ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2078

ผนึกจูเสินที่เห็นเช่นนั้นจึงเข้าใจเป็นอย่างดี เขาจึงมิคิกที่จะขอร้องเซียวเฉวียนอีก เพียงแค่เอ่ยออกมาด้วยท่าทีเสียดายเล็กน้อยว่า "เจ้าพูดถูก"

ความหมายอีกอย่างหนึ่งก็คือ ฉันจักดูแลมันเอง เจ้าไม่ต้องกังวล

เมื่อผนึกจูเสินเอ่ยออกมาเช่นนี้นั้น เซียวเฉวียนย่อมรู้สึกโล่งใจออกมาอย่างแน่นอน

เซียวเฉวียนรู้ดีว่า ผนึกจูเสินมิต้องการให้ผู้อื่นล่วงรู้ว่าตนเองครอบครองร่างเซียวเฉวียนอยู่

ผนึกจูเสินสนใจความเป็นความตายมากกว่าตัวของเซียวเฉวียนเสียอีก

ถึงอย่างไรร่างกายอันยอดเยี่ยมที่หาได้ยากเย็นเช่นนี้ ผนึกจูเสินย่อมมิอยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเซียวเฉวียนอยู่แล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เมื่อเซียวเฉวียนมีผนึกจูเสินครอบครองร่างกายเช่นนี้ เซียวเฉวียนสามารถทำการใดได้บ้าระห่ำมากกว่าแต่ก่อน

หากถูกผนึกจูเสินครอบครองแล้วไซร้ นั่นหมายความว่าชีวิตของเขามีการปกป้องที่แข็งแกร่งคุ้มครองอยู่ ไม่ว่าจักเกิดปัญหาใดก็ตาม ทุกอย่างย่อมมิเป็นปัญหา

เมื่อผนึกจูเสินได้ยินความในใจของเซียวเฉวียนนั้น เขาอดมิได้ที่จักเอ่ยด่าทอออกมาว่า "เจ้าสารเลวนี่!"

ช่างมิมีควาเกรงกลัวเลย

โดยเฉพาะ หลังจากที่เซียวเฉวียนรอดพ้นจากเข็มพิษของย่าเหยียนมาได้อย่างหวุดหวิดนั้น ผนึกจูเสินพลันรู้สึกว่าเซียวเฉวียนดูบ้าบิ่นกว่าเดิมมานัก

วรยุทธ์ของตนเองเป็นเช่นไรก็ยังมิรู้ แต่กลับมีหน้าไปประจันบานกับย่าเหยียนเสียได้

ทว่า ถึงแม้ผนึกจูเสินจักเอ่ยว่าเซียวเฉวียนเป็นพวกกล้าได้กล้าเสีย แต่เขาก็นึกชอบนิสัยของเซียวเฉวียนที่เป็นเช่นนี้

เป็นดั่งที่เจี้ยนจงเคยเอ่ยไว้ในคราก่อนมิผิด เหล่าลูกหลานคนรุ่นหลังของพวกเขานั้นช่างกล้าหาญชาญชัยยิ่งนัก

จะด่าก็ด่าไปเสีย ถึงอย่างไรเซียวเฉวียนก็จะมิลดกินเนื้อลงเพราะคำด่าของเขาหรอก

หลังจากที่เซียวเฉวียนหยิบห่านที่เหลืออยู่ขึ้นมาแล้วนั้น เขาก็มุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ชิงหลงและเซียวหมิงชิวเดินไปในทันที เพื่อไปพบกับพวกเขา

ทว่า ชิงหลงและเซียวหมิงชิวเดินเร็วยิ่งนัก เซียวเฉวียนถึงกับต้องใช้เวลาประมาณครึ่งก้านธูปจึงจะพบพวกเขา

พวกเขาเจอสถานที่ที่มีต้นไม้จริง ๆ ด้วย

ที่นี่มีหาได้มีต้นไม้มากมายไม่ ทั้งลำต้นของต้นไม้ก็มิได้ใหญ่มาก

คงเป็นเพราะว่าเกิดการขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรง จึงทำให้ต้นไม้ทั้งหมดค่อย ๆ เหี่ยวเฉาไป

