาขึ้นมากขนาดนี้ หากยังให้เวลาเขาเพิ่มอีก ถึงเวลานั้นบางทีย่าเหยียนอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไป

นักปราชญ์มองไปที่ชายคนนั้นและพูดว่า “ที่นี่คือที่ไหนงั้นหรือ? เจ้าคือคนที่ช่วยข้าไว้หรือ?”

ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า “ที่นี่เป็นหมู่บ้านริมทะเลทราย ชาวบ้านที่นี่อบอุ่นมาก ท่านผู้เฒ่า พักผ่อนให้สบายใจเถอะ”

ที่แท้ นักปราชญ์ก็สลบไปสองวันแล้ว และส่วนชายคนนั้นเป็นพ่อค้า จะล่าช้าไม่ได้ จึงได้ให้เงินกับชาวบ้านและกำชับให้ดูแลนักปราชญ์ให้ดีที่สุด จากนั้นชายคนนั้นก็ได้จากไป

แต่ก่อนจะออกเดินทาง เขาก็ได้เข้ามาดูว่านักปราชญ์ฟื้นหรือยัง?

ถ้าไม่ใช่เพราะชายคนนี้ช่วยชีวิตเขาไว้ นักปราชญ์ก็อยากตบเขาจริง ๆ ยังมีหน้าจะมายิ้มอยู่อีก

นักปราชญ์ตกอยู่ในอาการโคม่ามาสองวัน กองทัพอาจตกอยู่ในมือของเซียวเฉวียนมากยิ่งขึ้น

มันถูกพระเจ้าลิขิตไว้หมดแล้ว !

นักปราชญ์ยิ่งใจร้อนก็ยิ่งล่าช้า

หลังจากที่รู้ถึงสภาพร่างกายของตัวเองและรู้สึกว่าเขาไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เขาลุกขึ้นและเตรียมที่จะออกไปจากที่นี่

ชายคนนั้นรีบห้ามแล้วพูดว่า "ท่านผู้เฒ่า ท่านพึ่งตื่นมา จะรีบไปไหนกัน?"

นักปราชญ์หันกลับมามองและพูดว่า “จากทะเลทราย พวกเจ้าเดินทางมานานแค่ไหนแล้ว?”

ทันใดนั้น เขาก็จำได้ว่าที่ ๆ เขาอยู่ มันคือส่วนที่ลึกมาก ๆ ของทะเลทราย

จากที่นั่นออกจากทะเลทราย เป็นคนทั่วไปล่ะก็ ต้องใช้เวลานานหลายวัน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง จู่ ๆ นักปราชญ์ก็รู้สึกว่า สองวันที่ชายคนนั้นบอกว่าโคม่า ก็คือตอนที่นอนอยู่ในหมู่บ้านนี้

จากทะเลทรายมาถึงหมู่บ้านนี้ ก็ไม่รู้ว่าเขานอนหลับไปนานแค่ไหนกัน

ผู้ชายตอบกลับมาทันทีทันใด "ก็ไม่นาน ก็แค่สามวันเอง"

สามวัน!

นักปราชญ์ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เผยให้เห็นสีหน้าแปลก ๆ