ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 354

เว่ยอวี๋เบิกตาโพล่ง “พี่เซียว ดูพี่พูดเข้าสิ พี่สิที่ต้องปกป้องผม!”

“ให้ตายเถอะ ผมเพิ่งกินเค้กวันเกิดเสร็จ ก็มาถึงที่นี่เลย ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย! พี่เซียวเป็นผู้รอบรู้ของพิพิธภัณฑ์ พี่ต้องปกป้องผมถึงจะถูก!”

เว่ยอวี๋โอบไหลเซียวเฉวียน แต่แทบโอบไม่ถึง เพราะเซียวเฉวียนสูงมาก ร่างกายของเว่ยอวี๋เป็นเพียงแค่เด็กน้อย ไม่เพียงแค่ไม่สูง แต่ขนบนร่างกายเขายังไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ

การที่เว่ยอวี๋พูดเช่นนี้ เซียวเฉวียนค่อนข้างลำบากใจ

ให้ตายเถอะ แม้เหล่าอวี๋ผู้นี้จะไม่ค่อยรู้อะไร แต่โชคดีเลยทีเดียว ทะลุมิติมาเป็นองค์ชายบุคคลผู้สูงส่งที่เรืองอำนาจ ไม่เหมือนเซียวเฉวียน ต้องมาอยู่ในตระกูลเซียวที่ไม่เหลืออะไรเลยและร่างที่ไร้ชื่อเสียงของเซียวติ้ง

ท่านอ๋องสิบหกฐานะสูงส่ง เป็นราชวงศ์ เสด็จพ่อเป็นฮ่องเต้ เสด็จพี่ก็เป็นฮ่องเต้ เสด็จแม่เป็นไทเฮา เรียกได้ว่าขอลมได้ลม ขอฝนได้ฝนเลยทีเดียว

สภาพเช่นนี้ เซียวเฉวียนต้องฟันฝ่าอีกนานเท่าใดจึงจะมีได้บ้าง?

ในสมัยโบราณ ฐานะและตำแหน่งสำคัญกว่าความรู้ความสามารถอยู่มาก

เซียวเฉวียนมาที่นี่นานขนาดนี้ ต้องขอบคุณบารมีของท่านอาจารย์ ที่ทำให้เขาได้เป็นเจ้าของชิงหยวน

ตอนนี้เซียวเฉวียนรู้เพียงว่าเว่ยอวี๋เป็นคนต้าเซี่ย แต่นิสัยใจคอเป็นอย่างไร นิสัยดีหรือร้าย เขาไม่รู้อะไรเลย รู้เพียงว่าไม่สนใจใยดีสิ่งใดสักเท่าไร

ดังนั้นนอกจากความดีใจ ในใจเซียวเฉวียนก็ต้องคอยระแวดระวังอยู่บ้าง เขาเตือนเว่ยอวี๋ “อยู่ต่อหน้าคนนอก ต้องประพฤติตนให้เหมาะสมกับท่าทางของท่านอ๋องสิบหก จำไว้ว่าอย่าทำตัวทันสมัยเกินไป ไม่เช่นนั้นจะเกิดปัญหามากมาย”

“โอเค ๆ แหะ ๆ พี่เซียว ในโลกปัจจุบันผมเป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ตอนนี้ผมเป็นท่านอ๋อง หมายความว่าเนื้อหรือปลา อาหารที่ล้ำค่าหลากรสต่าง ๆ ก็จะได้กินหมดเลยใช่ไหม?”

เว่ยอวี๋กลืนน้ำลายเอือกใหญ่ เซียวเฉวียนกลอกตามองบน “เพ้อเกินไปแล้ว คนโบราณกินของเหมือนก้อนปฏิกูล ให้นายกิน คาดว่านายคงกินไม่ลงแน่”

“อ๋า? แล้วปิ้งย่างล่ะ?” เว่ยอวี๋เบิกตากว้าง “ถ้าในหนึ่งวันผมไม่ได้กินปิ้งย่าง ไม่ได้กินหมูสองไฟ ผมคงอยู่ไม่ได้แน่ ๆ!”

“ที่โรงเหล้าของฉันมีหมูสองไฟ อย่างอื่นไม่มี” เซียวเฉวียนพูดเรื่องนี้ขึ้น ก็อยากร้องไห้ไม่ต่างจากเว่ยอวี๋ “หมูสองไฟนี้ ฉันรวบรวมวัตถุดิบและปรุงมันขึ้นมา หลังจากที่ฉันสอบจอหงวนได้”

“ว้าว! ต้องสอบจอหงวนได้จึงจะมีพริกไทยกับพริกฮวาเจียวเหรอ? ถ้าอย่างนั้นคนโบราณก็ใช้ชีวิตแบบไร้ความหมายกันสุด ๆ พี่เซียว เสียใจกับพี่ด้วยนะ พี่ใช้ชีวิตที่นี่ได้อย่างไรเนี่ย!”

