ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2075

ความหมายโดยนัยของเซียวเฉวียนก็คือ เจ้าคิดว่าตนเองสมควรที่จะโผล่หน้ากลับไปที่ภูเขาคุนหลุนหน่อยหรือไม่?

ทั้งนี้ หากว่าเหล่าผู้อาวุโสเห็นว่าชิงหลงหายตัวไปนั้น พวกเขาย่อมคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียนอย่างแน่นอน

ในสายตาของพวกเขาแล้วนั้น มีเพียงเซียวเฉวียนผู้เดียวที่กล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้

ฉะนั้นแล้ว ไม่แน่ว่าเหล่าผู้อาวุโสอาจจะส่งคนมาที่จวนตระกูลเซียวในเมืองหลวง เพื่อค้นหาตัวของชิงหลงก็เป็นได้

หากยังมิเจอตัว เหล่าผู้อาวุโสคงได้กระจายตัวออกตามหาแน่นอน

ในคราก่อน พวกเขาหลอกล่อชิงหลงให้กลับไปที่ภูเขาคุนหลุนได้นั้น ก็เพื่อตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างชิงหลงและเซียวเฉวียน

พวกเขาทั้งปกป้องและเข้มงวดต่อชิงหลงยิ่งนัก ทำให้ชิงหลงมิสามารถออกจากภูเขาคุนหลุนมาได้ ทว่า แท้จริงแล้ว ชิงหลงยังคงหลบหนีออกมาหาด้วยท่าทีหาได้รู้สึกรู้สาอันใดไม่

กลับกัน หากเซียวเฉวียนเป็นผู้อาวุโสคุนหลุนนั้น เขาเองก็อดมิได้ที่คิดว่าเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียนเช่นกัน

เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยนี้ให้พ้นตัว ทั้งยังป้องกันมิให้เหล่าผู้อาวุโสทำสิ่งใดเกินตัวนั้น เซียวเฉวียนยังคงรู้สึกว่า ชิงหลงควรจะกลับไปโผล่หน้าค่าตาของตนเองที่ภูเขาคุนหลุนเสียบ้าง

มิจำเป็นต้องแสดงตัวต่อหน้าของเหล่าผู้อาวุโสก็ได้ ขอเพียงแค่ให้ผู้คนบนภูเขาคุนหลุนได้เห็นร่างหน้าตาของชิงหลงผ่านไปผ่านมาแค่นั้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชิงหลงพลันรู้สึกว่าวิธีเช่นนี้ไม่เลว หากแต่เขารู้สึกว่าหาได้จำเป็นต้องทำเช่นนั้นไม่

เขารู้ดีว่าบรรดาผู้อาวุโสในเผ่านั้น หากพวกเขามิมั่นใจมากจริง ๆ พวกเขาย่อมมิกล้าลงมือก่อเรื่องอย่างแน่นอน

หากว่าอวิ๋นเฮ่อยังคงอยู่นั้น ก็เป็นเรื่องยากที่ชิงหลงจักมั่นใจได้

เมื่ออวิ๋นเฮ่อจากไปแล้วเช่นนี้ ชิงหลงมั่นใจมากถึงสิบส่วนว่า เหล่าผู้อาวุโสที่เหลือจักมิกล้าลงมือเกินกว่าเหตุอย่างแน่นอน

อย่างมาก พวกเขาเพียงแค่ลอบออกตามหาตัวชิงหลงเท่านั้น

หากพวกเขาหาตัวมิเจอจริง ๆ ไม่นานเหล่าผู้อาวุโสเหล่านั้นคงจักยอมแพ้ไปเอง

เช่นนี้ ชิงหลงจึงรู้สึกว่าเขาหาได้มีความจำเป็นต้องกลับไปไม่

หากว่าเขากลับไป เผอิญไปเจอเข้ากับเหล่าองครักษ์เงากับบรรดาผู้อาวุโสเข้าละก็ หากจะให้หนีออกมาอีกครั้งก็คงยากแล้ว

จากบทเรียนที่ตนเองเคยได้รับมานั้น หากชิงหลงตกไปอยู่ในกำมือพวกเขาอีกเมื่อใด เหล่าผู้อาวุโสย่อมจับตาดูชิงหลงเข้มงวดขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินชิงหลงเอ่ยออกมาเช่นนี้ เซียวเฉวียนพลันรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดก็ดูมีเหตุผลไม่น้อย เขาพลางเอ่ยออกมาเบา ๆ ว่า "เช่นนั้นก็แล้วแต่ใจเจ้าเลย"

