ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 21

ซ่งจื้อไม่เคยคิดมาก่อนว่าเซียวเจี่ยเหยียนตัวน้อยๆ นี่ กล้านำจักรพรรดิเบื้องสูงมาขู่เขา

เคยได้ยินมานานแล้วว่าลูกเขยของตระกูลฉินเป็นคนปากเก่ง ได้เจอแล้วในวันนี้ นอกจากจะปากดี ลูกเขยตัวน้อยนี้ยังกล้าดีมาต่อกรกับผู้หลักผู้ใหญ่!

เขามีตำแหน่งถิงเว่ย เป็นข้าราชบริพารที่น่าเกรงขาม รับผิดชอบเรือนจำโดยมีเว่ยเจียนกั๋วให้ท้ายอยู่เบื้องหลัง เจ้าหน้าที่ศาลและผู้มีเกียรติคนใดนอกจากจะระมัดระวังในวาจาและการกระทำเมื่อพบเห็นเขา ยังให้ความเคารพต่อเขามากด้วย?

เซียวเฉวียน ซึ่งยังไม่เคยจะก้าวเข้าสู่อาชีพราชการอย่างเป็นทางการ กล้าดีที่จะมาโต้เถียงในเรื่องนี้ในที่สาธารณะ ทั้งแอบอ้างจักรพรรดิเบื้องสูงด้วย

ว่ากันว่าไม่มีลูกแหง่ในบ้านนายพล ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ หรือว่าเขาไม่กลัวเสือเหมือนลูกวัวที่เพิ่งเกิดใหม่

แม้ว่าคำพูดขอเซียวเฉวียนจะซ่อนอาวุธทั้งปืนทั้งกระบอง แต่เขาก็แสดงความเคารพนอบน้อม ลักษณะหาทางออกด้วยความจริงใจ

“เซียวเจี่ยเหยียน ข้าฯ กล้าที่จะไปสงสัยในการตัดสินใจของฝ่าบาทได้อย่างไร” ซ่งจือยกมือขึ้นสูงไปบนท้องฟ้า “ฝ่าบาททรงฉลาดและทรงพลัง ย่อมไม่เป็นอย่างที่เจ้ากล่าว วันนี้เซียวเจี่ยเหยียนไม่เต็มใจที่จะแต่งบทกวี ทั้งกล่าวบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่น ให้ดูเป็นนักวิชาการก็หาไม่ ตามที่ข้าฯ ว่า จะเป็นเหมือนคนป่าเถื่อนไร้การศึกษามากกว่า ข้าฯ ..."

พูดถึงจุดนี้ ซ่งจือจงใจไม่พูดต่อ แต่ยิ้มอย่างมีเงื่อนงำ

“ข้าฯ ละอายใจในตัวคุณจริงๆ”

เขาพูดในใจอย่างเย็นชา

ผู้คนทั้งหมดยิ้มโดยปริยาย ไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขามองไปที่เซียวเฉวียนด้วยการเหน็บแนมมากขึ้น

คนป่าเถื่อน? ฮ่า เซียวเฉวียน ชายในศตวรรษที่ 21 ถูกมนุษย์ยุคโบราณเรียกว่าคนป่าเถื่อน? เขาสงสัยด้วยซ้ำว่าสมองของซ่งจือยังพัฒนาไม่สมบูรณ์!

"ท่านซ่งแต่งกลอนเก่ง ตำหนิศิษย์น้อยเซียวก็เก่งด้วย ดูแล้ว......"

