ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2095

เมื่อมองหาบางสิ่งในป่า กิเลนในฐานะสัตว์ร้ายที่มีข้อได้เปรียบโดยกําเนิด

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบที่ฝังของตำราโบราณ

ดังนั้นชิงหลงจึงอดไม่ได้ที่จะสงสัยและพูดว่า “หรือคุณย่าเหยียนย้ายตำราโบราณไปแล้ว?”

เซียวเฉวียนพูดอย่างหนักแน่นว่า “ข้าไม่คิดอย่างนั้น”

ถ้าคุณย่าเหยียนย้ายตำราโบราณ เธอคงจะถอนขบวนการที่นี่ด้วย และยิ่งไม่ควรมีกลยุทธ์และกับดักที่ยิ่งใหญ่ในขบวนการนี้

หลังจากได้ฟังเช่นนั้นชิงหลงก็พยักหน้าอย่างครุ่นคิดและพูดว่า “สิ่งที่ใต้เท้าเซียวพูดนั้นก็สมเหตุสมผล”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้สายตาของเซียวหมิงชิวก็อดไม่ได้ที่จะเป็นประกายขึ้นมาและพูดว่า “ใช่แล้ว ทําไมข้าถึงคิดไม่ได้”

เธอยังบอกอีกว่าหลังจากนั้นย่าหยียนกลับมาหรือไม่ เธอก็ไม่รู้เลย

เมื่อลองพิจารณาจากขบวนการนี้แล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าตำราโบราณยังคงอยู่ในป่า

ไม่อย่างนั้นใครจะสามารถทำสิ่งต่างๆพวกนี้ในป่าได้

แน่นอนว่าความคิดดีๆเช่นนี้เป็นของเซียวเฉวียน

พ่อของเธอเป็นก็ยังเป็นพ่อของเธอเสมอ เธอรู้สึกละอายใจตัวเอง

เมื่ออายุยังน้อยคําเยินยอนั้นเป็นไปอย่างราบรื่นมาก แต่เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวเบาๆและพูดว่า “หมิงชิว พอได้แล้วน่า”

เอาเป็นว่ามันจบแล้ว

ทำให้มันพอดี

อย่าพูดเกินจริง

เมื่อได้ยินเช่นนี้เซียวหมิงชิวก็ยิ้มและพูดว่า “เสด็จพ่อ หมิงชิวยกย่องท่านอย่างจริงใจ ไม่โกหกอย่างแน่นอน”

ปากเล็กๆนี้คารมคมคายดีจริงๆ

หวานเป็นบ้าเลย

ชนิดที่สามารถเกลี้ยกล่อมนกลงมาจากต้นไม้ได้

เซียวหมิงชิวยิ่งพูดยิ่งนอกเรื่องไปไกล เพื่อทําให้เธอหยุดพูด เซียวเฉวียนก็เลยต้องพูดว่า “ใช่ พ่อรู้”

ดังนั้นหัวข้อนี้จึงสามารถหยุดลงได้

เซียวหมิงชิวยังเด็กอยู่และไม่เข้าใจการพูดอ้อมๆอะไรมาก แต่เธอฟังออกว่าน้ำเสียงของเซียวเฉวียนนั้นตอบส่งๆ เธอไม่พอใจเล็กน้อยและพูดว่า “เสด็จพ่อไม่เชื่อว่าสิ่งที่หมิงชิวพูดนั้นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจข้า ฮึ้ม”

เห็นได้ชัดว่าตอบเธอลวกๆ

มันเลยทำให้เธอไม่มีความสุข

แย่แล้ว ไปทําให้ลูกศิษย์ไม่มีความสุข เขาต้องแก้ปัญหาที่เกิดจากตัวเอง เซียวเฉวียนจึงรีบพูดเกลี้ยกล่อมเธออย่างรวดเร็ว “หมิงชิว รู้ไหม พ่อเชื่อเจ้ามากที่สุด”

“พ่อขอสาบานต่อพระเจ้าเลยว่าพ่อเชื่อเจ้าจริงๆ”

สาบาน?

เซียวหมิงชิวยิ่งรู้สึกว่าถูกเหยียดหยาม

เธอรู้จักเซียวเฉวียนมานานแล้ว สําหรับเซียวเฉวียนแล้วการสาบานนั้นง่ายเหมือนการพูด พูดจบก็ช่างมันเขาไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าถ้าเขาผิดคําสาบานเขาจะถูกพระเจ้าลงโทษ

เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนพูดขอโทษลวกๆ เซียวหมิงชิวก็ยิ่งโกรธ เธอเดินไปข้างๆชิงหลงและกระซิบว่า “หรือเสด็จลุงชิงหลงเก่งกว่า”

