ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 375

เซียวเฉวียนมีสีหน้าคาดหวัง ตราบใดที่ชุนจุนยอมรับนาย ทำให้พู่กันเฉียนคุนเชื่อฟัง ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาทำได้ทั้งนั้น!

ต่อให้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม!

ต่อให้จะยากแค่ไหน!

ต่อให้ฟ้าดินจะถล่มลงมา เขาก็ต้องทำให้สำเร็จ!

หลี่มู่หยิบกระดาษหนึ่งแผ่นและพู่กันหนึ่งด้ามออกมา พลางยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

ใบหน้าของเซียวเฉวียนเคร่งขรึมลง “ไม่ใช่หรอก กระบวนท่าที่เจ้ากล่าวถึงแค่คัดลอกชื่อ?”

ข้าเปล่า!

ต่อให้บุกน้ำลุยไฟก็ย่อมได้!

แต่การคัดลอกชื่อไม่ได้!

ข้อมือเมื่อยล้าจนแทบจะหักแล้ว!

ยังต้องปิดไฟห้องมืด ๆนี่อีก!

อาจจะโดนทุบตีจนตายก็ได้!

ไม่!

ไม่! เอา! ทั้งนั้น!

เซียวเฉวียนที่มีสีหน้าดูแน่วแน่และกล้าหาญได้ย่างเท้าวิ่งหนี และหายไปอน่างไร้ร่องรอย

เพียงหยิบตาเดียวของหลี่มู่ เว่ยอวี๋ก็เข้าใจทันที “เร็ว ๆ! จับพี่ชายของข้าเข้ามา! ปิดผนึกชื่อเขาเสีย!”

นายท่านออกคำสั่ง ต่งจัวลงมืงทันที เซียวเฉวียนที่เห็นสถานการณ์ “ไป๋ฉี! ขวางเขาไว้!”

ไป๋ฉีกำลังจะหยุดต่งจัว หลี่มู่ยิ้มและนำป้ายคำสั่งออกมา “ไป๋ฉี ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง เจ้าห้ามขวาง!”

ไป๋ฉีขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย: “นายท่าน…. ขอโทษขอรับ”

เซียวเฉวียนคาดไม่ถึงมาก่อน กระบวนท่านี้ของหลี่มู่ จะใช้กับตนได้ “ใต้เท้าหลี่! ท่านลุงของท่าน!”

“ฮ่า ๆ!” เว่ยอวี๋หัวเราะเสียงดัง “ต่งจัว! จับเขา!”

ต่งจัวรับคำสั่งและลงมือ

“ตึง!”

เซียวเฉวียนถูกจับโยนเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ประตูถูกปิด เซียวเฉวียนถูกขังไว้ในนั้น

“ปล่อยข้าออกไป! ปล่อยข้าออกไป!”

เซียวเฉวียนพยายามทุบประตู ถึงคราวตกที่นั่งลำบากจริง ๆ เสียแล้ว เว่ยอวี๋และหลีมู่ต่างก็ยิ้มเยาะกันอยู่นอกประตู “รีบคัดลอกเสีย คัดลอกจนกว่าชุนจุนจะยอมรับเจ้าเป็นนาย”

“อ๊าก!”

เซียวเฉวียนมองดูกองกระดาษหนาๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขา ถามหลี่มู่ที่อยู่นอกประตูว่า “คราวมนี้ ต้องคัดชื่อของโจโฉหรื?”

