ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 206

เซียวเฉวียนผงะเป็นครั้งแรก！

เขากดมือของไป๋ฉีด้วยมือข้างเดียว แทบจะกดไม่อยู่！

เขาสร้างความหวาดกลัวให้กับขุนนางน้อยจนสีหน้าซีดเผือด คนที่กำลังกินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อยเมื่อครู่ต่างก็ยกดาบ！

ความจงรักภักดีของไป๋ฉีเป็นที่น่าชื่นชมมาก ถ้าเกิดความวุ่นวายในกองราชองครักษ์ ต่อไปเซียวเฉวียนจะเลื่อนตำแหน่งได้อย่างไร！

“คนกันเอง！คนกันเอง！”

เซียวเฉวียนกดมือของไป๋ฉีด้วยมือข้างเดียว ให้ตายเถอะ ไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหลี่มู่หรืออย่างไร?

หลี่มู่เป็นเทพแห่งสงครามคนแรกในยุคโบราณฮวาเซี่ย แม้ว่าฮวาเซี่ยและต้าเว่ยจะไม่ได้ติดต่อกันเท่าไหร่ ไม่เช่นนั้นโจโฉคงไม่ตายน่าอนาถเช่นนั้น แต่ก็ต้องมีการติดต่อระหว่างเทพของฮวาเซี่ยและต้าเว่ยโดยที่ไม่มีใครรู้อย่างแน่นอน ระมัดระวังตัวหน่อยก็ดี！

ถ้าไป๋ฉีสู้กับหลี่มู่ ไป๋ฉีสู้ไม่ได้แน่นอน！

ยิ่งไปกว่านั้นทำไมต้องสู้กับกองราชองครักษ์ด้วยล่ะ！

คนกันเองทั้งนั้น！

เซียวเฉวียนเชื่อว่าคนเหล่านี้ไม่มีทางพูดตามใจชอบแน่นอน！

เซียวเฉวียนชักแม่น้ำทั้งห้า ทำให้ไป๋ฉีที่กำลังโกรธเดือดดาลสงบลง แขนของไป๋ฉีแข็งแรงและกำยำมาก เกือบจะทำให้เซียวเฉวียนลอยออกไปเลยทีเดียว

“คนของกองราชองครักษ์ต้องเก็บเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไว้เป็นความลับ！” เซียวเฉวียนเชื่อหลี่มู่ และเชื่อใจขุนนางคนอื่น ทุกคนเป็นลูกน้องของหลี่มู่ แล้วจะไปไหนเสีย！

“ถึงอย่างไรเจ้านายของข้าก็ต้องพึ่งกองราชองครักษ์จนได้เลื่อนขั้นและร่ำรวยขึ้น วันนี้ถ้าเจ้าถล่มกองราชองครักษ์ สุนัขรับใช้ของเว่ยเจียนกั๋วเหล่านั้นจะปล่อยข้าไปเช่นนั้นหรือ?”

เซียวเฉวียนยังไม่ล้ำเส้น ไม่ว่าจวนฉินจะเกิดเรื่องวุ่นวายแค่ไหนก็ไม่เป็นไร เพราะต่อให้ร้ายแรงแค่ไหนก็เป็นเพียงเรื่องในบ้าน

สร้างความปั่นป่วนให้หอปี๋เซิ่งก็ไม่เป็นไร นั้นคือกิจการ！และเป็นอาณาเขตของเซียวเฉวียน เขาจะสั่งสอนเถ๋าเหวินลิ่วบ้างก็เป็นเรื่องที่สมควร

กองราชองครักษ์คือการทหาร！

ตราบใดอยู่ในการทหาร เซียวเฉวียนจะฆ่าโดยไม่รู้สึกละอายใจไม่ได้ คิดจะสั่งสอนใคร จะปิดปากใคร ก็ต้องแอบทำ！

เซียวเฉวียนกดมือของไป๋ฉีลง จากนั้นก็หันไปส่งยิ้มให้หลี่มู่ “เข้าใจผิดแล้ว ๆ”

“แต่เรื่องในวันนี้ได้โปรดใต้เท้าเก็บไว้เป็นความลับด้วย ไม่เช่นนั้นปัญญาชนอ่อนแออย่างข้าที่แม้จะขัดขวางไป๋ฉีได้ในรอบแรก แต่อาจจะขัดขวางเข้าไม่ได้ในรอบที่สองก็ได้ ท่านว่าไหม?”

