ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 212

บัดนี้จวนว่าการชั้นในได้กลายเป็นเพลิงไหม้ใหญ่ เซียวเฉวียนอยู่ใกล้ผู้เป็นลุง ไม่เพียงแต่จะรู้สึกไม่ร้อน แต่ยังรู้สึกเย็นวาบ

เปลวไฟพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า จวนว่าการชั้นในเหมือนตกอยู่ทะเลเพลิง รามไปทั่วเมืองหลวง

จวนฉิน

ทาสรับใช้คนหนึ่งรีบเข้ามาอย่างกุลีกุจอ หายใจอย่างกระหืดกระหอบ!

แม่ฉินหัวเราะอย่างผู้กำชัย “ทำไมเล่า คนตระกูลเซียวมาขอความช่วยเหลือหรืออย่างไร?”

แม่ฉินหันศรีษะมา “ท่านแม่ ข้าว่าแล้วเชียว อย่างเจ้าเซียวเฉวียนน่ะแค่ท่องบทกวีเป็นไม่กี่บรรทัด เรื่องอื่นน่ะหรือจะทำเป็น? พอคราวเจอเรื่อง ก็มาพึ่งตระกูลฉินเรา”

“ไม่ว่าครอบครัวที่ตกต่ำอย่างครอบครัวเซียวจะรวยแค่ไหน ก็ใช้ไม่ได้ผลกับราชสำนัก ไร้รากและไร้กิ่งก้าน ไม่อาจพลิกคลื่นและลมได้”

ร่างกายที่ดีขึ้นของฮูหยินผู้เฒ่า พยักหน้า “มีแต่เจ้าเท่านั้นที่จะเอามันอยู่”

“ก็นั่นนะสิ” แม่ฉินหัวเราะอย่างมีเลศนัย หล่อนพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างมีชัย “มันทำให้ผู้คนขุ่นเคืองมากเกินไป คราวนี้มันต้องถูกใส่ร้ายและถูกจำคุก เขายังคงถูกจำคุกในจวนว่าการชั้นใน แม้ว่ามันจะช่วยชีวิตมันไว้ได้ อย่างน้อยมันก็ต้องยอมสละผิวหนังของมัน!”

“เรื่องนี้ข้าสามารถทำให้มันก้มหัวให้ข้าได้ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว!

“ด้วยนิสัยของมัน ถ้าไม่บดขยี้ มันก็จะเข้ากับเราไม่ได้ดี!”

“ข้าจะไปช่วยมัน ทำให้มันคุกเข่าขอบคุณข้า! ข้าไม่อยากให้ลูกสาวข้าเป็นหม่าย และยิ่งไม่อยากให้หลานในท้องลูกของข้าไม่มีพ่อ!”

แม่ฉินได้พูดไว้!

แต่ทว่าทาสรับใช้ก็โบกมือว่า!ไม่ใช่!ไม่ใช่!

ไม่มีทางเลือกเขาวิ่งมาด้วยความรีบร้อน ได้เพียงแค่บังคับลมหายใจ คำพูดสักคำก็ไม่พูดออกมา! ได้แค่โบกมือ!

มัวแต่โบกมือ!

“พูดมาสิ!โบกมือเยี่ยงนั้นจนข้าปวดหัวไปหมดแล้ว!”

แม่ฉินตะคอก หมู่นี้คนในบ้านไม่มีกระจิตกระใจรึอย่างไร จะพูดจาสักคำก็ไม่พูดออกมาดีๆ!

“นาย นายหญิง ตระกูลเซียวไม่ได้มาขอความช่วยเหลือ แต่คือ คือ จวนว่าการชั้นในกำลังลุกไหม้! “ทาสรับใช้กระทืบเท้า “เปลวไฟทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า!!”

"คนด้านในร้องระห่มกันไปทั่ว!"

“บาดเจ็บสาหัสกันถ้วนหน้า!”

“เซียวเฉวียนทำงั้นรึ?” แม่ฉินที่กำลังนั่งตัวตรงก็ลุกขึ้นยืนทันที! เขากระสับกระส่ายมาก! ไม่ปกติแล้วเจ้านี่!

เผาโรงครัวของจวนฉินก็ว่าแย่แล้ว นี่ถึงขนาดกล้าเผาจวนว่าการชั้นในเลยหรือ?

“ไม่ใช่มัน แล้วจะเป็นใครเล่า?” ฮูหยินผู้เฒ่าตบโต๊ะด้วยความโกรธ ร่างกายเพิ่งจะฟื้นฟูดี แต่อารมณ์กลับเสียเสียได้

“ท่านแม่ อย่ารีบร้อนไปเลย ข้ากำลังคิดหาวิธี!” เหงื่อเย็นหยดหนึ่งหยดลงบนหน้าผากของแม่ฉิน

เจ้าเซียวเฉวียนนี้กลัวใครกันนะ!