ทั้งชิงหลงและเซียวหมิงชิวต่างก็ลงมือทำงานอย่างรวดเร็วเช่นกัน ไม่เพียงแต่พวกเขาหาฟืนมาได้นั้น ทั้งยังขนฟืนแห้งกองโตเอามาไว้อีกฝั่งหนึ่งอีกด้วย

เมื่อเห็นเซียวเฉวียนมาถึงแล้วนั้น เซียวหมิงชิวพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีตื่นเต้นว่า "ท่านพ่อ ท่านลุงชิงหลงกับข้าทำงานได้ดีใช่หรือไม่?"

เซียวเฉวียนพยักหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับ "อื้ม ไม่เลวเลย"

ชิงหลงเพียงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ใต้เท้าเซียว ท่านคิดว่าพวกเราพักกันที่นี่ดีหรือไม่?”

ชิงหลงได้ลองไปตรวจสอบรอบ ๆ ดูแล้ว ที่นี่เป็นพื้นที่ราบเรียบ หากสังเกตดูจากต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวพวกนี้ ใบไม้ก็ยังคงมีห้อยอยู่บนต้นไม้อยู่ นั่นหมายความว่าที่นี่มิได้มีลมพัดแรง

ดังนั้นชิงหลงจึงรู้ว่าที่นี่ เหมาะจะเป็นที่พักค้างอ้างแรมคืนนี้เป็นอย่างยิ่ง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวจึงกวาดตามองดูโดยรอบอยู่ครู่หนึ่งพลางกล่าวออกมาว่า "อื้ม เช่นนั้นก็พักกันที่นี่"

พูดจบ เซียวเฉวียนจึงวางห่านป่าในมือเอาไว้บนพื้น ก่อนจะกล่าวออกมาว่า "มิรู้ว่ากิเลนหาน้ำไปถึงไหนแล้ว"

ทันทีที่เซียวเฉวียนพูดจบนั้น กิเลนพลันมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาในทันที

เซียวเฉวียนมองไปที่กิเลนก่อนจะเอ่ยออกมาว่า "เจ้าเจอน้ำแล้วหรือ?"

กิเลนพยักหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปข้างหน้าเพื่อส่งสัญญาณว่ามันจะพาเซียวเฉวียนไปดู

เซียวเฉวียนเข้าใจมันในทันที ก่อนจะหยิบห่านป่าขึ้นมาพร้อมเดิมตามกิเลนไป

ก่อนจะไป เซียวเฉวียนยังมิวายหันมากำชับอีกว่า "ชิงหลง พวกเจ้ารีบพากันจุดไฟก่อนเถอะ"

หลังจากที่เซียวเฉวียนทำความสะอาดห่านป่าเสร็จแล้วนั้น พวกเขาจักได้ย่างมันได้ในทันที

ในยามนี้ดวงอาทิตย์ต่างก็ลาลับขอบฟ้าไปหมดแล้ว ยามราตรีค่อย ๆ เข้ามากล้ำกราย

อย่างไรก็ตาม บนท้องฟ้ายังมีแสงระเรื่อสุดท้ายอยู่ เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ต่างก็ต้องฉวยโอกาสในยามที่แสงไฟยังสว่างอยู่นั้น จัดการทุกอย่างให้เสร็จสิ้น

ชิงหลงพลันมองไปยังแผ่นหลังของเซียวเฉวียน พลางตอบกลับมาว่า "อื้ม"

เช่นนี้ ปัญหาทั้งหมดของเซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ ก็ถูกจัดการได้หมดแล้ว คืนนี้พวกเขาจักพักกันที่นี่พร้อมกับย่างเนื้อไปด้วย

เซียวหมิงชิวผู้ได้รับประสบเหตุการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรกนั้น ใบหน้าของนางพลันเต็มไปด้วยความสุขในทันที ทั้งยังรู้สึกดูน่าสนุกยิ่งนัก

