ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2076

หากว่ากันตามตรง บุคคลเช่นนี้มักจะถูกผู้อื่นหลอกใช้ได้ง่ายดายนัก

ชิงหลงที่ชื่นชมและให้ความเคารพเซียวเฉวียนมากถึงเพียงนี้ หากว่าเซียวเฉวียนเป็นพวกโลภในอำนาจแล้วละก็ เซียวเฉวียนคงใช้ประโยชน์จากชิงหลงไปนานแล้ว

นับว่าโชคดีที่เซียวเฉวียนหาใช่บุคคลที่หลงและโลภในอำนาจของตนเองไม่

ผู้มีอำนาจเช่นชิงหลง ที่มีใจคิดถึงเหล่าราษฎรมากมายเช่นนี้ ในสายตาของประชาชนแล้วนั้น ชิงหลงนับว่าทำหน้าที่องค์รัชทายาทได้ดีเลยทีเดียว

หากว่าชิงหลงต้องไปสู้กับเหล่าขุนนางภายในที่มากเล่ห์นั้น เขาย่อมมิอาจต่อกรกับกลุ่มคนเหล่านั้นได้อย่างแน่นอน

นับว่าเป็นโชคดีที่เหล่าผู้อาวุโสภายในเผ่ายังคงยืนหยัดเคียงข้างชิงหลงอยู่ ทั้งหาได้มีเจตนาที่จะแย่งชิงบัลลังก์ของชิงหลงไม่

หากว่าเหล่าผู้อาวุโสของเผ่าล้วนเป็นเสมือนกับขุนนางกบฏและทรยศแว่นแคว้นเช่นเว่ยเชียนชิวละก็ เทือกเขาคุนหลุนคงได้ตกไปอยู่ในกำมือของพวกเขาไปนานแล้ว

นี่คงเป็นดั่งคำกล่าวที่ว่า เหรียญมักจะมีสองด้านเสมอกระมัง

หากว่าคนเช่นชิงหลงใช้อำนาจของตนเองอย่างมิชอบแล้วไซร้ ยอมที่จักสละฐานะมกุฎราชกุมารเพื่อช่วยให้เหล่าราษฎรรอดพ้นความบอบช้ำทางจิตใจจากสงคราม

หากบุคคลที่มีลักษณะนิสัยเช่นนี้สามารถอยู่ห่างจากวงโคจรของอำนาจได้แล้วไซร้ เขาย่อมพบเจอแต่ความสุขอย่างแน่นอน

มิว่าพวกเขาจักไปที่ใด ย่อมมีชีวิตที่ดีได้แน่

บุคคลที่จิตใจกว้างขวาง ย่อมมิมีความกังวลเกิดขึ้นในจิตใจของเขา ทั้งยังทำให้คนผู้นั้นอารมณ์ดีอีกด้วย แน่นอนว่าพวกเขาย่อมใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอย่างแน่นอน

ในใต้หล้านั้น นับว่าเป็นเรื่องยากที่มนุษย์เราจักสามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้

นับว่าเป็นเรื่องยากที่จะมีใครสักคนหนึ่งมาเชื่อใจเราเช่นกัน ฉะนั้นแล้ว เซียวเฉวียนจึงรู้สึกขอบคุณชิงหลงจากใจจริงที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจเช่นนี้

โดยเฉพาะชิงหลงที่มีสถานะสูงส่งเช่นมกุฎราชกุมารของคุนหลุน ทว่า ชิงหลงหาได้เคยแสดงท่าทีอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าเซียวเฉวียนไม่ ทั้งยังมิเคยดูถูกเหยียดหยามเซียวเฉวียนเลยสักครั้ง นับว่าเป็นบุคคลที่หาได้ยากยิ่ง

ในยามนี้ ชิงหลงยังพยายามพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเอง เพียงเพื่อต้องการช่วยเหลือเซียวเฉวียนอีก เช่นนี้จักมิให้เซียวเฉวียนนึกทราบซึ้งใจได้อย่างไร?

