ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 360

ป่าไผ่นอกเมือง

เว่ยชิงถูกทิ้งไว้ในป่าที่ไม่มีใครเลยเพียงลำพัง

อย่าว่าแต่สาวงามเลย แม้แต่คนธรรมดาก็ยังไม่เห็น

เหมือนที่เซียวเฉวียนถูกทิ้งไว้ในกองหิมะ โดดเดี่ยว คร่ำครวญไปก็ไม่มีใครเห็น

เว่ยอวี๋เดินมาตบไหล่ของเขา “ต่อไปท่านต้องเกรงใจต่อข้าสักหน่อย ไม่อย่างนั้นข้าฆ่าท่านไปแล้ว!”

เว่ยชิงไม่เข้าใจ เขาไม่เคยดูหมิ่นจักรพรรดิเลย ！ฝ่าบาทก็เป็นเสด็จพี่ของเขา เขาและฮ่องเต้ไม่เคยมีความบาดหมางต่อกัน

เว่ยอวี๋ให้เขาพิจารณาตัวเอง “ท่านลองคิดดี ๆ ว่าพี่ใหญ่ของข้าเป็นใคร ไว้ท่านคิดออกแล้ว ข้าจะส่งคนมารับท่าน”

กล่าวจบ เว่ยอวี๋ก็เดินจากไป ปล่อยให้เว่ยชิงเป็นอาหารของยุงอยู่ในป่าคนเดียว

“สิบหก!สิบหก!”

เว่ยชิงมีสีหน้าโง่เขลา เมื่อก่อนสิบหกและเขาต่างมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทำไมจู่ ๆ ถึงเย้าเขาเล่นเช่นนี้?

เย้าเล่นคำนี้ เว่ยชิงคิดน้อยเกินไป

คนพิการอย่างเขา ถูกทิ้งไว้กลางป่าไผ่ที่หนาทึบแบบนี้ ยุงเอย ผึ้งเอยต่างรุมตอม กัดเขาต่อยเขาจนเขาหงุดหงิด

“ทหาร !ทหาร!”

ไม่นานนัก ใบหน้าของเว่ยชิงก็บวมเป็นซาลาเปาลูกหนึ่ง ทั้งคันทั้งเจ็บ แถมยังเกาไม่ได้อีก ถึงอย่างไรมือและเท้าของเขาก็ขยับไม่ได้ เป็นพิการเต็มตัว

ป่าไผ่เงียบสงัดมาก

มีแค่เสียงลม ‘หวืด’ พัดไปมา

ยุ่งก็บิน ‘วี้ ๆ’ อยู่ข้างหู

มีเสียงนกเป็นระยะ ๆ

ในนี้ไม่มีใครสักคนเดียว เป็นภูเขาที่เงียบสงบ ร้างผู้คนโดยสมบูรณ์ คนเป็นไม่มีทางมาอยู่ที่แห่งนี้ นอกจากมาตัดฟืนและล่าสัตว์แล้ว นอกจากสัตว์ปีกและสิงห์สาราสัตว์แล้ว ก็มีแค่คนตายเท่านั้นที่จะถูกฝังในที่แบบนี้

เว่ยชิงกำลังเผชิญหน้ากับหลุมฝังศพหลุมหนึ่ง เขาตั้งสติ แล้วตะโกนเรียนผู้อารักขา “เตงงาย”

“เตงงาย！”

คนอื่นติดต่อเว่ยชิงไม่ได้ แต่เขาติดต่อเตงงายได้ ทำไมเตงงายถึงไม่มา?

เงียบสงัด

น่าอนาถยิ่งนัก

ศีรษะของเว่ยชิงยังขยับได้ เขามองหลุมศพตรงหน้าแวบหนึ่ง แผ่นไม้ที่ทำจากไม้นั้นสลักชื่อไว้สี่พยางค์ ‘หลุมศพเว่ยชิง’

“นี่มันเรื่องอะไรกัน！ใครกล้าแช่งให้ข้าตาย！”

เว่ยชิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ต่อให้โกรธอย่างไร มือและเท้าก็ขยับไม่ได้ ทำได้แค่จ้องเขม็งไปยังหลุมศพนี้ด้วยความโกรธเท่านั้น

เขาเดาออก ไม่นานจะมีคนมาหาตน

หนึ่งวัน

สองวัน

......

......

วันที่ห้า

เว่ยชิงที่ไม่ได้กินไม่ได้ดื่มอะไร ในที่สุก็ได้สติ คิดได้ว่าคนที่ทิ้งเขาไว้ที่นี่คือเซียวเฉวียน！

คืนก่อนวันขึ้นปีใหม่ เขาเตะเซียวเฉวียนลงไปอยู่ในคูน้ำ ให้เซียวเฉวียนนอนแช่อยู่ในนั้นเจ็ดวัน

วันนี้เซียวเฉวียนจะต้องให้เขาอยู่ที่นี่จนครบเจ็ดวันแน่นอน！

ความเงียบที่ไร้จุดสิ้นสุด ทำให้วันเวลายาวนานมาก ปัสสาวะอละอุจจาระของเว่ยชิงก็ราดอยู่ในกางเกง

ให้ปัญญาชนที่รักสะอาดเป็นชีวิตจิตใจคนนี้น่าอนาถยิ่งกว่าตายเสียอีก！

สุภาพบุรุษจะสกปรกโสมมได้อย่างไร！

เว่ยชิงกำหมัดแน่น เดิมทีก็เกลียดชังมากอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งทวีคูณ

