ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 361

เซียวเฉวียนไม่เอ่ยวาจาสักคำ นัยน์ตาของเขาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ท่าทางอารมณ์เบิกบานเช่นนี้ ทำเอาเว่ยชิงโมโหอย่างยิ่ง เขาเอ่ยวาจาคุกคาม “เจ้ายังมีท่านแม่กับน้องสาว กระทำเรื่องใดอย่าได้โอหังเกินไปนัก!”

“เจ้าได้เซี่ยวเฟิงไปแล้ว แต่กลับไม่ยอมสละเขาให้กับเว่ยเจี้ยนกั๋ว เจ้าระวังมารดาชราของเจ้าให้ดีก็แล้วกัน ฮ่าๆ!”

เว่ยชิงหิวจนรู้สึกมึนงงเล็กน้อยแล้ว ทว่าเขาก็ยังเอ่ยวาจาเหยียดหยามตระกูลเซียวอยู่ยังคงทำเหมือนที่ผ่านมา

คล้ายกับว่าตระกูลเซียวเหมือนกับแต่ก่อน ที่เป็นสุนัขสุกรให้คนเข่นฆ่าได้ตามใจอยู่

“ชิ...” เซียวเฉวียนเอ่ยปากเย็นชา “คำพูดนี้ของเจ้า ทำให้ข้าหงุดหงิดใจนัก”

“ฮ่า นี่เจ้าไม่เบิกบานใจอย่างนั้นหรือ?” เว่ยชิงนอนพังพาบอยู่บนพื้น “เจ้าไม่ชอบใจ แล้วเจ้าจะทำอย่างไรกับข้าล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็ค้างอยู่อย่างนั้นสักเจ็ดวันแล้วกัน” เซียวเฉวียนกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ทันคาดคิด “เมื่อครู่ข้าหลอกเจ้า ข้ายังไม่ได้บอกเว่ยเจี้ยนกั๋วหรอก”

“เจ้า!” เว่ยชิงแหงนหน้า “นี่เจ้าหลอกข้าหรือ?”

“มาหาว่าหลอกอะไรกัน? ศิษย์พี่ของเจ้าเช่นข้านั้นแต่ไรมาก็ชอบหยอกเล่นอยู่แล้ว เจ้าจะถือสาจริงจังไปทำไม?” เซียวเฉวียนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “แต่ว่า เจ้าเองก็พูดถูก ในเมื่อเว่ยเจี้ยนกั๋วดูถูกข้า เช่นนั้นข้าจะใช้เจ้าเป็นดังหมากตัวหนึ่ง กระตุ้นให้เว่ยเจี้ยนกั๋วเกิดโทสะ เขาย่อมจะต้องมาพบข้า มิใช่หรือ?”

“อา...ไร้เดียงสานัก เจ้าอาวุโสสักเท่าไหร่ ข้าจะบอกเจ้านะ ต่อให้เขาชอบหลานชายเช่นนี้มากแค่ไหนก็ไม่มีทางมาช่วยด้วยตนเอง คิดอยากพบเขา? เจ้าฝันไปเถอะ!”

“กับแค่เว่ยชิงอย่างเดียว เขาย่อมไม่มาช่วยหรอก” ตอนนี้สีหน้าของเซียวเฉวียนนั้น ในสายตาของเว่ยชิงแล้วดูชั่วร้ายเป็นที่สุด “แต่ว่า ท่านอ๋องผู้ปกครองแดนดินเว่ยชิงนั้นกลับแตกต่างแล้ว”

ครั้งนี้ เซียวเฉวียนเล่นใหญ่

เซียวเฉวียนจัดการผลักเว่ยชิงให้ไปอยู่ฝั่งเดียวกับเว่ยเจี้ยนกั๋ว

เซียวเฉวียนเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง เนื้อหาตรงไปตรงมานัก ลอกเลียนลายมือของเว่ยชิง ใช้โวหารของเว่ยชิงบอกกับเว่ยเจี้ยนกั๋ว ว่าเว่ยชิงยินยอมเป็นพันธมิตรกับเว่ยเจี้ยนกั๋ว อีกทั้งเว่ยชิงยินยอมใช้รัฐไป๋ลู่เป็นเบี้ยเดิมพัน เพื่อแสดงมิตรไมตรีกับเว่ยเจี้ยนกั๋ว

ครั้นเว่ยเจี้ยนกั๋วได้ยินว่าในที่สุดเว่ยชิงก็คิดตก ยอมละทิ้งฮ่องเต้เข้าร่วมกับฝั่งเขาแล้ว ยังจะไม่ดีใจแทบตายหรอกหรือ?