อยู่ใต้เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของบุคคลชั้นสูงที่อยู่เหนือเบื้องสูงนั้น เซียวเฉวียนยืนยืดตัวตรง ค่อยๆ เปิดปากของเขา ทุกคนมองไปที่เซียวเฉวียนโดยพร้อมเพรียงกัน เพื่อดูว่าเขาจะมีอะไรให้ขายหน้าชาวบ้านอีก

ดวงตาของเซียวเฉวียนสว่างจ้าราวกับคบเพลิง คล้ายมีแสงลุกโชนเล็กน้อยในดวงตาของเขา "ดูเหมือนว่าท่านซ่งมักจะคอยตักเตือนสั่งสอนผู้คนไปวันๆ เพียงเพราะว่าท่านเป็นหนึ่งในเก้ารัฐมนตรี ที่มีอำนาจควบคุมกฎการพิจารณาคดีของศาลอันเป็นศักดิ์ศรีอันยิ่งใหญ่ของประเทศอยู่ในมือ ประชาชนหลักหมื่นหลักพันต้องพึ่งพาในความเที่ยงธรรม ไม่เห็นแก่ตัว มีมโนธรรม เพื่อทรงไว้ซึ่งความใส่สะอาดโดยทั่วหล้า”

“วันนี้ท่านซ่งมาฉีกหน้าศิษย์ถึงขนาดนี้ ไม่ทราบท่านซ่งไม่พอใจศิษย์ตรงไหน?”

"…..." ซ่งจือติดคอพูดอะไรไม่ออก หลักฐาน...... เขาคงไม่มี เดิมทีคิดว่าเซียวเฉวียนเป็นคนที่โดนขยี้อย่างไรก็ได้ ซ่งจือจึงกล้าพูดจาดูถูก เขาไม่คาดคิดว่าเซียวเฉวียนจะแข็งกล้าขนาดนี้ กล้าย้อนกลับมาซักไซ้เขาต่อที่สาธารณะ

"ท่านมีอภิมหาอำนาจอยู่ในมือ ไม่เอาใจใส่ในปัญหาบ้านเมือง แต่กลับมายุ่งเกี่ยวเรื่องของศิษย์น้อยอย่างไม่ละมือ หรือว่าศิษย์น้อยหน้าใหญ่คับใครเข้า ขวางหูขวางตาท่านซ่งเข้าหรือ? เมื่อก่อน ศิษย์มีความเคารพต่อท่านมาก แต่ตอนนี้เมื่อได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย”

"ช่วงนี้ชนเผ่าซงหนูแข็งกล้ามาก ควบม้าเหล็กรุกล้ำเข้ามาในผืนแผ่นดินต้าเว่ยของเรา คนป่าเถื่อนที่แท้จริงเหล่านี้ก่อกวนชายแดนของต้าเว่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ประชาชนอยู่อย่างไม่เป็นสุข ไหนๆ ท่านซ่งมือกุมอำนาจกฎหมาย แถมเกลียดชังคนป่าเถื่อน ทำไมท่านไม่ไปรบและกำจัดศัตรูล่ะ แล้วอาศัยความช่ำชองส่วนตัวเพื่อไปตำหนิตักเตือนคนป่าเถื่อนเหล่านั้น สอนพวกเขาให้เชื่อง แล้วให้สวามิภักดิ์ต่อต้าเว่ยของเรา ถ้าท่านซ่งทำเช่นนี้ได้จะเป็นพระคุณต่อต้าเว่ยอย่างมาก คงดีกว่ามาคอยตำหนิศิษย์ด้อยปัญญาอยู่ที่นี่เป็นหลายเท่าอย่างแน่แท้

แรงกดดันที่มองไม่เห็นทำให้ซ่งจือเบ้าตาขยายกว้าง ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจี่ยเหยียนตัวน้อยๆ จะมีคารมถึงขนาดนี้

การโต้เถียงอย่างกล้าหาญทำให้ทุกคนที่มาร่วมงานตกตะลึง เซียวเฉวียนไม่ได้ว่าซ่งจือไม่ดีสักคำ แถมยังยกหมวกทรงสูงให้เกียรติแก่ซ่งจือได้สวมอีก กลับทำให้ผู้คนนั้นไม่รู้ว่าจะคัดค้านโต้ตอบอย่างไร

ทุกคนมองไปที่ซ่งจือทีละคน ทีนี้ถึงตาของพวกเขาที่ต้องกังวลว่าเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไร?