ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 376

ก่อนหน้านี้ เว่ยชิงยังไม่รู้ว่าจะรับมือกับเซี่ยวเฉวียนเช่นไร

เพราะตอนนี้เซียวเฉวียนต้องการอะไรเขาก็มีทั้งนั้น

ต้องการสถานะ เขาก็มีฐานะเป็นเจ้าแห่งสำนักศึกษาชิงหยวน

ต้องการตำแหน่ง เขาก็เป็นท่านราชบุตรเขย

ต้องการเงิน เขาก็มีหอปี้เซิ่ง

แม้ว่าเซียวเฉวียนไม่อาจจะมีอำนาจและอิทธิพลเทียบเท่าเจ้าผู้ครองนครอย่างเว่ยชิง และไม่ได้ร่ำรวยล้นฟ้าแบบเขา แต่ก็สามารถกินอิ่มนอนหลับมีผ้าสวมใส่ ทั้งชีวิตไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้าของกินอีก

ยิ่งบวกกับว่า เซียวเฉวียนเป็นผู้ที่มีปัญญาและความสามารถที่คนธรรมดาไม่อาจเทียบ ได้รับความชื่นชมอย่างสูงจากฝ่าบาท เล่ห์เหลี่ยมของเขามีมากมาย เว่ยชิงนั้นไม่รู้ว่าควรลงมือเช่นไรมาตลอด

ทว่าฟ้าดันประทานโอกาสงามมาให้ เจ้าคนเนรคุณอย่างเซียวเฉวียนผู้นี้ ถึงกับคิดอยากสวามิภักดิ์กับเว่ยเจี้ยนกั๋ว

ดังนั้นแล้ว เซียวเฉวียนย่อมสูญเสียคุ้มครองจากฝ่าบาท

ขอเพียงโอรสสวรรค์เอ่ยคำเดียว อย่าว่าแต่เซียวเฉวียนผู้กำลังรุ่งโรจน์ขึ้นมาผู้นี้เลย กระทั่งอำนาจและความร่ำรวยของตระกูลทั้งหมด ย่อมสลายกลายเป็นควันไปในพริบตา

เขาชิงชังเซียวเฉวียน!

เซียวเฉวียนแย่งชิงทุกสิ่งไปจากเขา!

ปีศาจกวีมอบพู่กันเฉียนคุนให้เขา!

แถมยังจะมอบเซี่ยวเฟิงให้ด้วย!

องค์หญิงที่ตัวเขาเว่ยชิงหมายมั่นปั้นหมายก็จะแต่งให้กับเขา!

อีกทั้งตอนนี้ กระทั่งพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กของเว่ยชิงก็ดันเหมือนเป็นบ้าไปไม่ปาน ไปยืนอยู่ข้างเซียวเฉวียนเสียแบบนั้น!

เว่ยชิงหมายมั่นจะอาศัยจังหวะที่เซียวเฉวียนเสียความโปรดปรานของฮ่องเต้ ช่วงชิงทุกสิ่งมา!

ให้เซียวเฉวียนตายนั้น เป็นเรื่องง่ายดายนัก!

ไม่สิ เว่ยชิงอยากให้เซียวเฉวียนอยู่ไม่สู้ตาย!

ทุกสิ่งนี้ เป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนรนหาที่เอง!

ตอนแรกเซียวเฉวียนพูดดิบดีว่าจะสร้างคุณูปการให้กับต้าเว่ย ปณิธานและศักดิ์ศรีสูงส่ง เป็นห่วงเป็นใยราษฎร แล้วผลล่ะ?

ฮ่าๆ！เซียวเฉวียนกลับไปสวามิภักดิ์เว่ยเจี้ยนกั๋วเสียแบบนั้น!

