ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2105

เซียวเฉวียนไม่ใช่แม้แต่คนของต้าเว่ย เช่นนั้นแล้วลมปราณคุนหลุนบนร่างกายของเขามาจากที่ไหน?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเฉวียนรู้สึกอยู่ในใจว่าแย่แล้ว ย่าเหยียนค้นบนเบาะแสบางอย่าง

ลมปราณคุนหลุนคืออะไร?

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนไม่มีทางยอมรับ เขารับบทเป็นนักแสดงทันใด กล่าวออกมาด้วยใบหน้าเย้ยหยัน “ข้ามาจากฮวาเซี่ย เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับแต่อย่างใด คิดว่าเจ้าสำนักเหยียนก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว”

“เช่นนั้นเหตุใดบนร่างของข้าถึงมีลมปราณคุนหลุน?”

“เป็นไปได้หรือไม่ว่า เนื่องจากเรื่องที่เจ้าสำนักเหยียนทำต่อชาวคุนหลุนนั้นเป็นบาปอันยิ่งใหญ่ จึงทำให้เกิดอาการประสาทหลอน?”

ดูสิว่ายังจะมีใครกล้าพูดว่าบนร่างกายของเขามีลมปราณคุนหลุนอีกหรือไม่?

สิ่งที่ย่าเหยียนเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือการถูกคนอื่นเย้ยหยัน และเซียวเฉวียนก็เอาเรื่องที่นางทำลายคุนหลุนมาเย้ยหยันนาง ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นการเติมเชื้อฟืนให้กองไฟ ทำให้ความโกรธของนางรุนแรงกว่าเดิม!

อะไรคือบาปอันยิ่งใหญ่?

นางไม่ได้ทำอะไรผิด!

คนที่ผิดคือคนในเผ่าเหล่านั้นต่างหาก!

พวกเขาหัวเราะเยาะนางตลอดเวลา มองนางด้วยสายตาแปลกๆ พวกเขาสมควรตาย!

แต่เซียวเฉวียนยังช่วยพูดให้กับพวกเขา เซียวเฉวียนเองก็สมควรตายเช่นกัน!

นางมองมาที่ด้วยใบหน้าอันบิดเบี้ยว “เซียวเฉวียน เจ้าตายเสียเถอะ!”

ไม่สังหารเขา คงยากที่จะทำให้ความโกรธในใจของนางสงบลง!

พูดจบนางก็ขยับข้อมือเล็กน้อย พลังภายในอันแข็งแกร่งพุ่งออกมาจากฝ่ามือ ปกคลุมอยู่ด้านบนศีรษะของเซียวเฉวียน

สัมผัสได้ถึงพลังด้านบนศีรษะที่รุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง เซียวเฉวียนตะโกนออกมาอย่างเยือกเย็น “หมิงชิว สังหารนาง!”

เซียวหมิงชิวและชิงหลงกังวลจนสับสน พวกเขาคิดว่าหากพวกเขาไม่ลงมือ ย่าเหยียนก็ไม่มีทางลงมือสังหารเซียวเฉวียนรวดเร็วถึงเพียงนี้

เซียวเฉวียนพอเข้าใจได้หากนี่เป็นการถ่วงเวลา แต่หากคิดว่าพวกเขาไม่เคลื่อนไหว แล้วย่าเหยียนจะไม่เคลื่อนไหว เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้

ขอแค่ทั้งสองคนโจมตีใส่ย่าเหยียน ให้นางรู้สึกว่าตนเองละเลยต่อการโจมตีดังกล่าวไม่ได้ เซียวเฉวียนถึงจะมีโอกาสหนีรอดจากอันตรายครั้งนี้

แต่หากเซียวหมิงชิวและชิงหลงยังไม่กล้าลงมือ เกรงว่าความเร็วของตนเองคงเทียบกับย่าเหยียนไม่ได้ ขอแค่พวกเขาเคลื่อนไหว เซียวเฉวียนก็จะตายด้วยเนื้อมือของย่าเหยียน

เซียวเฉวียนรู้สึกโกรธกับความเฉยเมยของพวกเขา “พวกเจ้าจะยืนงงอะไรกัน รีบลงมือเร็ว”

ถ้าช้ากว่านี้อีกเสี้ยววินาที หากพวกเขาอยากพบเซียวเฉวียน เช่นนั้นก็คงต้องลงไปยังยมโลก!

ภายใต้คำยืนกรานของเซียวเฉวียน สุดท้ายเซียวหมิงชิวก็เหวี่ยงดาบจิงหุนอันน่าสะพรึงกลัวมาทางย่าเหยียน ขณะเดียวกันนางก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า โจมตีย่าเหยียนด้วยฝ่ามือ

แต่ย่าเหยียนก็ไม่ได้หยุดมือเพราะสิ่งนี้ พลังภายในของนางหลั่งไหลเข้าไปในสมองของเซียวเฉวียนแล้ว

แต่สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของย่าเหยียนก็คือ ในตอนที่นางกำลังจะดูดพลังภายในของเซียวเฉวียน พลังวิญญาณของตนเองค่อยๆ ลดลงไปอย่างต่อเนื่อง จนถึงขั้นที่นางไม่อาจควบคุมมันได้

แย่แล้ว!

