ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 326

"ยังไม่ลากออกไปอีก!" แม่ฉินส่งเสียงหึหนึ่งเสียง "ตัวข้าองค์หญิงทำเรื่องราวอะไร ยังต้องให้นางแพศยาผู้หนึ่งมาชี้แนะด้วยหรือ?"

"ฮูหยินผู้เฒ่าเซียว! ไม่ต้องคุกเข่า!"

ตอนนั้นเอง เด็กรับใช้สองคนลากอาเซียงออกไป อาเซียงดิ้นรนขัดขืนและหันไปร้องต่อคนอื่น ๆ อยู่ตลอดเวลาว่า "พวกท่านต้องขัดขวาง! ต้องขัดขวางเอาไว้สิ!"

แม่เซียวยังคงชะงักนิ่งอยู่ที่เดิม หากทำให้เด็กรับใช้เหล่านี้เดือดร้อนไปด้วยแล้วละก็ เช่นนั้นมันจะต่างกับการสังหารคนที่ใดกัน?

แม่เซียวที่จะไปทางไหนก็ลำบากทั้งสองทางกัดฟันแน่น ลุกขึ้นมาแล้ว

แม่ฉินดวงตาเย็นยะเยือกตั้งตรงทันที "ไม่โขลกหรือ? กดศีรษะนางให้ข้าเอาไว้ โขลกจนกว่าจะครบหนึ่งร้อยครั้ง!"

"ท่านแม่!" เซียวจิงขวางอยู่ตรงหน้าแม่เซียวเอาไว้ กล่าวด้วยโทสะว่า "ฮูหยิน ท่านจะรังแกท่านแม่ของข้าได้อย่างไร?"

"แม่ของเจ้าหรือ?" แม่ฉินเย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็งก็ไม่ปาน "ถือว่าเป็นตัวอะไรกัน"

สนามฝึก

ระเกะระกะยุ่งเหยิงไปทั้งหมด

ครึ่งหนึ่งของผู้ที่หมายมั่นจะชนะล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ทุกคนต่างกระอักโลหิตสดออกมากันทั้งหมด หลั่งหยาดน้ำตาโลหิตออกมาเป็นสาย

อาวุธเองก็กระจัดกระจายเต็มพื้นด้วยเช่นเดียวกัน เซี่ยวเฟิงหอบหายใจหนัก ส่งเสียงหึหนัก ๆ ออกมาหนึ่งเสียง มันกำลังเดินเตร่อยู่ในสนามฝึก ในทุกที่ที่ไปถึง ผู้ที่เห็นถึงความร้ายกาจของมันต่างก็เป็นฝ่ายถอยหลังออกไปก่อนกันทั้งสิ้น

เซี่ยวเฟิงคำรามหนึ่งเสียงก็สามารถทำให้คนร้อยกว่าคนบาดเจ็บภายในได้

กรงเล็บฟาดลงมาหนึ่งหน ทั้งก็สามารถกวาดคนนับร้อยได้เช่นเดียวกัน

กระโดดหนึ่งครั้ง ทั้งก็สามารถเหยียบคนนับร้อยให้กระดูกหักได้เช่นเดียวกัน

อาวุธในมือของพวกเขา เดิมทีก็เข้าไปในร่างกายของเซี่ยวเฟิงไม่ได้เลย!

พอเซี่ยวเฟิงเขาคำรามด้วยโทสะหนึ่งเสียง คนก็ปลิวกระเจิงไปหมด อาวุธเองก็ย่อมกระจัดกระจายด้วยเฉกเช่นเดียวกัน!

มีเพียงแค่สองสามคนเท่านั้นที่กลับมา คนครึ่งหนึ่งต่างก็ล้มลงกันไปหมดแล้ว ทุก ๆ คนต่างก็พากันร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด น่าเวทนาอย่างไรเทียบเทียม

ทว่าเซี่ยวเฟิงก็แค่ทำให้พวกเขาล้มลงไปก็เท่านั้น ให้พวกเขากลับขึ้นมายืนไม่ได้ แต่กลับไม่ได้สังหารใครเลยแม้แต่คนเดียว

เซียวเฉวียนได้ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิมา สีหน้างุนงงไม่เข้าใจทันที

ไป๋ฉี่นี่ช่างเป็นตัวอย่างที่ประเสริฐเสียจริง นำภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิมายัดใส่มือเขาก็วิ่งหนีไปเสียแล้ว เซียวเฉวียนเอ่ยถามเขาว่าภาพนี้ใช้การอย่างไร ไป๋ฉี่พลันส่ายศีรษะไม่รู้ไม่ชี้เป็นพลันวัน กล่าวว่าเขาไม่ทราบ

ไม่ทราบ?

