ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 376

ก่อนหน้านี้ เว่ยชิงยังไม่รู้ว่าจะรับมือกับเซี่ยวเฉวียนเช่นไร

เพราะตอนนี้เซียวเฉวียนต้องการอะไรเขาก็มีทั้งนั้น

ต้องการสถานะ เขาก็มีฐานะเป็นเจ้าแห่งสำนักศึกษาชิงหยวน

ต้องการตำแหน่ง เขาก็เป็นท่านราชบุตรเขย

ต้องการเงิน เขาก็มีหอปี้เซิ่ง

แม้ว่าเซียวเฉวียนไม่อาจจะมีอำนาจและอิทธิพลเทียบเท่าเจ้าผู้ครองนครอย่างเว่ยชิง และไม่ได้ร่ำรวยล้นฟ้าแบบเขา แต่ก็สามารถกินอิ่มนอนหลับมีผ้าสวมใส่ ทั้งชีวิตไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้าของกินอีก

ยิ่งบวกกับว่า เซียวเฉวียนเป็นผู้ที่มีปัญญาและความสามารถที่คนธรรมดาไม่อาจเทียบ ได้รับความชื่นชมอย่างสูงจากฝ่าบาท เล่ห์เหลี่ยมของเขามีมากมาย เว่ยชิงนั้นไม่รู้ว่าควรลงมือเช่นไรมาตลอด

ทว่าฟ้าดันประทานโอกาสงามมาให้ เจ้าคนเนรคุณอย่างเซียวเฉวียนผู้นี้ ถึงกับคิดอยากสวามิภักดิ์กับเว่ยเจี้ยนกั๋ว

ดังนั้นแล้ว เซียวเฉวียนย่อมสูญเสียคุ้มครองจากฝ่าบาท

ขอเพียงโอรสสวรรค์เอ่ยคำเดียว อย่าว่าแต่เซียวเฉวียนผู้กำลังรุ่งโรจน์ขึ้นมาผู้นี้เลย กระทั่งอำนาจและความร่ำรวยของตระกูลทั้งหมด ย่อมสลายกลายเป็นควันไปในพริบตา

เขาชิงชังเซียวเฉวียน!

เซียวเฉวียนแย่งชิงทุกสิ่งไปจากเขา!

ปีศาจกวีมอบพู่กันเฉียนคุนให้เขา!

แถมยังจะมอบเซี่ยวเฟิงให้ด้วย!

องค์หญิงที่ตัวเขาเว่ยชิงหมายมั่นปั้นหมายก็จะแต่งให้กับเขา!

อีกทั้งตอนนี้ กระทั่งพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กของเว่ยชิงก็ดันเหมือนเป็นบ้าไปไม่ปาน ไปยืนอยู่ข้างเซียวเฉวียนเสียแบบนั้น!

เว่ยชิงหมายมั่นจะอาศัยจังหวะที่เซียวเฉวียนเสียความโปรดปรานของฮ่องเต้ ช่วงชิงทุกสิ่งมา!

ให้เซียวเฉวียนตายนั้น เป็นเรื่องง่ายดายนัก!

ไม่สิ เว่ยชิงอยากให้เซียวเฉวียนอยู่ไม่สู้ตาย!

ทุกสิ่งนี้ เป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนรนหาที่เอง!

ตอนแรกเซียวเฉวียนพูดดิบดีว่าจะสร้างคุณูปการให้กับต้าเว่ย ปณิธานและศักดิ์ศรีสูงส่ง เป็นห่วงเป็นใยราษฎร แล้วผลล่ะ?

ฮ่าๆ！เซียวเฉวียนกลับไปสวามิภักดิ์เว่ยเจี้ยนกั๋วเสียแบบนั้น!

นับแต่ตั้งวินาทีที่เซียวเฉวียนเลือกเว่ยเจี้ยนกั๋วนี้ ในหมู่แวดวงของฮ่องเต้ เซียวเฉวียนก็ได้กลายเป็นหนูข้างถนนให้คนเขาด่าทอทุบตีแล้ว

ได้ยินมาว่า ครั้นเฉาสิงจือได้ยินว่าเซียวเฉวียนทำเช่นนี้ ก็โมโหจนจับไข้หนักไปรอบหนึ่ง

อีกทั้งสวีซูผิงที่สนับสนุนเซียวเฉวียนตลอดมา ยามนี้ไม่ยินยอมเอ่ยชื่อเซียวเฉวียนสองพยางค์นี้เลยสักนิด

ทั้งจวนเซียวนี้ เหลือเพียงหลี่มู้และเว่ยอวี๋เท่านั้นที่กล้ามา

ตัวเขาเว่ยชิงยอมมาที่แห่งนี้ได้ ก็นับเป็นเกียรติของเซียวเฉวียนแล้ว!

"จิ๊ๆๆ! รู้สึกเป็นเกียรติซะเถอะ! ใครเห็นใจเจ้ากัน!" เว่ยอวี๋ส่ายหน้าติดๆ กัน คนผู้นี้ช่างน่ารังเกียจนัก!

"น้องสิบหก แม้ว่าฝ่าบาทกับไทเฮาจะทรงรักเอ็นดูเจ้ามาก แต่กระทำเรื่องใดก็อย่าได้เกินไปนัก ยังคงอยู่ห่างจากเดรัจฉานอย่างเซียวเฉวียนนี่สักหน่อยดีกว่า"

ท่าทีของเว่ยชิงชืดชานัก ทำเอาเว่ยอวี๋โมโหไม่เบา "ท่านลองพูดอีกครั้งซิ?"

