ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 225

“ศิษย์พี่เซียว เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ดุด่าเจ้า แต่แค่รู้สึกว่าชีวิตเจ้าต่ำต้อยนัก”

“เจ้ามักพูดเสมอว่าเจ้ามาจากตระกูลที่ยากจน อยากเปลี่ยนชะตากรรม” เท้าของเว่ยชิงเหยียบย้ำไปบนหิมะจนเกิดเสียง ‘ซวบ ๆ’ แสดงให้เห็นว่าเท้าของเขาเต็มไปด้วยพลังมหาศาล “บัดนี้เจ้าจะเปลี่ยนสิ่งใดได้เล่า?”

“เพิ่งเลื่อนขั้นเป็นบัณฑิตจอหงวน กลับเป็นแค่ขุนนางน้อยในกองราชองครักษ์”

“กว่าเจ้าจะกราบไหว้เหวินคุนเป็นอาจารย์มันไม่ง่ายเลย ไม่ถึงห้าปีกลับถูกเขาเฉดหัวทิ้งเสียอย่างนั้น”

เว่ยชิงไม่ยอม “บางครั้งข้าก็คิดนะว่าทำไมเหวินฮั่นและเหวินคุนถึงชื่นชมเจ้านัก ทักยังรับเจ้าเป็นลูกศิษย์?”

เซียวเฉวียนกลอกตา ถามเขาทำอะไร เขาก็อยากรู้เหมือนกัน！

“ได้ปรดกำจักมันออกไป” เซียวเฉวียนเอ่ยเสียงเรียบ “อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเป็นลูกศิษย์ของเขาได้สบายมาก”

นัยน์ตาของเว่ยชิงเปล่งประกาย！

มีอย่างที่ไหนกัน！

เซียวเฉวียนหมอบลงพื้นเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ควรกระดิกหางด้วยถึงจะใช่เลย

เขายังจะกล้าเถียง?

“เจ้าหุบปาก！ ตอนนี้เหวินคุนทิ้งเจ้าแล้ว！เจ้าไม่ใช่ลูกศิษย์ของเขาอีก！”

เหวินฮั่นชื่นชมเซียวเฉวียน เว่ยชิงก็พอยอมรับได้！แต่ทำไม！ปีศาจกวีเหวินคุนที่ไม่ปรากฎตัวเป็นสิบปีถึงได้ปรากฎตัวออกมารับเซียวเฉวียนได้ล่ะ！

เซียวเฉวียนมีสิทธิ์อะไร?

หรือว่าพรสวรรค์ด้านกลอนของเขา?

คนที่แต่งกลอนได้บนโลกใบนี้มามากมาย บัณฑิตจอหงวนในอดีจของต้าเว่ยก็มีไม่น้อย เซียวเฉวียนคือคนที่เท่าไหร่กัน?”

“ปีศาจกวีคือคนที่ข้าให้ความเคารพที่สุด！เขาเป็นคนเดียวที่ครอบครองกลอนในใต้หล้าได้ สามารถควบคุมเดินน้ำลมไฟ！สั่งการทหารนับพันได้!”

“หลายปีมานี้ที่ข้าพยายามขนาดนี้ก็เพื่อดูแลเอาใจใส่ปีศาจกวี” นัยน์ตาของเว่ยชิงโหดเหี้ยมยิ่งขึ้น ท่าทางอ่อนโยนที่เขามักใช้พูดกับเซียวเฉวียนเมื่อครั้งอดีตหายไปปลิดทิ้งแล้ว

“ยังคิดว่อยู่เลยว่าที่เจ้ามาสู้ตาต่อตาฟันต่อฟันกับข้าเป็นเพราะข้าฆ่าพ่อของเจ้า”

“ที่แท้เจ้าก็อิจฉาริษยานี่เอง”

เซียวเฉวียนทนฟังมานาน สุดท้ายคำพูดของเว่ยชิงไม่กี่ยวข้องกับความแค้นที่ฆ่าพ่อเขาแต่อย่างใด

เซียวเฉวียนพยายามหลีกเลี่ยงประเด็นสำคัญ ได้เปิดเผยความหยิ่งในตนของเว่ยชิงออกมา แถมยังใส่ไฟไปฉากหนึ่ง จนเว่ยชิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกระชากคอเสื้อของเซียวเฉวียน “ความแค้นที่เจ้าฆ่าพ่อข้าไม่มีวันจบแค่นี้แน่！คงไม่ต้องให้ขาพูดหรอกนะ！คนที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าคือเจ้าเอาของที่ข้าอยากได้ไป！”

