ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 273

ในสายตาของเซียวเฉวียน ประกายไฟและแสงวาบในตาค่อยๆ ผุดขึ้นมาทีละสาย ความขุ่นเคือง ตะลึงลาน โศกเศร้า พลันทะลักรุนแรงออกมาในครั้งเดียว!

“เพราะอะไรต้องฆ่าเขาด้วย?” เซียวเฉวียนกัดริมฝีปากจนเลือดออก กลิ่นคาวเต็มไปหมด

บิดาของคู่สามีภรรยาตระกูลสวี่ชราปานนั้นแล้ว และเขาก็เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาที่หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินก็เท่านั้น บริสุทธิ์และไม่มีพิษภัย

เพราะเหตุใดต้องสังหารเขาไปด้วย?

“เพราะเจ้าทำให้เว่ยชิงอับอาย แถมยังเป็นต่อหน้าองค์หญิง”

“ถ้าอย่างนั้นเว่ยชิงก็มาจัดการข้าสิ!” เซียวเฉวียนตะโกนด้วยความโมโห รังแกชาวบ้านธรรมดาผู้หนึ่งมันนับว่ามีความสามารถอันใด?

แถมเรื่องนี้มันไปเกี่ยวกับท่านผู้เฒ่าสวี่ที่ใดกัน?

“เซียวเฉวียน! ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ?” หลี่มู่ตวาดเดือดดาล “นี่เขากำลังเล่นงานท่าน!”

“ฆ่าท่านได้! เขาไม่ได้สนุกอะไร!”

“หากว่าท่านต่อกรกับเขาต่อไป! เขาย่อมจะไม่ลงมือกับท่าน!”

“คนข้างกายของท่าน มารดาของท่าน น้องสาวของท่าน! ล้วนไม่อาจรอดจากมือของเว่ยชิงไปได้!”

“เขากล้าหรือ?” เซียวเฉวียนกัดฟัน

“เขากล้าสิ!” หลี่มู่คว้าชายเสื้อของเซียวเฉวียน “เขากล้าอยู่แล้ว! ตราประทับของเขาเพียงพอที่จะสังหารเจ้า! ยิ่งไปกว่านั้นคนของครอบครัวเขาด้วย!”

หลี่มู่จับจ้องเขา “ฝ่าบาทใช้ท่าน เชื่อใจท่านและปกป้องท่าน! แต่ก็ปกป้องท่านได้ชั่วคราวไม่อาจปกป้องไปได้ทั้งชาติ! อาจจะปกป้องท่านได้แต่ปกป้องคนในครอบครัวของท่านไม่ได้หรอกนะ! สหาย!”

“ขอเพียงเว่ยชิงไม่ยินดี ใครหน้าไหนที่ช่วยเหลือท่าน ชมชอบท่าน เขาล้วนสังหารได้! ก็เหมือนตระกูลสวี่นั่นแหละ!”

เซียวเฉวียนนัยน์ตาแดง เต็มไปด้วยเส้นเลือดแห่งความเดือดดาล

น้ำเสียงของหลี่มู่ทุ้มต่ำด้วยความจนใจเป็นที่สุด “ข้าเดือดดาลกว่าท่าน! แต่ข้าก็ไม่มีหนทาง!”

ด้วยสถานะของเซียวเฉวียนและหลี่มู่ ช่องห่างระหว่างพวกเขากับเหล่าผู้สูงศักดิ์ทรงอำนาจนั้นยิ่งใหญ่ปานฟ้า

ช่องว่างนี้ ไม่ใช่ว่าสถานที่ซึ่งจอหงวนรายหนึ่ง! ไม่ใช่แค่สถานที่ซึ่งขุนนางชั้นห้ารายหนึ่ง! หรือว่าสถานะของลูกเขยตระกูลฉินรายหนึ่งจะเติมเต็มเข้าไปได้!