มองแวบแรก ชิงหลงดูเป็นคนเรียบง่ายและซื่อสัตย์ที่ไม่สามารถแม้แต่จะหลอกเด็กได้

ต่างจากพ่อของเธอ เขามักจะหลอกผู้คนด้วยวิธีเดียวกันเสมอ

เมื่อเห็นว่าเซียวหมิงชิวกําลังทะเลาะกับเซียวเฉวียน และด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยวของเธอที่ดูน่ารักมาก มันก็ทำให้ชิงหลงมีความสุขมากขึ้นไปอีก แต่เขาไม่อยากให้เซียวเฉวียนทุกข์ใจ เขาจึงยิ้มและพูดว่า “ข้าเกรงว่าหมิงชิวจะเข้าใจเสด็จพ่อของเจ้าผิดนะ เขาดีกับเจ้ามาก เขาจะพูดลวกๆกับเจ้าได้อย่างไร”

“หมิงชิว อย่าโกรธไปเลย”

ขณะนี้เซียวเฉวียนจึงรีบพูดขึ้นว่า “ถูกต้อง ถูกต้อง เจ้าพูดอะไร พ่อไม่เชื่อตั้งแต่เมื่อไหร่? เจ้าอยากอยู่ข้างๆพ่อ พ่อก็พาเจ้าออกมาด้วย พ่อดีกับเจ้าที่สุดแล้ว”

หรือว่าวันนี้จ้าวหลานกินยาผิดมาหรือเปล่า?

แต่ไม่ว่าเขาจะกินยาผิดหรือไม่ หวังซวนไม่ยอมให้โอกาสนี้เปล่าประโยชน์ไปแน่ เขาหัวเราะเยาะและพูดว่า “คำพูดของผู้ตรวจการจ้าว ถ้าคนที่รู้ก็จะบอกว่าท่านเป็นคนตรงไปตรงมา”

“แต่ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้ก็จะรู้สึกว่าในใจของผู้ตรวจการจ้าวนั้น เห็นว่าราชครูสำคัญกว่าฝ่าบาท”

เหตุใดถึงได้พูดเช่นนี้ ตราบใดที่ไม่ใช่คนหูหนวกก็จะเข้าใจความหมายนี้ในทันที

หวังซวนจงใจใช้จ้าวหลานเป็นเครื่องมือเพื่อสร้างความไม่ลงรอยกันระหว่างเซียวเฉวียนกับฮ่องเต้ต่อหน้าสาธารณะชน

เพียงแค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็ทำให้หัวข้อมาถึงจุดนี้ได้ ต้องยอมรับเลยว่าความคิดของหวังซวนนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ

จ้าวหลานอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าหวังซวนจะพูดประโยคนี้ต่อหน้าฮ่องเต้และเหล่าขุนนางราชสำนักทุกคนในตำหนักใหญ่

แต่ไม่นาน เขาก็สงบสติลงและพูดอย่างใจเย็นว่า “ที่ใต้เท้าหวังพูดก็เป็นความจริง แต่ถึงอย่างไรก็ตามฝ่าบาทนั้นทรงปรีชาญาณ และใต้เท้าทุกคนก็สามารถแยกแยะได้ว่าอะไรถูกอะไรผิดคงจะไม่คิดแบบนี้”

“ในตําแหน่งอื่นก็ทำหน้าที่ของตัวเอง ตัวข้าในฐานะที่ได้รับเงินเดือนจากราชสํานักโดยปกติแล้วจะทํางานให้กับราชสํานักด้วยใจจริง”

“เพราะเหตุนี้ ตัวข้าจึงไม่จําเป็นต้องถูกราชครูตีกรอบ”

“ตัวตนของราชครูนั้นสูงส่ง จะปล่อยให้คนอื่นมาใส่ร้ายได้อย่างไร?”

“ถ้าราชครูทั้งหมดมาเผชิญหน้าเช่นนี้ ต่อไปภาพลักษณ์ของต้าเว่ยจะเป็นอย่างไร?”

“ถ้าข่าวมันแพร่กระจายออกไป ประเทศอื่นๆจะหัวเราะเยาะต้าเว่ยเอา”

เมื่อพูดถึงตรงนี้จ้าวหลานก็หยุดและมองทุกคนอย่างลึกซึ้ง แล้วพูดว่า “ใต้เท้าทุกคนรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวข้าพูดนั้นมีอะไรผิดหรือไม่?”

สิ่งที่จ้าวหลานหมายถึงคือ เซียวเฉวียนเป็นราชครูที่ทุกคนทั่วโลกรู้จัก

ถ้าให้พูดอย่างจริงจังก็คือเกียรติของเซียวเฉวียนมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับต้าเว่ย

มีเกียรติในฐานะราชครู ถ้าเซียวเฉวียนยังปล่อยให้แมวและสุนัขมาใส่ร้ายตามใจชอบ ก็แสดงให้เห็นอย่างอ้อมๆว่าแมวและสุนัขพวกนั้นไม่ได้ให้ความสนใจกับฮ่องเต้เลย ถ้าข่าวเรื่องนี้กระจายออกไปฮ่องเต่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

ยกเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องหนักหน่วงถึงฮ่องเต้ และศักดิ์ศรีของต้าเว่ย มาดูกันว่าใครยังจะกล้ามาจู้จี้เรื่องนี้อีก!