ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 368

คนผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่ แต่กลับมีกลิ่นอายความเป็นปัญญานอยู่ไม่น้อย

เพียงแต่เขาถูกต่อยจนตาปูดตาบวม แทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิม

พ่อฉินกลับจำได้ตั้งแต่แวบแรก

เหลียงไหวโหรว

ผู้สอบขุนนางระดับท้องถิ่นในปีที่แล้ว มาจากครอบครัวยากจน มีความสามารถทางวรรณกรรมที่โดดเด่น

“เขาคือ....” แม่ฉินเห็นเหลียงไหวโหรวแล้วรู้สึกไม่ชอบใจ แวบแรกเขาสวมใส่ชุดราคาถูก รู้ทันทีว่าเขาไม่ใช่ลูกหลานตระกูลสูงส่ง

“นั่นแหละเขา ตาลปัตรมาเป็นสามีภรรยากับท่านหญิงมาครึ่งเดือนแล้ว”

เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เมื่อคืนตระกูลฉินไม่มีใครจับกุมได้เลย เพราะเหลียงไหวโหรวสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ดังนั้นจึงไม่มีใครเข้าจวนฉินได้

ในตอนที่เขาย้อนกลับมา เซียวเฉวียนและไป๋ฉีมารอเขาอยู่ด้านหลังแล้ว เซียวเฉวียนแสดงสีหน้าเยาะเย้ย “ศิษย์น้อง คาดไม่ถึงว่าความชั่วช้าของเจ้าจะดังกระฉ่อนเช่นนี้”

ดังนั้นมันจึงง่าย ไม่ทันที่ไป๋ฉีและเหลียงไหวโหรวจะร่ายกระบวนท่า เหลียงไหวโหรวก็พ่ายแพ้แล้ว

เหลียงไหวโหรวเป็นผู้มีความสามารถก็จริง แต่สูงกว่าเจ้าเก้าเล็กน้อย ภายใต้เงื้อมมือของไป๋ฉี เขาช่างชั่วร้ายยิ่งนัก

แม่ฉินตัวสั่นเทา โกรธจนน้ำเสียงสั่นเครือไปหมด “เจ้าจริง ๆ ใช่ไหม? หรือว่าเซียวเฉวียนบีบบังคับเจ้า?”

เหลียงไหวโหรวหมอบลงพื้น “กระหม่อมขอคารวะองค์หญิงและแม่ทัพฉินขอรับ”

เขาชำเลืองมองเซียวเฉวียน จากนั้นก็ก้มหน้าและเอ่ยว่า “คือ คือกระหม่อมเอง”

“ข้าหลงรักท่านหญิงมานานมากแล้ว ดังนั้น.....จึงได้ทำเรื่องผิด！”

ภาพตรงหน้าของแม่ฉินแทบจะดับวูบลง ดูจากตรงนี้ เหลียงไหวโหรวเทียบเซียวเฉวียนไม่ติดสักนิด！

ทั้งยังมีจากครอบครัวยากจนด้วย เหลียงไหวโหรวเป็นขุนนางระดับห้า ไม่มีอำนาจไม่มีกองกำลัง สถานะก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร

อย่างน้อยเซียวเฉวียนเป็นลูกศิษย์ของเหวินฮั่น เป็นศิษย์ของปีศาจกวี ประมุขแห่งชิงหยวน

เหลียงไหวโหรวคนนี้ไม่มีอะไรดีสักอย่าง!

“เจ้า....เจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนัก ....” แม่ฉินโกรธจนแทบจะเป็นลม บุตรสาวของตนคู่ควรกับเซียวเฉวียน คนอย่างเหลียงไหวโหรวจะมาคู่ควรกับท่านหญิงผู้สูงส่งได้อย่างไร?

“เอาละ เรื่องตระกูลฉินของพวกเจ้าก็จัดการกันเอง”

นัยน์ตาอของเซียวเฉวียนเย็นชา “พวกเจ้าพาตัวเหลียงไหวโหรวไป อย่าทำให้ตระกูลเซียวต้องอับอายขายขี้หน้าอีกเลย”

“เจ้าว่าไงนะ！”

แม่ฉินทั้งโกรธทั้งอับอาย ยกมือหมายจะตบหน้าเซียวเฉวียน！

เซียวเฉวียนยกเท้าเตะนางจนลอยออกไปสามเมตร แม่ฉินลงกระแทกพื้นพร้อมกับร้องเสียง ‘อ๊าก’ องค์หญิงและไป๋ฉีตะลึงงัน พ่อฉินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เซียวเฉวียน！”

