ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2046

เธอแสดงคำวิจารณ์ด้วยวาจาของเซียวเฉวียน ในขณะที่ส่งพลังงานภายในไปยังไม้ค้ำยันอย่างต่อเนื่อง เธอได้ทำการแข่งขันกับเซียวเฉวียน

แต่ไม่ว่าเธอจะใช้พลังภายในของเธอไปมากเพียงใด ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจมหายไปในมหาสมุทร และไม่มีผลกระทบต่อเซียวเฉวียน

แต่ก็ไม่ใช่ไม่ได้ผลซะทีเดียว อย่างน้อยมันก็ต้านทานความแข็งแกร่งภายในของเซียวเฉวียนเพื่อที่เขาจะได้ไม่สามารถทำร้ายเธอได้

แต่นี่ยังไม่เป็นที่พอใจของย่าเหยียน เธอไม่เพียงแค่ต้องการปกป้องตัวเองเท่านั้น เธอต้องการปกป้องตัวเองและฆ่าเซียวเฉวียนไปพร้อม ๆ กัน

ไม่สามารถทำร้ายเซียวเฉวียนได้ในขณะนี้ ย่าเหยียนยังคงพูดคุยเกี่ยวกับการส่งพลังงานภายในไปยังไม้ค้ำ เมื่อเห็นสีหน้าแปลก ๆ บนใบหน้าของเซียวเฉวียนย่าเหยียนจึงรู้ว่าเซียวเฉวียนค่อยๆ เริ่มต้านทานการโจมตีของเธอไม่ได้

มันต้องอย่างนี้สิ

เมื่อเห็นผลลัพธ์ ย่าเหยียนก็มั่นใจมากขึ้นทันที ดวงตาของเธอดูภาคภูมิใจฉายแวว “เหอะ ขิงน่ะยิ่งแก่มันยิ่งร้อน”

เซียวเฉวียนที่เป็นแบบนี้ แต่ก็เขายังคงต่อสู้กับเธอ แต่ก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

เพื่อที่จะโค่นเซียวเฉวียได้ในคราวเดียว ย่าเหยียนจึงรวบรวมความแข็งแกร่งภายในของเธออย่างลับๆ จากนั้นผลักฝ่ามือของเธอไปข้างหน้าไปตามไม้ค้ำยัน เตรียมที่จะโจมตีเซียวเฉวียนอย่างสาหัส

สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ ตอนนี้เซียวเฉวียนยอมล่ะมือจริง ๆ

เมื่อไม่ได้รับการประคับประคองจากเซียวเฉวียน ย่าเหยียนก็เดินโซเซไปข้างหน้าภายใต้ของความเฉื่อย และเข้าใกล้เซียวเฉวียนมากขึ้นเรื่อยๆเซียวเฉวียนใช้โอกาสนี้โจมตีเธอ

ย่าเหยียนมีสายตาที่รวดเร็วและมือที่ว่องไว เธอรีบใช้ไม้ยันรักแร้เพื่อต้านทานการโจมตีของเซียวเฉวียนและหลีกเลี่ยงฝ่ามือของเซียวเฉวียจได้ในสำเร็จ

แต่ไม้ค้ำยันกลับตกไปอยู่ในมือของเซียวเฉวียนซะอย่างนั้น

เซียวเฉวียนนี่ไม่ยอมอ่อนข้อเสียเปรียบให้เลยสักนิด

แม้ว่าจะไม่ได้ทำร้ายย่าเหยียน แต่เขาก็ยังเอาไม้ค้ำยันไปจากเธอ ช่างเป็นกลอุบายที่ฉลาดจริงๆ

คนอย่างย่าเหยียนที่ไร้อาวุธ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกห่างจากเซียวเฉวียนชั่วคราวเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเซียวเฉวียนทำร้าย

เพียวไม่กี่อึดใจ ย่าเหยียนไม่เพียงแต่จัดการกับเซียวเฉวียน เธอยังต้องรับมือกับลงโทษด้วยวาจาของเขา และรู้สึกเกลียดตัวเองเล็กน้อยที่ไร้ความสามารถ

เมื่อคิดว่าตนอยู่ที่นี่มานานขนาดนี้ แต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์จากมันเลย ในทางกลับกัน ตนใช้พลังงานทั้งกายและภายในไปมาก

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป หากเซียวหมิงชิวมาฆ่าด้วย ไม่แน่ว่าย่าเหยียนไม่ใช่คู่ปรับเซียวเฉวียนอีกต่อไป

ภายใต้ดุลพินิจ ย่าเหยียนตัดสินใจออกจากที่นี่ก่อน แม้จะไม่มีไม้ค้ำก็ตาม

ไม้ค้ำสำหรับเธอ แม้ว่ามันจะมีความสำคัญมาก แต่ก็ไม่สำคัญเท่ากับชีวิตของตนเอง

พอคิดได้เช่นนั้น ย่าเหยียนก็ใช้โอกาสนี้หนีไป

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะออกตัว ก็มีเสียงเซียวเฉวียนเย็นยะเยือกออกมา “เจ้าสำนักเหยียน นี่ท่านคิดจะหนีอย่างนั้นหรือ?”

นี่มัน

เซียวเฉวียนรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะคิดหนี?

หรือว่าเขาจะอ่านใจเธอออก

ย่าเหยียนมองดูเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าสับสน

เซียวเฉวียนยกยิ้มเย็นชาในใจ เขามองสีหน้าของย่าเหยียน เขาก็รู้ได้ว่าเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด

จริง ๆแล้วไม่ใช่เขาอ่านใจของย่าเหยียน แต่เป็นการตัดสินจากประสบการณ์ของเขาต่างกาก คนส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นแบบนี้ หากรู้สึกว่าไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ ก็คิดหาทางหนี

เพื่อประดับประดาพฤติกรรมการวิ่งหนีหากถูกโจมตีไม่ได้ พวกเขาพูดอย่างไร้ยางอายว่าพวกเขาทำหน้าที่อย่างชาญฉลาดเพื่อปกป้องตัวเอง

ตราบใดที่ยังมีชีวิตก็ย่อมมีความหวัง

ในบางครั้งเซียวเฉวียนจะใช้นี้สิ่งนี้เตือนใจเสมอ

ไม่นานมานี้ เซียวเฉวียนยังคงใช้มันหลังจากได้รับบาดเจ็บจากย่าเหยียน

ในฐานะคนที่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะเดาว่าย่าเหยียนก็จะมีความคิดแบบนี้เช่นกัน

คาดเดาว่าในเพลานี้ ย่าเหยียนคิดว่าเซียวเฉวียนสามารถอ่านใจของเธอได้อย่างนั้นหรือ?

เช่นนั้นก็ให้หล่อนคิดอย่างนั่นน่ะดีแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร นอกจากนี้ยังสามารถทำให้เธอกลัวเซียวเฉวียนได้

เซียวเฉวียนหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า ”ผู้นำเหยียนไม่เห็นจะต้องประหลาดใจเช่นนี้เลยนี่ท่าน ความสามารถของตัวข้าเซียวเฉวียนนี้มีอีกมากมายที่ท่านยังมิรู้”