ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2077

ผนึกจูเสินพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเคร่งขรึมว่า "ง่ายมาก"

หลายพันปีก่อน ชาวคุนหลุนนับว่าเป็นกลุ่มประชากรผู้ที่มีพรสวรรค์โดดเด่นในใต้หล้า

ไม่ว่าจะเป็นพละกำลัง ความสามารถ ความแข็งแกร่ง กล้าหาญ ในการรบราต่อสู้นั้น อาจกล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในใต้หล้าเลยก็ว่าได้

ในยามนั้น เผ่าพันธุ์ต่าง ๆ หาได้กล้าเข้ามารุกรานพวกเขาไม่

แม้แต่พละกำลังความแข็งแกร่งของเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ นั้น ก็ยังมิอาจเทียบเคียงกับชาวคุนหลุนได้

แม้แต่ในยามนี้ ทุกอย่างก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

ในยามที่เซียวเฉวียนยังมิได้มีความสามารถเป็นที่โดดเด่น ไม่ว่าเว่ยเชียนชิวจักแข็งแกร่งมากเพียงใด เขาก็ยังมิกล้ามาวอแวกับชาวคุนหลุนเสียด้วยซ้ำ

ความแข็งแกร่งของเว่ยเชียนชิวนั้น เมื่อนำมาเทียบกันกับเหล่าผู้อาวุโสภายในของชิงหลงแล้ว หาได้อยู่ชั้นเดียวกันไม่

ฉะนั้นแล้ว แม้ว่าเผ่าคุนหลุนจะติดอยู่ในเทือกเขาคุนหลุนเป็นเวลานานนับหลายพันปี ทั้งยังสามารถอยู่รอดมาได้จนถึงปัจจุบันเช่นนี้

นั่นจึงเป็นเพราะชาวคุนหลุนเกิดมาพร้อมกับความสามารถที่แข็งแกร่งมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป

ในเมื่อจนเองมีความสามารถเหนือผู้คนในใต้หล้านั้น ชาวคุนหลุนหาได้รู้สึกเกรงกลัวสิ่งใดไม่

แม้ในยามนั้น ภายในเผ่าคุนหลุนจักมีวิชาอาคมของตนเองมากมายเพียงใด ทว่า พวกเขากลับมินึกใฝ่เรียนใฝ่รู้มากนัก

เฉกเช่นพลังแห่งความนึกคิดเช่นนี้ พวกเขาหาได้รู้สึกว่าตนเองจำเป็นต้องฝึกฝนมันไม่

ในสายตาของพวกเขาแล้วนั้น ความสามารถและความแข็งแกร่งที่พวกเขาได้ครอบครองอยู่ก็สามารถทำให้พวกเขาสามารถอยู่ยงคงกระพันได้แล้ว เหตุใดพวกเขาต้องเสียเวลาทั้งกายและใจไปฝึกฝนกับสิ่งที่ชั่วชีวิตของพวกเขาอาจจะมิจำเป็นต้องใช้มันด้วยเล่า?

มนุษย์เราก็เป็นเช่นนี้ ในยามที่เจี้ยนจงเป็นเพียงดาบนั้น เขาเองก็หาได้มีใจนึกคิดที่จะไปฝึกฝนพลังแห่งความนึกคิดเช่นกัน

ทว่า หลังจากที่เทือกเขาคุนหลุนพบกับหายนะ จนทำให้เจี้ยนจงต้องสลายร่างของตนเองจนต้องหลับใหลไปนานนับพันปี ทำเอาเขาต้องเสียเวลาไปนับพันปีเช่นกัน จนทำให้ความสามารถและพลังกำลังของเจี้ยนจงต้องหยุดลงเพียงเท่านั้น

ชิงหลงที่เป็นทายาทลูกหลานของชาวคุนหลุนที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติมาได้นั้น ในฐานะที่ชิงหลงเป็นองค์รัชทายาทแห่งคุนหลุน เขาจำเป็นต้องแบกรับความรับผิดชอบอันหนักหน่วง ในการปลดปล่อยชาวคุนหลุนออกจากสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายนี้ไปให้ได้

เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น ชิงหลงจำเป็นต้องฝึกฝนความสามารถและความแข็งแกร่งของตนเองต่อไป ภายใต้การสอนสั่งและการอบรมชี้แนะของเหล่าผู้อาวุโสภายในเผ่า ชิงหลงพยายามเป็นอย่างมากที่จะพัฒนาวรยุทธ์ของตนเอง สิ่งใดวิชาใดที่สามารถเป็นประโยชน์ต่อตัวเขาในภายภาคหน้านั้น เขาล้วนแต่ร่ำเรียนมันทั้งหมด

หากกล่าวออกมาเช่นนี้แล้ว นับว่าชิงหลงเป็นปุถุชนคนรุ่นหลังที่บรรพชนเช่นผนึกจูเสินนึกภาคภูมิใจเขาเป็นอย่างยิ่ง ก่อนที่ผนึกจูเสินจักเอ่ยออกมาด้วยท่าทีภาคภูมิใจว่า "ฉะนั้นแล้ว แม้ว่าความสามารถของชิงหลงจักมิได้ดีเท่าเจี้ยนจง หากแต่พลังแห่งความนึกคิดของเขากลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าเจี้ยนจงเสียอีก"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวเฉวียนพลันเข้าใจได้ในทันที ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า "ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้"

เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนนิ่งเงียบไปนาน ชิงหลงจึงเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยว่า "ใต้เท้าเซียว เป็นอะไรไปหรือ?"

เซียวเฉวียนดึงสติของตนเองกลับมาในทันที พลางเงยหน้าขึ้นมองชิงหลงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า "มิมีอันใด ไปกันเถอะ"

หลังจากที่พวกเขาทั้งสามเดินต่อไปได้ประมาณครึ่งก้านธูปนั้น พลันเห็นกิเลนอยู่ตรงหน้าพวกเขาในทันที

เมื่อกิเลนได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านหลังนั้น มันจึงหันไปมองตามสัญชาตญาณของตนเองในทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเซียวเฉวียนและคนอื่นๆ นั้น มันจึงลดท่าทีหวาดระแวงลง ก่อนจะหันกายเดินเข้าไปหา

พร้อมทั้งเดินตามหลังเซียวเฉวียนไปด้วยท่าทีเชื่อฟัง

เซียวเฉวียนจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “พบเจอสิ่งใดหรือไม่?”

กิเลนส่ายหัวไปมาเล็กน้อย

ระหว่างทางนั้น หาได้มีร่างมนุษย์สักตนไม่

ในขณะเดียวกัน พระอาทิตย์ก็ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มทีแล้ว

ยามราตรีค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ

เซียวเฉวียนพลันเหลือบมองขอบฟ้าด้วยท่าทีเฉยเมย พร้อมทั้งกวาดสายตาสังเกตสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าของตนเอง

ทะเลทรายรอบด้านที่มิอาจเห็นจุดสิ้นสุด คืนนี้พวกเขาคงจักต้องค้างกันอยู่ที่นี่แล้วกระมัง

ต้องฉวยโอกาสที่พระอาทิตย์ยังไม่ลับขอบฟ้าไปนั้น เซียวเฉวียนแนะนำให้หาที่พักค้างอ้างแรมใกล้ ๆ

ชิงหลงที่กวาดสายตามองดูรอบ ๆ แล้วนั้น พลางกล่าวออกมาว่า "พวกเราคงต้องมองหาว่า ที่ใกล้ ๆ นี้มีแหล่งน้ำหรือไม่"

ข้าวคงมิอาจกินได้ ทว่า หากให้ย่างของกินนั้นยังคงพอหาได้บ้าง

เพียงแค่จำเป็นต้องใช้น้ำ

เซียวเฉวียนเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน ก่อนจะเอ่ยสั่งการออกมาว่า "กิเลน เจ้าลองไปตามน้ำมาเสีย"

ในขณะเดียวกัน บนฟ้าพลันปรากฏฝูงห่านป่ากลุ่มใหญ่บินมาพอดี ชิงหลงมิรอช้า พลันคว้าทรายขึ้นมากำปั้นหนึ่งก่อนจะสาดใส่พวกมันในทันที

"ก๊า!"

"ก๊า!"

