ตอน บทที่ 2106 ถูกกลืนกิน จาก ซูเปอร์ลูกเขย – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 2106 ถูกกลืนกิน คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยายจีนโบราณ ซูเปอร์ลูกเขย ที่เขียนโดย ชิงเฉิง เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
เซียวเฉวียนไม่ใช่แม้แต่คนของต้าเว่ย เช่นนั้นแล้วลมปราณคุนหลุนบนร่างกายของเขามาจากที่ไหน?
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเฉวียนรู้สึกอยู่ในใจว่าแย่แล้ว ย่าเหยียนค้นบนเบาะแสบางอย่าง
ลมปราณคุนหลุนคืออะไร?
แน่นอนว่าเซียวเฉวียนไม่มีทางยอมรับ เขารับบทเป็นนักแสดงทันใด กล่าวออกมาด้วยใบหน้าเย้ยหยัน “ข้ามาจากฮวาเซี่ย เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับแต่อย่างใด คิดว่าเจ้าสำนักเหยียนก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว”
“เช่นนั้นเหตุใดบนร่างของข้าถึงมีลมปราณคุนหลุน?”
“เป็นไปได้หรือไม่ว่า เนื่องจากเรื่องที่เจ้าสำนักเหยียนทำต่อชาวคุนหลุนนั้นเป็นบาปอันยิ่งใหญ่ จึงทำให้เกิดอาการประสาทหลอน?”
ดูสิว่ายังจะมีใครกล้าพูดว่าบนร่างกายของเขามีลมปราณคุนหลุนอีกหรือไม่?
สิ่งที่ย่าเหยียนเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือการถูกคนอื่นเย้ยหยัน และเซียวเฉวียนก็เอาเรื่องที่นางทำลายคุนหลุนมาเย้ยหยันนาง ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นการเติมเชื้อฟืนให้กองไฟ ทำให้ความโกรธของนางรุนแรงกว่าเดิม!
อะไรคือบาปอันยิ่งใหญ่?
นางไม่ได้ทำอะไรผิด!
คนที่ผิดคือคนในเผ่าเหล่านั้นต่างหาก!
พวกเขาหัวเราะเยาะนางตลอดเวลา มองนางด้วยสายตาแปลกๆ พวกเขาสมควรตาย!
แต่เซียวเฉวียนยังช่วยพูดให้กับพวกเขา เซียวเฉวียนเองก็สมควรตายเช่นกัน!
นางมองมาที่ด้วยใบหน้าอันบิดเบี้ยว “เซียวเฉวียน เจ้าตายเสียเถอะ!”
ไม่สังหารเขา คงยากที่จะทำให้ความโกรธในใจของนางสงบลง!
พูดจบนางก็ขยับข้อมือเล็กน้อย พลังภายในอันแข็งแกร่งพุ่งออกมาจากฝ่ามือ ปกคลุมอยู่ด้านบนศีรษะของเซียวเฉวียน
สัมผัสได้ถึงพลังด้านบนศีรษะที่รุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง เซียวเฉวียนตะโกนออกมาอย่างเยือกเย็น “หมิงชิว สังหารนาง!”
เซียวหมิงชิวและชิงหลงกังวลจนสับสน พวกเขาคิดว่าหากพวกเขาไม่ลงมือ ย่าเหยียนก็ไม่มีทางลงมือสังหารเซียวเฉวียนรวดเร็วถึงเพียงนี้
เซียวเฉวียนพอเข้าใจได้หากนี่เป็นการถ่วงเวลา แต่หากคิดว่าพวกเขาไม่เคลื่อนไหว แล้วย่าเหยียนจะไม่เคลื่อนไหว เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้
ขอแค่ทั้งสองคนโจมตีใส่ย่าเหยียน ให้นางรู้สึกว่าตนเองละเลยต่อการโจมตีดังกล่าวไม่ได้ เซียวเฉวียนถึงจะมีโอกาสหนีรอดจากอันตรายครั้งนี้
แต่หากเซียวหมิงชิวและชิงหลงยังไม่กล้าลงมือ เกรงว่าความเร็วของตนเองคงเทียบกับย่าเหยียนไม่ได้ ขอแค่พวกเขาเคลื่อนไหว เซียวเฉวียนก็จะตายด้วยเนื้อมือของย่าเหยียน
เซียวเฉวียนรู้สึกโกรธกับความเฉยเมยของพวกเขา “พวกเจ้าจะยืนงงอะไรกัน รีบลงมือเร็ว”
ถ้าช้ากว่านี้อีกเสี้ยววินาที หากพวกเขาอยากพบเซียวเฉวียน เช่นนั้นก็คงต้องลงไปยังยมโลก!
ภายใต้คำยืนกรานของเซียวเฉวียน สุดท้ายเซียวหมิงชิวก็เหวี่ยงดาบจิงหุนอันน่าสะพรึงกลัวมาทางย่าเหยียน ขณะเดียวกันนางก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า โจมตีย่าเหยียนด้วยฝ่ามือ
แต่ย่าเหยียนก็ไม่ได้หยุดมือเพราะสิ่งนี้ พลังภายในของนางหลั่งไหลเข้าไปในสมองของเซียวเฉวียนแล้ว
แต่สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของย่าเหยียนก็คือ ในตอนที่นางกำลังจะดูดพลังภายในของเซียวเฉวียน พลังวิญญาณของตนเองค่อยๆ ลดลงไปอย่างต่อเนื่อง จนถึงขั้นที่นางไม่อาจควบคุมมันได้
แย่แล้ว!