“อะไร อะไรนะ?” เว่ยชิงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย

แต่ไหนแต่ไรมา มีเพียงเจ้าผู้ครองดินแดนก่อกบฏด้วยตนเอง!

ตอนนี้ตัวเขาเว่ยชิงกลับถูกก่อกบฏอย่างนั้นหรือ!

“เซียวเฉวียน! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอะไรอยู่! เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะเชื่อเจ้าหรือ?”

“หากเปลี่ยนเป็นก่อนหน้านี้ ฝ่าบาทคงจะไม่เชื่อแน่” เซียวเฉวียนส่ายหน้าพลางยิ้ม “จนใจแต่ว่าเจ้าคนต่ำต้อยอย่างเจ้าหาที่ตาย ตอนงานประลองเลือกคู่ก็เลือกใช้สายสัมพันธ์อย่างอัครเสนาบดีนี้แก้ไขกฎซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้ได้ตำแหน่งราชบุตรเขย”

“เจ้ามีเส้นสายซับซ้อนกับอัครเสนาบดีแบบนี้ แล้วฝ่าบาทจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร?”

“อ้อ ยังมี เจ้าโง่อัครเสนาบดีจูรายนั้น วันๆ วิ่งไปหาเจ้าที่สวนหรง บังเอิญนัก ดันถูกท่านอ๋องสิบหกสังเกตพบเข้า”

“ดังนั้น...เจ้าเข้าใจแล้วยัง”

เซียวเฉวียนเลิกหางตา เว่ยชิงตัวสั่นสะท้าน ต่อให้เขากับอัครเสนาบดีจูชงเก่าจะอยู่ด้วยกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเข้าพวกกับเว่ยเจี้ยนกั๋วสักหน่อย!

แต่ว่า จดหมายนี้ของเซียวเฉวียน กลับทำให้เรื่องที่ไม่มีอะไรเลยกลายเป็นเรื่องจริงอันยากจะหลีกพ้นเสีย!

“นี่เจ้ากล้ายุแยงความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับฝ่าบาทอย่างนั้นหรือ! เจ้ากล้าเล่นงานข้า!”

เว่ยชิงโมโหแทบระเบิด เซียวเฉวียนกลับสะบัดชายเสื้อ “หลังจากที่เจ้าสังหารบ้านตระกูลสวี ในสายตาของข้า เซียวเฉวียนผู้นี้ เจ้าก็เป็นคนตายไปแล้ว ยามนี้ใช้งานเจ้า ก็เป็นแค่การใช้งานขยะเก็บกวาดขยะด้วยกันเท่านั้น”

เว่ยชิงเบิกตากว้าง คำพูดนี้...คล้ายคำพูดของมนุษย์หรือไม่!

“เดิมทีที่ข้ามาวันนี้ ก็เพื่อให้เจ้ากลับไปได้เร็วหน่อย ตอนนี้เจ้ากลับเอ่ยวาจาสกปรกออกมา ดูท่าความฮึกเหิมในใจเจ้าขุมนั้นยังไม่คลาย เช่นนั้นค้างไปอีกเจ็ดวันเถอะ ศิษย์พี่ของเจ้าเช่นข้ายินดีนัก ยินดีให้เว่ยเจี้ยนกั๋วรับเจ้าไว้”

“เพียงแต่ทำให้เจ้าลำบากแล้ว ก่อนหน้านี้เจ้ายังนั่งอยู่บนรถม้า แต่ยามนี้ เจ้ากลับแนบอยู่บนพื้น”

กล่าวจบแล้ว เซียวเฉวียนก็เดินอาดๆ จากไป

ท่าทางเดินอย่างสบายอารมณ์นั้น เหมือนกับเว่ยอวี๋ไม่มีผิด

ไม่ เขาจะไม่ยอมค้างอยู่ที่นี่!

เว่ยชิงที่อ่อนแรงตะโกนเสียงดัง “เซียวเฉวียน! เจ้ากลับมานี่นะ! เซียวเฉวียน!”

“ศิษย์พี่! ศิษย์พี่!”

