ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 373

คนโบราณช่างโง่เง่าสิ้นดี การหยดโลหิตพิสูจน์สัมพันธ์เชื่อถือไม่ได้เลยสักนิด

สิ่งนี้เป็นการทดสอบความเป็นพ่อ ถ้าหากเป็นยุคปัจจุบันการตรวจดีเอ็นเอเป็นสิ่งที่น่าเชื่อถือที่สุด

อย่าบอกว่าลูกในท้องของฉินซูโหรวไม่ใช่ลูกของเซียวเฉวียน แม้ถ้าหากใช่จริงเซียวเฉวียนก็สามารถทำให้เปลี่ยนเป็นไม่ใช่ได้

การหยดโลหิตพิสูจน์สัมพันธ์ หมายถึงเมื่อทั้งสองฝ่ายยังมีชีวิตอยู่ นำเลือดทั้งสองฝ่ายมาหยดบนภาชนะที่ใส่เลือด ดูว่าเลือดหลอมเป็นเดียวกันหรือไม่ ถ้าหากเลือดรวมผสมกันก็ถือเป็นพ่อลูกกัน

ไม่ต้องพูดถึงเลือดของคนสองคน แม้แต่เลือดของสุนัขสีเหลืองตัวน้อยที่บ้าน ถ้าเลือดและน้ำหลอมเป็นเดียวกัน มิใช่ว่าสุนัขตัวน้อยก็มีเขาเป็นพ่ออย่างนั้นหรือ? แม้แต่สุนัขยังเรียกเขาว่าพ่อ เขา เซียวเฉวียน ไม่กล้าตอบ!

เซียวเฉวียนยิ่งใจกว้างเท่าไร ฉินซูโหรวก็ยิ่งพูดไม่ออกมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อครู่หล่อนยังอยากจะคิดระดมกองทัพเพื่อกล่าวหาอีกฝ่ายในความผิดของตน ถามเซียวเฉวียนว่าทำไมเขาถึงทำให้หล่อนตเองมีมลทิน มิหนำซ้ำกลับให้คนอื่นมาขอหล่อนแต่งงาน

แต่บัดนี้เซียวเฉวียนใจกว้างเยี่ยงนี้ แม้กระทั่งหยดเลือกดพิสูจน์สัมพันธ์ก็กล้าทำ ฉินซูโหรวจึงไม่กล้าพูดอะไร

เจ้าหล่อนถือจดหมายที่ท่านปู่ของเธอทิ้งไว้ไว้แน่น “ทำไม ทำไมไม่ให้ข้าอ่านจดหมายฉบับนี้ก่อน”

“ก็เพราะว่าข้า เซียวเฉวียน เคยอยากจะเป็นสามีภรรยากับเจ้าอย่างจริงใจน่ะสิ"

คำพูดนี้ของเซียวเฉวียนไม่พูดเท็จ ฉินซูโหรวทั้งงามทั้งมีตระกูลที่เพียบพร้อม เขาเองก็อยากจะมีวันที่ดีกับนางเหมือนกัน

คงไร้สิ้นวาสนาต่อกัน เขาเป็นนายท่านหน้าประตู ตระกูลฉินไม่ชอบเขา คนอื่นไม่ชอบเขายังไม่เท่าไร แต่ฉินซูโหรวผู้เป็นคู่ชีวิตของตนก็เอาแต่ใจเช่นเคย และอีกทั้งยังทุบตีแม่เซียวและยังมีสัมพันธ์สวาทกับชายอื่น อีกทั้งยังตั้งครรภ์เท็จอีก

ฉินซูโหรวมองดูเขา “เช่นนั้นทำไมเจ้าถึงอยากยืนกรานที่จะห่างกับข้าเล่า?ข้าก็ท้องลูกของเจ้าอยู่ เจ้ายังจะ”

“เจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์อยู่แล้ว เจ้าตั้งครรภ์เท็จต่างหากเล่า”

พอมาถึงตอนนี้แล้ว เซียวเฉวียนก็พูดแทงใจฉินซูโหรวอย่างตรงไปตรงมา พูดถึงเรื่องนี้ หัวมจของเขาเจ็บปวด “จริงๆแล้วข้าเฝ้ารอเด็กคนนี้ เพราะนี่คือลูกคนแรกของข้า แต่สุดท้ายเจ้าก็กลับหลอกข้าได้ลง”

ฉินซูโหรวงงัน เหงื่อไหลพลั่ก “เจ้ารู้ตั้งนานแล้วหรือว่าข้าหลอกเจ้า? เช่นนั้น เจ้าวางผนที่จะห่างจากตั้งนานแล้ว และข้าเป็นคนสุดท้ายที่รู้อย่างนั้นหรือ?