เซียวเฉวียนดูดกลืนพลังภายในของนางได้ด้วยงั้นหรือ!

คิดจะเอาเปรียบ แต่กลับตกหลุมพรางของอีกฝ่าย!

เซียวเฉวียน เจ้าเด็กคนนี้ มีทักษะเช่นนี้อยู่ด้วยงั้นหรือ?

ย่าเหยียนสงสัยในตัวตนของเซียวเฉวียนยิ่งขึ้นไปอีก แต่ในเวลาเช่นนี้ การหยุดความสูญเสียถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด นางจะเอาเวลาที่ไหนไปคิดเรื่องอื่น?

ในเวลานี้ เซียวเฉวียนค้นพบด้วยความแปลกใจ ความรู้สึกไม่สบายใจที่เขาคาดไว้ไม่ได้เกิดขึ้น ตรงกันข้าม เมื่อเขาดูดพลังภายในของย่าเหยียนเข้ามา เขารู้สึกได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“แคร่ง!”

ในตอนนั้นเอง เสียงการปะทะกันระหว่างดาบจิงหุนและไม้เท้าก็ดังขึ้น หยุดความคิดของเซียวเฉวียนในทันใด

ใช่ เพื่อที่จะสกัดการโจมตีของเซียวหมิงชิว ย่าเหยียนจำเป็นต้องใช้ไม้เท้าของนาง นี่ทำให้เซียวเฉวียนพอมีเวลาที่จะหายใจ

ทันทีที่เซียวหมิงชิวก้าวเข้ามา ชิงหลงเองก็ตามมาทันใด

แต่พูดไปพูดมา ตอนนี้เองก็เพิ่งจะรู้ว่า ตนเองมีทักษะเช่นนี้อยู่ด้วย แม้แต่ตัวของเซียวเฉวียนเองยังรู้สึกประหลาดใจ

วิชาพวกนี้ ในละครทีวี ส่วนมากแล้วมีแต่คนชั่วเท่านั้นที่ทำการฝึกฝน หากผนึกจูเสินเป็นผู้ที่มีคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ เช่นนั้นแล้วเขาจะฝึกวิชาเช่นนี้ได้อย่างไร?

ได้ยินความสงสัยของเซียวเฉวียน เสียงอันเคร่งขรึมของผนึกจูเสินก็ดังขึ้น “นี่คือสิ่งที่ข้าฝึกฝนเพื่อความสนุกตอนที่อยู่บนเกาะจูเสิน โดยอาศัยความทรงจำในอดีต”

แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงแค่ผนึก แต่ก็เป็นถึงผนึกศักดิ์สิทธิ์ มีความคิดเป็นของตัวเอง อยู่บนเกาะจูเสินมาเป็นพันปี แน่นอนว่าต้องมีช่วงเวลาที่น่าเบื่อ เขาก็แค่หาอะไรทำเพื่อฆ่าช่วงเวลาที่น่าเบื่อเหล่านั้น

ตอนแรกที่ทำการฝึก เขาก็คิดว่าเป็นเพียงแค่การเล่นสนุกเท่านั้น แม้แต่ตัวมันก็คิดว่าไม่น่าจะมีประโยชน์

คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันได้ใช้งานจริง

มันก็เหมือนกับคำพูดที่ว่า รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม โอกาสมีไว้สำหรับผู้ที่เตรียมพร้อม

ทุกสิ่งที่คนโบราณพูดล้วนเป็นความจริง พวกเขาไม่เคยหลอกลวง!

ได้ยินคำพูดของผนึกจูเสิน เซียวเฉวียนเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดออกไปอย่างไรดี ผนึกศักดิ์สิทธิ์ก็คือผนึกศักดิ์สิทธิ์ เขามีวิธีการที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ซึ่งแตกต่างกับคนส่วนใหญ่มาก

การฝึกฝนเพื่อความสนุก แต่กลับสร้างประโยชน์ในการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ หากฝึกแบบจริงจังขึ้นมา แบบนั้นจะเป็นอย่างไร?

เซียวเฉวียนไม่กล้าจินตนาการถึงมันเลย!

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีผู้ใดรู้ผู้ใดเห็น เซียวเฉวียนได้พูดคุยกับผนึกจูเสินเรียบร้อยแล้ว

แต่ย่าเหยียนยังคงหายใจหอบเพราะความโกรธกับคำพูดนั้นของเซียวเฉวียนอยู่

หากตอนนี้นางไม่ได้ถูกตรึงเอาไว้จนขยับไม่ได้ นางคงเข้าไปฉีกปากของเซียวเฉวียนแล้ว!

บนโลกนี้ยังมีคนที่เซ้าซี้ขนาดนี้อยู่อีกงั้นหรือ!

นางตกหลุมพรางในคำพูดของเซียวเฉวียนครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดนักปราชญ์จึงมีสภาพเช่นนี้

นางกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น “บัดซบ!” จากนั้นก็พูดอย่างเหยียดหยาม “เจ้าอย่าโอหังให้มากนัก สุดท้ายแล้วใครจะเป็นผู้ได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย เรื่องนั้นก็ยังไม่แน่!”

นางจ้องมองมาที่เซียวเฉวียนอย่างดุร้าย จากนั้นก็กลอกตาพร้อมกับฉุกคิด