ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 363

ร่างกายของหญิงวัยสาวเปรียบเสมือนลูกพลัมในช่วงต้นฤดูร้อน มองแวบแรก ดูอ่อนช้อยกระชุ่มกระชวย เปล่งประกายแวววาวมีชีวิตชีวา

ฉินซูโหรวที่เพิ่งออกมาจากอ่างอาบน้ำ เป็นเหมือนดอกพุดตานที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำ ชวนให้หลงใหล พิสดารยิ่งนัก

เธอเป็นสาวงามที่เลื่องชื่อในเมืองหลวง ผิวของเธอดูเหมือนเคลือบด้วยครีม เรือนร่างของเธอภายใต้เสื้อผ้าบางหวิวนั้น เต็มไปด้วยความงามที่น่าทึ่งน่าอัศจรรย์ใจ ซึ่งทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเด็ดมันออกมา

มีลมกระโชกแรงเข้ามาในห้อง ไฟเทียนถูกพัดจนดับ

หัวใจของฉินซูโหรวเต้นรัว เซียวเฉวียนคนนี้กล้าที่จะเป่าตะเกียงให้ดับ ในความมืด ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพู

"ใครหรือ?"

เวลานี้ มีมืออบอุ่นเข้ามาโอบช่วงเอวของฉินซูโหรว

ฉินซูโหรวตกใจมากจนเธอจับมือชายคนนั้น ชายคนนั้นสะดุ้งไปครู่หนึ่ง แต่เขาก็กอดฉินซูโหรวไว้แน่นยิ่งขึ้น

มือคู่นั้นบอบบางขาวสะอาด ดูก็รู้ว่าเป็นมือของผู้รู้หนังสือ

”เจ้ามานี่......” ฉินซูโหรวกล่าวเชิงต่อว่าเล็กน้อย กลับเอาสองมือโอบรอบเอวของชายคนนั้น “ฉันคิดว่า เจ้าลืมฉันแล้ว”

ชายคนนั้นตัวสูงมาก ในความมืด ลมหายใจของเขาวนเวียนอยู่แถวคอและไหล่ของเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ฉินซูโหรวพูดเชิงเสียใจเล็กน้อย "เป็นสามีภรรยากันหนึ่งค่ำคืนถึงได้บุญร้อยค่ำคืน ทำดีร้อยปีถึงได้มีบุญมาข้ามลำน้ำด้วยเรือลำเดียวกัน ทำดีพันปีถึงได้มีบุญมานอนหนุนศีรษะบนหมอนใบเดียวกัน เจ้าไฉนยอมแข็งใจปั๊มลายนิ้วมือของเจ้าลงในหนังสือแยกทางกันได้”

”ในเมื่อปั๊มลายนิ้วมือและแต่งงานกับองค์หญิงแล้ว ทำไมยังย้อนกลับมาในคืนนี้?” ฉินซูโหรวทุบหน้าอกของชายคนนั้น รู้สึกทั้งโกรธและกลัวที่จะทำให้เซียวเฉวียนเจ็บ กลัวว่าเซียวเฉวียนจะวิ่งหนีไปอย่างนั้น

”ฉันเป็นถึงเจ้าหญิง เจ้าก็ไม่เห็นแก่หน้าของฉัน มาแยกทางกับฉัน......” ฉินซูโหรวทั้งสะอึกสะอื้นและสูดจมูก

ร่างกายที่เพิ่งอาบน้ำมายิ่งนุ่มและอบอุ่นขึ้น ฉินซูโหรวแนบตัวชิดเข้าไปแบบนี้ทำให้ชายคนนั้นตัวแข็งวาบ ร่างกายของเขาก็ร้อนขึ้นตามกัน

ฉินซูโหรวครุ่นคิดอยู่ว่า ในเมื่อเซียวเฉวียนมาถึงนี่แล้ว เขาคงจะอาลัยในตัวเธอแน่นอน