ทั้งๆที่รู้ว่าหล่อนโกหกเซียวเฉวียน แต่ฉินซูโหรวยังทำตัวเป็นผู้ถูกกระทำอย่างไรอย่างนั้น

“ข้าเคยรักเจ้า แต่เจ้าไม่เหมาะสมกับความรักข้า”

ตอนที่เซียวเฉวียนพูดประโยคนี้ขึ้นมา จริงจังและเคร่งขรืมมาก เพียงเท่านี้ ฉินซูโหรวก็เชื่อแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับเขาคงจบสิ้นแล้ว

จบสิ้นแล้วจริงๆ

จากกันด้วยดี มันคงเป็นตอนจบที่ดีที่สุดของพวกเขา

ถ้าไม่ใช่ฉินปาฟาง เกรงว่าจะไม่ได้จากกันด้วยดี ฉินซูโหรวคงทำไม่ได้เป็นแน่

เซียวเฉวียนจริงจังเช่นนี้ ไม่มีอีกแล้วเสียงหัวเราะในวันที่ผ่านมา และไม่มีอีกแล้วท่าทีเมินใส่

เขาเอาจริง

หล่อนต้องเสียเขาไปแล้วจริงๆ

ฉินซูโหรวล้มลงกับพื้นอย่างจำนน “เซียวเฉวียน ข้าอยากอยู่กับเจ้า ข้าอยากอยู่กับเจ้าจริงๆนะ ข้ามิได้ชอบเหลียงไหวโหรว”

เห็นนางเป็นเช่นนี้ เมื่อก่อนยังจะทำท่าทีรังเกียจรังนอนเซียวเฉวียนอยู่เลย ตอนนี้กลับมาเห็นเซียวเฉวียนอยู่เต็มสายตาเสียอย่างนั้น

ใจของผู้หญิงช่างยากแท้หยั่งถึง เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว ทำไมฉินซูโหรวถึงเปลี่ยนเป็นหน้ามือหลังมือไปได้?

ในยุคโบราณ ผู้ชายสามารถมีเมียเยอะได้ แต่ทว่าฉินซูโหรวเป็นถึงองค์หญิง ถ้าหากเซียวเฉวียนขอแต่งกับนางอีกครั้ง เซียวเฉวียนต้องแบกรับความผิดฐานก่อปัญหาในพระราชวังเป็นแน่

หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น”เดิมที คนรักของข้าคือจูเหิง ก่อนที่จะมาแต่งงานกับเจ้า พวกเรามีความรู้สึกดีๆให้แก่กัน ต่อมาจูเหิงเริ่มมือไม้อยู่ไม่สุกลวนลามข้า และก็เป็นว่าข้าไม่ยินยอม แต่เมื่อจูเหิงตายไป ข้าก็ไม่สามารถรู้สึกดีกับเจ้าได้ง่ายๆ เจ้าเองก็อยากจะห่างจากข้า”

เยี่ยมนี่ คำพูดนี้ของฉินซูโหรว ช่วยให้ชื่อของสัตว์ร้ายอย่างจูเหิงชัดเจนขึ้น

“”ในเมื่อเจ้ามีใจที่จะแยกห่าง แล้วใยถึงต้องฆ่าจูเหิงด้วยเล่า?” ความคิดของฉินซูโหรวช่างแปลกนัก แข็งขืนฝืนธรรมชาติ “ไม่เคยมีใครที่สามารถเชื่อมโยงด้วยบทกวีได้ดีเท่านี้มาก่อน และข้าก็ไม่ยินกวีของเขาอีกเลย หัวเราะให้ระงมทั่วผืนฟ้า...อันตัวข้าเป็นคนเผิงเฮา……”

“ช้าก่อน เจ้าอย่าเพิ่งท่องต่อ “\เซียวเฉวียนยื่นมามือ “ บทกวีนี้ ไปเป็นของเจ้าจูเหิงตั้งแต่เมื่อไร?”