เซียวเฉวียนพลางมองดูชิงหลงด้วยนัยน์ตาที่เป็นประกายไปในทันที ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า "ชิงหลง ทั้งท่านและข้าจุดยืนหาได้เหมือนกันไม่ ท่านมิกลัวหรือว่า สักวันหนึ่งพวกเราจักต้องหันหน้ามาห้ำหั่นกันเอง?"

ข้าสมควรที่จักได้รับการปฏิบัติเช่นนี้จากท่านจริง ๆ หรือ ท่านเคยนึกลังเลบ้างหรือไม่?

ชิงหลงพลันฉีกยิ้มกว้างออกมาในทันที "ข้าเชื่อในสายตาของตัวเอง"

ท่าทีมั่นใจยิ่งนัก

หากว่ากันตามจริง นับว่าสายตาท่านเฉียบคมไม่น้อย ในเมื่อชิงหลงให้ความไว้วางใจทั้งยังเชื่อใจเซียวเฉวียนมากเช่นนี้ เซียวเฉวียนมิมีวันทำลายความเชื่อใจของเขาอย่างแน่นอน

ชิงหลงจึงกล่าวขึ้นมาอีกว่า "จนถึงตอนนี้ ความแข็งแกร่งของข้าได้พัฒนาเพิ่มขึ้นมามากแล้ว"

ในยามที่ชิงหลงถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในภูเขาคุนหลุนนั้น ขอแต่มีเวลาว่างชิงหลงมักจะเริ่มฝึกฝนวรยุทธ์ของตนเองมาโดยตลอด

ชิงหลงพลางเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทีภาคภูมิใจว่า "ข้าได้ยินมาว่า ใต้เท้าเซียวมีความสามารถในการฟังความในใจผู้คน ท่านลองฟังความในใจของข้าได้หรือไม่?"

เซียวเฉวียนแสร้งทำเป็นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "ไม่ได้"

มุมปากของชิงหลงอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเฉวียนจึงกล่าวขึ้นมาว่า "ท่านไปฝึกฝนวิชาปิดกั้นใจมางั้นหรือ?"

ถึงอย่างไรย่าเหยียนก็เป็นถึงผู้ก่อตั้งสำนักหมิงเซียน เหล่าสำนักวิชาภายในสำนักหมิงเซียนนั้นล้วนแต่เป็นย่าเหยียนที่เป็นผู้ถ่ายทอดออกมาทั้งหมด นั่นก็หมายความว่าหากสำนักหมิงเซียนมีวิชาที่ปิดกั้นความในใจของตนเองนั้น เทือกเขาคุนหลุนก็ย่อมมีเช่นกัน

หากว่าชิงหลงมิต้องการให้เซียวเฉวียนได้ยินความในใจของตนเองนั้น ด้วยวิธีที่ง่ายดายและว่องไวย่อมคือการฝึกฝนวิชาปิดกั้นใจของตนเอง

ทว่า ชิงหลงกลับเอ่ยปฏิเสธออกมา "มิใช่"

แท้จริงแล้ว ชิงหลงหาได้ฝึกฝนวิชาปิดกั้นใจไม่ เขาเพียงแค่ฝึกฝนวรยุทธ์ของตนเองให้ก้าวหน้าขึ้นเท่านั้น

ทว่า มันเป็นไปได้หรือ

หากเอ่ยออกมาเช่นนี้ นั่นหมายความว่าวรยุทธ์ของชิงหลงแข็งแกร่งเช่นนั้นหรือ แต่ก็มิอาจจะแข็งแกร่งมากกว่าเจี้ยนจงไปได้

ทว่า เหตุใดเซียวเฉวียนถึงได้ยินความในใจของเจี้ยนจง แต่มิได้ยินของชิงหลงเล่า?