เซียวเฉวียนดูดกลืนพลังภายในของนางได้ด้วยงั้นหรือ!
คิดจะเอาเปรียบ แต่กลับตกหลุมพรางของอีกฝ่าย!
เซียวเฉวียน เจ้าเด็กคนนี้ มีทักษะเช่นนี้อยู่ด้วยงั้นหรือ?
ย่าเหยียนสงสัยในตัวตนของเซียวเฉวียนยิ่งขึ้นไปอีก แต่ในเวลาเช่นนี้ การหยุดความสูญเสียถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด นางจะเอาเวลาที่ไหนไปคิดเรื่องอื่น?
ในเวลานี้ เซียวเฉวียนค้นพบด้วยความแปลกใจ ความรู้สึกไม่สบายใจที่เขาคาดไว้ไม่ได้เกิดขึ้น ตรงกันข้าม เมื่อเขาดูดพลังภายในของย่าเหยียนเข้ามา เขารู้สึกได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
“แคร่ง!”
ในตอนนั้นเอง เสียงการปะทะกันระหว่างดาบจิงหุนและไม้เท้าก็ดังขึ้น หยุดความคิดของเซียวเฉวียนในทันใด
ใช่ เพื่อที่จะสกัดการโจมตีของเซียวหมิงชิว ย่าเหยียนจำเป็นต้องใช้ไม้เท้าของนาง นี่ทำให้เซียวเฉวียนพอมีเวลาที่จะหายใจ
ทันทีที่เซียวหมิงชิวก้าวเข้ามา ชิงหลงเองก็ตามมาทันใด
แต่พูดไปพูดมา ตอนนี้เองก็เพิ่งจะรู้ว่า ตนเองมีทักษะเช่นนี้อยู่ด้วย แม้แต่ตัวของเซียวเฉวียนเองยังรู้สึกประหลาดใจ
วิชาพวกนี้ ในละครทีวี ส่วนมากแล้วมีแต่คนชั่วเท่านั้นที่ทำการฝึกฝน หากผนึกจูเสินเป็นผู้ที่มีคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ เช่นนั้นแล้วเขาจะฝึกวิชาเช่นนี้ได้อย่างไร?
ได้ยินความสงสัยของเซียวเฉวียน เสียงอันเคร่งขรึมของผนึกจูเสินก็ดังขึ้น “นี่คือสิ่งที่ข้าฝึกฝนเพื่อความสนุกตอนที่อยู่บนเกาะจูเสิน โดยอาศัยความทรงจำในอดีต”
แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงแค่ผนึก แต่ก็เป็นถึงผนึกศักดิ์สิทธิ์ มีความคิดเป็นของตัวเอง อยู่บนเกาะจูเสินมาเป็นพันปี แน่นอนว่าต้องมีช่วงเวลาที่น่าเบื่อ เขาก็แค่หาอะไรทำเพื่อฆ่าช่วงเวลาที่น่าเบื่อเหล่านั้น
ตอนแรกที่ทำการฝึก เขาก็คิดว่าเป็นเพียงแค่การเล่นสนุกเท่านั้น แม้แต่ตัวมันก็คิดว่าไม่น่าจะมีประโยชน์
คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันได้ใช้งานจริง
มันก็เหมือนกับคำพูดที่ว่า รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม โอกาสมีไว้สำหรับผู้ที่เตรียมพร้อม
ทุกสิ่งที่คนโบราณพูดล้วนเป็นความจริง พวกเขาไม่เคยหลอกลวง!
ได้ยินคำพูดของผนึกจูเสิน เซียวเฉวียนเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดออกไปอย่างไรดี ผนึกศักดิ์สิทธิ์ก็คือผนึกศักดิ์สิทธิ์ เขามีวิธีการที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ซึ่งแตกต่างกับคนส่วนใหญ่มาก
การฝึกฝนเพื่อความสนุก แต่กลับสร้างประโยชน์ในการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ หากฝึกแบบจริงจังขึ้นมา แบบนั้นจะเป็นอย่างไร?
เซียวเฉวียนไม่กล้าจินตนาการถึงมันเลย!
ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีผู้ใดรู้ผู้ใดเห็น เซียวเฉวียนได้พูดคุยกับผนึกจูเสินเรียบร้อยแล้ว
แต่ย่าเหยียนยังคงหายใจหอบเพราะความโกรธกับคำพูดนั้นของเซียวเฉวียนอยู่
หากตอนนี้นางไม่ได้ถูกตรึงเอาไว้จนขยับไม่ได้ นางคงเข้าไปฉีกปากของเซียวเฉวียนแล้ว!
บนโลกนี้ยังมีคนที่เซ้าซี้ขนาดนี้อยู่อีกงั้นหรือ!
นางตกหลุมพรางในคำพูดของเซียวเฉวียนครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดนักปราชญ์จึงมีสภาพเช่นนี้
นางกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น “บัดซบ!” จากนั้นก็พูดอย่างเหยียดหยาม “เจ้าอย่าโอหังให้มากนัก สุดท้ายแล้วใครจะเป็นผู้ได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย เรื่องนั้นก็ยังไม่แน่!”
นางจ้องมองมาที่เซียวเฉวียนอย่างดุร้าย จากนั้นก็กลอกตาพร้อมกับฉุกคิด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถึงตอน139 อ่านต่อไม่ได้ต้องทำอย่างไรครับ...
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...