“อืม?” ฉินซูโหรวถือผ้าเช็ดหน้าและปิดปากสีแดงของหล่อน ร้องไห้ด้วยความสับสนอย่างมากในดวงตาของหล่อนในแววตามีความสับสนอย่างมาก คำพูดของเซียวนี้หมายความว่าอะไรกันแน่?

ท่อนสุดท้าย ผลักดันความรู้สึกขึ้นไปชั้นบนทีละชั้น เหมือสลูกคลื่นขึ้นลง เมื่อคลื่นหนึ่งซัด ก็เกิดคลื่นลูกใหม่ขึ้นอีก ทำให้ความรู้สึกก่อตัวขึ้นอย่างเข้มข้นและระเบิดออกมาในที่สุด

บทกวีทั้งเล่มเต็มไปด้วยความขึ้นๆ ลงๆ ถ่ายทอดความรู้สึกอย่างจริงใจและชัดเจน

คำพูดเร่งรีบหลั่งไหลออกมาให้จบ ความหมายของคำนั้น หายไปหมด เหมือนควบม้า

ร่างกายที่บอบบางของฉินซูโหรวอ่อนลง และการมองเห็นของหล่อนก็เกือบจะพร่าลง

ใบหน้าของฉินซูโหรวซีดเผือก เซียวเฉวียน เพียงแค่หนึ่งบทเท่านั้น เหตุใดฉินซูโหรวถึงทำท่าทีตื่นเต้นเช่นนี้?

เขาแต่งกวีน้อยไปหรือ? แต่ฉินซูโหรวมีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างมากต่อบทกวีนี้

เซียวเฉวียนจะไปรู้ได้อย่างไร ว่าท่อนกวีนี้ ทำให้ฉินซูโหรวรู้สึกดีลึกซึ้งกับจูเหิง

แต่ทว่าวันนี้ฉินซูโหรวเพิ่งจะรู้ว่า ความรู้สึกนั้นวางไว้ผิดที่

ความสามารถที่หล่อนปรารถนา กลายเป็นเซียวเฉวียนที่อยู่ข้างหล่อน!

หล่อนนับถือความสามารถนี้อย่างหาที่เปรียบมิได้ ปรากฏว่าเป็นเขาเองที่หล่อนเกลียดมาโดยตลอด!

อีกทั้งหล่อนยังเข้าใจผิด! หล่อนเต็มไปด้วยความคะนึงหาและเลื่อมใสศรัทธา แต่หล่อนเอาพวกนี้วางไว้ผิดคน และตอนนี้หล่อนก็ทำให้ตัวเองเขินอายขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก!

ในอดีตที่ผ่านมา ฉินซูโหรวยังคงพูดต่อ “เจ้าต้องลอกคนอื่นมาแน่นอน!”

เป็นผลให้ฉินซูโหรวยืนขึ้นอย่างช้าๆ และรีบวิ่งออกจากประตูด้วยด้วยท่าทีอายมากโดยไม่แม้แต่จะโต้เถียงกับเซียวเฉวียนเลยด้วยซ้ำ

“ภรรยาข้า!”เหลียงไหวโหรวตามออกไป เหลือไว้เพียงพวกไป?ฉี่ที่ยังคงตกใจจนพูดไม่ออก

ไม่ใช่หรอก ทำไมคุณหนูใหญ่ฉินถึงร้องไห้เศร้าขนาดนี้? น้อยใจถึงเพียงนั้น? อีกทั้ง พวกเขาก็เงี่ยหูฟังฟัง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงด่าทอเซียวเฉวียนจากหล่อน

ไป๋ฉี่และพวกยังคงซุบซิบเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนยักไหล่และกางมือออก “ไม่เกี่ยวกับข้านะ ข้าเพียงแค่ท่องกวีให้นางฟังแค่หนึ่งบท นางก็ร้องไห้เยี่ยงนี้แล้ว”