ไม่ทราบแล้วส่งภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิมาทำไม?

เล่นอะไรฟะ?

เซียวเฉวียนคาดเดาอยู่ครึ่งนาทีแล้ว อ้างอิงจากอุปนิสัยแสนสุดยอดของต้าเว่ยแล้ว เกรงว่าจะต้องท่องกลอนแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เซียวเฉวียนจึงท่องกลอนจากฉูเหอรื่อตังอู่ไปจนถึงหมิงเย่ว์จี่สือโหย่ว ก่อนจะไปจบที่ชุนเหมี่ยนปู้เจวี่ยเสี่ยวบทกวีคลาสสิก ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไรเลย

"นายท่าน เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?" ไป๋ฉี่กระวนกระวายเป็นอย่างมาก แม่ทัพฉินไม่ได้กล่าวอะไรกับเขามาก่อนเลยจริง ๆ ว่าภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลินี้ใช้การอย่างไร!

เป็นในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ไม่กี่นาทีเท่านั้น เซี่ยวเฟิงก็กวาดคนไปครึ่งหนึ่งแล้ว

เหยดเข้!

พละกำลังของเซี่ยวเฟิงดุร้ายเช่นนี้ ไป๋ฉี่มองเห็นแล้วหัวใจล้วนแข็งค้างเล็กน้อย!

"ไป๋ฉี่ เจ้าไม่ต้องสนใจข้า รีบกลับไปเร็วเข้า ไปปกป้องฮูหยินกับคุณหนูพร้อมกันกับเหมิงเอ้า เพื่อป้องกันไม่ให้มีใครอาศัยจังหวะที่ข้ากำลังประลองไปรังแกพวกนาง"

เซียวเฉวียนส่งมอบตราประทับมือของสถานศึกษาชิงหยวนให้กับเขา "มีตรานี้อยู่ก็เสมือนกับมีข้าอยู่ที่ตรงนั้นด้วย เจ้ากับเหมิงเอ้าสามารถทำอะไรเองได้เลย"

ก่อนหน้าที่เซียวเฉวียนไม่อยู่ ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าเองก็เสียเปรียบที่นายท่านไม่อยู่ที่ตรงนั้นมามากแล้ว บัดนี้เซียวเฉวียนเองก็เป็นผู้ที่มีตราประทับแล้วเช่นเดียวกัน เหล่าองครักษ์กระทำการเรื่องราวใด ๆ ต่างก็สะดวกสบายกันมากขึ้น

"ขอรับ! พวกข้าจะต้องปกป้องคุณหนูเอาไว้เป็นอย่างดีแน่นอน!"

"แต่ว่านายท่าน...หากคนตระกูลฉินเป็นผู้รังแกเล่าขอรับ?"

"เล่นมันเลย!" เซียวเฉวียนจ้องไปที่เซี่ยวเฟิงเขม็ง บัดนี้เขาเป็นประมุขแห่งสถานศึกษาชิงหยวน คนของตระกูลฉินเองก็ไม่ถือว่าเป็นอะไรด้วยเหมือนกัน

"ขอรับ รับบัญชา"

ไป๋ฉี่รับตราประทับมือ ก่อนจะเคลื่อนย้ายหายไปทันที

"โฮก!"

เซี่ยวเฟิงกระวนกระวายเป็นอย่างมาก นายท่านอยู่ที่นี่แต่กลับหาไม่พบ

คนกลุ่มหนึ่งถือกระบี่จี้ไปที่มัน มันรู้สึกแค่ว่าไม่ชมชอบเป็นอย่างมากก็เท่านั้น

"ท่านอ๋อง ท่านดูสิขอรับ วิถีการโจมตีของเซี่ยวเฟิงนั้นก็แค่ไม่กี่วิธีเท่านั้น ขอเพียงแค่พวกเราหลบหลีกทิศทางกรงเล็บและเสียงคำรามของมัน พุ่งโจมตีจากทางด้านหลังก็คงจะสามารถจับเป็นมันได้แน่"

