ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 288

“ฝ่าบาทอยู่ที่ใด?”

เซียวเฉวียนหยิบตราประทับเหวินอิ้นขึ้นมา จงกุ้ยมองไปที่เขาด้วยความตื่นตระหนก ทำความเคารพพร้อมกล่าวว่า “ใต้เท้าเซียว ฝ่าบาทอยู่ในพระราชวัง”

“เอ๋?” เซียวเฉวียนขมวดคิ้วขึ้นมา “ต้าเว่ยของพวกเจ้ามีการกระจายเสียงงั้นหรือ?”

ฮ่องเต้อยู่ในพระราชวัง ซึ่งห่างไกลจากหอปี๋เซิ่งเป็นอย่างมาก เหตุใดเสียงของเขาถึงส่งมาที่แห่งนี้ได้?

“การกระจายเสียงงั้นหรือ?” จงกุ้ยไม่เข้าใจความหมายของมัน เขาจึงอธิบายออกมาว่า “ใต้เท้า ตราประทับเหวินอิ้นสามารถส่งเสียงผ่านอากาศได้ ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องมาที่หอปี๋เซิ่งก็สามารถพูดคุยกับพวกท่านได้”

“นั่นมันก็เหมือนกับลำโพงตัวใหญ่ไม่ใช่หรือ?” เซียวเฉวียนจับจ้องไปที่ตราประทับเหวินอิ้นในมือของเขา “ของเล่นชิ้นนี้ของพวกเจ้า ช่างน่าสนใจยิ่งนัก”

จงกุ้ยตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก “ใต้เท้าเซียว ตราประทับเหวินอิ้นเป็นสมบัติล้ำค่าของราชวงศ์จักรพรรดิ ไม่สามารถเอามาเป็นของเล่นได้ ได้โปรดมอบมันคืนให้ข้า”

“รับไว้” เซียวเฉวียนโยนมันไปด้วยความรังเกียจ ทำให้จงกุ้ยตกใจเป็นอย่างมาก มือทั้งของข้างของเขาสับสนวุ่นวาย “แย่แล้ว แย่แล้ว”

“ฝ่าบาทจะปฏิบัติตามพระดำรัสของตนเองหรือไม่?”

“อะไร?” จงกุ้ยตะลึงงัน ตอนนี้เซียวเฉวียนถึงได้เข้าใจ คนที่อยู่ด้านนอกของหอปี๋เซิ่งนั้นไม่ได้ยินในสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกับฮ่องเต้เมื่อครู่

“ฝ่าบาทตรัสว่าจะจัดการกับพวกเร่ร่อนในยุทธภพ”

จงกุ้ยพยักหน้า “ปีศาจกวีและกองทัพตระกูลฉินร่วมมือกัน พวกเร่ร่อนในเมืองหลวงทั้งหมดถูกจัดการไปเรียบร้อยแล้ว”

เซียวเฉวียนตกตะลึง เขากับเว่ยชิงอยู่ที่นี่ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วยามเลยด้วยซ้ำ ฮ่องเต้ลงมือได้อย่างรวดเร็วเสียจริง!

“คุณชายใหญ่ฉินไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ร่างกายของจงกุ้ยสั่นเทาเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

“ไม่เป็นไร ยังอยู่ดี” เซียวเฉวียนหันศีรษะ มองไปที่ฉินเฟิงซึ่งกำลังนอนกะโผลกกะเผลกอยู่บนพื้น โชคดีที่มีพู่กันจินหลุนเฉียนคุนอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นฉินเฟิงคงตายไปแล้ว

จงกุ้ยชำเลืองมองพู่กันสีแดงในอ้อมแขนของเซียวเฉวียน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย “พู่กันนี้ ใต้เท้าเซียวได้มันมาจากที่ใด?”