ฟังดูแล้วเป็นการข่มขู่ผู้อื่น

เซียวเฉวียนกลับไม่ได้ข่มขู่หลี่มู่ หลี่มู่คือคนของเหวินเจี้ยวหยู้ เซียวเฉวียนคือผู้ใต้บังคับบัญชาของหลี่มู่ ถ้าเซียวเฉวียนมีอันเป็นไป หลี่มู่จะมีประโยชน์อะไร?

ประโยคนี้เป็นสิ่งที่ขุนนางน้อยท่านอื่นพูดออกมา

ขุนนางน้อยสี่ห้าคนเมื่อครู่ต่างกินเนื้อหมือของเซียวเฉวียน พากันพยักหน้า “ใต้เท้าเซียววางใจเถอะ ！

ความรู้สึกคือเรื่องส่วนตัว เราไม่มีทางพูดมั่วซั่วแน่นอน”

“เพียงแต่ทำไมใต้เท้าเซียวต้องจับตัวองค์หญิงด้วย คุยกับเราก่อนดีไหม?”

คนของกองราชองครักษ์เป็นคนโสดทั้งนั้น หลี่มู่อายุสี่สิบกว่าปีแล้ว และอยู่เพียงลำพัง

ชนชั้นสูงผู้มีอำนาจต่างรังเกียจกองราชองครัก์กันทั้งนั้น จะเลือกลูกเขย ลูกสาวตนไม่มีทางคว้าคนของกองราชองครักษ์มาเป็นเขยเด็ดขาด

เซียวเฉวียนกลับพิเศษโดดเด่น！

มีภรรยางดงามอย่างคุณหนูใหญ่ฉิน แม้แต่องค์หญิงยังโปรดปราน

ไม่ชี้แนะได้อย่างไรเล่า?

พวกเขาค่างก็อยากแต่งงานกันทั้งนั้น

“มา ๆ ข้าจะบอกพวกเจ้า”

เซียวเฉวียนยิ้มอย่างลำพองใจ ขุนนางน้อยเหล่านั้นต่างตื่นเต้นจนหยุดกินเนื้อและพากันเดินเข้ามา

หลี่มู่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองไป๋ฉีด้วยสายตาเรียบเฉย

ไป๋ฉี...

ต่างกับผู้อารักขาคนอื่น

เมื่อครู่เซียวเฉวียนไม่ออกคำสั่ง ไป๋ฉีจึงลงมือก่อน

ในกฎของต้าเว่ย ไม่มีคำสั่งจะผู้เป็นนาย ผู้อารักขาจะไม่โจมตี

ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายและผู้อารักขามีจิตวิญญาณที่เชื่อมต่อกันแน่นหนา

เจ้านายคือฟ้า ผู้อารักขาคือดิน

กลอนระดับสูงคือหนึ่งในตัวอย่าง เจ้านายต้องอ่านกลอนระดับสูง ถึงจะทำให้ผู้อารักขาได้นับพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

ผู้อารักขาต้องพึ่งพาเจ้านาย ดังนั้นผู้อานักขาจึงติดตามเจ้านายโดยไม่มีเงื่อนไข

แม้ว่าคนอื่นจะฆ่าผู้อารักขาตาย หากเจ้านายไม่ออกคสั่ง ผู้อารักขาก็ทำได้แค่รอความตายอยู่ตรงหน้า

แม้ว่าผู้อารักขาจะหลุดพ้นจากการเป็นทาส แต่ชีวิตก็ยังอยู่ในกำมือของผู้เป็นนาย ไม่อย่างนั้นโจโฉคงไม่ตายด้วยเงื้อมมือของซือชืออย่างง่ายดายเช่นนั้น

แต่เห็นได้ชัดว่าเซียวเฉวียนไม่ได้มองไป๋ฉีเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา

ดังนั้นเซียวเฉวียนจะทำอะไร?

