ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 334

การตัดสินของเซียวเฉวียน ทำให้ผู้คนต่างสะเทือนหัวใจ

ผู้เข้าประลองที่ออกจากสนามฝึก นำเหตุการณ์ที่วุ่นวายในช่วงสุดท้ายของการประลอง เล่าขานกันต่อจนทั่วทุกมุมในเมืองหลวง

อะไร?

ลูกหลานตระกูลขุนนางของแต่ละบ้านรวมทั้งบ่อนพนันต่างก็งุนงง ชนะก็คือชนะ แพ้ก็คือแพ้ ให้เซียวเฉวียนรออยู่ที่นั่นและไม่ประกาศผู้ที่ได้เป็นราชบุตรเขย มันหมายความว่าอย่างไร?

สถานการณ์ที่ค้างคาเช่นนี้ ทำให้ผู้คนทั้งหมดต่างก็ล่องลอย โซเซ

ให้ตายเถอะ ทุกครั้งที่เจอกับรอบพนันของเซียวเฉวียน จะไม่มีผลที่แน่นอนเลยใช่ไหม?

ผู้คนที่บ่อนพนันต่างพากันวิตก จวนฉินกลับยินดีมากยิ่งขึ้น

แม่ฉินก็ได้รับกรรมไปด้วย ลูกตานางก้มมองต่ำ “ทำต่อไปสิ ยังไม่พอ”

ในวันนี้เซียวเฉวียนก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา ถูกทิ้งให้อยู่ลำพังที่สนามฝึก ไม่มีจวนฉินคอยช่วย เขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว หากแม่เซียวไม่โค้งคำนับให้ครบร้อยครั้ง จะถือเป็นการแสดงความจริงใจได้อย่างไร?

หน้าผากของแม่เซียวบวมไปหมดแล้ว ทั้งเขียวทั้งม่วง เดิมทีร่างกายก็อ่อนแอมากอยู่แล้ว ตอนนี้สีหน้าก็ยิ่งซีดลงไปอีก

เด็กรับใช้หลายคนกดหัวของนางไว้อยู่ และโขกลงไปที่พื้นเต็มแรง โขกหนึ่งทีก็เป็นห้าสิบสองครั้ง!

“พวกเจ้าปล่อยท่านแม่ข้านะ!” เซียวจิงร้องไห้จนลำคอและใบหน้าแดงไปหมด แต่กลับถูกเด็กรับใช้อีกคนหนึ่งขวางไว้อีกด้าน

ฉินซูโหรวแอบดีใจ ครั้งนี้เซียวเฉวียนจะต้องเชื่อฟังกันบ้าง

และเขาจะทำหน้าที่ในฐานะลูกเขยที่ดีได้อย่างแน่นอน

“ให้ข้ากดเอง! ให้นางคำนับร้อยครั้ง! ไม่เช่นนั้นจวนฉินของข้าจะเสียแรงช่วยคนเปล่า ๆ!”

แม่ฉินเขย่าพัดกลมที่ประณีตงดงาม และสั่งให้คนยกโจ๊กเมล็ดบัวมา นางกินโจ๊กอย่างช้า ๆ พลางดื่มด่ำบรรยากาศที่คึกคัก

“พวกเจ้ารังแกท่านแม่ของข้าเช่นนี้! รอให้ท่านพี่ของข้ากลับมา เขาไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่! ฮือ ๆ ๆ ๆ!”

เซียวจิงทั้งโมโหและร้องไห้ พร้อมตะโกนใส่เด็กรับใช้

ขอร้องวิงวอนผู้อื่น แต่ยังทำตัวยโสโอหัง!

พี่น้องคู่นี้พฤติกรรมเหมือนกันเสียจริง!

แม่ฉินโยนโจ๊กเมล็ดบัวถ้วยนั้นลงพื้นดังเพล้ง ใช้มือตบเข้าที่ใบหน้าของเซียวจิง!

“ลูกสาว!”