“ท่านอาจารย์เป็นคนมอบให้ข้า”

มันเป็นพู่กันที่ยอดเยี่ยม พู่กันที่สามารถทนต่อแรงกดดันและแรงข่มขี่ของตราประทับเหวินอิ้นได้ มันจะต้องเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้คนคลั่งไคล้อย่างแน่นอน

ท่าทางของจงกุ้ยเต็มไปด้วยความหมาย “ใต้เท้าเซียว จะให้ผู้อื่นรับรู้ถึงความยอดเยี่ยมของพู่กันเล่มนี้ไม่ได้”

“โดยเฉพาะพวกของเว่ยเจียนกั๋ว......”

“หากเว่ยชิงไม่พูดก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เป็นแน่” เซียวเฉวียนขุดหลุมฝังให้เว่ยชิงอย่างสง่างาม

เขาต้องการบอกเรื่องราวเหล่านี้ผ่านจงกุ้ยไปยังฮ่องเต้ หากเว่ยเจียนกั๋วรับรู้เรื่องนี้ เช่นนั้นเว่ยชิงก็เป็นผู้เปิดเผยความลับแต่เพียงผู้เดียว

“เช่นนั้นข้าขอตัวนำตราประทับเหวินอิ้นกลับไปตามคำสั่งของฝ่าบาท”

จงกุ้ยทำความเคารพอีกครั้ง จากนั้นก็ย่างก้าวออกไปอย่างเคร่งขรึม เมื่อก้าวออกไปได้สามก้าว เขาหันกลับมามองพู่กันเล่มนั้นของเซียวเฉวียนอีกครั้ง จากนั้นก็จากไปอย่ารวดเร็ว

ประตูของหอปี๋เซิ่งถูกเปิดออก เหล่าสาวกในตระกูลขุนนางที่ยืนรออยู่ด้านนอกต่างก็ส่งเสียงตะโกนออกมา “ท่านอ๋องออกมาแล้ว!”

“ยินดีกับท่านอ๋องด้วย!”

“ยินดีกับท่านอ๋องด้วย!”

เหล่าสาวกในตระกูลขุนนางก้มหน้าเหมือนกับสุนัขที่นอบน้อม ประสานมือกันร้องเรียกให้เว่ยชิงปรากฏตัวออกมา

“ไม่จำเป็นต้องมากพิธี!”

“เหตุใดวันนี้ถึงดูสุขุมยิ่งนัก ถึงขั้นตอบรับพวกเราอย่างสุภาพ? ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เหล่าสาวกในตระกูลขุนนางได้ยินเสียงนั้นต่างตะลึงงัน เงยหน้าขึ้นมาทันใด เหตุใดจึงเป็นเซียวเฉวียน? หรือว่าผีหลอก?

เห็นเซียวเฉวียนเดินออกมา ประสานมือให้ทุกคนพร้อมกับจ้องมองมาที่พวกเขาด้วยความสนใจ “ลุกขึ้นเถิด ไม่จำเป็นต้องสุภาพถึงเพียงนี้”

“นี่เจ้า!”

เหล่าคุณชายเห็นเพียงคราบเลือดที่มุมปากของเซียวเฉวียน จุดอื่นบนร่างกายไม่มีร่องรอยของการได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด ศีรษะไม่ได้ถูกบดขยี้ ร่างกายทุกส่วนยังคงสมบูรณ์พร้อม

ใบหน้าของพวกเขาซีดขาว เซียวเฉวียนยังมีชีวิตอยู่!

“เอือก......”

เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นมาในทันใด เซียวเฉวียนยิ้มออกมา ตอนนั้นเขาถึงตระหนักได้ว่ามีคนสองคนกำลังนอนอยู่บนพื้น

คนหนึ่งคือขันที กระดูกทั่วทั้งร่างกายของเขาแหลกสบาย นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไม่ต่างอะไรกับคนตาย

ส่วนอีกคน......โย่วควน?

โย่วควนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

เซียวเฉวียนก้าวออกมาด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ทำให้เหล่าคุณชายตกใจจนก้าวถอยกลับไปด้านหลัง!

“โย่วควน!” เซียวเฉวียนพยุงร่างของเขาขึ้นมา แต่พบว่ากระดูกแขนของเขาทั้งสองข้างแหลกสลายไปแล้ว! ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยแผล!