ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 286

ด้านหน้าหอปี๋เซิ่ง ระเนระนาดเป็นหน้ากลอง

แม้ว่าฉินหนานและฉินเป่ยจะมีผู้อารักขา แต่ผู้อารักขาสองคนที่ตีกับคนกลุ่มหนึ่ง ก็เสียเปรียบไปโดยปริยาย

ถึงแม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ แต่ฉินหนานยังคงให้โย่วควนยืนอยู่ด้านหลัง!

“เจ้าเป็นคนของพี่เขย! ข้าจะต้องคุ้มครองเจ้า! เจ้าถอยไปด้านหลัง!”

ฉินหนานในอดีตที่เอาแต่ร้องไห้ ในช่วงเวลาความเป็นความตายเช่นนี้ เขาได้แสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญและความรับผิดชอบที่ลูกชายของนายพลควรมี

โย่วควนตะลึง เมื่อครู่เขาสามารถช่วยฉินหนานได้ แน่นอนว่าเป็นความสามารถเฉพาะตัวของเขาเอง เขาไม่จำเป็นต้องให้ฉินหนานมาคุ้มครอง

แต่ฉินหนานคุ้มครองรักษาเซียวเฉวียนไว้ดีมาก เขาจะไม่แยแสว่าลูกหลานของตระกูลขุนนางจะโกรธเคือง แต่เขาต้องปกป้องโย่วควนไว้ให้ได้

ในตอนนี้ ในฐานะคนนอก จู่ ๆ โย่วควนก็รู้สึกว่า เซียวเฉวียนปฏิบัติต่อจวนฉินโดยการพุ่งเป้าไปที่ฉินหนาน ถือว่าคุ้มค่ามาก

มิตรภาพของคนจริงย่อมใสเหมือนน้ำ แต่ก็เข้มข้นเหมือนสุรา

เซียวเฉวียนดูแลคุ้มครองจวนฉิน แลกมากับความจริงใจของฉินหนาน ถือว่าได้รับการตอบแทนแล้ว

ฉินหนานและฉินเป่ยถูกตีเละเทะไม่เป็นท่า ในตอนแรกโย่วควนยังรับมือได้อยู่หลายกระบวนท่า แต่อีกฝ่ายมีกำลังคนมาก จึงค่อย ๆ หมดแรงต่อสู้!

“นำตัวโย่วควนโยนเข้าไปในตราประทับเหวินอิ้น! ให้เขาตายไปกับเจ้านายของเขา!”

เหล่าผู้อารักขาของคุณชายตระกูลขุนนางกักตัวฉินหนานและฉินเป่ยไว้ เหล่าคุณชายตระกูลขุนนางที่ยังว่างอยู่รุดเข้าไปจับตัวโย่วควน!

เมื่อเข้าไปในตราประทับเหวินอิ้นแล้ว เจ้าคนต่ำต้อยอย่างโย่วควนต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

ให้โย่วควนอาศัยบารมีของนาย เที่ยวรังแกชาวบ้าน!

เพื่อให้คนทั้งโลกได้รู้ว่า ผู้ใดที่อาศัยบารมีของเซียวเฉวียน จุดจบมีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือความตาย!

“หยุด! หยุด!” ฉินหนานตะโกนด้วยความโกรธ “พวกเจ้ากล้างั้นรึ!”

“เข้าไปสิ!”

โย่วควนถูกโยนเข้าไปในตราประทับเหวินอิ้นแล้ว!

“ไม่!”

ฉินหนานคำรามด้วยความโกรธ!

“ดี!”

“ดี!”

เหล่าคุณชายตระกูลขุนนางพากันปรบมือรัว ๆ!

“โอ้ย!”

แม้โย่วควนจะเป็นนักแสดงงิ้ว แต่ก็เป็นปัญญาชนผู้รู้หนังสือ เมื่อเข้าไปในขอบรอบ ๆ ตราประทับเหวินอิ้น ก็รู้สึกร้อนรนราวกับมดไฟรุมกัด ส่งเสียงร้องคร่ำครวญออกมาอย่างทรมานและดิ้นรน!

ในขณะเดียวกันนั้น ด้านในหอปี๋เซิ่ง ก็มีเสียงร้องคำรามดังออกมา “โอ้ย!”

เสียงแหลม!

ทุกข์ทรมาน!

เหมือนกับสัตว์ร้ายที่โจมตีรุนแรงกว่ามนุษย์ และเสียงคำรามของมันก็โกรธมาก! บ้าคลั่งมาก!

“ฟัง! นี่คือเสียงของเซียวเฉวียน!”

“ใช่ ๆ ๆ! ฟังเสียงดูสิ เป็นเพราะตราประทับเหวินอิ้นกำลังจะบีบอัดพวกเขาแล้ว!”

