ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 359

จวนเซียว เงียบสงัดตลอดทั้งคืน

“ใต้เท้า จะไม่บอกใต้เท้าเซียวจริง ๆ หรือ?”

นอกจวนเซียว เหลาหลี่กำลังปาดเหงื่อบนหน้าผาก

“วันนี้เป็นคืนแต่งงานของเขา เป็นวันที่คุณชายจะมีความสุขและภาคภูมิใจที่สุด พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

หลี่มู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่าพบปีศาจกวีแล้ว

เขาตายอยู่ในป่าไผ่นอกเมือง

เขาถูกตัดคอ ถูกตัดแขนทั้งสองข้าง แต่พอเห็นว่าคนผู้นั้นคือปีศาจกวี จึงได้ขนย้ายร่างที่ไร้วิญญาณของปีศาจกวีกลับมา

บัดนี้ร่างที่ไร้วิญญาณของปีศาจกวีถูกวางอยู่ในสถานศึกษาชิงหยวน

รอให้เหล่านักเรียนของสถานศึกษาชิงหยวนมากราบไว้จนครบแล้ว ก็จะทำการฝังลงดิน

วันนี้เซียวเฉวียนต่อสู้อย่างสุดชกำลังในสมรภูมิรบ เรียกได้ว่าผ่านการทดสอบแล้ว กว่าจะพาสาวงามกลับมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย วันที่น่ายินดีเช่นนี้ ควรรายงานข่าวร้ายนี้ทีหลังจะดีกว่า

หลี่มู่ถอนหายใจยาว ๆ เหมือนมีสำลียัดอยู่ในลำคอ “สองพี่น้องเหวินฮั่นและเหวินคุนผู้น่าสงสาร อุทิศตนศึกษาอย่างเต็มกำลัง แต่กลับไม่ได้ตายอย่างสงบ

“ตายอย่างสงบนะสิแปลก”

คำพูดของเหลาหลี่ฟังไม่เข้าหูนัก แต่กลับเป็นความจริง

เหวินคุนและเหวินฮั่นสนับสนุนชาวบ้านให้ได้รับการศึกษา เพื่อปูทางของการเป็นขุนนางให้เหล่าผู้มีอำนาจอย่างไม่ต้องสงสัย

เป้าหมายของเว่ยเจียนกั๋วคือเซียวเฉวียนประมุขแห่งชิงหยวน

เหลาหลี่ขมดวิค้วแน่น “น่ารังเกียจ！พฤติกรรมของเว่ยเจียนกั๋วยิ่งอยู่ยิ่งกำเริบเสิบสาน กล้าฆ่าแม้กระทั่งปีศาจกวี ต้นไม้ที่หยั่งรากลึกจะทำอย่างไรได้ ช่าง...”

“หุบปาก！” หลี่มู่ตวาดอย่างระแวง “อย่าพูดจาสาวหาวต่อราชวงศ์ แล้วยิ่งเขามีตำแหน่งเป็นเจียนกั๋วด้วยแล้ว！เจ้าไม่อยากมีหัวไว้บนบ่าแล้วใช่ไหม！”

“เอ่อ...” เหลาหลี่แบะปาก เว่ยเจียนกั๋วก็เว่ยเจียนกั๋ว คนข้างกายไม่มีใครกลาพูดสักคำ

เรื่องที่น่าหงุดหงิดที่สุดคือ ทุกคนรู้เรื่องชั่วช้าที่เว่ยเจียนกั๋วทำ แต่ไม่มีใครมีหลักฐานสักคน ดังนั้นคนชั่วช้าสามานย์คนนี้จึงไม่มีใครทำอะไรได้

ตั้งแต่ที่อดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ไป เว่ยเจียนกั๋วครองอำนาจมาเป็นเวลาหลายสิบปี อย่าว่าแต่ความยากลำบากของขุนนางเหล่านี้เลย แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังฟันหักจนกลืนลงท้องมาแล้ว

หลี่มู่ทอดถอนใจ ก่อนจะนำจดหมายฉบับหนึ่งให้เหลาหลี่ “เจ้ารออยู่นี่ พรุ่งนี้ข้าจะรายงานเรื่องนี้กับเซียวเฉวียน”

จดมายฉบับนี้เป็นจดหมายที่ค้นได้จากซากศพของปีศาจกวี ซึ่งจดหมายได้จ่าหน้าซองถึงเซียวเฉวียน

คาดว่าคงเป็นคำสั่งเสียของปีศาจกวี

“ขอรับ ใต้เท้า ข้าจะนำจดหมายฉบับนี้ไปส่งให้ใต้เท้าเซียว”

“อื้อ” หลี่มู่แฉลบผ่านไปและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย หัวใจของเหลาหลี่เต้นตึกตัก สุดยอด เร็วยิ่งนัก

ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาจะทำได้

ณ เมืองหลวง

จวนเซียวพากันดีอกดีใจ แต่ที่อื่นกลับเศร้าหมอง

ผ้าขาวโบกไสวไปทั่วจวนอัครเสนาบดี ทุกมุมของเมืองหลวงเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอาดูร！

มันสมควรตาย！

เซียวเฉวียนทำให้พวกเขาล้มละลาย！

เดิมพันครังนี้ คิดว่าเซียวเฉวียนจะไม่มีวันได้เป็นพระราชบุตรเขย จึงยิ่งทุ่มเงินลงทุน ผลปรากฏว่าเงินลงทุนในครั้งนี้เหมือนเตะหมูเข้าปากหมา ให้แล้วให้เลยไม่มีการเอาคืน！

เซียวเฉวียนทำให้นักพนันเหล่านี้เข้าใจเหตุผลข้อหนึ่ง ‘เดิมพันสิบแพ้เก้า’

เซียวเฉวียนเป็นดาวมฤตยูในการเดิมพันจริง ๆ ！

ดาวมฤตยู！

คนแพ้จนสิ้นเนื้อประดาตัวหลายคนนั่งทุบหัวอยู่ข้างถนน ด่าว่าเซียวเฉวียนเป็นตัวซวย ขนาดเป็นตัวซวยยังได้ตัวสาวงามไปครอง

พอคิดได้เรื่องนี้ เหล่านักพนันก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทุกคนต่างส่งเสียงร้อง “อ๊าก” ออกมาอย่างอดไม่ได้

ฟ้าดินไม่ยุติธรรม！

ทำไมสวรรค์ถึงต้องส่งคนแบบเซียวเฉวียนลงมาทำร้ายพวกเขาด้วย！

ณ สวนหรงหยวน

องค์ชายผู้สูงส่งคนหนึ่งแหกปากร้องไห้ด้วยเสียงที่ดังกว่าและน่าเวทนายิ่งเหล่านักพนักพวกนั้นเสียงอีก “ท่านอ๋อง！ท่านเห็นใจข้าเถอะ！เห็นใจข้าด้วยเถอะ！”

“ท่านกับข้าต่างมีศัตรูคนเดียวกัน！”

“ท่านเป็นท่านอ๋องที่สูงส่งเหนือใครมาตลอด ท่านเป็นราชวงศ์ที่มีเกียรติสูงสุด คนต่ำต้อยอย่างกระหม่อมวาจาไร้น้ำหนัก ต่างจากท่าน！”