“จุ๊ ๆ คนโบราณน่าสงสารเสียจริง แม้แต่ปิ้งย่างก็ยังไม่เคย!”

เว่ยอวี๋ทำท่าทางรังเกียจรังงอน ราวกับเซียวเฉวียนไม่มีผิด

คนธรรมดาคนหนึ่งของต้าเซี่ยมายังต้าเว่ย ต่างรู้สึกรังเกียจอย่างที่สุด เห็นได้ชัดว่าคนต้าเซี่ยมีความสุขกว่าคนโบราณมากโข

“วันนี้ที่พระราชวังคึกคักเป็นพิเศษ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เว่ยอวี๋มีบางสิ่งที่ต่างจากเซียวเฉวียนมากที่สุดคือ เว่ยอวี๋ไม่หลงเหลือความทรงจำของร่างเดิมอยู่เลย ประสบการณ์ชีวิตของท่านอ๋องสิบหกคนเดิม เว่ยอวี๋นึกไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

เซียวเฉวียนจึงทำได้เพียงเล่าเหตุการณ์ประลองยุทธเลือกคู่ให้เขาฟัง หลังจากเว่ยอวี๋ได้ฟัง ก็ตบลงบนต้นขาดังป้าบ “เลิก! ยังไงก็ต้องเลิกกับฉินซูโหรวคนนั้น!”

“ถ้าผู้หญิงคนนี้อยู่ในยุคปัจจุบันของเรา ไม่ถูกตีตายไปแล้วเหรอ? พี่เซียว พวกเราทนรับความไม่ยุติธรรมแบบนี้ไม่ได้หรอก” เว่ยอวี๋ตบเบา ๆ ที่หน้าอก “ผมเป็นพี่ชายกลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย แต่ตอนนี้ผมเป็นท่านอ๋อง พี่สบายใจได้ ผมจะออกไปสนับสนุนการหย่าของพี่เอง!”

“ต่อให้ยายแก่พวกนั้นมาคอยจอแจ ผมก็จะช่วยพี่ให้สำเร็จจนได้”

“เหล่าอวี๋ นั่นคือเสด็จแม่ของนายนะ” เซียวเฉวียนทำอะไรไม่ถูก “นายไม่ควรเรียกนางเช่นนั้น ถ้าเรียกจนติดปากแล้วถูกคนอื่นได้ยินเข้า นับว่าเป็นคนอกตัญญูอย่างยิ่งเลยนะ”

ตอนนี้เว่ยอวี๋ไม่มีความทรงจำของท่านอ๋องสิบหก เป็นคนสมัยปัจจุบันโดยสมบูรณ์และไม่เข้าใจสิ่งใดเลย เซียวเฉวียนจึงต้องคอยชี้แนะให้มาก

“ให้ตาย! ผมก็เสียเปรียบสิ! ผมอยู่ที่ต้าเว่ยอายุสี่สิบปีแล้ว ต้องมาเรียกสาว ๆ อายุสามสิบห้าว่าเสด็จแม่เนี่ยนะ?” เว่ยอวี๋ไม่ยอม ราวกับกำลังเสียเปรียบอยู่มาก “ถ้าอย่างนั้นฮ่องเต้น้อยอายุแค่สิบกว่าปี ผมต้องเรียกเขาว่าเสด็จพี่ด้วยเหรอ?”

เว่ยอวี๋ลูบศีรษะ “ในต้าเว่ย นอกจากพี่เซียวแล้ว ยังมีใครที่ควรค่าแก่การให้ผมเรียกว่าพี่บ้าง?”

“ไม่มีเหตุผลจะอธิบายเรื่องนี้ได้ ลำดับญาติแบ่งไว้ชัดเจนแล้ว” เซียวเฉวียนขำที่เขาพูดล้อเล่น “ฉันยังต้องเรียกฮ่องเต้ว่าเสด็จน้าเลยนะ!”

“โอ้โห ให้ตายเถอะ ฮ่องเต้เพิ่งอายุเท่าไร ต้องเรียกน้าเลยเหรอ?”

พระเจ้า เว่ยอวี๋พูดจาตรงไปตรงมาเช่นนี้ ทำให้เซียวเฉวียนผู้ที่ระแวดระวังตัวอยู่ตลอด อดไม่ได้ที่จะกุมหัวร้องไห้ “เหล่าอวี๋! พวกเราต้องเจียมตัวหน่อยนะ!”

“ไป ผมจะพาไปจัดการพวกผู้หญิงอย่างฉินซูโหรว!”