ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2072

ใครจะคิดว่าจากความสงสัยนี้ จะไปสร้างความประหลาดใจให้ย่าเหยียน

ในตอนแรกเซียวเฉวียนและคนอื่นๆก็สงสัยว่าย่าเหยียนเป็นคนของคุนหลุน จนกระทั่งเขาได้รับบาดเจ็บจากย่าเหยียนและถูกแข็มพิษของย่าเหยียน นางคิดว่าเขาคงจะตายลง นางยังยอมรับต่อหน้าเขาว่านางคือคนของคุนหลุนและทุกสิ่งที่ทำกับกองทัพตระกูลเซียวก็เพื่อคุนหลุน

เพื่อจะโน้มน้าวให้มู่เวยเชื่อ เซียวเฉวียนสามารถงัดหลักฐานออกมาได้

เขาพูดด้วยเสียงต่ำ “ชุนเซียวถู ออกมา!”

ชุนเซียวถูออกมาตามเสียงเรียกปรากฎตัวต่อหน้าทุกคน

เซียวเฉวียนพูดต่อ “เริ่มเลย”

ชุนเซียวถูกางตัวออก จากนั้นคำพูดที่ย่าเหยียนเคยพูดกับเซียวเฉวียนก็ปรากฎขึ้นมา

เสียงของย่าเหยียนชัดเจนเป็นเอกลักษณ์ มู่เวยทราบดีว่าแค่ฟังก็พอจะเดาได้

เซียวเฉวียนพูดต่อ “เป็นอย่างไรล่ะ ทีนี้เจ้าก็เชื่อได้รึยัง?”

เมื่อเห็นมู่เวยไม่ตอบสนอง เซียวเฉวียนจึงพูดต่อ “หากเจ้ายังไม่เชื่อ ข้าจะให้ชุนเซียวถูแสดงฉากที่เกิดขึ้นในวันนั้น”

มีทั้งภาพและเสียงขนาดนี้ ถึงมู่เวยจะไม่อยากเชื่อยังไงก็คงต้องเชื่อ

และแน่นอนว่าความจริงแล้วไม่มีภาพอะไรหรอก ตอนนั้นชุนเซียวถูยังอยู่ในแขนเสื้อของเซียวเฉวียนทำได้แค่บันทึกเสียงเหตุการณ์เท่านั้น

ที่เซียวเฉวียนพูดแบบนี้ก็เพื่อเป็นกลอุบายแก่มู่เวยเพื่อให้นางยอมรับความจริง เซียวเฉวียนแน่ใจดีว่ามู่เวยคงไม่ขอดูภาพเหตุการณ์นั้นหรอก

เพียงแค่เสียงเหล่านี้ก็สามารถยืนยันได้แล้ว

สุดท้ายมู่เวยก็พูดออกมาว่า “ไม่จำเป็นหรอก”

มู่เวยเชื่อตั้งแต่ที่เซียวเฉวียนพูดว่าย่าเหยียนเป็นคนของคุนหลุนแล้ว เมื่อได้ยินว่านางทำเรื่องเหลือเชื่อพวกนั้น มู่เวยยื่งเชื่อเข้าไปใหญ่ แถมตอนนี้ยังมีการบันทึกเสียงยืนยันอีก ทำให้มู่เวยเองก็ฝืนใจยอมรับความจริงข้อนี้

เรื่องประหลาดของสำนักหมิงเซียน อันที่จริงมู่เวยเองก็เคยเห็นกับตาจากผู้นำมาบ้างแล้วว่าเขาหมิงเซียนมีเรื่องลึกลับแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ

เพียงแต่ตอนนั้นเธอและเซียวฌฉวียนคิดว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของนักปราชญ์ คิดไม่ถึงว่าจะมีส่วนเกี่ยวโยงกับย่าเหยียน

แม้แต่ทักษะต่างๆในสำนักหมิงเซียน ย่าเหยียนก็เป็นคนนำมาจากเขาคุนหลุน ก่อนจะปรับเปลี่ยนบางอย่างและนำกลับไปเผยแพร่ใหม่ที่นั่น

ที่แท้เมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงก็เป็นอาวุธที่นางใช้แก้แค้นเขาคุนหลุน

ความจริงมันเป็นเช่นนั้น!

ช่างเหลื่อเชื่อจริงๆ!

ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียนกลัวตัวตนที่แท้จริงของย่าเหยียน ก็จะไม่มีใครรู้เลยหรอ?

เซียวเฉวียนมองด้วยสายตาที่เย็นชา “ถึงไม่มีข้า ยังไงก็ต้องมีคนเปิดเผยตัวตนของนาง”

เหมือนเมฆมวลใหญ่บนฟากฟ้า เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีฝนตกลงมา!

ตัวตนและความชั่วร้ายของย่าเหยียน ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องถูกเปิดเผยอยู่ดี

ถ้าจะใช้คำพูดแบบคนสมัยนี้พูดกันก็คือ ความลับไม่มีในโลก ความยุติธรรมแม้จะมาช้าแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี

ถึงเรื่องนี้จะผ่านมาสิบห้าปีแล้ว แต่ความแค้นของกองทัพตระกูลเซียว สักวันต้องมีคนมาล้างแค้นแทนให้

ต่อให้ผ่านไปอีกกี่พันปี การกระทำที่ชั่วร้ายของย่าเหยียนก็ต้องถูกเปิดโปงในที่สุด

นี่คือเครื่องยืนยันที่ดีที่สุด

เพราะงั้นคนชั่วยังคงลอยนวล

คนกำลังทำ ฟ้าก็กำลังดู อย่าคิดว่าจะสามารถซ่อนไว้ได้

ต่อให้ไม่ใช่เซียวเฉวียน แต่วันนึงฟ้าก็จะลิขิตให้คนชั่วๆแบบนี้ได้รับผลกรรม

เหตุผลเหล่านี้ มู่เวยที่อยู่ในสำนักหมิงเซ๊ยวซึ่งเป็นนิกายของสวรรค์นั้นรู้ดีมาตลอด

เมื่อได้ยินดังนั้นมู่เวยก็พูดเบาๆว่า “สิ่งที่เซียวเฉวียนพูดก็มีเหตุผล”

เซียวเฉวียนเก็บชุนเซียวถูและพลางพูดไปด้วย “โชคดีที่เจ้าไม่ได้กลับไปที่เขาหมิงเซียน”

ถ้าตอนนั้นนางเลือกจะกลับไป นางจะต้องเจ็บปวดทรมาน

ด้านหนึ่งก็คือย่าเหยียนผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูนางมาแต่เด็ก อีกด้านก็คือความยุติธรรมในใจ

หากนางกลับไปก็คงต้องเลือกเพียงหนึ่ง

ต่อหน้าย่าเหยียนและนักปราชญ์หากนางเลือกอย่างหลัง นางก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศและตายในที่สุด

แต่หากนางเลือกอย่างแรกก็คงขัดกับมโนธรรมของนาง และนางก็คงใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุข ไม่มีความรู้สึกของการเป็นมนุษย์