ด้านนอกประตู เสียงของหลี่มู่เคร่งขรึมและหนักแน่น “คัดชื่อพ่อของเจ้า เซียวเทียน”

เซียวเทียน แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ มีชื่อเสียงตั้งแต่อายุยังน้อย ตลอดชีวิตอยู่ในสนามรบเพื่อการต่อสู้

ชื่อนั้น วีรชนผู้กล้า แข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยว มันคือชื่อของวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในใจใครหลายๆคน

แต่ว่าชื่อของคนผู้นี้นั้น สำหรับเซียวเฉวียนแล้วนั้น กลับรู้สึกไม่คุ้นเคยนัก

เขาไม่มีความประทับใจอะไรในตัวพ่อเขาเลย

เพราะตอนที่เขายังเด็ก ทั้งพ่อของเขาและเซียวเจียจุนต่างก็สู้รบอยู่ในสนามรบ เหลือเพียงเด็กกำพร้าและหญิงหม้ายเท่านั้น

อ่า คัดเถอะ เซียวเฉวียนถอนหายใจ เขาหยิบพู่กันขึ้นกัน ในบ้านหลังใหญ่เช่นนี้ ที่มีเพียงแค่เขากับชุนจุนเท่านั้น

เซียวเฉวียนเขียนสิเขียน เขียนเถอะ

เทียนสว่างวาบและดับลง ดับแล้วก็มอดลง

ในจวนของตระกูลเซียวมีเพียงห้องของเซียวเฉวียนเท่านั้นที่เงียบสงบ ที่อื่นๆก็คึกครื้นไปด้วยกิจกรรมต่างๆ

เพราะเซียวเฉวียนต้องการเข้าร่วมในลานน้ำแข็ง องค์หญิงวุ่ยเข้าวุ่นออก เพื่อเตรียมอุปกรณ์ป้องกันต่างๆให้กับเซียวเฉวียน

เซียวจิงชอบพี่สะใภ้คนนี้มาก ตามติดเป็นเงาตามตัว แต่หลายวัยมานี้องค์หญิงดูไม่มีความสุข: “พี่สะใภ้ ทำไมท่านดูไม่มีความสุขเลย ตาท่านยังแดงอยู่เลย ท่านคิดถึงบ้านใช่หรือไม่?”

องค์หญิงสูดน้ำมูกพลางหันไปมอง “จิงเอ๋อร์ดูผิดแล้วล่ะ ข้าไม่เป็นอะไร”

องค์หญิงพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา เขาอ่อนโยนต่อเซียวจิงมากขึ้น เมื่อเทียบกับนิสัยแบบเดิมที่เย่อหยิ่งและไม่แยแสของฉินซูโหรว เป็นสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมมาก

เซียวจิงชอบพี่สะใภ้ผู้นี้ ไม่หวังให้นางไม่สบายใจ “พี่สะใภ้คิดถึงคนในครอบครัวใช่ไหม”

ตั้งแต่องค์หญิงแต่งเข้ามาในจวน แม้ว่าองค์ชายสามและองค์ชายห้าจากซินเจียงจะอยู่ในต้าเว่ยมาโดยตลอด ก็ไม่เคยพบหน้าองค์หญิงผู้เป็นน้องสาวมาก่อน องค์หญิงทรงละทิ้งอัตลักษณ์ขององค์หญิงซิงเจียง พวกเขายังคงโกรธอยู่ จึงได้ละเลยไม่แยแสน้องสาวคนนี้

ได้ยินว่า ครั้งนี้พระราชโอรสซินเจียงจะเข้าลงลานน้ำแข็งด้วย องค์หญิงจึงเตรียมอุปกรณ์ป้องกันให้เซียวเฉวียน จึงอดคิดถึงท่านพี่ไม่ได้ น้ำตาไหลด้วยความเสียใจ

“องค์หญิง ท่านอย่าเศร้าไปเลย ท่านพี่คงไม่ได้โกรธท่านไปตลอดหรอก” เซียวจิงเด็กน้อยผู้นี้ปลอบประโลมผู้อื่นได้เหมือนกับผู้ใหญ่มิน้อย “เหมือนพี่ชายของหม่อมฉัน ที่ไม่เคยโกรธจิงเอ๋อร์เลยสักครั้ง”

เด็กน้อย หลานชายผู้ชั่วช้า!

เขากล้าดียังไงมาชวนภรรยาของพี่ชายคนโตออกไป!

“เว่ยชิง!”