คำว่าศิษย์พี่สองคำนี้ ทำเอาเงาร่างของเซียวเฉวียนชะงักไปครู่ เว่ยชิงคิดว่ามีความหวัง ผลสุดท้ายนั้นเซียวเฉวียนก็แค่ชะงักเท่านั้น ฝีเท้ายามจากไปไม่เพียงไม่หยุดลง แต่กลับทวีความเร็วขึ้น คล้ายกับรังเกียจคำว่าศิษย์พี่สองคำนี้

“เซียวเฉวียน! เจ้าทำลายข้าไม่พอ แต่จะทำลายตำแหน่งของข้าด้วยหรือไง!”

เว่ยชิงกำหมัดแน่น อ๊าก!

น่าโมโหนัก!

น่าโมโหเกินไปแล้ว!

การกระทำนี้ของเซียวเฉวียน มันเป็นเรื่องบ้าบอกันชักๆ! อ๊ากกกกก!

จวนเซียว บรรยากาศรื่นเริง

และเงินที่ว่านี้ เหล่าผู้มีอำนาจก็คงไม่มีทางปล่อยมันออกมา

“นายท่าน” โย่วควนสายตาเป็นประกาย “นี่มันยากไปแล้ว...”

“ยากก็ต้องทำ!”

เซียวเฉวียนลุกขึ้นมา “ผู้อารักขาถือเอาบัณฑิตเป็นนาย มีเพียงบัณฑิตเท่านั้นที่จะสั่งการผู้อารักขาได้! แต่หากไม่มีผู้รู้หนังสือที่ฉลาดมากเพียงพอ แล้วจะใช้งานผู้อารักขาได้เช่นไร? แล้วจะทำให้ผู้อารักขาแสดงพลังการต่อสู้อันแข็งแกร่งได้อย่างไร?”

“มีเพียงแค่ปีศาจกวีนั้นไม่พอหรอกนะ!”

“มีเพียงแค่ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้าที่แข็งแกร่ง ก็ยิ่งไม่พอเข้าไปใหญ่!”

“มีเพียงมีบัณฑิตและผู้อารักขาจำนวนมากเท่านั้น ถึงจะกลายเป็นเสาหลักของต้าเว่ยเราที่แท้จริงได้!”

ในยามนี้ โย่วควนและไป๋ฉี่ถึงได้ฟังความหมายในคำพูดของเซียวเฉวียนเข้าใจ

เซียวเฉวียนไม่เพียงต้องการสั่งสอนให้คนร่ำเรียน แต่เขาต้องการสร้างกองทัพในอนาคตอันแข็งแกร่งไร้เทียมทานด้วย!

เซียวเฉวียนใช้มือซ้ายประคองสำนักศึกษา ควบคุมบัณฑิต

และใช้มือขวาควบคุมจวนราชองครักษ์ คุ้มครองผู้อารักขา

ความคิดนี้ของเขา บางทีอาจจะเป็นจริงได้! แต่ว่า...

ไป๋ฉี่เอ่ยอย่างเป็นกังวล “เส้นทางนี้ ยากยิ่งกว่าการสอบเค่อจวี่เป็นขุนนางของนายท่าน ท่านมั่นใจแล้วหรือ?”

การสอบเค่อจวี่นั้น เซียวเฉวียนเป็นเพียงแค่บัณฑิตคนหนึ่ง ตั้งใจสอบให้ดีก็เป็นพอ

ในฐานะขุนนาง เซียวเฉวียนขอเพียงทำส่วนของตนให้ดีก็เป็นพอ ไม่มีผลงานก็ไม่เป็นไร

แต่การปลุกปั้นบัณฑิตนั้น กลับขัดแย้งกับกฎของต้าเว่ย

หากไม่ทุ่มจนตัวตาย ก็ไม่มีทางสำเร็จ! จะต้องมีคนนับหมื่นขัดขวาง! ไม่ฆ่าคนนับหมื่น ไม่มีทางสำเร็จ!

ไม่เพียงแต่ชีวิตของเซียวเฉวียนเพียงคนเดียวที่ต้องเข้าไปเอี่ยว ทุกคนของตระกูลเซียว กระทั่งสำนักศึกษาชิงหยวน รวมไปถึงเหล่าบัณฑิตในต้าเว่ย ก็จะเริ่มมหาศึกแห่งพายุฝนคาวเลือดที่ต้องต่อสู้กับเหล่าผู้มีอำนาจ

“หากไม่สู้ก็ต้องตาย!”

เซียวเฉวียนกำจดหมายนี้ของอาจารย์เอาไว้แน่น ดวงตาเป็นประกายเรืองรอง