ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 370

พอได้ยินชื่อเซียวเฉวียน จูโชงก็โมโหเป็นอย่างมาก เขาถือถุงเงินอย่างหนัก “ยังจะต้องให้ข้าสั่งสอนอีก!”

“เซียวเฉวียนแปรพักตร์ข้างเว่ยเจียวกั๋ว แม้แต่เซี่ยวเฟิงก็มอบให้ เจ้าจะต้องแสดงความเป็นมิตรและยอมแพ้ในทุกวิถีทาง แม้ว่าท่านปู่ของเจ้าจะเสียไป แต่ว่าเจ้ายังเหลือท่านป้าที่เป็นฮองเฮาของเว่ยเจียนกั๋ว”

“เจ้าว่าจะทำให้เซียวเฉวียนลำบากใจได้อย่างไร มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกหรือ?”

“เพลานี้ เหมาะกับเป็นโอกาสล้างแค้นได้ดีนัก”

ร่างกายเว่ยชิงซูบผอมลงไปไม่น้อย ทำได้เพียงพูดสามนาที พอจูโชงได้ยิ ความรู้สึกเหนือกว่าของลูกหลานที่ชนชั้นสูงและมีอำนาจก็ปรากฏอีกครั้ง “ข้าเข้าใจแล้วขอรับ!ขอบพระคุณท่านอ๋องมากที่ชี้แนะข้า กับอีแค่เจ้าเซียวเฉวียน ข้าจัดการมันได้อยู่แล้ว!”

“หลังจากนี้ถ้าขาดเงินก็มาหาข้าได้ตลอดเวลา ท่านปู่ของเจ้าเคยช่วยเหลือข้าไว้ที่สถานศึกษา แต่บัดนี้ท่านปู่เจ้าได้เสียไป ข้าก็ต้องดูแลหลานชายของเขาให้ดี เป็นสิ่งที่ข้าควรทำ” ใบหน้าที่ซูบของเว่ยชิงยิ้มให้บางๆ

“ขอบพระคุณท่านมากขอรับ ท่านอ๋อง!”

จูโชงได้พบแหล่งเงินอีกครั้ง หลังจากโค้งคำนับแล้วเขาก็รับเงินและไปที่หอนางโลมด้วยความสุข

กลุ่มชนชั้นสูงที่มีอำนาจนำโดยเว่ยชิง ต่างก็เกลียดเซียวเฉวียนเข้าไส้ จ้องแต่จะกินเลือดกินเนื้อ

ตอนนี้เซียวเฉวียนสูญเสียความไว้วางใจและการคุ้มครองจากฮ่องเต้แล้ว ก็ถึงเวลาที่จะกำจัดเซียวเฉวียนให้สิ้นซากเสียที

ไม่มีใครคาดถึง เซียวเฉวียนไม่ได้แปรพักตร์ข้างเว่ยเจียนกั๋ว แต่เขาไปที่นั่นเพื่อเป็นพี่ชายคนโตของเว่ยเจียนกั๋วต่างหาก

แม้แต่ตัวเว่ยเจียนกั๋วเองก็คาดไม่ถึง ว่าเซียวเฉวียนเล่นกลเป็นคนเจ้าเล่ห์ที่ต้องการปฏิเสธแต่ก็ยินดีต้อนรับเขากลับมา ช่างไหลลื่นเสียจริง

เพราะหลังจากเซียวเฉวียนนำเซี่ยวเฟิงมอบให้เว่ยเจียนกั๋วไป เซียวเฉวียนก็ไม่มีท่าทีใดๆ

เดิมทีเว่ยเจียนกั๋วได้รับเซี่ยวเฟิงไปก็ดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง และเงยศรีษะอันสูงส่งที่ในจวน เพื่อเฝ้ารอการมาเยือนของเซียวเฉวียน

แต่ผลลัพธ์ มีแต่เพียงลมหนาวที่หวีดหวิวในห้องโถงใหญ่เท่านั้น

วันที่หนึ่ง เซียวเฉวียนไม่มา

วันที่สอง ก็ยังไม่มา

......

......

จนเข้าสู่วันที่ห้า เว่ยเจียนกั๋วเป็นเหมือนกับครั้งที่แล้ว ไม่ได้รอเซียวเฉวียนมาถึง

ให้ตายเถอะ! เว่ยเจียนกั๋วไม่เคยเจอคนที่ไม่เล่นไพ่ตามกฎมาก่อน เขาคือต้าเว่ยเว่ยเจียนกั๋ว มีศักดิ์เทียบฮ่องเต้! เขามีอำนาจเหนือผู้คน และมีผู้คนมากมายอยู่ภายใต้คำสั่งของเขา!