เซียวเฉวียนคล่องแคล่วฉับไว ยื่นมือไปบีบคอของแม่ฉิน “ข้าเซียวเฉวียนไม่เคยทำร้ายผู้หญิง！”

“เจ้าเป็นคนแรก！”

เซียวเฉวียนจ้องเขม็งไปทางนางด้วยสายตาเยือกเย็น พ่อฉินรุดหน้าเข้าไปขวาง ไป๋ฉีที่มีรูปร่างสูงใหญ่กว่ากลับขวางเขาไว้ “แม่ทัพฉิน แค่นี้ก็เบามากแล้ว”

พ่อฉินตะลึงงัน แม่ฉินใส่ร้ายป้ายสีพระราชบุตรเขย มีโทษไม่เบานะ”

“เหอะ！”

แม่ฉินหายใจเหนื่อยหอบ เซียวเฉวียนจ้องเขม็งไปทางนาง “เรื่องที่เจ้าวางมาดข่มเหงผู้อื่นอยู่ในตระกูลฉินช่างเถอะ！ แต่นี้เจ้ากล้ามาระรานตระกูลเซียว?”

“มาสร้างปัญหาให้ตระกูลเซียว ต้องชดใช้！”

เซียวเฉวียนทนไม่ไหวกับสตรีผู้นี้ ！องค์หญิงมีจิตใจเมตตาเช่นนี้ แม่ฉินกลับฉวยโอกาสที่เขาไม่อยู่ บีบภรรยาที่ถูกต้องตามจารีตประเพณีของเขาต้องอับอาย?

ใครมันจะทนไหว！

“คุกเข่าขอโทษภรรยาของข้าเดี๋ยวนี้！ไม่เช่นนั้น เรื่องที่ฉาวโฉ่ของฉินซูโหรวและขุนนางระดับท้องถิ่นผู้นี้รู้กันทั้งบางแน่！”

แม่ฉินเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ ไม่มีเหตุผลอะไรต้องคุกเข่าต่อหน้าองค์หญิงผู้เป็นน้องคนนี้

แต่นัยน์ตาของเซียวเฉวียนบอกแม่ฉินว่า ‘เจ้าลองปฏิเสธดูสิ?’

องค์หญิงดึงแขนเสื้อของเซียวเฉวียน “ฟูจวิน ช่างเถอะ”

แม่ฉินอยากปฏิเสธ แต่นางไม่กล้า

ชื่อเสียงของบุตรสาวบีบผู้เป็นแม่อย่างนาง

นับตั้งแต่ที่รู้ว่าเซียวเฉวียนสังหารจวนซ่ง นางก็ยิ่งหวากกลัว

นางเชื่อว่าคนที่มีจิตใจโหดเหี้ยมอย่างเซียวเฉวียนจะทำได้ทุกอย่าง

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ในสายตาของเซียวเฉวียน ไม่มีความอ่อนโยนแลยสักนิด มีแค่น้ำเสียงที่เย็นเยียบไร้ที่สิ้นสุด

“ข้า....เคยเป็นแม่ยายของเจ้า....”

เวลานี้แม่ฉินโพล่งคำที่เซียวเฉวียนนึกอยากขำออกมา

เซียวเฉวียนนิ่งสงบและยังคงหัวรั้น “เจ้าก็รู้ว่าแค่เคย”

จากนั้นเซียวเฉวียนก็เริ่มนับ “ห้า”

“สี่”

“สาม”

“สอง”

“หนึ่ง”

แม่ฉินยังคงดื้อรั้น เซียวเฉวียนจะกล้าหรือ?

ผลปรากฏว่าเซียวเฉวียนลงมือ “ไป๋ฉี ออกไปป่าวประกาศ บอกว่าท่านหญิงกำลังตั้งครรภ์”

“ขอรับ”

“อย่า！” แม่ฉินกัดฟันกรอด จากนั้นก็คุกเข่าลง “น้องข้า！วันนี้พี่ผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

ทุกคนอึ้งงัน

แม่ฉินเป็นคนหยิ่งยโสและไม่ยอมก้มหัวให้ใคร

ก่อนหน้านั้นเหมิงเอ้าตบนางหลายครั้ง นางไม่เคยร้องขอความเมตตาสักครั้ง

ตอนนี้ยอมคุกเข่า จากนั้นก็หมอบหัวโขกดิน