“ฮ่า ๆ ๆ! ดี! ดีมาก! ให้พวกมันอวดดีไป!” เหล่าคุณชายตระกูลขุนนางพึงพอใจอย่างมาก ตะโกนเสียงดังกับผู้อารักขา “ตี! ใช้แรงตีเข้าไปอีก!”

เหล่าผู้อารักขาของพวกเขาทั้งเตะทั้งต่อย ฉินหนานและฉินเป่ยไม่มีทางให้หลบ จึงทำได้เพียงแค่ยอมให้เหล่าผู้อารักขารุมทำร้าย

“พี่เขย! ฮือ ๆ ๆ!”

ฉินหนานร้องไห้แย ได้ยินร้องคร่ำครวญนั่น พี่เขยคงเจ็บปวดน่าดู!

ฉินหนานและฉินเป่ยถูกเลี้ยงดูประคบประหงมมาตั้งแต่ยังเล็ก ไม่เคยโดนต่อยตีทำร้ายร่างกายเช่นนี้ เพียงโดนแค่ไม่กี่หมัด ปากและตาก็แดงเขียว บวมเป่งไปหมดแล้ว

ในขณะนั้นเอง ผู้อารักคนหนึ่งส่งสายตาเพื่อเป็นสัญญาณให้กับคนอื่น เมื่อผู้อารักขาคนอื่น ๆ เข้าใจแล้ว จึงเบามือลงแต่ยังดูเหมือนเกิดการตะลุมบอนอยู่ ทำให้คนด้านนอกแทบมองไม่ออกเลยว่าพี่น้องตระกูลฉินโดนทำร้ายจริง ๆ หรือไม่

“คุณชายฉิน รีบหนีไป!”

ผู้อารักขาคนหนึ่งพูดกับฉินหนานด้วยโทนเสียงต่ำ

ฉินหนานงงงวย

“ใต้เท้าเซียวเฉวียนมีบุญคุณต่อพวกเรา พวกท่านรีบหนีไป!”

ฉินหนานยังไม่ทันได้ตั้งสติ ฉินเป่ยก็คว้าตัวฉินหนานและรีบหนีไปในทันที!

“คุณชายตระกูลฉินหนีไปแล้ว!” ในขณะนั้นเอง ก็มีชาวบ้านร้องเสียงดังขึ้นมา

เหล่าคุณชายที่กำลังชื่นชมความคึกคักของหอปี๋เซิ่ง ก็รีบหันหน้ามา เมื่อเห็นว่าไม่มีแม้แต่เงาของพวกเขาสองคน ก็ตะโกนแผดเสียงด่าด้วยอารมณ์โกรธ “ไอ้พวกโง่! ยังไม่รีบตามไปอีก!”

“ขอรับ!”

เหล่าผู้อารักขาลุกขึ้นโดยไว รีบวิ่งไปตามฉินหนานสองคนนั้น!

“โอ้ย”

ในขณะนี้ ในหอปี๋เซิ่งมีร้องคร่ำครวญดังออกมาอีกครั้ง เสียงดังกว่าเมื่อครู่เป็นไหน ๆ!

ในดวงตาของเหล่าคุณชายตระกูลขุนนางยิ่งตื่นเต้นดีใจ เซียวเฉวียนร้องโอดครวญอย่างน่าเวทนาเช่นนี้ เกรงว่าใกล้จะขาดใจตายเสียแล้ว!

“ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง กับอีแค่ยศขุนนางระดับห้า แต่ยังกล้ามาลองดีกับข้า เป็นอย่างไรบ้างเล่าครานี้!”

“ถือว่าข้าทำให้พวกเราโล่งใจได้ขึ้นเยอะเลย!”

“ถูกต้อง! เซียวเฉวียนมีเพียงความรู้ความสามารถ แต่กลับไม่สนใจไยดีผู้ใด! วันนี้ก็สมควรได้รับกรรมแล้ว!”

เหล่าคุณชายพูดกันไปมาคนละคำสองคำ ทั้งที่เสียงร้องคร่ำครวญฟังดูน่าเวทนา แต่กลับเป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดในใบหูของพวกเขาแล้ว

มีเพียงข้าหลวงหญิงสวนหรงหยวนที่นั่งรออยู่ตลอด ที่รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

“นี่…”

“นี่… เหมือนกับเสียงของนายท่าน”

“ใช่ ทำอย่างไรกันดี?”

เหล่าข้าหลวงหญิงก็กระวนกระวายใจอย่างมาก เมื่อเหล่าคุณชายได้ยิน จึงแรงหันหน้ามาฉับพลันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “พวกเจ้าพูดว่าอะไรนะ!”