“เซียวเฉวียน อย่าได้ต่อสู้อะไรกับเว่ยชิงอีกเลย”

หลี่มู่ปล่อยชายเสื้อของเซียวเฉวียน ด้วยความจนใจและไร้เรี่ยวแรงเป็นอย่างยิ่ง

“ฝ่าบาทให้ข้าหยุดยั้งมิให้เขาได้องค์หญิง อีกทั้ง ยังสั่งให้ข้าช่วยพระองค์รวบรัฐไป๋ลู่กลับมา”

เซียวเฉวียนส่ายหน้า สิ่งที่หลี่มู่ขอร้องนั้นเขาทำไม่ได้

การช่วงชิงระหว่างเขาและเว่ยชิงนั้น หนีไปไม่พ้น

เซียวเฉวียนเองก็หลีกไปไม่พ้น

ความโมโหทะยานขึ้นมาจากใต้นัยน์ตาของหลี่มู่ เขาใช้หมัดหนึ่งกระแทกไปบนหน้าของเซียวเฉวียน “เจ้าไร้ปัญญาปานนี้! แล้วเหตุใดตกปากรับคำธุระของฝ่าบาทเช่นนี้เล่า! เจ้ารู้หรือไม่ เรื่องนี้ทั้งยากเข็ญและอันตรายมากเพียงใด!”

อาศัยจากคำพูดและอารมณ์เยาว์วัยของเซียวเฉวียนเพียงแค่นี้ย่อมทำไม่ได้แน่!

เซียวเฉวียนหันไปข้างนอกเพื่อบ้วนโลหิต หมัดของหลี่มู่นี้ไม่เบาเอาเสียเลย!

กองเลือดสีแดงสดบนพื้นนั้นทำให้หลี่มู่เพิ่งรู้สึกตัว เขาหมดแรงขึ้นมา ทว่า เขาได้แต่จับจ้องเซียวเฉวียนอย่างเย็นชา หากว่าหมัดหนึ่งนี้สามารถต่อยเซียวเฉวียนจนตื่นได้ เช่นนั้นก็ดีไม่น้อย!

หลี่มู่ตะคอกกล่าว “ท่านกลับไปรายงานฝ่าบาท เรื่องทำนองนี้ให้สั่งให้ผู้อื่นไปทำ!”

“ท่านไม่ต้องทำแล้ว!”

ในบรรดาขุนนางบุ๋นบู๊นับร้อยของต้าเว่ยนั้น ผู้ที่มีอำนาจและทรัพยากรนั้นมีไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นใครต่างแข็งแกร่งกว่าเซียวเฉวียนผู้ที่ไม่มีทั้งอำนาจและพลังเช่นนี้!

“ถ้าหากว่าเว่ยชิงไม่ได้สังหารตระกูลสวี่ เรื่องนี้บางทีข้าอาจจะพิจารณาไม่เข้าไปยุ่ง”

เซียวเฉวียนเอ่ยปฏิเสธหลี่มู่อย่างเยือกเย็นหนึ่งประโยค

ยิ่งตอนแรกนั้นเขากับเว่ยชิงมีเรื่องบาดหมางกัน สาเหตุก็มาจากแค่คำสัญญาเรื่องสิทธิในการช่วงใช้รัฐไป๋ลู่ครึ่งหนึ่งก็เท่านั้น

แต่ว่า หลังจากที่สองสามีภรรยาตระกูลสวี่ช่วยเหลือเขา

ความขัดแย้งของเขากับเว่ยชิง ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมีหรือไม่มีก็ได้แล้ว

ในวันนี้ตระกูลสวี่ต้องสิ้นตระกูล เขาไม่อาจปล่อยเว่ยชิงไปได้!

“เยี่ยม! ท่านไม่ฟังข้าแล้ว ถ้าเช่นนั้นท่านก็นั่งสำนึกผิดอยู่ในห้องนี้ไปเถอะ เขียนอักษรไปสักสองหมื่นคำจนพอแล้วท่านค่อยออกมา!”

“หากเขียนไม่เสร็จ” หลี่มู่เอ่ยเสียงหนักทุ่ม “ท่านก็อย่าได้คิดจะออกมาเลย!”

กล่าวจบแล้ว หลี่มู่ก็กระแทกประตูปิดเสียงดังพลั่ก!

“หลี่มู่! เจ้าปล่อยข้าออกไป!”

เซียวเฉวียนกระโจนพุ่งเข้าไป ทว่าประตูนั้นปิดลงไปแล้ว

“หลี่มู่!” เซียวเฉวียนตะคอกเดือดดาล เขาทุบเรียกคนแต่ไม่มีใครตอบรับ

หลังจากที่หลี่มู่ออกไปแล้ว เขาก็มายังโถงในเรือน เหวินคุนกำลังยืนเอามือไพล่หลังรอเขาอยู่

“พู่กัน ให้เขาแล้วหรือยัง?”