ถึงอย่างไรเซียวเฉวียนก็ได้เอ่ยแนะนำว่าชิงหลงไปแล้ว หากเขามิคิดจะทำตามก็นับว่าเป็นเรื่องของเขาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ชิงหลงนั่งอยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาทมานานหลายปี เขาคิดจักทำสิ่งใด ย่อมคิดประมาณตนเอาไว้มากพอสมควร เซียวเฉวียนหาได้จำเป็นต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือไม่

ในระหว่างทาง เซียวหมิงชิวเอาแต่นั่งฟังเซียวเฉวียนและชิงหลงอย่างเงียบ ๆ

เงียบเสียจนเซียวฉวนอดที่จะก้มหน้าลงมามองมิ ก่อนจะเอ่ยเรียกนางด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "หมิงชิว?"

เซียวหมิงชิวพลันเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะจ้องมองเซียวเฉวียนด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย พลางเอ่ยถามว่า "มีอะไรหรือ ท่านพ่อ"

เมื่อได้ยินเสียงนางตอบกลับนั้น น้ำเสียงหรือสีหน้าของนางหาได้มีท่าทีผิดปกติอันใดไม่ก็ เซียวเฉวียนจึงได้วางใจลง

เขาพลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “มิเป็นอันใด พ่อเห็นว่าเจ้ามิเอ่ยอันใดออกมา จึงเรียกหาเท่านั้น”

ในระหว่างทางนั้น ท่าทีสงบเสงี่ยมของเซียวหมิงชิวมิน้อยนักที่จะได้เห็น

เซียวหมิงชิวพลันแย้มยิ้มกล่าวออกมาว่า "หมิงชิวสบายดีเจ้าค่ะ เพียงแค่ตั้งใจฟังท่านกับท่านลุงชิงหลงพูดคุยกันเท่านั้น"

มิได้กล่าวว่า ยามที่ผู้ใหญ่พูดคุยกันเด็ก ๆ ห้ามเอ่ยแทรกเข้าไปหรือ?

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวเฉวียนจึงแย้มยิ้มบาง ก่อนจะกล่าวออกมาว่า "ใช่ หมิงชิวเก่งมาก"

บทสนทนาระหว่างบิดากับบุตรสาวนั้น ทำเอาชิงหลงเผลอหัวเราะออกมาในทันที ก่อนจักถอนหายใจออกมาว่า "ข้าละนึกอิจฉาเซียวเฉวียนจริงๆ ที่มีลูกสาวที่น่ารักน่าชังและเชื่อฟังคำสั่งเช่นนี้"

เมื่อเห็นชิงหลงหัวเราะออกมานั้น ทั้งเซียวเฉวียนและหมิงชิวต่างก็นึกสงสัยว่าชิงหลงหัวเราะอะไร

ทว่า พวกเขาทั้งสองหาได้คิดที่จะเอ่ยถามชิงหลงไม่ หากแต่ต้องการรู้ความในใจของชิงหลงแทน

ทว่า พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ไม่สามารถความในใจของชิงหลงได้เลยแม้แต่น้อย

น่าสงสัยยิ่งนัก ในคราก่อนเซียวเฉวียนยังสามารถอ่านใจของเขาได้อยู่เลย

เมื่อสัมผัสได้ถึงนัยน์ตาของเซียวเฉวียนที่ฉายแววประหลาดใจออกมา ชิงหลงพลันอดมิได้ที่จะเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยว่า "ใต้เท้าเซียว เป็นอะไรไปหรือ?"

เขาย่อมมิอาจบอกกับชิงหลงได้ว่า เหตุใดตนเองถึงมิอาจอ่านใจของเขาได้ เป็นเพราะวรยุทธ์ของเจ้าแข็งแกร่งขึ้นงั้นหรือ?

นี่มิใช่เป็นการเอ่ยปากบอกชิงหลงไปตามตรงหรืออย่างไร ว่าเซียวเฉวียนแอบอ่านความในใจของเขาอยู่

ภายในใจของชิงหลง ความรู้สึกที่เขารักในราษฎรของตนเองหาได้สำคัญทำกับเซียวเฉวียนไม่?

