ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 254

ในเวลานั้นลูกชายเขาถูกประหารชีวิต ลูกสาวถูกส่งไปยังชายแดนในฐานะทาส

มันสายไปแล้ว ทุกอย่างสายเกินไป

ได้ยินมาว่าจวนเถ๋าในเมืองหลวงกลายเป็นทะเลเลือด เสียงครวญครางดังไปทั่ว เพื่อปกป้องผู้เป็นนายเหล่าผู้อารักขาเข้าต่อสู้กับพลทหาร

ฉากนี้เต็มไปด้วยประกายดาบวาบด้วยเจตนาฆ่า!

แต่ทางการเตรียมตัวมาอย่างดี ผู้อารักขามีจำนวนมากจึงสิ้นชีพไปทีละคน

เถ๋าเหวินลิ่วเสียชีวิตท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของประกายดาบ

ฮูหยินเถ๋าขัดขืนอย่างสิ้นหวังสุดชีวิตเพื่อปกป้องลูกชายของนาง สุดท้ายก็ตายไปใต้ลูกธนูที่ยิงมามากมาย

ตระกูลสูงส่งที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นแห่งเจียงหนานหายไปในวันเดียว

เซียวเฉวียนสังเกตเห็นประสิทธิภาพและความโหดเหี้ยมของคนโบราณเป็นครั้งแรก วิธีการของท่านอัครเสนาบดีนั้นเฉียบคมมากจนแม้แต่เซียวเฉวียนก็ไม่สามารถเทียบเขาได้

การสังหารหมู่ที่จวนซ่ง การเสียชีวิตของฉินปาฟางและเหวินฮั่นส่งผลตามมา นี่เป็นผลให้คนทั่วไปเห็น ท้ายที่สุดแล้วคนร่ำรวยมากอำนาจก็ยังสามารถเดาคร่าวๆ ได้

ทันทีที่มีการเปิดเผยเอกสารอย่างเป็นทางการ เถ๋าจี๋ก็กลายเป็นผู้กระทำผิดในคดีฆาตกรรมเหล่านี้

เมื่อเถ๋าจี๋ถูกพาตัวไป เซียวเฉวียนและเว่ยชิงซึ่งยืนอยู่กลางถนนที่มีผู้คนพลุกพล่านก็เกิดความรู้สึกพูดไม่ออก พวกเขาไม่มีความตั้งใจที่จะสู้อีกต่อไป

พวกเขาทั้งสองเงียบลงโดยปริยาย แต่ละคนมีความกังวลของตัวเอง

“หึหึหึ...”

ในเวลานี้หิมะเนื้อเนียนหนาแน่นตกลงมาจากท้องฟ้า

พวกที่พูดมากล้วนมีสีหน้าไม่เชื่อ หิมะตกในยามนี้จริงหรือ? นี่คือความอยุติธรรม!

แน่นอนว่าเรื่องเถ๋าจี๋นั้นมีความอยุติธรรมอยู่ เขาขี้ขลาดมากจนไม่กล้าต่อสู้กับเซียวเฉวียนในด้านบทกวีด้วยซ้ำ เขาไม่กล้าทำสิ่งที่เลวร้ายเช่นนี้แม้แต่น้อย

ในบรรดาคนของตระกูลเถ๋า ในยามนี้มีเพียงเถ๋าจี๋ที่ยังไม่ถูกประหารชีวิต แต่เขาถูกคุมขังอยู่ในแดนประหาร

ท่านอัครเสนาบดีกล่าวว่านี่คือการต่อชีวิตอันไร้ค่า และเมื่อถึงเวลาก็ให้เถ๋าจี๋อธิบายต่อปีศาจกวีเหวินคุนเป็นการส่วนตัวว่าเหตุใดเขาถึงสังหารเหวินฮั่น

เว่ยชิงกำหมัดแน่น ปรากฏว่าท่านอัครเสนาบดีจัดการคนของเขาจริงๆ

ฮ่องเต้ทรงยินยอมจริงหรือ?

เว่ยชิงสูญเสียกำลังพลคนหนึ่งไป เซียวเฉวียนรู้สึกเสียใจอยู่ในใจ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลย

แม้เถ๋าจี๋จะไม่ได้สังหารฉินปาฟางและเหวินฮั่น แต่เขาก็ไม่ใช่คนดีเช่นกัน

วันนี้เป็นเพียงเสือร้ายที่กินหมาป่าเลวทราม

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เด็กเล็กของตระกูลเถ๋าเสียชีวิตโดยไม่มีเหตุผลเพราะความผิดของผู้ใหญ่

“เว่ยชิงนี่คือผลกรรมของเจ้า” เซียวเฉวียนหันมามองเขาแล้วแนะนำจากก้นบึ้งของหัวใจ “หากเจ้ายังอยู่กับความมืด เจ้าจะจมลงไปในนั้นจนลึกสุดหยั่ง”

เดิมทีในวันนี้เว่ยชิงอยากยืมความช่วยเหลือจากเถ๋าจี๋

เขาคิดจะสังหารเซียวเฉวียนด้วยมือของเขาเอง ใครจะคาดว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ ยามนี้เขายังต้องได้รับการสอนสั่งจากเซียวเฉวียนอีกหรือ?

เขากำตราประทับไว้แน่น หลี่มู่กังวลมากด้วยเกรงว่าเขาจะลงมือทำบางสิ่ง

“เซียวเฉวียนวันนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า แต่คราวหน้าเจ้าจะไม่โชคดีเช่นนี้!”

“นอกจากนี้อย่าคิดว่าข้าจะขออภัยต่อสามีภรรยาคู่นั้น” เว่ยชิงถอดตราประทับของเขาออกแล้วกระโดดขึ้นหลังม้า เขาแสดงท่าทีราวคุณชายผู้สูงศักดิ์ที่มองเซียวเฉวียนเป็นเพียงมดที่ทำได้เพียงหันมองเขา “พวกมันไม่คู่ควรกับการก้มหัวของข้า”

“ข้าจะไม่ก้มหัวลงเพียงเพราะชีวิตมดสองตัว!”

เว่ยชิงยิ้มเยือกเย็น ทุกคนในใต้หล้าล้วนก้มกราบอยู่ภายใต้ราชวงศ์ คู่รักที่เซียวเฉวียนกล่าวถึงนับเป็นสิ่งใดได้ พวกมันสมควรดังเข้าหูเขาทุกวันหรือไม่??

เซียวเฉวียนไร้เดียงสาจริงๆ!

เขาคิดจะสำแดงความชอบธรรมแก่ผู้ใดกัน?

หลังจากพูดเช่นนั้น เว่ยชิงก็ขี่ม้ามุ่งหน้าไปยังวังหลวง

เห็นได้ชัดว่าเขาไปหาฮ่องเต้เพื่อถามเรื่องตระกูลเถ๋า ดูเหมือนเมื่อครู่เว่ยชิงจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจเถ๋าจี๋

เซียวเฉวียนกำหมัดแน่น ความโกรธเล็กน้อยเผยขึ้นในดวงตาเขา

“ท่านก็คือใต้เท้าเซียว?”

เสียงชายชราดังขึ้น ไป๋ฉี่หันกลับมามอง “นายท่าน นี่คือตาเฒ่าผู้เป็นพ่อของคู่รักที่ช่วยชีวิตท่านไว้ ชายคนนั้นเป็นลูกชายของเขา”