พิธีฉลองเทศกาลต้อนรับฤดูใบไม้ผลิในวันรุ่งขึ้น
เซียวเฉวียนไม่ได้เข้าร่วม
ในช่วงเช้าตรู่เขาเห็นขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊สวมชุดสีเขียวมุ่งหน้าไปยังประตูฝั่งบูรพาจากระยะไกล
การรวมตัวครั้งนี้เป็นเพียงกลุ่มคนสวมหมวกเขียวเดินตามติดกันไป
“เจ้ามาเร็วยิ่ง?”
ในกองราชองครักษ์ เมื่อคืนนี้เหลาหลี่ปฏิบัติหน้าที่ทั้งคืน เพียงเขาเปิดประตูออกมา เขาก็เห็นว่าเซียวเฉวียนมาถึงแล้ว
“หลี่มู่ไม่ได้ขอให้ข้ามาเร็วหน่อยหรือ? มีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่า?”
สายตาเซียวเฉวียนมีแววง่วงงุน แม้หลี่มู่จะไม่เรียกหาเขา แต่เขาก็ต้องมาก่อน ก่อนที่ฉินซูโหรวจะบังคับให้เขาเข้าร่วมงานเทศกาลต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ เขาต้องวิ่งออกมาก่อนด้วยความนับถือ
“ไป๋ฉี่ไปไหน?”
เหลาหลี่มองไปข้างหลังเขา เห็นว่าไป๋ฉี่ซึ่งปกติเป็นเหมือนเงาได้หายไปแล้ว
“อย่าพูดถึงเขาเลย อาจารย์ของข้าพาเขาไปเที่ยวเล่น”
“เอ๊ะ อาจารย์ของเจ้าไม่ได้ทิ้งเจ้าหรอกหรือ?” เหลาหลี่หัวเราะเบาๆ เขาก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปที่ชอบเรื่องซุบซิบนินทา
“ทิ้งข้าก็ช่างเถอะ! ชายชราคนนั้นแกล้งข้าทุกวัน!”
“เหตุใดต้าหลี่ถึงขอให้ข้ามาเร็วขนาดนี้เล่า?”
หลี่มู่รู้ว่าเซียวเฉวียนที่มีฐานะนายท่านแห่งจวนฉินกำลังจะเข้าร่วมเทศกาลต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ แต่ยามนี้หลี่มู่เรียกเขามาที่นี่ ซึ่งหมายความว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ไปอย่างเห็นได้ชัด
เหลาหลี่ยิ้มพร้อมหยิบพู่กันเก่ามากออกมา “ต้าหลี่กล่าวว่าจะลงโทษเจ้า”
“ลงโทษข้าหรือ?” เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว “ท่านไปเอาพู่กันที่หักขนาดนี้มาจากที่ใด ฝ่าบาททรงจัดสรรงบประมาณให้แล้ว แต่ท่านไม่ซื้อแม้กระทั่งพู่กันใหม่ด้วยซ้ำ”
“ไม่ต้องกังวลว่าพู่กันจะหักหรือไม่ ต้าหลี่มุ่งมั่นที่จะลงโทษเจ้า”
เหลาหลี่ส่ายหัว ครั้งล่าสุดที่เซียวเฉวียนขึ้นเวทีประลองต่อสู้กับเตงงายและเว่ยชิงกลางถนน ทั้งยังมีเรื่องกับเถ๋าจี๋ด้วย
เว่ยชิงถูกฮ่องเต้ลงโทษให้เผชิญหน้ากับกำแพงในสวนหรงหยวนและคิดถึงความผิดพลาดของตน
หลี่มู่คิดอยู่นาน เซียวเฉวียนก็ต้องถูกลงโทษเช่นกัน
ไม่มีการลงโทษเร็วหรือล่าช้า หลังจากการคุมขังของเว่ยชิงสิ้นสุดลง เซียวเฉวียนจะถูกลงโทษทันทีหรือไม่?
“ต้าหลี่คงไม่อยากให้ข้าพบกับเว่ยชิง”
เซียวเฉวียนสะดุดกับคำพูดของเขา เรื่องนี้คงเกิดจากหลี่มู่ได้ยินเรื่องเว่ยชิงกินไข่เน่าเต็มคำบนถนนแล้ว
เหลาหลี่ยิ้มอย่างเชื่องช้า ชายคนนี้ฉลาดอยู่สักหน่อย ไม่มีทางอื่น เพื่อที่จะควบคุมเซียวเฉวียนผู้ไม่เกรงกลัวสิ่งใด หลี่มู่ต้องลงโทษเขา
“แค่ยอมรับการลงโทษอย่างเชื่อฟังเถอะ เจ้าไม่พูดข้าจะพูดเอง ใต้เท้าเซียว เจ้าเป็นขุนนาง เจ้ากล้าพอที่จะทะเลาะกับท่านอ๋องและเถ๋าจี๋ที่เป็นขุนนางระดับสูงกลางถนน!”