เช่นนั้นเซียวเฉวียนได้แต่รู้สึกขอบคุณชิงหลงมากจริงๆ ทว่า ในภายภาคหน้าเขาอย่าทำเช่นนี้จักดีกว่า

นับว่าสร้างแรงกดดันให้กับเซียวเฉวียนมากนัก

ในใต้หล้า สิ่งที่ยากจะคืนให้ที่สุดก็คือบุญคุณที่ต้องทดแทน

ทว่า ชิงหลงหาได้มีท่าทีใส่ใจกับเรื่องนี้ไม่ เขาพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีมุ่งมั่นว่า "ใต้เท้าเซียวทำลายผนึกจูเสินจนแตก เผาไหม้เมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงจนสูญสิ้น นับว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชาวคุนหลุนแล้ว"

ชิงหลงพลันรู้สึกว่า ไม่ว่าตนเองจักลงมือทำไปมากเท่าใด ก็ไม่อาจตอบแทนบุญคุณมากมายที่เซียวเฉวียนได้ทำลงไปได้

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ออกมา เซียวเฉวียนอดมิได้ที่จะรู้สึกผิดไปในทันที ผนึกจูสินหาได้ถูกทำลายไปไม่ ทว่า เรื่องนี้เซียวเฉวียนมิอาจกล่าวออกมาได้

เซียวเฉวียนได้แต่กล่าวออกมาด้วยใบหน้านิ่งสงบว่า "เรื่องนี้หาได้ลำบากอันใดไม่"

แท้จริงแล้ว ไม่ว่าเซียวเฉวียนจักทำลายผนึกจูเสินหรือทำลายเมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงลงไป ทว่า จุดมุ่งหมายที่ลงมือทำไปนั้นหาใช่เพื่อชาวคุนหลุนไม่ แต่เป็นเพราะทาสคุนหลุนและชาวต้าเว่ยต่างหาก

เพียงแค่ชาวคุนหลุนได้ประโยชน์จากเรื่องนี้เท่านั้น

ผู้คนในคุนหลุนนั้น เซียวเฉวียนเดาว่ามีเพียงชิงหลงคนเดียวกระมัง ที่นึกขอบคุณเซียวเฉวียนที่ได้ทำลายผนึกจูเสินหรือทำลายเมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงลงไปเช่นนี้

บรรดาเหล่าผู้อาวุโสภายในเผ่าย่อมรู้สึกว่า หากว่าพวกเขาชาวคุนหลุนมิได้เอ่ยร้องขอ หรือเอ่ยข้อตกลงเอ่ยคำสาบานออกมา เซียวเฉวียนย่อมคิดทำลายผนึกอยู่ดี

กลับกัน เหล่าผู้อาวุโสยังคิดว่าเซียวเฉวียนร้ายกาจยิ่งนัก ทั้งยังฉวยโอกาสใช้เหตุการณ์นี้ เพื่อให้ชิงหลงเอ่ยคำสาบานตนว่าจะไม่ยกทัพไปโจมตีต้าเว่ยอีกเป็นอันขาด

ดังนั้นเหล่าผู้อาวุโสจึงเกลียดชังเซียวเฉวียนยิ่งนัก

แท้จริงแล้ว หากว่าเซียวเฉวียนเป็นผู้อาวุโสของคุนหลุน เขาเองก็คงจะคิดเช่นนั้นเหมือนกัน

หากเขาเป็นผู้อาวุโสแล้วละก็ เขาหาได้รู้สึกขอบคุณเซียวเฉวียนที่เป็นผู้ทำลายผนึกไม่ อีกทั้งเซียวเฉวียนทำลายผนึกจูเสินไป ก็หาได้เพื่อเทือกเขาคุนหลุน เขาย่อมมีเป้าหมายอื่นอย่างแน่นอน เซียวเฉวียนเพียงทำเพื่อตนเองและต้าเว่ยเท่านั้น

มีเพียงชิงหลงผู้เดียวที่เอาแต่ให้ความสำคัญกับน้ำใจไมตรีและศีลธรรมนี้

หากว่ากันตามตรงแล้ว ในฐานะองค์รัชทายาทแห่งแว่นแคว้น กษัตริย์ในอนาคตของประเทศชาติ หากว่าให้ความสำคัญกับน้ำใจไมตรีและศีลธรรมมากไปนั้น หากใช่เรื่องที่ดีไม่

ว่ากันตามตรงแล้ว ความคิดของชิงหลงยังคงเรียบง่ายและไร้เดียงสาอยู่มาก