ดังนั้น เธอจึงเริ่มอ่อยเหยื่ออีกครั้ง

”ก่อนที่แยกทาง ฉันสะกิดเจ้ามานานแล้ว แต่เจ้าทำเป็นหูหนวก ตอนนี้แยกทางแล้ว เจ้ากลับย้อนมาหาฉันอีก เจ้าคิดว่าฉันฉินซูโหรวเป็นอะไร?” ฉินซูโหรวปล่อยมือที่จับเอวของชายคนนั้น “เจ้าไปเถอะ เจ้ามีองค์หญิงอยู่แล้วทำไมเจ้าถึงอยากมายั่วฉันอีก”

ฉินซูโหรวพูดจบ มุมปากของเธอก็ยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เธอพูดเช่นนั้น เซียวเฉวียนคงไม่เต็มใจจากไปอย่างแน่นอน

เสียงพูดของฉินซูโหรวจบลงปุ๊บ ชายคนนั้นก็ถอนหายใจ จะพูดแต่ลังเล ไม่คิดว่าเขาหันหลังกลับและจะจากไป

พอเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ฉินซูโหรวก็กระทืบเท้าและเดินหน้ากอดเขาโดยไม่คำนึงถึงสถานะเจ้าหญิงของเธอ "ไอ้ซื่อบื้อ! เจ้ากล้าออกไปจริงๆ เหรอ!"

ร่างกายที่อ่อนบางของเธอเข้าไปแนบทาบไว้ หยุดฝีเท้าของชายคนนั้นได้ทันที

ฉินซูโหรวยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เซียวเฉวียนเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง จะต้านทานแรงเสน่ห์ของเธอได้อย่างไร?

ฉินซูโหรวจับมือชายคนนั้นแล้ววางลงบนร่างของเธอเบาๆ ความอ่อนโยนมาอย่างช้าๆ แปลงเป็นน้ำและกระหน่ำยังชายคนนั้นท่ามกลางความมืด

ปากเล็กๆ ที่ละเอียดอ่อนของเธอยื่นเข้าไปแนบเอง กลีบดอกงามอ่อนช้อยแสดงความงามละเอียดอ่อนและอารมณ์หลากหลายของหญิงต่อหน้าชายคนนี้อย่างหมดเปลือก

ชายคนไหนที่สามารถทนต่อการเย้ายวนของผู้หญิงที่สวยอันดับหนึ่งในเมืองหลวงได้?

ชายคนนั้นถูกปลุกเร้าเยี่ยงไฟลุก โยนร่างของฉินซูโหรวลงบนพื้นห้องน้ำ บนพื้นเปียกแฉะเย็นสบายนั้น เขาถอดเสื้อผ้าของฉินซูโหรวออกจนหมดและเพลิดเพลินกับร่างอันเร่าร้อนที่เจ้าของเสนอเข้ามาให้เอง

ในห้องน้ำเต็มไปด้วยหลากหลายกามอารมณ์ เสียงหายใจรุนแรงของชายคนหนึ่งและเสียงกรีดร้องอันนุ่มนวลที่ชวนให้ฟังแล้วต้องหน้าแดง

อาเซียงสลบสติครึ่งหนึ่งตื่นครึ่งหนึ่ง ล้มลงกับพื้น เมื่อได้ยินเสียงนั้นเข้า เธอก็พึมพำ "เจ้าหญิง...... อย่า......"

อย่างไรก็ตาม ในห้องน้ำมีฟืนไม้แห้งคู่กับไฟโหมแรง จะมีใครที่ไหนได้ยินเสียงของอาเซียง

"หง......ยวี่......" อาเซียงพึมพำ แต่หงยวี่เป็นผู้อารักขาของฉินซูโหรว ไม่ใช่ของอาเซียง หากไม่มีเสียงเรียกของ ฉินซูโหรว ในสภาพที่ไม่มีอันตรายต่อเจ้านาย หงยวี่จะไม่มาปรากฏตัวแน่

พระจันทร์ลอยสูงเหนือกิ่งต้นหลิว ลมในต้นฤดูร้อนพัดไปอย่างเอื่อยๆ