เจ้านายว่าที่เซียวเฉวียนถวายฎีกาให้ฝ่าบาททำลายระบบทาสคุนหลุนอย่างเงียบ ๆ

หายไป?

คณะละครมีตั้งสิบกว่าชีวิต บทจะหายก็หายเลยอย่างนั้นหรือ?

ตามเวลาแล้ว เว่ยชิงไม่มีทางได้ยินข่าวการตายของเซียวเฉวียนเด็ดขาด แถมคณะละครก็ย่อยยับทั้งคณะ

เว่ยชิงเข้าใจว่าโย่วควนไม่ได้หายตัวไป แต่ล้มเหลวในการลอบสังหาร จึงตายในเงื้อมมือของเซียวเฉวียน

เก่งจริง ๆ ！

เซียวเฉวียนไม่ได้เก่งนะ จริง ๆ แล้วโย่วควนที่เขาเลือกไว้ซื่อสัตย์เกินไป ทุกวันเอาแต่พร่ำบอกจะฆ่าเซียวเฉวียน ‘แทงเขาเลยไหม? วางยาพิษเขาไหม?’

การลอบสังหารแบบนี้ถ้าไม่ล้มเหลว เซียวเฉวียนคงไร้ยางอายเกินไป

เว่ยชิงร้อนใจมาก โย่วควนที่เขาอบรมสั่งสอนมาหลายปีหายตัวไป มันเจ็บปวดจนแทบจะกระอักเลือดออกมา! ต้องรู้ว่าโย่วควนมีความสามารถในการหาเงิน แข็งแกร่งกว่าคนอื่น！เพียงอ้าปากก็ได้ทองคำสองตำลึงแล้ว！

โย่วควนตายแต่เซียวเฉวียนไม่ตาย ความแค้นที่ฆ่าพ่อก็ยังไม่ได้ชำระ เว่ยชิงยังทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง！

แต่หลายวันมานี้เขาก็พอได้รับข่าวดีบ้าง

ได้ยินว่าองค์หญิงเสด็จมาเยือนจวนฉินด้วยตัวเอง เพื่อปฏิเสธฉินเฟิง

ในตอนที่ซือชือยังมีชีวิตอยู่ บอกเขาอย่าหมายปององค์หญิง แต่ดันบอกว่าองค์หญิงถูกเว่ยเจียนกั๋วประเคนให้เหลียงไหวโหรว

เว่ยชิงไม่ยอม！

เว่ยชิงและซือชือสองพ่อลูกต่างมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ถึงอย่างไรก็เป็นพ่อแท้ ๆ แต่ผู้เป็นพ่อเป็นสุนัขรับใช้ของเว่ยเจียนกั๋ว นั้นก็คือตาเฒ่า

เว่ยชิงไม่ชอบเว่ยเจียนกั๋วแต่ไหนแต่ไรมา แม้ว่าเว่ยเจียนกั๋วจะเป็นเสด็จอา แต่เขาก็ไม่สนใจ และไม่ฟังคำสั่งของเว่ยเจียนกั๋ว

บัณฑิตที่มาจากครอบครัวยากจนคนหนึ่งควรร่วมมือแย่งตัวองค์หญิงกับเขา

เขาชื่นชอบองค์หญิงต้าถงมานานแล้ว

เขารู้ดีว่าเสด็จอาไม่มีทางยกองค์หญิงให้เขา

แต่เขาจะขอสู้สักตั้ง

องค์หญิงเป็นของเขา ！ แม้แต่ฉินเฟิงลูกหลานตระกูลสูงส่ง องค์หญิงยังไม่สนใจเลย คนที่ทัดเทียมกับเว่ยชิงจะเหลือสักกี่คนเชียว?

บัดนี้เว่ยชิงได้รับมรดกตกทอดจากผู้เป็นพ่อแล้ว ปกครองรัฐไป๋ลู่ เหมือนคนที่มีอำนาจบารมี เป็นพระราชนิกุล องค์หญิงต้าถงจะต้องชื่นชอบเขาแน่นอน

คนมากมายเช่นนั้นจะเป็นพระราชบุตรเขยได้อย่างไร！

เขาต้องชนะเลิศอยู่แล้ว ！