ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 328

ต่งจัวคนนี้ ตั้งใจมาควบคุมเซียวเฉวียน

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตราบใดที่มีการแข่งขันหรือสอบที่มีลูกหลานเข้าร่วมด้วย คนแบบเซียวเฉวยนมักจะถูกรังแกเสมอ

เหมือนเซียวเฉวียนในครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นเซียวเฟิง แล้วอย่างไรเล่า?

ผู้มีอำนาจมักจะสกัดกั้นคะแนนของเซียวเฉวียน แล้วส่งต่อให้ลูกหลานตระกูลสูงส่ง

เหมือนการสอบขุนนาง พวกเขาต่างเยินยอความดีเลิศของลูกหลานตระกูล กระทั่งเทิดทูนพวกเขาให้ไปถึงจุดสูงสุด

ลูกหลานของเสนาบดีต่างก็มาเล่นด้วย

เวลานี้ไม่คนจำนวนมากเดินออกจากสนาม

แต่ไม่ใช่เพราะพวกเขาเห็นความตั้งใจของอัครเสนาบดี แต่เพราะเสียงตคำรามของเซียวเฟิง พวกเขารับไม่ได้จริง ๆ

แรกเริ่มพวกเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวเอง ตอนนี้กลับไม่เชื่อมั่นในตัวเองแต่อย่างใด

โชคดีที่ยังออกไปได้

แต่สีหน้าของพวกเขาทุกคนซีดเผือดไปตาม ๆ กัน

“พวกเจ้าสบายดีไหม?” สวีซูผิงเห็นพวกเขามีสีหน้าซีดเผือด แม้ว่าทุกคนจะพูดไปคุยไปได้ แต่กลับไม่กล้าทำตัวผิดปกติ

“ใต้เท้าเซี่ยเป็นห่วง รู้สึกดียิ่งนัก” พวกเขายกมือทาบหน้าอก ก่อนจะช่วยประคองกันออกไป

คนเหล่านี้ต่างเป็นชาวบ้าน ไม่ใช่ปัญญาชน

ถ้าเป็นปัญญาชนจะมีรากจิตอักษรคอยปกป้อง พอจะต้านทานเสียงตะโกนของเซียวเฟิงไม่มากก็น้อย

แต่คนเหล่านี้กลับรับการโจมตีของเซียวเฟิงเต็ม ๆ

“ใต้เท้าสวี หาหมอมาตรวจพวกเขาเถอะ”

เซียวเฉวียนตะโกนไปทางสวีซูผิง จมูกของพวกเขามีเลือดไหล น่าจะบาดเจ็บภายใน หากไม่รักษาให้ทันเวลาอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน

ในฐานะคนยุคปัจจุบัน เซียวเฉวียนค่อนข้างระวังกับสภาวะเลือกกำเดาไหลเสมอ

ร่างกายคนเราอ่อนแอเกินไป หากไม่ระวังอาจถึงแก่ชีวิตได้ ยิ่งไปกว่านั้นคนเหล่านี้ต่างจากเซียวเฟิงอย่างเห็นได้ชัด

เซียวเฟิงอยู่ในระดับสัตว์สงครามของต้าเว่ย สัตว์ร้ายเช่นนี้ หากปรากฏตัวในฮวาเซี่ยก็ไม่ดูเกินจริงเท่าไหร่

ร่างของคนธรรมดาจะสู้กับสัตว์ในตำนานได้อย่างไร?

“หมอ? ประลองยุทธ์เลือกคู่ ก็ต้องมีบาดเจ็บกันอยู่แล้ว！” อัครเสนาบดีจูกล่าวเสียงเย็นเยียบ “พวกเขากลับไปรักษาตัวเองก็พอ ราชสำนักไม่มีหมอให้พวกเขาหรอก”

น่ารังเกียรติมาก!

เซียวเฉวียนจ้องเขม็งไปยังอัครเสนาบดีจู นี่ตั้งใจจะรังแกคนไม่มีทางสู้ชัด ๆ

“ใต้เท้า บัดนี้องค์หญิงกำลังเลือกคู่ครอง ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ห้ามเล่นกันถึงชีวิต ！ท่านขอให้ทุกคนจับกุมตัวเขา แต่กลับไม่สนใจใยดีพวกเขา ！ผู้คนกว่าพันชีวิต หากสิ้นขึ้นมา....”

เซียวเฉวียนเน้นย้ำชัดถอยชัดคำ อัครเสนาบดีจูไม่สบอารมณ์มาก “ใต้เท้าเซียวคิดมากเกินไปจริง ๆ ข้าก็ต้องแบกรับ！แทนที่จะเป็นห่วงผู้แพ้เหล่านี้ สู้ใต้เท้าเซียวไปให้ความสำคัญกับการประลองดีกว่า ทุกท่าน ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วยาม การประลองถึงจะสิ้นสุดเลง！ประลองต่อได้ ！ปิดประตู！”

กล่าวจบ อัครเสนาบดีก็สะบัดแขนเสื้อ แล้วพาทุกคนจากไป

ก่อนออกเดินทาง เขามองไปยังต่งจัว ต่งจัวพยักหน้า เรื่องที่เจ้านายมอบหมาย เขาจัดการมันได้แน่ เว่ยชิงจะต้องได้ขึ้นเป็นพระราชบุตรเขย！

สองชั่วยาม ครบเวลาแล้ว เว่ยชิงถือกระบี่หลงหยวน ชี้ไปทางเซียวเฉวียน “ส่งเซียวเฟิงมาเสีย เขาเป็นของข้า”

ประโยคนี้ทำให้เซียวเฟิงไม่พอใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียนกดเซียวเฟิงไว้ เซียวเฟิงพุ่งไปฆ่าเว่ยชิงแน่！

เซียวเฟิงรอดชีวิตมาได้ เวลานี้เขามีจิตใจเข้มแข้งกว่าใคร ๆ ความอารมณ์ร้อนขึ้นง่าย ！ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น！

ลูกหลานตระกูลสูงส่งอะไร ผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่อะไร ในสายตาของเซียวเฟิงมีแค่คนผู้เดียว

คนกับคน ก็ต้องต่างกับค้อนไหม? มันก็ร่างกายมนุษย์ไม่ใช่เหรอ?

นิสัยนี้โอ้อวดยิ่งกว่าเซียวเฉวียนผู้เป็นนายคนนี้เสียอีก

เอาเข้าจริง เซียวเฉวียนไม่มีเวลาแม้แต่จะฆ่าเว่ยชิงด้วยซ้ำ เพราะเขาต้องจัดการเซียวเฟิงด้วยตัวเอง

ดังนั้นเว่ยชิงจึงยิ่งยั่วยุ เซียวเฉวียนไม่สนใจ เรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการทำให้เซียวเฟิงยอมจำนน

ไป๋ฉีกล่าวไว้ เซียวเฟิงออกมาจากภาพวาด เช่นนั้นมันก็ต้องกลับเข้าไปในภาพวาด

กลับอย่างไร?

“เด็กดี เข้าไปเถอะ อ่า?”

เซียวเฉวียนเปิดมิติบนภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน แล้วพยายามโน้มน้าว “รอเจ้าเข้าไป ข้าจะวาดกระดูกชิ้นใหญ่ให้เจ้า ให้เจ้าแทะให้พอใจเลย”

หัวใหญ่ ๆ ของเซียวเฟิงเอียงเล็กน้อย นัยน์ตาสีแดงฉายแววสงสัย