นับแต่ตั้งวินาทีที่เซียวเฉวียนเลือกเว่ยเจี้ยนกั๋วนี้ ในหมู่แวดวงของฮ่องเต้ เซียวเฉวียนก็ได้กลายเป็นหนูข้างถนนให้คนเขาด่าทอทุบตีแล้ว

ได้ยินมาว่า ครั้นเฉาสิงจือได้ยินว่าเซียวเฉวียนทำเช่นนี้ ก็โมโหจนจับไข้หนักไปรอบหนึ่ง

อีกทั้งสวีซูผิงที่สนับสนุนเซียวเฉวียนตลอดมา ยามนี้ไม่ยินยอมเอ่ยชื่อเซียวเฉวียนสองพยางค์นี้เลยสักนิด

ทั้งจวนเซียวนี้ เหลือเพียงหลี่มู้และเว่ยอวี๋เท่านั้นที่กล้ามา

ตัวเขาเว่ยชิงยอมมาที่แห่งนี้ได้ ก็นับเป็นเกียรติของเซียวเฉวียนแล้ว!

"จิ๊ๆๆ! รู้สึกเป็นเกียรติซะเถอะ! ใครเห็นใจเจ้ากัน!" เว่ยอวี๋ส่ายหน้าติดๆ กัน คนผู้นี้ช่างน่ารังเกียจนัก!

"น้องสิบหก แม้ว่าฝ่าบาทกับไทเฮาจะทรงรักเอ็นดูเจ้ามาก แต่กระทำเรื่องใดก็อย่าได้เกินไปนัก ยังคงอยู่ห่างจากเดรัจฉานอย่างเซียวเฉวียนนี่สักหน่อยดีกว่า"

ท่าทีของเว่ยชิงชืดชานัก ทำเอาเว่ยอวี๋โมโหไม่เบา "ท่านลองพูดอีกครั้งซิ?"

"ทำไม หรือเจ้าจะตีข้า？" เว่ยชิงแค่นเสียงเย็น "หากว่าเจ้าทุบข้าละก็ ข้าจะพูดว่าเซียวเฉวียนยุแยงเจ้า บั่นทอนความเป็นพี่น้องระหว่างเรา"

"ท่าน!"

เว่ยอวี๋นัยน์ตาถลน แม่งเมิง คนยุคโบราณนี่ช่างหน้าเนื้อใจเสือ！เล่นกันแรงนักนะ！

"ถึงเวลานั้น น้องสิบหกย่อมไม่เป็นอะไร อย่างมากข้าก็พูดว่าเจ้าซุกซน ไม่เข้าใจธรรมเนียมจรรยา แต่ว่าเซียวเฉวียนนั้นไม่เหมือนกัน ในฐานะที่ยุแยงให้เชื้อพระวงศ์กับเจ้าผู้ครองแดนดินแตกหักเข่นฆ่า นี่กลับเป็นโทษฐานต่อต้านเบื้องสูง!"

เคราะห์ดีที่เว่ยชิงเอ่ยคำพูดนี้ออกมาไวหน่อย ไม่อย่างนั้นเท้าของเว่ยอวี๋คงใกล้จะถีบเข้าไปที่คนหน้าไม่อายอย่างเว่ยชิงนี้เสียแล้ว!

เพื่อเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋ยอมเก็บฝีเท้ากลับมา

"อ๊ากก!" เว่ยอวี๋โมโหจนร้องตะโกนเสียงดัง แถมยังกระทืบเท้าด้วย

เว่ยอวี๋เดิมทีเป็นชายฉกรรจ์อายุประมาณสี่สิบปี ก่อนหน้านี้เป็นคนธรรมดา ทุกวันเขาเอาแต่ไปทำงานอย่างตั้งใจ เพราะหนี้รถหนี้บ้านเขาเลยต้องอดทนต่างๆ นาๆ มาตอนนี้อาศัยสถานะสูงศักดิ์ คิดอยากทำสิ่งใด เขาก็ทำสิ่งนั้นเสีย

วันนี้ ยังเป็นครั้งแรกที่เขาต้องยอมจำนนหลังเป็นอิสระตามใจมา!