เมื่อท้องฟ้าค่อย ๆ มืดมิด ทั้งเซียวเฉวียนและชิงหลงต่างก็ตื่นขึ้นมา

“พวกเราควรรีบกินในตอนที่มันกำลังร้อนจักดีกว่า”

เซียวเฉวียนจึงเข้าไปหยิบซาลาเปาขึ้นมา พร้อมทั้งส่งไปให้เซียวหมิงชิว "มา หมิงชิวกินเสีย"

หลังจากรับซาลาเปามาแล้วนั้น เซียวหมิงชิวพลันยิ้มหวานออกมาในทันที ก่อนจะกล่าวว่า "ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุงชิงหลง ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ"

เซียวเฉวียนและชิงหลงต่างก็พูดพร้อมกันขึ้นมาว่า "รับกินเสีย"

จากนั้นเซียวเฉวียนจึงยื่นซาลาเปาให้กับชิงหลงในทันที "มาเถอะ ชิงหลง"

ก่อนที่ชิงหลงผู้ซื่อสัตย์จักหยิบซาลาเปาไป ดูท่าแล้วชิงหลงคงจะรีบเดินกลับมาก่อนที่จักได้กินอะไรแน่นอนเลย

ชิงหลงหยิบซาลาเปาขึ้นมา ก่อนที่จะลิ้มรสชาติมันอย่างช้าๆ

เซียวเฉวียนที่กินซาลาเปาหมดไปสองลูกแล้วนั้น ทว่า ชิงหลงหาได้กินหมดสักลูกไม่

เซียวเฉวียนที่กินอิ่มแล้วนั้น จึงยื่นส่วนที่เหลือให้กับชิงหลง ก่อนจะกล่าวออกมาว่า "เจ้ากินเถอะ"

ชิงหลงค่อย ๆ รับซาลาเปามากินอย่างเงียบๆ หลังจากที่กินซาลาเปาในมือหมดไปแล้วนั้น ชิงหลงจึงยื่นซาลาเปาอีกลูกให้เซียวหมิงชิวในทันที หากแต่เซียวหมิงชิวเพียงส่ายหัวกลับมา ก่อนจะตอบกลับว่า "หมิงชิวไม่เอาแล้วเจ้าค่ะ"

ซาลาเปาหาใช่ของอร่อยไม่ อีกทั้งเซียวหมิงชิวมิได้อยากอาหารมากนัก นางกินซาลาเปาไปลูกหนึ่งนับว่าเพียงพอแล้ว

ถึงแม้ว่าภูเขาคุนหลุนจะแห้งแล้ง ทว่า ชิงหลงที่ได้รับความเคารพรักในฐานะองค์รัชทายาท ไม่ว่าองค์ชายแคว้นอื่นปฏิบัติตัวต่อองค์ชายของตนเองเช่นไร ชิงหลงเองก็ได้รับการกระทำเช่นนั้นเหมือนกัน

ฉะนั้นแล้ว ยามที่อยู่ในภูเขาคุนหลุนนั้น ชิงหลงเองก็นับว่ากินดีอยู่ดีไม่น้อย

เนื้อย่างที่เซียวเฉวียนปรุงด้วยตนเองเมื่อคืนนั้นอร่อยยิ่งนัก ทั้งยังถูกปากชิงหลงมากด้วย

หากแต่ซาลาเปาในวันนี้ ว่ากันตามจริงแล้วชิงหลงมิค่อยชอบมันเท่าใดนัก

ทว่า เพื่อมิให้ท้องร้องหิว พวกเขาได้แต่กลั้นกลืนกินพวกมันลงท้องแทน

กินซาลาเปาเพียงลูกเดียวก็เพียงพอแล้ว

กลับกัน เซียวเฉวียนหาได้มีท่าทีเลือกกินไม่

ชิงหลงที่เห็นเช่นนั้นจึงรู้สึกละอายใจในตนเองเล็กน้อย