“เว่ยอวี๋”

ทั้งสองคนต่างก็ตะโกนเรียกชื่อของกันและกัน

เว่ยชิงจ้องไปที่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ “ครั้งนี้ ท่านและเซียวเฉวียนร่วมมือกันทิ้งข้าไว้ในป่าไผ่ เพื่อเหตุใดกัน?”

เว่ยชิงรู้สึกสับสนไปหมด รู้สึกโกรธและไม่เข้าใจ: “ข้าได้ยินมาว่าเซียวเฉวียนเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้างั้นหรือ? ข้าต่างหากที่เป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกับเจ้า! ทำไมเจ้าถึงได้….”

“หยุดก่อน!”เว่ยอวี๋ยกมือขึ้นหยุดห้าม “ข้าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระกับเจ้า ข้าขอเตือนเจ้าไว้ อย่าพยายามหลอกล่อองค์หญิงอีก!”

“เจ้าพูดอะไร? น้องสิบหก เจ้าเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า?”

เว่ยชิงที่นั่งอยู่บนรถเข็น กระพริบตามอง

“ข้าเข้าใจผิด?”เว่ยอวี๋ตะคอกอย่างเย็นชา “เจ้ากล้ามีใจให้องค์หญิง อย่าว่าแต่พี่ใหญ่ไม่ไว้ชีวิตเจ้าเลย ข้าก็ไม่ไว้ชีวิตเจ้าเช่นกัน!”

“องค์หญิงแต่งงานแล้ว เจ้าก็เช่นกัน ยังเกิดอาการหลงผิดอีกงั้นหรือ?” เว่ยอวี๋เกลือบมองเว่ยชิงไปมา

“ข้ามันเป็นคนอย่างไร?”เว่ยชิงคาดไม่ถึง พี่น้องที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เพื่อเซียวเฉวียนคนนอดคนเดียว กล้าพูดกับเขาเช่นนี้!

คนแบบไหนล่ะ คนพิการนะสิ แต่เว่ยอวี๋ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

เว่ยชิงกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ “แล้วถ้าข้าต้องการตัวองค์หญิงล่ะ? ตอนนี้นางไม่เกี่ยวข้องในซินเจียงอีกต่อไป แต่เป็นคนของต้าเว่ย!”

เว่ยชิงนั้นชอบองค์หญิงมานานแล้ว ไม่ใช่แค่วันสองวัน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ลงประลองยุทธ์เลือกคู่ ถึงขั้นทิ้งระฐไป๋ลู่ ไปเที่ยวเล่นซินเจียงกับองค์หญิง

แต่ว่า นางเลือกที่ตะติดตามเซียวเฉวียน! และยังคงอยู่ต่อไปเพื่อเซียวเฉวียน

“เจ้ามันไร้ยางอาย!” เว่ยอวี๋พูดด้วยความโกรธแค้น แล้วคำรามออกมา: “นางเป็นคนของเซียวเฉวียน! เจ้าจะเอาไปได้อย่างไร!”

“องค์หญิงเป็นภรรยาของคนอื่นไปแล้ว เจ้าเป็นถึงเจ้าครองนคร อยากได้สตรีนางไหนก็ย่อมได้ แต่เจ้ากลับเลือกภรรยาคนอื่น?”

“เจ้าไร้ยางอายบ้างไหม? เจ้าคิดว่าท่านของข้ารังแกได้หรือ! หือ?”

เว่ยอวี๋มีแฟนคนหนึ่งในยุคปัจจุบัน ผู้หญิงคนนั้นได้แอบติดตามเศรษฐีรุ่นสอง ติดตามก็ช่างเถอะ ยังจะรังแกและล่อลวงให้แต่งงานกับเว่ยอวี๋อีก หนึ่งวันก่อนแต่งงาน หญิงผู้นั้นหนีตามเศรษฐีรุ่นสองไป เว่ยอวี๋จึงเกลียดเรื่องโดนสวมเขาที่สุด ！。

“ข้าต้องได้” ความดื้อรั้นเสว่างวาบในสายตาของเว่ยชิง พาให้น่าเบื่อ