เสียงร้องโอดครวญดังขึ้นมาได้ไม่นาน ห่านป่าทั้งสี่พลันกระพือปีกก่อนจะตกลงมาในทะเลทรายในทันที

นัยน์ตาของเซียวหมิงชิวพลันเป็นประกายขึ้นมาในทันที ก่อนจะกล่าวว่า "เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ท่านลุงชิงหลงใจดียิ่งนัก"

เมื่อพูดจบ เซียวหมิงชิวพลางหันไปเหลือบมองเซียวเฉวียนด้วยท่าทีได้ใจ เสมือนกับจะเอ่ยกับเซียวเฉวียนว่า ท่านเห็นหรือไม่ ชิงหลงใจดีกับข้าเพียงใด

เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่หัวเราะออกมา "ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าไปเถอะ ไปหาดูด้วยว่าคืนนี้พวกเราจักไปพักแรมกันที่ใดดี "

อุณหภูมิในยามกลางวันและกลางคืนในทะเลทรายนั้นแตกต่างกันมากนัก ทั้งยังมีลมแรงอีก ถึงอย่างไรก็ต้องตามหาสถานที่ที่พอจะบังลมได้

ชิงหลงตอบรับ "อื้ม"

พูดจบ ชิงหลงจึงพาเซียวหมิงชิวออกไปหาฟืนในทันที เหลือเพียงเซียวเฉวียนที่เก็บห่านป่าอยู่ข้างหลังเท่านั้น

เมื่อรู้ว่าคืนนี้จักมีเนื้อย่างกินนั้น ผนึกจูเสินพลันมีท่าทีอารมณ์ดียิ่งนัก เขาเอ่ยขึ้นมาว่า"เซียวเฉวียน ทางที่ดีข้าว่าเจ้าลองล่าสัตว์เพิ่มจักดีกว่า"

มีทั้งหมดสามคนและสัตว์สงครามอีกหนึ่งตัว เซียวหมิงชิวยังเล็กนัก นางย่อมกินอะไรได้น้อย

ทว่า ทั้งเซียวเฉวียน ชิงหลงและกินเลนนั้นต่างก็พวกกินจุ เมื่อมีผนึกจูเสินครองร่างเช่นนี้ ความอยากอาหารของเซียวเฉวียนจึงมีมากกว่าคนทั่วไปเท่าตัวหนึ่ง

หากว่ากันตามตรงแล้ว ผนึกจูเสินรู้สึกว่าห่านสี่ตัว หาได้เพียงพอสำหรับผู้ใหญ่สองคนและสัตว์สงครามอีกหนึ่งตัวไม่

เซียวเฉวียนพลางพูดขึ้นด้วยท่าทีเฉยเมยว่า "มีชิงหลงอยู่เช่นนี้ ท่านบรรพชนก็อดทนเอาหน่อยเถอะ"

หากกินเยอะเกินไปต่อหน้าชิงหลงนั้น อาจจะทำให้เขานึกสงสัยเอาได้

ถึงแม้ว่าชิงหลงจักดูเป็นคนซื่อบื้อ ทว่า เขาหาใช่คนโง่ไม่

ไม่เพียงแต่ไม่โง่ เขายังฉลาดเป็นกรดอีกด้วย

อย่าได้คิดจะหลุดความลับออกมาต่อหน้าเขาเป็นอันขาดเชียว

แท้จริงแล้ว เซียวเฉวียนคร้านที่จะออกไปล่าสัตว์แล้ว

หลังจากที่ฝูงห่านตกใจแตกตื่นบินหนีไปแล้วนั้น บนท้องฟ้าหาได้มีสัตว์ตัวใดบินผ่านไปไม่

ยิ่งเป็นดินแดนทะเลทรายที่แห้งแล้งเช่นนี้แล้ว แทบจะมิมีสัตว์ใดเลย

ต่อให้อยากล่า ก็มิอาจล่าได้

ผนึกจูเสินย่อมรู้ดีว่าเซียวเฉวียนกำลังคิดอะไรอยู่ เซียวเฉวียนขี้เกียจเช่นนี้หาได้เป็นเรื่องที่ผิดไม่ อีกทั้งการล่าสัตว์ในทะเลทรายที่แห้งแล้งเช่นนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่ยากเย็นจริง ๆ อีกทั้ง สิ่งที่เซียวเฉวียนเอ่ยออกมา นับว่ามีเหตุผลเช่นกัน พวกเขามิอาจกินเยอะต่อชิงหลงได้