ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 277

พู่กันจินหลุนเฉียนคุน!

เปิดแล้ว!

ตัวด้ามพู่กันเดิมที่เป็นสีดำ พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนในทันที ในยามนี้มันกลับมาเป็นสีแดงพร่างพราวแบบเดิมแล้ว!

พู่กันดี!

หลังจากที่ฟื้นสภาพกลับมาเป็นรูปลักษณ์เดิมแล้วนั้น เซียวเฉวียนก็จำมันได้ในทันที!

พู่กันลายมังกรสีชาดเช่นนี้!

ในยุคปัจจุบันนั้น พู่กันโบราณเช่นนี้สามารถขายออกไปได้ในราคาสองแสนหนึ่งหมื่นหยวนเลยทีเดียว!

พระเจ้า!

บ้าไปแล้ว!

หลี่มู้ยังมินึกเสียดายได้!

เซียวเฉวียนพินิจมองดูลวดลายมังกร ลายเมฆปรารถนาอย่างละเอียดแล้วนั้น พวกมันทั้งงดงามและมีความประณีตมากนัก!

หากอยู่ในยุคฮว๋าเซี่ยละก็ พวกมันคงได้เป็นของใช้เชื้อพระวงศ์อย่างแน่นอน!

เซียวเฉวียนชอบพู่กันด้ามนี้เสียจนมิอยากจะวางมือ ทว่า พู่กันด้ามนี้กลับกระหายเลือดพอ ๆ กันกับศาสตราวุธเลยทีเดียว นับว่าไม่ธรรมดา!

หากแต่ตัวด้ามของพู่กันที่เป็นสีชาดนั้น กลับทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก ในยามที่เขาเอื้อมมือเข้าไปจับมันนั้น ความรู้สึกราวกับมีไฟฟ้าสถิตที่มือเพียงครู่เดียว หากแต่มันกลับทำให้เซียวเฉวียนตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก!

"เยี่ยมเลย! เยี่ยมเลย! เยี่ยมเลย!"

มันยอมรับเขาเป็นนายแล้ว!

เขามีอาวุธแล้ว!

ข้า เซียวเฉวียนมีอาวุธแล้ว!

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"

"ยอมรับข้าเป็นนายแล้ว เจ้าไม่มีทางผิดหวังแน่นอน!" เซียวเฉวียนมีความสุขมากเสียจนหัวเราะออกมาอยู่นาน พระเจ้า ในเมื่อเขามีศาสตราวุธอยู่ในมือเช่นนี้ เขายังต้องกลัวเว่ยชิงด้วยหรือ?

ทว่า......

พู่กันนี้มันใช้ยังไงเล่า?

อ่านบทกวีหรือ?

เช่นนั้นก็อ่านบทกวีดั้งเดิมของโจโฉแล้วกัน

เซียวเฉวียนที่ควงพู่กันด้ามนี้เล่นไปมาอยู่นั้น หากมันมีอายุมากถึงเพียงนี้ ทว่า มันกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายความขลังมากมาย เข้ากันได้ดีกับบทกวีชื่อดังพันปีของโจโฉเรื่องกุยซุยโซ่วยิ่งนัก!

อีกทั้ง ยามที่เปล่งเสียงอ่านบทกวีกุยซุยโซ่วออกมา ย่อมต้องใช้พลังงานเสียงและต้องอ่านออกเสียงดังอีกด้วย ฉะนั้นแล้ว ยามที่อ่านบทกวีบทนี้ออกมานั้น ย่อมปราศจากความรู้สึกหม่นหมองหรือโศกเศร้าใดๆ หากแต่เผยให้เห็นถึงความมุ่งมั่นอันแน่วแน่ของโจโฉ และอุปนิสัยใจคอที่ตรงไปตรงมาไม่ว่าจะทั้งภายในและภายนอกแทน!

ช่วยให้โลกได้เห็นความทะเยอทะยานและความภาคภูมิใจของโจโฉ ที่มิยินยอมที่จะแก่ชราลง มิเชื่อในโชคชะตาของตน กลับพยายามที่จะดิ้นรนมีชีวิตต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และไม่เคยหยุดไล่ล่าตามหาอุดมคติของตนเอง!