เหลาหลี่พาเซียวเฉวียนไปยังห้องห่างไกล “เข้าไปเถอะ แล้วอย่าออกมาจนกว่าเจ้าจะได้รับโทษเต็มที่”
หลังจากนั้นเขาก็วางพู่กันที่หักไว้ในมือของเขา
“เถ๋าจี๋จะตายไหม?”
จู่ๆ เซียวเฉวียนก็ถามขึ้นว่า เถ๋าจี๋บริสุทธิ์ เขาไม่ได้ฆ่าฉินปาฟาง เหวินฮั่น หรือจวนซ่ง แม้เขาจะซื้อตำแหน่งขุนนางมา เขาก็อาจถูกลงโทษเพียงลำพังได้ ทั้งตระกูลจะไม่ต้องตาย
ยามนี้ตระกูลเถ๋าสิ้นชีพหมดแล้ว แต่เถ๋าจี๋ยังมีชีวิตอยู่
“ท่านอัครเสนาบดีต้องการให้ตระกูลเถ๋าตาย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องตาย เถ๋าจี๋ย่อมไม่สามารถหลบหนีไปได้”
เหลาหลี่ส่ายหัวและเลิกคิ้ว “ทำไมเจ้าถึงสนใจนัก เข้ามาเร็ว!” การลงโทษที่หลี่มู่มอบให้เซียวเฉวียนคือการคัดลอกชื่อโจโฉและเหมิงเอ้าคนละหมื่นรอบ
นั่นไม่ใช่สองหมื่นรอบหรือ?
เช่นนี้เขาต้องเขียนถึงวันใดเดือนใดกัน?
ดวงตาเซียวเฉวียนเบิกกว้าง “เหตุใดถึงต้องคัดลอกชื่อพวกเขา?”
ถึงจะถูกลงโทษ เขาควรถูกลงโทษด้วยการเขียนชื่อหลี่มู่เพื่อที่เขาจะได้จดจำคำสอนของหัวหน้าได้
“ชื่อของสองคนนี้มีหลายจังหวะ”
เหลาหลี่หัวเราะเบาๆ นี่เป็นคำพูดของหลี่มู่จริงๆ
บ้ามาก!
เขาไม่คาดคิดว่าหลี่มู่จะชั่วร้ายเท่ากับอาจารย์ของเขา!
เหลาหลี่ปิดประตูห้องที่ทั้งเก่าและมืด
กระเบื้องเหนือศีรษะมีรอยแตก มีแสงจางๆ ส่องผ่านลงมา
ในห้องเต็มไปด้วยน้ำ เทียน และกองกระดาษหนา
เขียนโจโฉหมื่นรอบ เหมิงเอ้าอีกหมื่นรอบ กระดาษเพียงเท่านี้เขียนไม่พอหรอก
เซียวเฉวียนโกรธมากจนโยนพู่กันทิ้ง เขาไม่เขียน!
เขาไม่เชื่อว่าหลี่มู่จะขังเขาไว้ได้!
ตามคำพูด เซียวเฉวียนหลับไปในห้องทั้งวันโดยไม่ขยับพู่กัน
ยามเขาอยู่ในอาการงุนงง จิตใจของเขาเต็มไปด้วยอาวุธ ดาบปลิวว่อนไปทุกที่ แต่เขาจับอะไรไม่ได้เลย
ในตอนเย็นประตูก็เปิดออกดังเอี๊ยด หลี่มู่ตัวสูงยืนอยู่ที่ประตูพร้อมถือตะเกียง
เซียวเฉวียนผล็อยหลับไปโดยนอนอยู่บนโต๊ะและไม่ได้แตะกระดาษเลย ดูเหมือนเซียวเฉวียนจะไม่ได้เขียนอะไรเลย
“ทำไมไม่เขียนเล่า?”
หลี่มู่ถามอย่างเฉียบแหลม
ในฐานะหัวหน้าของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนควรยอมรับการลงโทษที่เขามอบให้!
“ข้าไม่ผิด”
เซียวเฉวียนตอบ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าความผิดพลาดของเขาอยู่ที่ใด ความขัดแย้งระหว่างเขากับเว่ยชิงก็เกิดจากเว่ยชิงเช่นกัน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...