เว่ยชิงไม่สนใจชื่อเสียงเกียรติยศ แต่กลับอยากเป็นลูกศิษย์ของเหวินคุนมาตั้งแต่เด็ก ๆ

เขาปรารถนาที่จะควบคุมธรรมชาติและสั่งการทหารนับพันคน！

ยามที่เหวินคุนอยู่ในสนามรบ ฐานะของเขาสูงกว่าแม่ทัพ！

ช่วยไม่ได้ ถ้ายังไม่ถึงระดับปีศาจกวี อย่าว่าแต่ควบคุมธรรมชาติเลย ลำพังผู้อารักขาแค่สิบคนก็ยังควบคุมไม่ได้！

การเชื่อมจิตกับผู้อารักขาเป็นเรื่องที่เปลืองแรงสำหรับคนทั่วไป

แต่ปีศาจกวีเชื่อมจิตกับผู้อารักขานับหมื่นคนพร้อมกันได้！

นี่คือพลังแบบไหน！

เว่ยชิงหลงไหลในพลังนี้มาก！

ปรารถนาที่จะได้พลังนี้！

นี่จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเว่ยชิงถึงต้องทำตัวดีต่อจักรพรรดิ เหวินคุนเกลียดพวกขุนศึกที่สุด ถ้าเว่ยชิงเหมือนกับซือชือ แล้วทำบางอย่างที่ไม่สมควรลับหลังจักรพรรดิ ก็อย่าหวังว่าเว่ยชิงจะกลายเป็นลูกศิษย์ของเหวินคุน

เว่ยชิงต่อกรกับผู้เป็นพ่อย่างไม่ลังเล ขอแค่เพียงติดต่อเหวินคุนโดยผ่านทางจักรพรรดิได้ก็พอ

ต่อให้ไม่ได้เป็นลูกศิษย์ของเหวนิคุน ก็ขอแค่ให้ได้รับคำชี้แนะจากเหวินคุนก็ยังดี ถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีที่สุดแล้ว

แต่！

เซียวเฉวียนคนที่มาจากตระกูลยากจนคนนี้ได้รับในสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด

เขาพยายามมาตลอดหลายปี ！กลับไม่เห็นอะไรเลย?

เว่ยชิงอยู่ใกล้เพียงนั้น เซียวเฉวียนเพลิดเพลินกับไอร้อนที่พวยพุ่งใส่หน้า ความโกรธของคนอ่อนแอทำให้ค่ำคืนที่หนาวสั่นอบอุ่นขึ้นไม่น้อย

เซียวเฉวียนได้แต่คลี่ยิ้มอย่างจนปัญญา “ท่านอ๋อง ท่านจะทรงกริ้วด้วยเหตุใด? หาไม่ไม่ใช่เพราะท่านใส่ร้ายข้ามีปัญหากับหอปี๋เซิ่ง ข้าคงไม่มีโอกาสเจอเหวินคุน”

ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากเซียวเฉวียนจะได้เจอความเก่งกาจของอาจารย์ในจวนว่าการชั้นในแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหวินคุรมีทักษะอะไร

หลังจากที่อาจารย์รับเขาเป็นลูกศิษย์ ก็อยู่ดื่มกินในจวนฉิน และฟังเรื่องซุบซิบนินทา ส่วยความสงสัยของเซียวเฉวียน เขาไม่ได้ตอบเลยสักคำถามเดียว

อาจารย์มักพูดเสมอ ให้พูดกันดี ๆ รอเซียวเฉวียนไต่ถึงระดับเดียวกับเหวินคุนแล้วจะเข้าใจ

เซียวเฉวียนไม่สนใจว่าอาจารย์จะเก่งแค่ไหน เขาสนใจแค่ว่าอาจารย์รู้จักกวีฮวาเซี่ยที่เขาท่องได้อย่างไร

โชคดีที่เว่ยชิงคุยจอแจไม่หยุด เขาจึงได้รู้ว่าตาแก่ผู้นี้เก่งกาจถึงเพียงนี้

ไม่น่าล่ะเว่ยชิงถึงไม่เห็นถึงความสามารถในการแต่งกวีของเซียวเฉวียน คิดแต่จะเป็นลูกศิษย์ของเหวินคุน

