ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 325

แม่ฉินส่งสายตา ชายรับใช้หลายคนก็เข้าขวางทางเดินของแม่และลูกสาวตระกูลเซียว

คนรับใช้ย้อนสูดลมหายใจอันเยือกเย็น แม่ฉินจะเอาจริงแฮะ

แม่ฉินไม่ชอบเซียวเฉวียนมานานแล้ว เสียหน้าให้เซียวเฉวียนก็หลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดก็มีโอกาสในวันนี้ นางคงไม่อาจปล่อยแม่ลูกตระกูลเซียวให้หลุดมือง่ายๆ

มาสะสางความแค้นทั้งเก่าและใหม่ทีเดียวกันเลย!

แม่เซียวเมินนางและยืนกรานที่จะดึงลูกสาวขึ้นมา นางเช็ดน้ำตาของลูกสาวออกไป "หนูเก่ง อย่าร้องไห้"

ช่างเป็นความรักอันลึกซึ้งระหว่างแม่กับลูกสาว แม่ฉิน ตะคอกอย่างเย็นชา

แม่เซียวหายใจลึกๆ เหลือบมองชายหนุ่มร่างสูง แล้วหันหน้าพูดว่า "ทำไมไม่ปล่อยข้าล่ะ ตอนนี้ข้าไม่ขอร้องเจ้าแล้ว ไม่ได้งั้นหรือ"

“ก็ข้าบอกแล้ว จวนฉินไม่ใช่ตลาดขายผัก คิดว่าเป็นสถานที่เดินเล่นหรือยังไง?” แม่ฉินแต่งตัวภูมิฐาน เวลาพูดก็แสดงลักษณะท่าทางที่ฐานะเจ้าหญิงควรมี

ขณะนี้ ในสายตาของนาง แม่ลูกตระกูลเซียวเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารสองตัว ต้องอาศัยความเมตตากรุณาของนาง คนสองคนนี้จึงมีโอกาสรอดชีวิตได้

นางไม่เชื่อว่า แม่เซียวจะงดขอร้องนางได้

แม่ฉินนั่งตัวตรง และตั้งท่ารอ

เซียวจิงร้องไห้ฮือๆ รู้สึกรันทดใจอย่างยิ่ง "แม่...... หนูอยากให้พี่ชายมีชีวิตอยู่ หนูโขกหัวได้ไม่เป็นไร"

เวลากระชั้นชิดมาก แม่เซียวเสียเวลาอยู่ในจวนฉินมานานมากแล้ว

แม่เซียวจ้องไปที่แม่ฉิน "ลูกสาวของข้าคุกเข่าให้เจ้าไม่ได้ ข้าจะคุกเข่าแทน"

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา แม่ฉินก็สะดุ้ง

คนรับใช้ต่างเอะอะโกลาหล ไม่ใช่กระมัง แม่เซียวเป็นภรรยาหลวงของแม่ทัพเซียวเชียวนะ

มือของแม่ฉินกำแน่นเป็นหมัด นางจะไม่รู้หรือว่าแม่เซียวร้ายกาจแค่ไหน?

ถึงตระกูลเซียวจะตกอยู่ในสภาพที่ตกต่ำ แต่กองทัพทหารของตระกูลเซียวจำนวนห้าหมื่นนายเสียชีวิตในสนามรบในปีนั้น ซึ่งทำให้ทั้งราชสำนักและชาวประชาต่างตกใจและร้องไห้ มีเจ้าหน้าที่ไม่น้อยในราชสำนักที่เคารพนับถือตระกูลเซียว แต่ไม่เผยออกทางวาจาเท่านั้น

แม้แต่ฝ่าบาทก็ยังทรงแอบให้ความอุปการะเซียวเฉวียน

ตอนนี้เซียวเฉวียนเป็นลูกศิษย์ของปีศาจกวี เป็นเจ้าของโรงเรียนชิงหยวน แม่เซียวคุกเข่าลงไปครั้งนี้ อย่าว่าแต่แม่ฉิน แม้กระทั่งท่านยายฉินก็มิอาจรับได้

แม่เซียวมองแม่ฉินตาไม่กะพริบ ใช่แล้ว นางคุกเข่า เพราะนางให้กำเนิด เลี้ยงดูเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนคือหัวแก้วหัวแหวนของนาง ตอนนี้ชีวิตของลูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย ฐานะแม่อย่าว่าแต่คุกเข่าให้แม่ฉินเลย ถึงแม้แม่ฉินจะเอาชีวิตนาง ถ้าสามารถช่วยเซียวเฉวียนได้ นางก็ยอม

ยิ่งกว่านั้น หากแม่และลูกสาวไม่ทำตามความปรารถนาของแม่ฉินในวันนี้ พวกนางจะไม่อาจออกจากจวนฉินได้ ลูกชายก็ยิ่งจะไม่มีโอกาส

แม่ฉินทำเช่นนี้ ล้วนอาศัยสถานะของนางมาบีบบังคับ

”แม่! ไม่นะ! จิงเอ๋อคุกเข่าเอง!”

เซียวจิงส่ายหัวและน้ำตาก็ไหลพรากอีกครั้ง เธอทรุดตัวลงแทบเท้าแม่ฉิน "คุณนายฉิน ให้จิงเอ๋อคุกเข่าเถอะคะ"

แม่ฉินเตะเซียวจิงออกไป "ให้แม่เธอนั่นแหละคุกเข่าลง! เธอคิดว่าเจ้าหญิงอย่างข้ารับไม่ได้หรือไง?"

”เห็นแก่ตระกูลเซียวมีคุณงามความดี คุณแม่เซียว เจ้าโขกหัวร้อยครั้งพอ เป็นไง?”

คนรับใช้ต่างส่งเสียงฮือฮา แม่ฉินกล้าเอาจริงเหรอ?

เวลานี้ อาเซียงที่เฝ้าดูอยู่ข้างๆ มาตั้งแต่แรกก็ตกใจ "คุณหนู! ทำไมคุณไม่รีบห้ามคุณผู้หญิง! ทำอย่างนี้ไม่ได้เด็ดขาด!"

แน่นอนฉินซูโหรวก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง หากแม่เซียวคุกเข่าลงไป อย่าว่าแต่เซียวเฉวียนจะมาก่อปัญหากับแม่ของเธอ เกรงว่าคุณพ่อของเธอก็จะบันดาลโทสะเป็นเรื่องใหญ่โตด้วย

แต่เซียวเฉวียนยโสโอหังเกินไป ตอนนี้ลบเหลี่ยมเขาหน่อยก็ดีเหมือนกัน

เซียวเฉวียนไปประลองยุทธเลือกคู่ ซึ่งทำให้ตระกูลฉินต้องเสียหน้า ตอนนี้ก็ให้แม่ของเขากู้หน้าคืนให้ตระกูลฉิน!