แต่ตอนนี้เว่ยชิงไร้ความสามารถ อย่าว่าแต่จะฆ่าเซียวเวียนเลย ตอนนี้เขายังขยับตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ ต่อให้เซียวเฉวียนยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาก็จนปัญญา

ท่านอ๋องสิบหก ยอมให้เซียวเฉวียนเป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เว่ยชิงไม่เข้าใจเรื่องนี้ สถานะของสิบหกก็สูงส่งเป็นที่น่าเคารพ เป็นที่โปรดปราน ร่ำรวยมากกว่าเว่ยชิงเสียอีก

สิบหกเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ และเหนือกว่าเว่ยชิง

ปัสสาวะและอุจจาระที่ราดกางเกงของเขาได้สาดกระจ่ายเต็มพื้น ส่งกลิ่นเหม็นอบอวล

เว่ยชิงทั้งอายทั้งโกรธ “เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้า? บัดนี้ข้ายังเป็นจ้าครองนครนะ！ เป็นประมุขแห่งรัฐไป๋ลู่！”

เซียวเฉวียนยกเท้าข้างหนึ่ง เหยียบมือของเว่ยชิง เขาเอ่ยอย่างเย็นชา “ตอนแรกเจ้าก็ทำกับข้าเช่นนี้? ตอนข้าพิการ เจ้าก็เหยียบเท้าข้าเช่นนี้?”

“เซียวเฉวียน ... เจ้าเป้นคนที่แค้นฝั่งใจเสียจริง ！เจ้าไม่คิดบ้างล่ะ ว่าเจ้าสถานะอะไร และข้าสถานะอะไร เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำกับข้าเช่นนี้”

“สุนัขตัวหนึ่ง！พูดมาก！” เซียวเฉวียนยกเม้า เตะหน้าของเว่ยชิง แรงกระแทกนั้นรุนแรงมาก ทำให้คางของเว่ยชิงเคลื่อนจนเกือบหลุด

เว่ยชิงกระอักเลือดสด วิงเวียนศีรษะ เซียวเฉวียนจ้องเขม็ไปยังเขา “ถูกต้อง เซียวเฉวียนอย่างข้าแค้นฝั่งใจ ความเจ็บปวดที่เจ้าให้ข้า ข้าจะคืนให้เจ้าทั้งหมด！”

“เจ้ารังแกข้าในตอนที่ข้าพิการ บัดนี้เจ้าพิการแล้ว ข้าจะพลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไร?”

เว่ยชิงกำหมัดแน่น “เจ้าทำให้ข้าพิการเช่นนี้ยังไม่สะใจอีกหรือ！เจ้าจะทำอะไร！”

เซียวเฉวียนสูงใหญ่คล้ายกับอสูรในป่าไผ่ มุมปากยกยิ้มชั่วร้าย “เจ้าวางใจเถอะ ไม่นานก็จะมีคนมารับเจ้า เจ้าเป็นหลานชายที่เว่ยเจียนกั๋วโปรดปรานที่สุด ข้าส่งข่าวออกไปแล้ว อีกครึ่งชั่วยามก็จะมาถึง”

“ไม่！ไม่！ ข้าต้องการให้เตงงายมารับข้า！” เว่ยชิงส่ายหน้า เขาจะไม่ให้คนอื่นเห็นเขาในสภาพนี้ไม่ได้！

“เจ้ารอเว่ยเจียนกั๋วเถอะ”

“ฝากบอกเขาด้วย” เซียวเฉวียนเหยียบมืออีกข้างของเขา “ข้ารอเขาอยู่”

“การตายของอาจารย์ การตายของเหวินฮั่น การตายของท่านปู่ การตายของอี้อู๋หลี่ ข้าจะคืนให้หมด”

“เซียวเฉวียน มีความแค้นกับเจ้าไม่มีประโยชน์อะไร ที่นี่คือต้าเว่ย ！ไม่ใช่ฮวาเซี่ย！” เว่ยชิงจ้องเขม็งไปยังเซียวเฉวียน “แม้แต่ปีศาจกวีเขาก็ฆ่ามาแล้ว เจ้าจะต้อกรกับเขาได้อย่างไร?”

“เอาไข่ไปกระทบหิน เป็นวิธีของเจ้านี่?”

เว่ยชิงหัวเราะ ฮ่า ๆ ไร้เดียงสาจริง ๆ “อย่าว่าแต่จะแก้แค้นเลย ตอนนี้เจ้าน่าจะเป็นฝ่ายขอร้องให้เว่ยเจียนกั๋วไว้ชีวิตเจ้านะ！นานขนาดนี้ เจ้ายังไม่เคยเจอเว่ยเจียนกั๋ว หรือเจ้าไม่รู้ว่าทำไม? เจ้าคิดว่าเพราะเจ้าแตะต้องเขาไม่ได้เหรอ?”

“ทำไม?” เซียวเฉวียนสงสัย

“เพราะเจ้าไม่มีสิทธิ์เข้าพบศัตรูคนนี้！เขาพบได้แค่ลูกน้องของเขา ซ่งจือ อัครเสนาบดี เจียงหูเค่อ”

เวยชิงปรายตามองเซียวเฉวียน “เจ้าไม่รู้จักประมาณตัวเอง”

“เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ ข้าไม่จำเป็นต้องให้เว่ยเจียนกั๋วออกหน้าให้ ฮ่องเต้ ไม่มีวันปล่อยเจ้า”

เพราะเซียวเฉวียนเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของคนราชวงศ์ ! มีความผิดร้ายแรง！