เซียวเฉวียนจ้องมองไปที่พู่กันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินส่ายหัวไปมา พร้อมด้วยคิ้วที่ขมวดเป็นปม

“เต่าเทวดาอายุขัย ยั่งยืนยาวไกล มิยุติหยุดสะดุดสิ้น

มังกรฟ้อนเมฆเหินปีกบิน สุดท้ายชีวิน เปลี่ยนเปื่อยผงภัสม์ธุลี

มหาอาชาชรามี โรงระรื่นดี มโนคติยังวิ่งไกล!

วีรชนอหังการ์แม้วัย ย่ำสนธยาใจ โผนกล้าสง่านิรันดร์! "

แม้ว่าเต่าจักมีอายุยืนยาวฉันใด แต่พวกมันก็จะต้องตกตายไปในที่สุด

แม้ว่ามังกรจักทะยานโบยบินฝ่าเมฆหมอกขึ้นเหนือท้องนภาได้ สุดท้ายย่อมมีวันสิ้นชีวิน

ยอดอาชาแม้ชรา แต่ยังมีปณิธานหมายวิ่งไกลพันลี้!

ฉะนั้น ผู้เป็นยอดคนแม้ชรา แต่ความทะเยอทะยานและจิตใจที่แข็งกล้ายังมิเสื่อมคลาย!

บทกวีลักษณะนี้ มีทักษะการเขียนที่ทรงพลังและมีการเว้นช่วงจังหวะที่งดงาม หากเขียนด้วยน้ำหมึกละก็ ลายมือจักต้องแสดงให้เห็นถึงพลังอันยิ่งใหญ่ ทั้งทักษะการเขียนตัวอักษรที่สื่อถึงความแข็งแกร่ง มากพอที่จะสะท้อนให้เห็นถึงความทรงพลังของบทกวีบทนี้!

บทกวีของโจโฉ มักจะเต็มไปด้วยความทระนงองอาจเลือดร้อนมาโดยตลอด ทั้งยังสร้างความตกตะลึงให้ในอดีตและปัจจุบันมากมายแล้ว อีกทั้งทำให้หัวใจของวีรบุรุษหลายพันคนในประเทศจีนถึงกับต้องสั่นสะเทือนไปทั่วกันอีกด้วย!

ในยามนี้ ตัวพู่กันพลันสั่นสะท้านออกมา พร้อมกับพยายามที่จะเคลื่อนไหวเสียจนแทบจะหลุดออกจากมือของเซียวเฉวียนไปในทันที!

"อย่า อย่า อย่า!"

เซียวเฉวียนจับมันเอาไว้แน่น!

พู่กันจินหลุนเฉียนคุนพลันพุ่งทะยานขึ้นไปบนเพดาน "ปั้ง "

หลังคา!

พู่กันที่อยู่ในมือมันกลับหมุนไปมาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าบรรยากาศโดยรอบเป็นน้ำหมึกที่มันจักต้องพ่นละเลงออกมา!

เมื่อเห็นท่าทีที่พู่กันหมุนเป็นวงกลมไปมา ราวกับกำลังชุ่มตัวที่เปียกปอนไปด้วยน้ำหมึกนั้น หลังจากที่ชุบน้ำหมึกเรียบร้อยแล้ว พลันละเลงบนหลังคาที่คล้ายจะเป็นกระดาษรองรับในทันที ก่อนที่มันจะพุ่งตัว! ทะลุผ่านหลังคาไป!

พร้อมกับเสียงดังสนั่นไปทั่วทุกที่!

"โครม!"

ดวงตาของเซียวเฉวียนพลันเบิกโพลงขึ้นมา แม้งเอ๊ย! ห้องระเบิดแล้ว!

พร้อมกับภาพตรงหน้าที่มืดดำไปในทันที!

ไม่ไกลจากกันมากนัก เหลาหลี่ที่กำลังเดินทางมาส่งอาหารค่ำนั้น พลันหันมาเจอภาพบ้านที่พังทลายลงมา!

เขาถึงกับเบิกตากว้าง!

พร้อมทั้งปากที่อ้ากว้างขึ้น!

โดยมีพู่กันด้ามสีแดงสดล่องลอยอยู่ในอากาศ!

“แม่เจ้า!” เหลาหลี่ปล่อยอาหารทิ้งลงบนพื้นก่อนจะวิ่งไปรายงานข่าวให้หลี่มู้ทราบในทันที เขารีบร้อนเสียจนมือไม้พันกันให้วุ่นวายไปหมด “ใต้เท้า! เขา เขา เขา แม่เจ้า มัน มันระเบิดแล้ว!”