การสังหารอารักขาพระราชสำนักและนายทหารถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงโทษสถานตาย!

ในนามของลูกเขยของตระกูลฉิน เขากล้าทำชั่วขนาดนี้ได้ยังไง!

“ตอนนี้เจ้าเซียวเฉวียนอยู่ที่ใด?”

“หรืออาจจะยังอยู่ในจวนว่าการชั้นใน?

เหตุเพลิงไหม้ครั้งนี้ ถ้าหากเผาเซียวเฉวียนตายได้ก็คงจะดี แม้ว่าลูกสาวของตนจะเป็นม่าย แต่ก็ยังดีกว่าจวนฉินโดนเอี่ยวเข้าไปด้วย!

“ไม่รู้ว่าไฟไหม้หนักหรือไม่ แต่เพียงรู้แค่ว่าหนักจนถึงหยูหลินเว่ยโดนเผาไปด้วย!

“ไฟจะไหม้ได้ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? ฮูหยินผู้เฒ่าถามด้วยความไม่เชือ จวนว่าการชั้นมีปลผู้อารักขาเยอะขนากนั้น จะเกิดไฟไฟม่ครั้งใหญ่ได้เยี่ยงไร?

“ออกไปได้แล้วไป!” ทาสรับใช่รีบพยักหน้ารัวๆ หลังจากได้ยินเสียงของแม่ฉิน

พอทาสรับใช้จากไป แม่ฉินก็รีบกระซิบที่ใบหูของฮูหยินผู้เฒ่า “ท่านแม่ ข้าจะออกไปดู”

เมื่อก่อนแม่ฉินเฝ้านึกถึงตอนที่ฉินซูโหรวมีลูก สิ่งนี้ทำให้เซียวเฉวียนไม่เต็มใจที่จะอยู่ในจวนฉิน

แต่ทว่าเมื่อเซียวเฉวียนได้อยู่ที่จวนฉิน ก็เอาแต่ก่อเรื่องสร้างความวุ่นวาย อย่างเช่นวันนี้ก็ทำเรื่องไฟไหม้ครั้งใหญ่ ทำไมไม่ใช้โอกาสนี้ฆ่ามันล่ะ?

ผู้เฒ่าฮูหยิ่นชะงักไปเล็กน้อย หล่อนเองก็ไม่ชอบใคร่เซียวเฉวียน แต่เซียวเฉวียนก็เป็นบุคคลสำคัญของฉินปาฟาง ทำเยี่ยงนี้กับเซียวเฉวียน ขอโทษด้วยเพคะฮ่องเต้!

เปรียบเปรยได้ว่า ที่สุดของยาพิษคือจิตใจของหญิงสาว

เปรียบที่สุดของยาพิษคือหญิงสาวกว่านั่นคือใจของหญิงตระกูลราชวงศ์

แม่ฉินคุ้นเคยกับญาติที่ฆ่ากันมานานแล้ว ซือชือและอู๋ชือเสด็จอาทั้งสองตายตรงต่อหน้าหล่อน ในใจของหล่อนไม่มีความผันผวนแล้ว แล้วเซียวเฉวียนที่เป็นคนนอกตระกูลเล่า?

ฮูหยินผู้เฒ่าลังเลเล็กน้อย ยังคงห้ามปราม “ช่างเถิด ซูโหรวมีความรักให้แกเขา เซียวเฉวียนนั้นควบคุมได้ยากจริงๆ แต่เขาก็ไม่ใช่ลูกที่เลวร้าย แค่พิเรนทร์เกินไปเท่านั้นเอง ลงโทษไม่ต้องถึงกับตายหรอก”

“ท่านแม่!”แม่ฉินไม่อยากจะเชื่อ “มันทำให้ท่านแม่ป่วย!ทำไมท่านแม่ถึงพูดถึงมันเยี่ยงนี้เล่า?”

“แม่ป่วยเพราะท่านพ่อของเจ้าจากไป ไม่ใช่……”ท่านยายฉินไอแห้งแล้วโบกมือ “ไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียน”

“ไม่มีเซียวเฉวียน ท่านพ่อก็คงไม่ต้องตาย!”

เมื่อเห็นท่าทางดื้อรั้นของแม่ฉิน ฮูหยิ่นหยิ่นเฒ่าก็จนปัญญาที่จะหาวิธี พูดอย่างอึกๆอักๆ ไม่มีทางเลือกถึงขีดสุด “องค์หญิงใหญ่ เจ้า”

แม่ฉินไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น หยิบดาบแล้วออกไปทันที

“เจ้าจะไปที่ใด!”

ท่าทางรีบร้อนของแม่ฉิน ได้โดนอีกคนขวางเอาไว้