แม่เซียวที่ถูกเด็กรับใช้คุมตัวไว้แน่น ตกใจจนหน้าถอดสี นางโกรธจนน้ำตากลิ้งไปมาในลูกตา “ข้าไม่อ้อนวอนท่าน! ท่านยังบีบให้ข้าอ้อนวอนท่าน! ตอนนี้ยังจะทำร้ายลูกสาวข้าอีก! ท่าน ท่านทำเกินไปแล้ว!”

“เหอะ เกินไปรึ?” แม่ฉินท่าทีจองหอง “ตอนนี้ชีวิตของลูกชายของเจ้าแขวนอยู่บนเส้นด้าย พวกเจ้าตระกูลเซียวยังกล้าอวดดีเช่นนี้อีกรึ!”

“อย่าว่าที่ข้าจะตบลูกสาวเจ้าเลย นางร้องไห้โวยวายเช่นนี้! ไร้มารยาทเช่นนี้! ไม่มีคุณสมบัติที่คุณหนูควรจะมี ข้าจะตบนางอีกหนึ่งทีจะเป็นไรไปเล่า?”

แม่ฉินยกมือขึ้นมาอีกครั้ง!

“ปัง!”

เสียงหนึ่งดังขึ้น ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าใช้เท้าถีบประตูใหญ่ของจวนฉินที่ปิดแน่นอยู่!

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าตามหาจนทั่วจวนเซียว ก็ไม่พบฮูหยินและคุณหนู

ชิงกั่วและอวิ๋นกั่ว ซึ่งเป็นสาวใช้คนสนิทของแม่ลูกตระกูลเซียว ได้ตามหาจนทั่วทุกมุมของจวนเซียวแล้ว จึงเดาได้ว่าฮูหยินและคุณหนูน่าจะแอบมาขอความช่วยเหลือที่จวนฉิน

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้ารีบหายตัวและมาที่จวนฉิน

ผลสุดท้าย องครักษ์ผู้เฝ้าประตูจวนฉินสีหน้าถอดสี ไม่ยอมให้เข้า

มีอะไรแปลก ๆ จริงด้วย

ดังนั้น ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าที่ตัวสูงใหญ่และทรงพลังจัดลูกถีบให้กับทุกคน เตะเข้าที่ประตูใหญ่ที่หนักอึ้งของจวนฉินกระจุย!

“ฮูหยินและคุณหนูอยู่ที่ใด?”

ทันทีที่เข้ามา ไป๋ฉี่ก็ตะโกนขึ้นเสียงดังด้วยความโกรธ แม้แต่พื้นดินยังสั่นสะเทือน ความดังของเสียงที่เปล่งออกมาทำให้ได้ยินถึงทุกซอกทุกมุมในจวนฉิน!

เซียวจิงที่อยู่ห้องโถงข้างได้ยินเข้า ก็ร้องไห้ตะโกนออกมา “พี่ไป๋ฉี่! ข้าอยู่นี่!”

แม่ฉินตกใจจนหน้าถอดสี!

เซียวเฉวียนไม่อยู่ ไป๋ฉี่กลับกล้าบุกเข้ามาในจวนฉินด้วยตัวเองเลยรึ?

ทันทีที่เสียงของเซียวจิงเงียบลง ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าก็ปรากฏตัวที่ห้องโถงข้างทันที ความอาฆาตที่แรงกล้าและความน่าเกรงขามที่ตั้งตระหง่าน

แม่ฉินและเด็กรับใช้แทบมองไม่ชัดว่าพวกเขาปรากฏตัวมาได้อย่างไร!

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าขยับซ้ายขวา ซ้ายทีขวาที ตบเด็กรับใช้ที่กดหัวแม่เซียวไว้ปลิวกระเด็นไปไกลราวห้าเมตร!

“พรวด!”

เด็กรับใช้ทั้งสี่หมดลมหายใจในทันที โดยที่ยังไม่ได้โอดร้องถึงความเจ็บปวด!

ฉินซูโหรวตกใจจนต้องเอามือปิดปากไว้!

ที่นี่คือจวนฉินนะ!

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้ามาทำตัวกล้าบ้าระห่ำได้อย่างไร?

แม่ฉินทำหน้างุนงง นางกำลังจะหันหน้ากลับมา!

เหมิงเอ้าก็ฟาดอีกหนึ่งที!

“เพี๊ยะ!”

เหมิงเอ้าแทบไม่ให้โอกาสนางได้หันหน้ามา!

“เจ้าบ้า...”

แม่ฉินโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ ฝ่ามือหนาของเหมิงเอ้า ตบติดต่อกันครั้งแล้วครั้งเล่า!

ตบจนแม่ฉินต้องเก็บงำคำพูดกลับไปคืน!

เหล่าคนรับใช้แอบเอามือปิดหน้า ให้ตายเถอะ! เหมิงเอ้าตัวสูงใหญ่และแข็งแรง ตบหนึ่งทีคงเจ็บน่าดู!

เหมิงเอ้าใช้มือข้างหนึ่งโอบเซียวจิงไว้ และใช้มืออีกข้างตบหน้าแม่ฉินอย่างบ้าคลั่ง!

เข้าไปใกล้เรื่อย ๆ!

แม่ฉินก็ถอยห่างเรื่อย ๆ!

ฉินซูโหรวตกใจจนไปยืนอยู่อีกด้าน ไม่กล้าแม้แต่จะไปขวางไว้ “ใคร ใครก็ได้ เรียกทหารจวนมาสิ!”

แม่ฉินร่างสูงถูกเหมิงเอ้าบีบจนมุม วันนี้ผู้อารักขาของเซียวเฉวียนบ้าไปแล้วหรืออย่างไร?

หรือว่าเซียวเฉวียนตายแล้ว ผู้อารักขากลุ่มนี้จึงจงใจทำให้ทุกอย่างแย่ลง?

ปิ่นหงส์บนหัวแม่ฉิน ถูกเหมิงเอ้าตบจนบิดเบี้ยว ใบหน้าที่แต่งแต้มสีสันก็เลอะเทอะไปหมด

เหล่าคนรับใช้ที่หลบมุมอยู่ เดิมทีควรจะรีบเข้าไปปกป้องเจ้านายเอาไว้ แต่เหมิงเอ้าทรงพลังและน่ากลัวเกินไป ด้านหลังยังมีไป๋ฉี่ที่เลือดเย็นกว่าอีกหนึ่งคน พวกเขาจะกล้าเคลื่อนไหวได้อย่างไรกัน?

แม้แต่ฉินซูโหรวก็ยังไม่กล้าขยับ และยิ่งไม่กล้าเรียกผู้อารักขาหงอวี้ออกมารับความตายเสียด้วยซ้ำ

เหมิงเอ้ากล้าตบแม้กระทั่งแม่ฉิน หากหงอวี้ออกมาขวาง เช่นนั้นไม่เรียกว่ารนหาที่ตายหรอกหรือ?

ฉินซูโหรวกัดฟันกรอด นำตัวเองไปยืนอยู่หน้าท่านแม่ “หยุดนะ! เลิกตบเสียที!”

“ข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่!”

“หากเกิดสิ่งใดขึ้นมา พวกเจ้ามีปัญญารับผิดชอบหรือไม่!” ฉินซูโหรวเชิดใบหน้าที่หยิ่งยโส ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้ารู้อยู่แล้วว่านางพูดโกหก

“ท่านจะช่วยท่านแม่งั้นรึ?”

เหมิงเอ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา น้ำเสียงและสายตาของเขาเหมือนกับเซียวเฉวียนไม่มีผิด “เช่นนั้นท่านมีปัญญาไหมเล่า!”

ใบหน้าสะสวยของฉินซูโหรวซีดลง “เจ้ากล้าพูดเช่นนี้กับข้ารึ?”