มีใครหน้าจะไม่อยากคุกเข่าเข้าใกล้ แต่เจ้าเซียวเฉวียนกลับเมินเฉยต่อเขา?

ในเมื่อไม่ยอมมาที่จวนเจียนกั๋ว เช่นนั้นทำไมจะต้องส่งเจ้าเซี่ยวเฟิงคืนเพือที่จะเป็นมิตรด้วย?

“ปึง!”เว่ยเจียนกั๋วตบไปที่โต๊ะอย่างจัง ทั้งโมโหทั้งคับแค้น “พวกเจ้าว่า เป็นเพราะเหตุใดกัน?”

ผู้ใต้บังคับบัญชาก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะพวกเขาก็เพิ่งจะเคยเจอคนเยี่ยงเซียวเฉวียนเป็นครั้งแรกเช่นกัน พวกเขาจะไปรู้ได้อย่างไรเล่าว่าเซียวเฉวียนคิดอะไรอยู่?

“เซียวเฉวียน อาจ อาจจะไม่กล้ามาก็ได้นะขอรับ”

มีคนกล่าวถึงอย่างอ่อนแรง ไม่อย่างนั้นจะมีเหตุผลอะไรอีก

“ไม่กล้ามางั้นหรือ? เจ้าพวกโง่!” เคราของเว่ยเจียนกั๋วโกรธมากจนแทบจะพุ่งขึ้นไปบนฟ้า”พวกเจ้าคิดว่าเซียวเฉวียนเป็นเหมือนพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

เซียวเฉวียนยังกล้าต่อสู้กับเว่ยชิงที่ถนน ทั้งทำอัครเสนาบดีโมโหจนตาย และยังกล้าเอาเว่ยชิงโยนไว้ที่ภูเขาและป่าไม้ลึก เจ้าเด็กนี้ยังจะมีเรื่องไหนที่ไม่กล้าทำอีกอย่างนั้นหรือ?

ดูเหมือนว่าเซียวเฉวียนมีสายตาที่เฉียบคมจึงริเริ่มที่จะส่งเซี่ยวเฟิงขึ้นไป มิฉะนั้นก็คงเป็นของเซียวเฉวียนที่จะทำสิ่งเหล่านี้ เว่ยเจียนกั๋วระเบิดจวนฉินราบเป็นหน้ากลองได้

พอได้เซี่ยวเฟิง เว่ยเจียนกั๋วก็อารมณ์ดีขึ้นมาก เยี่ยงนี้ชีวิตของตระกูลเซียวจึงได้รับการไว้ชีวิต และดินปืนที่ฝังอยู่ในตระกูลเซียวก็ถูกกำจัดออกไปอย่างลับๆ

พอพูดถึงเว่ยชิงขึ้นมา เว่ยเจียนกั๋วก็รู้สึกปวดหัว พูดถึงราชนัดดา จดหมายแสดงความปรารถนาดีนั้นไม่ได้เขียนโดยเว่ยชิง แต่เป็นเซียวนที่ต้องการล่อให้ เว่ยเจียนกั๋วมาช่วยเหลือเขา

ในจดหมายเว่ยชิงเขียนว่า “หลายขอบพระคุณเสด็จลุงมากที่กรุณามาช่วยหลาน แต่ว่าหลานเป็นโอรสของฝ่าพระบาทและเป็นคนของฝ่าพระบาท กรุณาให้อภัยหลานที่หลานเข้าใกล้เสด็จอามิได้มาก”

ด้วยเหตุนี้ เว่ยชิงเด็กสารเลวที่ไร้หัวใจคนนั้นก็จากไปแล้ว!

ไร้เดียงสาเสียจริง! เว่ยเจียนกั๋วตะคอกอย่างเย็นชา เจ้าเว่ยชิงเด็กคนนี้จะต้องกลับมา เว่ยชิงร่วมมือกับอัครเสนาบดีจูในสถานศึกษา เป็นเว่ยเจียนกั๋วที่ช่วยเขาอีกครั้ง ฮ่องเต้ทรงสงสัยและย่อมจะทำให้เว่ยชิงแปลกแยกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เว่ยชิงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ฮ่องเต้พอพึงใจ แต่ฮ่องเต้กลับไม่แยแส ภายหลังจะต้องล้มอย่างไม่เป็นท่าแน่นอน ตอนนี้เว่ยเจียนกั๋วคิดว่า เจ้าหลานคนนี้ก็ไม่ฉลาดสู้เท่าเซียวเฉวียน