ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2101

แท้จริงแล้วเซียวเฉวียนคิดว่า ไฟที่ไม่ได้ดับสนิทลุกไหม้ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เขากลับไปและคิดว่าหากทำให้ฝนตกก็สามารถจัดการกับปัญหานี้ได้ เพื่อไม่ต้องลำบากชิงหลงและเซียวหมิงชิวให้หวนกลับมาอีกครั้ง

หลังจากที่เขามาถึงป่าแล้ว จึงเห็นว่าป่าไม้ปกติดีทุกอย่าง เขาจึงเหลือบมองกิเลนด้วยสายตาที่งุนงง พร้อมพูดว่า “เมื่อครู่เจ้าคำรามทำไม?”

นี่ปกติทุกอย่างไม่ใช่หรือ?

หัวของกิเลนชะเง้อไปด้านหน้า เพื่อเป็นสัญญาณให้เซียวเฉวียนมองไปยังด้านหน้า

เซียวเฉวียนมองตามสายตาของมัน พบว่ามองไม่เห็นอะไรเลย เขาจึงพูดว่า “ทางด้านนั้นไม่มีอะไรเลย”

กิเลนกางกรงเล็บออกมาข้างหนึ่ง และทำท่าทางบนอากาศไม่หยุด เซียวเฉวียนมองอยู่นาน จึงพูดคาดเดาว่า “เจ้าจะบอกว่ามีคนมางั้นหรือ?”

ถูกต้อง!

กิเลนแสดงความดีใจออกมาผ่านแววตา และพยักหน้าทันที

ทะเลทรายกว้างใหญ่เช่นนี้ ใครจะมากันนะ?

เซียวเฉวียนพูดว่า “เจ้าน่าจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ”

กลัวว่ามันจะได้ยินเสียงลมพัด ใบไม้ปลิว และคิดว่ามีคนมา

เซียวเฉวียนจึงเหลือบมองไปที่ป่าอีกครั้ง หลังจากมั่นใจแล้วว่าไฟไม่ได้ลุกไหม้ขึ้นมาอีกครั้ง เขาพูดว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

ทว่ากิเลนกลับทำสีหน้าไม่พอใจ สายตาของมันยังจ้องด้านหน้าตลอดเวลา และคำรามออกมาหนึ่งที

เซียวเฉวียนยังไม่ทันพูดอะไร มันก็กระโจนร่างไปด้านหน้า และบินไปไกลราวห้าเมตร

เซียวเฉวียนพูดว่า “กิเลน รีบกลับมา”

บ้าไปแล้วจริงๆ เซียวเฉวียนยังไม่ทันออกคำสั่ง กิเลนก็บินออกไปด้วยตัวเอง

แต่ว่ากิเลนไม่ยอมบินกลับมาตามคำสั่งของเซียวเฉวียน เมื่อทำอะไรไม่ได้ เซียวเฉวียนจึงต้องจำใจตามไปดู

กิเลนหยุดอยู่ริมป่าไม้ มันจ้องเข้าไปในป่าด้วยความระแวดระวัง เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนเดินเข้ามาแล้ว มันจึงหันหน้ากลับมา เหลือบมองเซียวเฉวียน และใช้กรงเล็บชี้ไปด้านหน้า ซึ่งก็คือด้านในป่า

มันกำลังจะบอกเซียวเฉวียนว่า ด้านในป่ามีคนอยู่

เซียวเฉวียนมองเข้าไปในป่าด้วยสายตาที่นิ่งเรียบ ด้านในเงียบสงบอย่างมาก และไม่มีสิ่งใดอยู่เลย

ในขณะที่เซียวเฉวียนกำลังจะเรียกให้กิเลนกลับไปนั้น เสียงแหบพร่าไม่น่าฟังก็ดังขึ้นมากลางอากาศ “ฮ่าๆๆ! เซียวเฉวียน เราเจอกันอีกครั้งแล้วนะ!”

น้ำเสียงแบบนี้ เซียวเฉวียนรู้ทันทีว่าย่าเหยียนมาแล้ว

ที่แท้กิเลนไม่ได้เข้าใจผิด มันจับสังเกตได้ว่ามีคนมาจริงๆ

เซียวเฉวียนมองไปรอบด้าน กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของย่าเหยียน แม้ฟังจากเสียงก็ไม่อาจแยกแยะตำแหน่งของนางได้ เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวว่า “เลิกทำตัวเร้นลับซับซ้อนได้แล้ว ออกมาสิ!”

นางกล้าต่อความกับเซียวเฉวียน ทำให้เซียวเฉวียนรู้ว่านางอยู่ที่นี่ คิดว่านางคงเตรียมตัวมาอย่างดีพร้อม เพื่อต่อสู้เซียวเฉวียนสักหน

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ย่าเหยียนเพิ่งเปล่งเสียงออกมาในตอนนี้ ก็เพื่อให้แน่ใจว่ามีเซียวเฉวียนมาเพียงผู้เดียว หรือว่าเซียวหมิงชิวตามเขามาด้วย หรือว่ามีคนอื่นๆ ที่มาพร้อมกันกับเขาอีกหรือไม่

ข้างกายเขามีเพียงกิเลน สัตว์สงครามเพียงตัวเดียว ซึ่งไม่มากพอที่จะทำให้ย่าเหยียนต้องหวาดกลัว นางจึงกล้าเผยที่อยู่ของตัวเอง

ทว่าย่าเหยียนยังคงไม่กล้าปรากฏตัวออกมา แต่พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า “สำนักของข้าได้ซ่อนตำราโบราณไว้ในป่าแห่งนี้ เจ้าเอาไปใช่หรือไม่?”

ตำราโบราณงั้นหรือ?

ยัยแก่ผู้ชั่วร้ายผู้นี้มาเพื่อตำราโบราณงั้นหรือ?

นางรู้ได้อย่างไรว่าตำราโบราณถูกหาพบแล้ว?

ยังไม่ทันที่เซียวเฉวียนจะตอบกลับ ย่าเหยียนรู้ดีว่าเซียวเฉวียนไม่ใช่ผู้ที่จะยอมรับอะไรง่ายๆ นางจึงพูดต่อว่า “เจ้านำตำราโบราณออกมาเดี๋ยวนี้ ข้าจึงจะยอมปล่อยเจ้าไป เอาแบบนี้ดีหรือไม่?”

มาเพื่อตำราโบราณจริงๆ ด้วยสินะ

เซียวเฉวียนหัวเราะเยาะ และพูดว่า “ตำราโบราณอะไรกัน ข้าไม่ยักรู้มาก่อน”

ซึ่งหมายความว่า อยากให้ข้านำออกมางั้นหรือ ไม่มีทางหรอก

ผู้ที่หลบหนีจากการต่อสู้ของเซียวเฉวียน ยังกล้ามาพูดอวดอย่างไม่ละอายใจต่อหน้าของเซียวเฉวียน และบอกว่าจะยอมปล่อยเขาไปงั้นหรือ?

นางควรต่อสู้และเอาชนะเซียวเฉวียนให้ได้ก่อน ค่อยมาพูดอวดดีเช่นนี้!