ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 353

งานเลี้ยงสำคัญในวัง มักมีหมอหลวงประจำการอยู่

ทันทีที่ไทเฮาตะโกนเรียก หมอหลวงก็มาในทันที

น่าเสียดาย ท่านอ๋องสิบหกมีเลือดออกทั้งทวารทั้งเจ็ด สิ้นชีพิตักษัย

เซียวเฉวียนไม่อยากเชื่อ คนที่เว่ยเจี้ยนกั๋วส่งมา โหดร้ายถึงขั้นที่กล้าวางยาสังหารน้องชายแท้ ๆ ของฮ่องเต้เลยงั้นหรือ?

อัครเสนาบดีเพิ่งตาย ดังนั้นนี่คือคำเตือนที่เว่ยเจี้ยนกั๋วมอบให้ฮ่องเต้เช่นนั้นหรือ?

สายฝนแห่งคาวเลือดของราชสำนัก โหดร้ายกว่าที่เซียวเฉวียนคิดไว้มาก

ท่านอ๋องสิบหกเพิ่งอายุสิบสี่ปี มีอนาคตที่สดใส แต่กลับ...

เหล่าหมอหลวงตกใจจนมือเท้าสั่นหงึก ๆ เหงื่อไหลเต็มศีรษะ การช่วยเหลือฉุกเฉินกินเวลากว่าสิบนาที แต่ท่านอ๋องสิบหกไม่มีการตอบสนองใด ๆ เลย

แม่ฉินสีหน้าซีดเซียว วันนี้นางเป็นผู้เชิญไทเฮาและท่านอ๋องสิบหกมา และยังเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในวันนี้ ต่อจากนี้ไทเฮาจักต้องกล่าวโทษนางเป็นแน่!

แม่ฉินพูดอย่างเศร้าโศก “เสด็จแม่...”

“หลบไป!” ไทเฮาผลักนางกระเด็น แม่ฉินเป็นบุตรสาวบุญธรรม ต่อให้ไทเฮารักบุตรสาวบุญธรรมผู้นี้มากเพียงใด แต่ก็ไม่สำคัญเท่ากับลูกชายแท้ ๆ

ไทเฮาโอบกอดท่านอ๋องสิบหกไว้เต็มอก ถามติดต่อกันไม่หยุด “เป็นอย่างไรบ้าง? เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฝ่าบาท ไทเฮา หม่อมฉันได้พยายามอย่างที่สุดแล้ว...” เหล่าหมอหลวงเก็บเข็มเงิน ตัวสั่นเทา “ท่านอ๋องสิบหกสิ้นเพราะพิษเจิ้นพะยะค่ะ”

เจิ้นคือนกมีพิษชนิดหนึ่ง นกตัวผู้มีชื่อว่าอวิ้นรื่อ นกตัวเมียมีชื่อว่าอินเสีย นำขนหรือมูลของเจิ้นใส่ในเหล้า เหล้าก็เป็นพิษที่ร้ายแรง

เจิ้นเป็นนกล่าเหยื่อที่ค่อนข้างดุร้าย ลำตัวใหญ่กว่านกอินทรี เสียงร้องกังวานและดุดัน ขนของมันมีสีม่วงอมดำ คอเรียวยาว จะงอยปากสีแดง เนื่องจากมันกินพืชที่มีพิษทุกชนิดเป็นอาหาร ดังนั้นขนของมันจึงมีพิษที่ร้ายแรง หากใช้ขนของมันจุ่มลงในเหล้าเพียงชั่วครู่ เหล้าก็จะกลายเป็นเหล้าพิษที่มีพิษร้ายแรงที่สุด

หลังจากที่คนดื่มพิษเจิ้นเข้าไปแล้ว จะเสียชีวิตลงในระยะเวลาสั้น ๆ พิษยังไม่ทันเข้ากระเพาะและลำไส้ ก็ทำลายลำคอจนหมดสิ้น พิษทำให้เสียชีวิตอย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะมียาแก้พิษก็อาจสายเกินไปที่จะช่วยชีวิตได้

ในสมัยฮว๋าเซี่ย พิษเจิ้นถูกใช้ในการสังหารผู้สูงศักดิ์หรือผู้มีอำนาจบารมีสูงส่ง

“ลูกของข้า!”

ไทเฮาทุกข์ใจอย่างที่สุด

เซียวเฉวียนสีหน้าตะลึง นี่คือ...

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่น มีคนปองร้ายเซียวเฉวียน แต่กลับสังหารผิดเป็นน้องสิบหก

เหล่าขุนนางทั้งหลายคุกเข่าลงกับพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูด

แม่ฉินยิ่งกว่าคุกเข่าลงไปร้องไห้อยู่ที่พื้น หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ นางคงไม่เรียกไทเฮาและท่านอ๋องสิบหกมาด้วย ต้องโทษเซียวเฉวียน เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเซียวเฉวียน!

“แค่ก...”

“แค่ก...”

เสียงไอเบา ๆ ดังขึ้น เซียวเฉวียนที่หูดีก็ตะโกนขึ้น “หมอหลวง! ท่านอ๋องยังหายใจอยู่! ยังหายใจอยู่!”

หมอหลวงที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมองหน้ากัน เป็นไปได้อย่างไร เมื่อครู่ท่านอ๋องสิ้นลมไปแล้ว

พวกเขาหลายคนตรวจด้วยตาของพวกเขาเอง!

“แค่ก ๆ!”

เสียงท่านอ๋องสิบหกไออย่างรุนแรง และสำรอกเลือดสกปรกออกมาเต็มปาก ค่อย ๆ ลืมดวงตาขึ้น “ใคร... ใครบีบฉันแน่นแบบนี้เนี่ย? หายใจไม่ออกแล้ว ปั๊ดโถ่!”

ผู้คนรอบ ๆ ไม่เข้าใจคำพูดนี้ เซียวเฉวียนกลับคุ้นเคยและรู้สึกถึงความใกล้ชิด

ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องสิบหกไม่ตาย และไม่ใช่การฟื้นคืนชีพ

แต่ว่ามีคนฮว๋าเซี่ย ทะลุมิติมาแล้ว

เช่นเดียวกับอี้อู๋หลี่และเซียวเฉวียนในตอนนั้น

เมื่อเห็นว่าท่านอ๋องพูดได้ ทุกคนก็ร้องด้วยความตกตะลึง!

ดังนั้น เหล่าหมอหลวงจึงกุลีกุจอตรวจชีพจรให้แก่ท่านอ๋องสิบหก

ไทเฮาไม่ทันได้ตกใจ นางรู้เพียงว่าลูกชายสุดที่รักมีชีวิตรอดกลับมาแล้ว จึงคอยเฝ้าอยู่ตลอด

ผู้คนต่างพากันตกใจ แต่ก็รู้สึกยินดี

มีเพียงฮ่องเต้และเซียวเฉวียนที่นิ่งเงียบ

“ฝ่าบาท ท่านอ๋องสิบหกทรงปลอดภัยแล้ว อัศจรรย์ ช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง”

หากเป็นเมื่อก่อน ฮ่องเต้คงคิดว่านี่เป็นเรื่องอัศจรรย์

แต่เมื่อมีคนอย่างอี้อู๋หลี่และเซียวเฉวียนอยู่ตรงหน้า เขารู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่น้องสิบหกของเขา

“อืม” ฮ่องเต้ไม่มีท่าทีอะไร เพียงแต่ขมวดคิ้วแน่น

“ให้ตายเถอะ ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย?”