ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 375

เซียวเฉวียนมีสีหน้าคาดหวัง ตราบใดที่ชุนจุนยอมรับนาย ทำให้พู่กันเฉียนคุนเชื่อฟัง ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาทำได้ทั้งนั้น!

ต่อให้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม!

ต่อให้จะยากแค่ไหน!

ต่อให้ฟ้าดินจะถล่มลงมา เขาก็ต้องทำให้สำเร็จ!

หลี่มู่หยิบกระดาษหนึ่งแผ่นและพู่กันหนึ่งด้ามออกมา พลางยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

ใบหน้าของเซียวเฉวียนเคร่งขรึมลง “ไม่ใช่หรอก กระบวนท่าที่เจ้ากล่าวถึงแค่คัดลอกชื่อ?”

ข้าเปล่า!

ต่อให้บุกน้ำลุยไฟก็ย่อมได้!

แต่การคัดลอกชื่อไม่ได้!

ข้อมือเมื่อยล้าจนแทบจะหักแล้ว!

ยังต้องปิดไฟห้องมืด ๆนี่อีก!

อาจจะโดนทุบตีจนตายก็ได้!

ไม่!

ไม่! เอา! ทั้งนั้น!

เซียวเฉวียนที่มีสีหน้าดูแน่วแน่และกล้าหาญได้ย่างเท้าวิ่งหนี และหายไปอน่างไร้ร่องรอย

เพียงหยิบตาเดียวของหลี่มู่ เว่ยอวี๋ก็เข้าใจทันที “เร็ว ๆ! จับพี่ชายของข้าเข้ามา! ปิดผนึกชื่อเขาเสีย!”

นายท่านออกคำสั่ง ต่งจัวลงมืงทันที เซียวเฉวียนที่เห็นสถานการณ์ “ไป๋ฉี! ขวางเขาไว้!”

ไป๋ฉีกำลังจะหยุดต่งจัว หลี่มู่ยิ้มและนำป้ายคำสั่งออกมา “ไป๋ฉี ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง เจ้าห้ามขวาง!”

ไป๋ฉีขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย: “นายท่าน…. ขอโทษขอรับ”

เซียวเฉวียนคาดไม่ถึงมาก่อน กระบวนท่านี้ของหลี่มู่ จะใช้กับตนได้ “ใต้เท้าหลี่! ท่านลุงของท่าน!”

“ฮ่า ๆ!” เว่ยอวี๋หัวเราะเสียงดัง “ต่งจัว! จับเขา!”

ต่งจัวรับคำสั่งและลงมือ

“ตึง!”

เซียวเฉวียนถูกจับโยนเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ประตูถูกปิด เซียวเฉวียนถูกขังไว้ในนั้น

“ปล่อยข้าออกไป! ปล่อยข้าออกไป!”

เซียวเฉวียนพยายามทุบประตู ถึงคราวตกที่นั่งลำบากจริง ๆ เสียแล้ว เว่ยอวี๋และหลีมู่ต่างก็ยิ้มเยาะกันอยู่นอกประตู “รีบคัดลอกเสีย คัดลอกจนกว่าชุนจุนจะยอมรับเจ้าเป็นนาย”

“อ๊าก!”

เซียวเฉวียนมองดูกองกระดาษหนาๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขา ถามหลี่มู่ที่อยู่นอกประตูว่า “คราวมนี้ ต้องคัดชื่อของโจโฉหรื?”

ด้านนอกประตู เสียงของหลี่มู่เคร่งขรึมและหนักแน่น “คัดชื่อพ่อของเจ้า เซียวเทียน”

เซียวเทียน แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ มีชื่อเสียงตั้งแต่อายุยังน้อย ตลอดชีวิตอยู่ในสนามรบเพื่อการต่อสู้

ชื่อนั้น วีรชนผู้กล้า แข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยว มันคือชื่อของวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในใจใครหลายๆคน

แต่ว่าชื่อของคนผู้นี้นั้น สำหรับเซียวเฉวียนแล้วนั้น กลับรู้สึกไม่คุ้นเคยนัก

เขาไม่มีความประทับใจอะไรในตัวพ่อเขาเลย

เพราะตอนที่เขายังเด็ก ทั้งพ่อของเขาและเซียวเจียจุนต่างก็สู้รบอยู่ในสนามรบ เหลือเพียงเด็กกำพร้าและหญิงหม้ายเท่านั้น

อ่า คัดเถอะ เซียวเฉวียนถอนหายใจ เขาหยิบพู่กันขึ้นกัน ในบ้านหลังใหญ่เช่นนี้ ที่มีเพียงแค่เขากับชุนจุนเท่านั้น

เซียวเฉวียนเขียนสิเขียน เขียนเถอะ

เทียนสว่างวาบและดับลง ดับแล้วก็มอดลง

ในจวนของตระกูลเซียวมีเพียงห้องของเซียวเฉวียนเท่านั้นที่เงียบสงบ ที่อื่นๆก็คึกครื้นไปด้วยกิจกรรมต่างๆ

เพราะเซียวเฉวียนต้องการเข้าร่วมในลานน้ำแข็ง องค์หญิงวุ่ยเข้าวุ่นออก เพื่อเตรียมอุปกรณ์ป้องกันต่างๆให้กับเซียวเฉวียน

เซียวจิงชอบพี่สะใภ้คนนี้มาก ตามติดเป็นเงาตามตัว แต่หลายวัยมานี้องค์หญิงดูไม่มีความสุข: “พี่สะใภ้ ทำไมท่านดูไม่มีความสุขเลย ตาท่านยังแดงอยู่เลย ท่านคิดถึงบ้านใช่หรือไม่?”

องค์หญิงสูดน้ำมูกพลางหันไปมอง “จิงเอ๋อร์ดูผิดแล้วล่ะ ข้าไม่เป็นอะไร”

องค์หญิงพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา เขาอ่อนโยนต่อเซียวจิงมากขึ้น เมื่อเทียบกับนิสัยแบบเดิมที่เย่อหยิ่งและไม่แยแสของฉินซูโหรว เป็นสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมมาก

เซียวจิงชอบพี่สะใภ้ผู้นี้ ไม่หวังให้นางไม่สบายใจ “พี่สะใภ้คิดถึงคนในครอบครัวใช่ไหม”

ตั้งแต่องค์หญิงแต่งเข้ามาในจวน แม้ว่าองค์ชายสามและองค์ชายห้าจากซินเจียงจะอยู่ในต้าเว่ยมาโดยตลอด ก็ไม่เคยพบหน้าองค์หญิงผู้เป็นน้องสาวมาก่อน องค์หญิงทรงละทิ้งอัตลักษณ์ขององค์หญิงซิงเจียง พวกเขายังคงโกรธอยู่ จึงได้ละเลยไม่แยแสน้องสาวคนนี้

ได้ยินว่า ครั้งนี้พระราชโอรสซินเจียงจะเข้าลงลานน้ำแข็งด้วย องค์หญิงจึงเตรียมอุปกรณ์ป้องกันให้เซียวเฉวียน จึงอดคิดถึงท่านพี่ไม่ได้ น้ำตาไหลด้วยความเสียใจ

“องค์หญิง ท่านอย่าเศร้าไปเลย ท่านพี่คงไม่ได้โกรธท่านไปตลอดหรอก” เซียวจิงเด็กน้อยผู้นี้ปลอบประโลมผู้อื่นได้เหมือนกับผู้ใหญ่มิน้อย “เหมือนพี่ชายของหม่อมฉัน ที่ไม่เคยโกรธจิงเอ๋อร์เลยสักครั้ง”