จ้าวซิ่นกล่าวพูดอย่างออกท่าออกทาง

เว่ยชิงพยักหน้าเล็กน้อย กระบี่หลงยวนของเขายังไม่ได้ขยับมาโดยตลอด

คนทุกคนที่กล่าวว่าจะปกป้องท่านอ๋องเป็นอย่างดี พอมองเห็นเซี่ยวเฟิงคำรามออกมาต่างก็สบตามองกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เพราะอันที่จริงแล้วไม่กล้าเคลื่อนไหว

เซี่ยวเฟิงแข็งแกร่งเกินไปแล้ว

แข็งแกร่งเกินกว่าที่เว่ยชิงคาดการณ์เอาไว้

เซี่ยวเฟิงของท่านอาจารย์ ช่างประเสริฐดังที่คาดการณ์เอาไว้จริง ๆ

เว่ยชิงในตอนนี้ แม้จะมีกระบี่หลงยวนเป็นของวิเศษอยู่ ทว่ากลับไม่กล้าบุ่มบ่ามโดยพลการ

แม้เว่ยชิงจะไม่กล้าเคลื่อนไหว ทว่ากลับสั่งการคนอยู่ตลอด "เช่นนั้นพวกเจ้าไปล้อมจากทางด้านหลัง ระมัดระวังให้มากด้วย"

"ข้าต้องไปด้วยหรือไม่ขอรับ?" จ้าวซิ่นชะงักนิ่งไปทันที ข้างล่างยังมีคนอยู่มากมายขนาดนั้น เหตุใดท่านอ๋องจึงไม่เรียกพวกเขาไปเล่า?

"ขยะไร้ค่ากลุ่มนั้น ใช้เป็นก็เพียงแค่พละกำลังเท่านั้น! ปัญญาชนต้องไปต่างหากจึงจะมีประโยชน์!" เว่ยชิงขมวดคิ้วแน่นทันที "ทำไม เจ้ากลัวหรือ?"

จ้าวซิ่งถูกกระตุ้นเช่นนี้จึงไม่พอใจทันที เพื่อแสดงความกล้าหาญชาญชัยของตนเองแล้วนั้น "ข้าไป ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"

อีกนิดเดียวเซียวเฉวียนก็ขบขันจนจะตายอยู่แล้ว กลุ่มคนตาขาวกันทั้งหมด!

ตะกี้นี้ยังมีท่าทีพูดจาอวดเบ่งใหญ่โตอยู่เลย!

เซียวเฉวียนจับจ้องการเคลื่อนไหวของเซี่ยวเฟิงไปพลางพิจารณาภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนไป

ในหนนี้เอง ภาพวาดนี้สามารถเปิดออกได้แล้ว

ทว่าทางด้านในกลับไม่มีสิ่งใดเลย

ว่างเปล่า

ไม่ได้กล่าวว่าภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนนี้มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากหรอกหรือ วาดเป็นภาพทิวทัศน์ของรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน?

เหตุใดจึงว่างเปล่าเช่นนี้ได้กันนะ?

ไม่สนใจแล้ว เช่นนั้นคงต้องใช้วิธีที่โง่เง่าเต่าตุ่นที่สุดแล้ว กลยุทธ์รบเร็วจบเร็ว!

เซียวเฉวียนถือดาบขึ้น มองซ้ายมองขวา เลือกโต๊ะสูงตรงข้างแล้วกระโดดขึ้นไปทางด้านบน ถือภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนกล่าวคำรามลั่นว่า "เซี่ยวเฟิง! นายท่านของเจ้าอยู่นี่! รีบมาเร็วเข้าสิ!"

...

ณ สนามประลองเช่นเดิม

เสียงคำรามหนึ่งเสียงนี้ เซี่ยวเฟิงไม่ได้ยิน แต่คนอื่น ๆ ต่างก็ได้ยินแล้ว

ทุกคนต่างกุมท้องหัวร่อใหญ่โต "ฮ่า ๆ ๆ!"

"เซียวเฉวียนโง่ไปแล้วหรือไง!"

"โอ้โหเฮ้ย ตอนนี้เซี่ยวเฟิงยังไม่ถูกจับเป็น เขาก็คิดจะเป็นนายท่านเสียแล้ว!"