ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 360

ป่าไผ่นอกเมือง

เว่ยชิงถูกทิ้งไว้ในป่าที่ไม่มีใครเลยเพียงลำพัง

อย่าว่าแต่สาวงามเลย แม้แต่คนธรรมดาก็ยังไม่เห็น

เหมือนที่เซียวเฉวียนถูกทิ้งไว้ในกองหิมะ โดดเดี่ยว คร่ำครวญไปก็ไม่มีใครเห็น

เว่ยอวี๋เดินมาตบไหล่ของเขา “ต่อไปท่านต้องเกรงใจต่อข้าสักหน่อย ไม่อย่างนั้นข้าฆ่าท่านไปแล้ว!”

เว่ยชิงไม่เข้าใจ เขาไม่เคยดูหมิ่นจักรพรรดิเลย ！ฝ่าบาทก็เป็นเสด็จพี่ของเขา เขาและฮ่องเต้ไม่เคยมีความบาดหมางต่อกัน

เว่ยอวี๋ให้เขาพิจารณาตัวเอง “ท่านลองคิดดี ๆ ว่าพี่ใหญ่ของข้าเป็นใคร ไว้ท่านคิดออกแล้ว ข้าจะส่งคนมารับท่าน”

กล่าวจบ เว่ยอวี๋ก็เดินจากไป ปล่อยให้เว่ยชิงเป็นอาหารของยุงอยู่ในป่าคนเดียว

“สิบหก!สิบหก!”

เว่ยชิงมีสีหน้าโง่เขลา เมื่อก่อนสิบหกและเขาต่างมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทำไมจู่ ๆ ถึงเย้าเขาเล่นเช่นนี้?

เย้าเล่นคำนี้ เว่ยชิงคิดน้อยเกินไป

คนพิการอย่างเขา ถูกทิ้งไว้กลางป่าไผ่ที่หนาทึบแบบนี้ ยุงเอย ผึ้งเอยต่างรุมตอม กัดเขาต่อยเขาจนเขาหงุดหงิด

“ทหาร !ทหาร!”

ไม่นานนัก ใบหน้าของเว่ยชิงก็บวมเป็นซาลาเปาลูกหนึ่ง ทั้งคันทั้งเจ็บ แถมยังเกาไม่ได้อีก ถึงอย่างไรมือและเท้าของเขาก็ขยับไม่ได้ เป็นพิการเต็มตัว

ป่าไผ่เงียบสงัดมาก

มีแค่เสียงลม ‘หวืด’ พัดไปมา

ยุ่งก็บิน ‘วี้ ๆ’ อยู่ข้างหู

มีเสียงนกเป็นระยะ ๆ

ในนี้ไม่มีใครสักคนเดียว เป็นภูเขาที่เงียบสงบ ร้างผู้คนโดยสมบูรณ์ คนเป็นไม่มีทางมาอยู่ที่แห่งนี้ นอกจากมาตัดฟืนและล่าสัตว์แล้ว นอกจากสัตว์ปีกและสิงห์สาราสัตว์แล้ว ก็มีแค่คนตายเท่านั้นที่จะถูกฝังในที่แบบนี้

เว่ยชิงกำลังเผชิญหน้ากับหลุมฝังศพหลุมหนึ่ง เขาตั้งสติ แล้วตะโกนเรียนผู้อารักขา “เตงงาย”

“เตงงาย！”

คนอื่นติดต่อเว่ยชิงไม่ได้ แต่เขาติดต่อเตงงายได้ ทำไมเตงงายถึงไม่มา?

เงียบสงัด

น่าอนาถยิ่งนัก

ศีรษะของเว่ยชิงยังขยับได้ เขามองหลุมศพตรงหน้าแวบหนึ่ง แผ่นไม้ที่ทำจากไม้นั้นสลักชื่อไว้สี่พยางค์ ‘หลุมศพเว่ยชิง’

“นี่มันเรื่องอะไรกัน！ใครกล้าแช่งให้ข้าตาย！”

เว่ยชิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ต่อให้โกรธอย่างไร มือและเท้าก็ขยับไม่ได้ ทำได้แค่จ้องเขม็งไปยังหลุมศพนี้ด้วยความโกรธเท่านั้น

เขาเดาออก ไม่นานจะมีคนมาหาตน

หนึ่งวัน

สองวัน

......

......

วันที่ห้า

เว่ยชิงที่ไม่ได้กินไม่ได้ดื่มอะไร ในที่สุก็ได้สติ คิดได้ว่าคนที่ทิ้งเขาไว้ที่นี่คือเซียวเฉวียน！

คืนก่อนวันขึ้นปีใหม่ เขาเตะเซียวเฉวียนลงไปอยู่ในคูน้ำ ให้เซียวเฉวียนนอนแช่อยู่ในนั้นเจ็ดวัน

วันนี้เซียวเฉวียนจะต้องให้เขาอยู่ที่นี่จนครบเจ็ดวันแน่นอน！

ความเงียบที่ไร้จุดสิ้นสุด ทำให้วันเวลายาวนานมาก ปัสสาวะอละอุจจาระของเว่ยชิงก็ราดอยู่ในกางเกง

ให้ปัญญาชนที่รักสะอาดเป็นชีวิตจิตใจคนนี้น่าอนาถยิ่งกว่าตายเสียอีก！

สุภาพบุรุษจะสกปรกโสมมได้อย่างไร！

เว่ยชิงกำหมัดแน่น เดิมทีก็เกลียดชังมากอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งทวีคูณ

แต่ตอนนี้เว่ยชิงไร้ความสามารถ อย่าว่าแต่จะฆ่าเซียวเวียนเลย ตอนนี้เขายังขยับตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ ต่อให้เซียวเฉวียนยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาก็จนปัญญา

ท่านอ๋องสิบหก ยอมให้เซียวเฉวียนเป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เว่ยชิงไม่เข้าใจเรื่องนี้ สถานะของสิบหกก็สูงส่งเป็นที่น่าเคารพ เป็นที่โปรดปราน ร่ำรวยมากกว่าเว่ยชิงเสียอีก

สิบหกเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ และเหนือกว่าเว่ยชิง