หากว่ามิได้ตั้งใจฝึกวิชาปิดกั้นหัวใจจริง ๆ แม้ว่าชิงหลงไม่ต้องการให้เซียวเฉวียนและเซียวหมิงชิวได้ยินความในใจของเขานั้น เช่นนั้นแล้ววรยุทธ์ของชิงหลงย่อมต้องพอ ๆ กับเซียวเฉวียนสิ

เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้

ฉะนั้นแล้ว เซียวเฉวียนพลันรู้สึกในตัวของชิงหลงต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน

เฉกเช่นมู่จิ่นนั้น เขาผู้ที่มิได้ฝึกวรยุทธ์ หากแต่ตนเองกลับฝึกฝนวิชาปิดกั้นอ่านใจไปด้วยนั้น ยังใช้เวลาถึงสิบสองปีในการฝึกฝนวิชานี้

นั่นหมายความว่า เขาที่อายุอานามเพียงไม่กี่ขวบก็เริ่มฝึกฝนตนเองแล้ว

หากว่าใช้เวลาสิบสองปีมาฝึกฝนวรยุทธ์รวมไปถึงพลังแห่งการนึกคิดไปด้วยนั้น มิอาจกล่าวได้ว่า สามารถอยู่ยงคงกระพันในใต้หล้านี้ได้ แต่อย่างน้อยความสามารถที่มีก็สามารถขึ้นเป็นหนึ่งในปรมาจารย์ได้เช่นกัน

เขาที่ลงทุนลงแรงไปไม่น้อย

หมิงเจ๋อในครานั้นยังกล่าวเอาไว้ว่า ยามที่เขาพยายามฝึกฝนวิชาปิดกั้นอ่านใจแทบ ก็ยังทำได้เพียงหลบหลีกการอ่านใจของเซียวเฉวียนที่มิได้มีพละกำลังแข็งแกร่งไปได้เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น

ทว่า เมื่อวรยุทธ์และพละกำลังของเซียวเฉวียนแข็งแกร่งขึ้น เสียงภายในใจของหมิงเจ๋อก็มิอาจปิดบังเซียวเฉวียนได้อีกต่อไป

เมื่อฝึกฝนมิมากพอ ยามอยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงทุกอย่างย่อมไร้ประโยชน์ไปทั้งหมด

ฉะนั้นและวิชาปิดกั้นอ่านใจทั้งสองวิธีนั้น มิอาจกล่าวได้ว่าวิธีการใดที่ดีกว่ากัน เนื่องจากทั้งสองวิธีนั้นต่างก็มีข้อดีและข้อเสียที่แตกต่างกันไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวเฉวียนจึงเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”

เซียวเฉวียนเข้าใจแล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวเฉวียนจึงได้สติกลับมาก่อนจะตอบกลับไปว่า "หากเป็นเช่นนั้น นั่นหมายความว่าพลังแห่งความนึกคิดของเจี้ยนจงก็มิอาจเทียบเท่าชิงหลงได้งั้นหรือ?"

หากใช่ว่าเซียวเฉวียนดูเบาชิงหลงไม่ หากว่ากันตามจริงแล้ว ความสามารถและความแข็งแกร่งของเจี้ยนจงนั้น ถึงแม้จักไม่เทียบเท่าเซียวเฉวียนและย่าเหยียน แต่เจี้ยนจงก็ถือว่ามีความสามารถแข็งแกร่งไม่แพ้กัน

หากนำชิงหลงมาเปรียบเทียบกันแล้วนั้น นับว่ายังห่างชั้นกันอยู่ค่อนข้างมาก

หากเป็นเช่นนี้ นั่นหมายความว่าพลังแห่งความนึกคิดของชิงหลงแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าของเจี้ยนจงอีกหรือ?

มันดูเป็นไปได้ยาก?

ทว่า ผนึกจูเสินกล่าวกับเซียวเฉวียนด้วยความมั่นใจว่า "มิผิด พลังแห่งความนึกคิดของเจี้ยนจงนั้นหาได้แข็งแกร่งเท่าชิงหลงไม่"

เซียวเฉวียนรู้สึกสับสนยิ่งนัก เจี้ยนจงที่เป็นถึงบรรพบุรุษที่มีอายุนับพันปี ความแข็งแกร่งย่อมต้องเหนือชั้นกว่าคนธรรมดาทั่วไปมิใช่หรือ พลังแห่งความนึกคิดเหตุได้ถึงไม่อาจสู้ลูกหลานที่เกิดทีหลังตนเองมานับพันปีไปได้เล่า?

เซียวเฉวียนเอ่ยถามด้วยความสับสนออกมา “จักเป็นไปได้อย่างไร?”