ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 329

“อุ๊บ....”

เสือที่กำลังจะคำรามออกมา กลับถูกเซียวเฉวียนปิดปากไว้เสียอย่างนั้น

เซียวเฟิงหันมองอย่างไม่สบอารมณ์ โดยไม่ได้คำรามอีก ปล่อยให้กระบี่หลงยวนของเว่ยชิงโจมตี！

นัยน์ตาของเซียวเฉวียนเบิกกว้าง เซียวเฟิงเข้าใจคำพูดของเขา！

เมื่อครู่เซียวเฉวียนให้มันกลับเข้าไปในภาพวาด มันเข้าใจอยู่แล้ว！

เพียงแต่มันไม่สนใจเขา！แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ！

พระเจ้า！

เซียวเฉวียนถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

สิ่งของที่อาจารย์ทิ้งให้เขา กำหราบยากขึ้นเรื่อย ๆ ！ พู่กันเฉียนคุนก็ไม่เชื่อฟัง！เซียวเฟิงยิ่งแล้วใหญ่！

กระบี่หลงยวนพุ่งเข้ามา！

เซียวเฉวียนตวัดดาบจิงหุนขัดขวาง

ไม่มีเซียวเฟิงเข้าร่วม ต่งจัวก็ไม่ขยับ

เมื่อเห็นคันธนูของต่งจัวถูกลดลง เซียวเฉวียนก็ยกยิ้มดูถูก “เว่ยชิง เจ้ามาประลองยุทธ์เลือกคู่ ยังใช้ผู้อารักเพื่อชัยชนะอีกนะ”

ดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนขวางกระบี่หลงยวนได้โดยไม่มีปัญหา

เว่ยชิงและเซียวเฉวียนขยับเข้าใกล้

เซียวเฉวียนกระซิบกระซาบข้างหูเว่ยชิง “หากเจ้าอาศัยผู้อารักขาต่ำต้อยเพื่อให้ชนะการประลองยุทธ์เลือกคู่ มันไม่น่าตลกเกินไปหน่อยหรือ?”

“ไม่เพียงแค่น่าตลกนะ คนรุ่นหลังก็ตลกขบขันไปด้วย เจ้าครองนครพึ่งพาผู้อารักขาต่ำต้อยเพื่อคว้าชัยชนะ”

ปกติแล้ว เซียวเฉวียนจะให้ความเคารพต่อผู้อารักขา วันนี้เขากล่าวหาผู้อารักขาต่ำต้อย?

เหอะ！ดูท่าในวันปกติจะไม่ได้แกล้งเสียแล้วสิ

เว่ยชิงกัดฟันกรอด จากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง “เซียวเฉวียน！ข้าไม่พึ่งผู้อารักขาชั้นต่ำเช่นนี้！ ก็ชนะเจ้าได้！”

เซียวเฉวียนกล่าวหาผู้อารักขาต่ำต้อย แต่นั้นเป้นเพียงการกระซิง ต่งจัวไม่ได้ยิน

แต่เว่ยชิงกลับกล่าวหาต่งจัวต่ำต้อย ต่งจัวได้ยินชัดเจน ต่งจัวมักจะถือดีและหยิ่งผลองอยู่แล้ว เขาได้แต่กำหมัดแน่นอยู่เงียบ ๆ

“เซียวเฉวียน เจ้ามาประลองยุทธ์เลือกคู่ เพื่ออภิเษกสมรสกับองค์หญิงใช่หรือไม่?”

“เดิมทีเพื่อฆ่าเจ้า” เซียวเฉวียนยิ้มเยาะเย็นเยือก “ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว”

“ตอนแรกพวกเจ้าเปลี่ยนกลุ่มให้ข้า จากนั้นก็นำหมาป่าฝูงหนึ่งเข้ามา ตอนนี้กลับเปลี่ยนกฎ ไม่ใช่เพราะอยากฆ่าข้าหรอกหรือ?”

“ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าสมปรารถนา ไม่เพียงแต่อยากฆ่าเจ้าแล้ว ข้ายังอยากอภิเษกสมรสกับองค์หญิงอีกด้วย” เซียวเฉวียนยั่วยุ ทำให้เว่ยชิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“เซียวเฉวียน！” เว่ยชิงหัวเราะ ฮ่า ๆ อย่างลำพองใจ “เจ้าฝันอยู่เหรอ? ฆ่าข้า? คนเยอะเช่นนี้ เจ้าจะฆ่าข้าได้หรือ?”

เวลานี้เอง จ้าวซิ่นและคนอื่นต่างพากันลุกขึ้น ดึงกระบี่ออกจากกำแพง “บุก！ร่วมมือกับท่านอ๋อง แย่งเซียวเฟิงมาให้ได้！”

เวลานี้เอง เซียวเฟิงเสือดุร้ายตัวนี้ก็ได้เชิดหน้าขึ้นเตรียมเบ่งกำลัง！

เซียวเฉวียนหันไปตะโกน “เงียบ！”

“อ่า...”ปากของเซียวเฟิงเพิ่งอ้าได้ครึ่งเดียว ก็ตกหุบลงทันที มันส่ายตัวไปมา ก่อนจะนั่งลงด้านข้างเหมือนคนไม่มีอะไรทำ ทุกคนพากัยตื่นตระหนกไม่น้อย！

เซียวเฟิงเข้าใจคำสั่งของเซียวเฉวียนจริง ๆ！

เว่ยชิงโกรธมาก “ทำไม！ทำไมอาจารย์ถึงต้องทิ้งของดีให้เจ้าด้วย！”

“เจ้าอยากได้ เจ้าก็เอาไปสิ” เซียวเฉวียนยิ้มเยาะ “เจ้าเอาไปได้เลย”

“เจ้า！” เว่ยชิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เซียวเฉวียนจ้องเขม็งไปทางเขา “ศิษย์น้อง！วันนี้เจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิตให้กับตระกูลสวี！”

คนเยอะเช่นนี้ ทุกคนจ้องมองอยู่ เซียวเฉวียนช่างกล้าพูดนัก！

“ตราประทับของข้า เจ้าประทับแล้วหรือไม่?”

เว่ยชิงยิ้มลำพองใจ “ฝ่าบาทโปรดปราดกระหม่อม ท่านไม่มีวันวางแผนชั่วได้สำเร็จเหมือนคราวที่แล้ว”

“ไอหยา เหมือนจะสมเหตุสมผล” เซียวเฉวียนแกล้งทำเป็นตกใจ แต่ในใจกลับยังมีเฉียนคุน มีต่งจัวอยู่ เซียวเฉวียนไม่ต้องลงมือเอง “จริงสิ ฝ่าบาททรงมีตราประทับเหวินอิ้นคบงไม่ปล่อยให้กระหม่อมฆ่าท่านแน่นอน”

“เจ้ารู้ก็ดี！” เว่ยชิงส่งเสียง หึ เย็นเยียบ

เซียวเฉวียนไม่ใช่ชาวยุทธิ์ ไม่ชอบการเข่นฆ่า

การประลองในวันนี้กินเวลานานถึงเพียงนี้ สู้กับคนขายเนื้อ สู้กับจ้าวซิ่น แค่นี้เซียวเฉวียนก็เหนื่อยมากแล้ว

“เว่ยชิง ประลองเช่นนี้เราเหนื่อยกันเปล่า ๆ เซียวเฟิงปกป้องข้า พวกเจ้าเข้าใกล้ข้าไม่ได้ ข้าก็ฆ่าเจ้าไม่ได้ สู้เปลี่ยนวิธีที่ง่ายกว่านี้ดีกว่า”

“อย่างไร?” เว่ยชิงมองอย่างระแวดระวัง