เหวินคุนถูกขนานนามว่าปีศาจกวี เพราะเขารู้กวีทุกอย่างบนโลกใบนี้ ทั้งยังกลั่นกรองพลังของกวีได้ เชื่อมสัมพันธ์กับสวรรค์ เชื่อมจิตกับผู้อารักขา ควบคุมธรรมชาติ

ในต้าเว่ย กวีเต็มไปด้วยพลังที่ชวนหลงใหลและน่าทึ่ง ระดับต่ำ กลางและสูงของการแข่งแต่งกลอนสามระดับนี้คือหนึ่งในสิ่งที่สะท้อนพลังของกวีได้ดี

“ความสามารถ！อำนาจ！ คนงาม！ ข้าจะเอามันทั้งหมด！”

จู่ ๆ คนที่เคยร่วมดื่มก็รู้สึกละอายใจเสียอย่างนั้น รู้สึกแย่กว่าศัตรูเสียอีก เซียวเฉวียนไม่พูดสิ่งใด เป็นอย่างที่คิดว่า มันไม่มีคำว่าสหายตลอดไป

เว่ยชิงยิ้มอย่างภูมิใจ ทันดนั้นก็เหยียบมือของเซียวเฉวียน “ส่วนเจ้า！จงหมอบเป็นหมาไปตลอดชีวิตนั้นแหละ”

เซียวเฉวียนกัดฟัน เด็กบ้า เด็กเหลือขอ กล้าเหยียบเขา

เว่ยชิงไม่เห็นความโกรธของเซียวเฉวียน แต่เว่ยเฟิงเหมือนแม่ทัพออกศึก เขาประกาศว่า “นี่คือความผิดที่ข้ามีต่อเจ้า！ เดิมทีข้าอยากส่งโย่วควนไปฆ่าเจ้า” เว่ยชิงเงยหน้าหัวเราะ “แต่ข้าเปลี่ยนใจ ข้าอยากให้เจ้าไม่เหลืออะไรเลย เหมือนสุนัขข้างถนน ได้แต่มองอำนาจ ความมั่งคั่งและคนงามที่ข้าอยากให้เจ้าได้”

เก้าวันหลังจากนี้ ท้องฟ้าจะคำราม ！หิมะจะถล่ม ！

นัยน์ตาของเว่ยชิงเปล่งประกายความเย็นเยือก และสะบัดเซียวเฉวียนทิ้ง

เขาโยนเซียวเฉวียนลงไปในคูน้ำเหม็นเน่าข้างถนน

คูที่ไร้น้ำ เต็มไป้วยหิมะ ถ้าเซียวเฉวียนอยู่ในนี้ หิมะที่ตกลงมาจะต้องฝังเขาจนแข็งตาย

เซียวเฉวียนตัวสั่นระริก

หิมะสีขาวดุขขนหงส์ตกลงมาจากฟากฟ้า ค่อย ๆ ใกล้เข้ามานัยน์ตาของเซียวเฉวียนทีละน้อย ยิ่งสร้างความเศร้าโศกในชะตากรรมของเขา

เวรเอ๊ย！

ทำไมหิมะเหล่านี้ถึงเหมือนถูกเหยียบย้ำขนาดนี้? มาได้ทันใจขนาดนี้?

“ลูกศิษย์ ท่องกวีขับไล่ความหนาว”

ทันใดนั้น เซียวเฉวียนก็เหมือนได้ยินเสียงเตือนจะเหวินคุน

เขากำหมัด กัดฟันที่สั่นระริก “อา จารย์....”

“หิมะนี้....ท่านโปรยลงมาหรือ?”

ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด เซียวเฉวียนรู้สึกว่าตัวเองเหมือยคนโง่ ตัวเองหนาวมากจนประสาทหลอน

“ใช่”

บนท้องฟ้า ไม่รู้ว่าเสียงเหวินคุนดังมาจากทิศทางไหน เขาหัวเราะหนึ่งเสียง

“ตาเฒ่า！” เซียวเฉวียนตะโกนไปบนฟ้า แต่กลับต้องกินหิมะกองใหญ่เข้าไปด้วย

หิมะจากไหนกัน！

นี่มันลูกบอลหิมะนี่！