"ทำไม หรือเจ้าจะตีข้า？" เว่ยชิงแค่นเสียงเย็น "หากว่าเจ้าทุบข้าละก็ ข้าจะพูดว่าเซียวเฉวียนยุแยงเจ้า บั่นทอนความเป็นพี่น้องระหว่างเรา"

"ท่าน!"

เว่ยอวี๋นัยน์ตาถลน แม่งเมิง คนยุคโบราณนี่ช่างหน้าเนื้อใจเสือ！เล่นกันแรงนักนะ！

"ถึงเวลานั้น น้องสิบหกย่อมไม่เป็นอะไร อย่างมากข้าก็พูดว่าเจ้าซุกซน ไม่เข้าใจธรรมเนียมจรรยา แต่ว่าเซียวเฉวียนนั้นไม่เหมือนกัน ในฐานะที่ยุแยงให้เชื้อพระวงศ์กับเจ้าผู้ครองแดนดินแตกหักเข่นฆ่า นี่กลับเป็นโทษฐานต่อต้านเบื้องสูง!"

เคราะห์ดีที่เว่ยชิงเอ่ยคำพูดนี้ออกมาไวหน่อย ไม่อย่างนั้นเท้าของเว่ยอวี๋คงใกล้จะถีบเข้าไปที่คนหน้าไม่อายอย่างเว่ยชิงนี้เสียแล้ว!

เพื่อเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋ยอมเก็บฝีเท้ากลับมา

"อ๊ากก!" เว่ยอวี๋โมโหจนร้องตะโกนเสียงดัง แถมยังกระทืบเท้าด้วย

เว่ยอวี๋เดิมทีเป็นชายฉกรรจ์อายุประมาณสี่สิบปี ก่อนหน้านี้เป็นคนธรรมดา ทุกวันเขาเอาแต่ไปทำงานอย่างตั้งใจ เพราะหนี้รถหนี้บ้านเขาเลยต้องอดทนต่างๆ นาๆ มาตอนนี้อาศัยสถานะสูงศักดิ์ คิดอยากทำสิ่งใด เขาก็ทำสิ่งนั้นเสีย

วันนี้ ยังเป็นครั้งแรกที่เขาต้องยอมจำนนหลังเป็นอิสระตามใจมา!

ตรงประตูข้างนั้น ทั้งสองคนแอบฟังอยู่ตรงมุมกำแพงมาตลอด

"คุณชายโย่ว ข้าได้ยินแล้ว" ไป๋ฉี่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ขอเพียงนายท่านอยู่ ต้องบริภาษเว่ยชิงแน่ว่าเป็นคนสติเสื่อม จะวางแผนชั่วร้ายทั้งที ยังจะมาพูดเสียงดังอะไรในบ้านชาวบ้านอีก! กลัวว่าคนอื่นเขาจะไม่รู้เรื่องหรือไง!

"ดูท่าแล้วหากต้องการเข้าร่วมงานเทศกาลน้ำแข็ง นายท่านต้องระวังตัวสักหน่อยแล้ว"

โย่วควนจิตใจพะวงนัก เรื่องนี้หากว่าหลบไม่พ้น สำหรับจวนเซียวแล้วย่อมเป็นหายนะชนิดพินาศ!

"รังแกกันมากไปแล้ว!" ไป๋ฉี่กำหมัดแน่น เพราะเหตุใดเว่ยชิงเป็นอัมพาตไปแล้ว ยังไม่รู้จักจดจำเสียบ้าง!

เพราะเหตุใด เว่ยชิงยังเอาแต่คิดเล่นงานนายท่านอยู่อีก!

หาเรื่องนายท่าน เว่ยชิงจะไปมีประโยชน์อะไร!

"เพราะว่า เขาเป็นอ๋องผู้ปกครอง" โย่วควนเอ่ยเสียงทุ้มประโยคหนึ่ง นี่คือความโอหังของเชื้อพระวงศ์

เชื้อพระวงศ์กับทาสคุนหลุนนั้นเป็นคนเช่นเดียวกัน เป็นประเภทสู้จนตัวตาย

เว่ยชิงมีของที่อยากได้มากมายเกินไป แต่กลับต้องพ่ายแพ้แก่เซียวเฉวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาในฐานะอ๋องผู้ครองแดนดิน จะไปยอมแพ้ได้เช่นไร?

"น่าสงสาร! นายท่านไม่อาจจะฆ่าเขาได้!"

ไป๋ฉี่กำหมัดแน่น เซียวเฉวียนมีเรื่องให้คะนึงมากไป นั่นเพราะน้ำใจระหว่างฮ่องเต้และเว่ยชิงไม่เลวเลย

ฮ่องเต้นขอร้องเซียวเฉวียนหลายครั้งว่าให้ชิงรัฐไป๋ลู่มาก็พอ อย่าทำร้ายเว่ยชิง

"ก่อนหน้านี้ฆ่าไม่ได้ แต่ตอนนี้ไม่แน่แล้ว"

ใบหน้าอันหล่อเหลางดงามของโย่วควรนนั้น เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา "ผู้อื่นฆ่าไม่ได้ แต่เจ้านายฆ่าได้แน่นอน"

"ครั้งนี้ นับว่าเป็นโอกาสอันดียิ่ง"

"จริงหรือ?" ไป๋ฉี่ดีใจเป็นอย่างมาก กระทั่งองค์หญิงเว่ยชิงยังกล้าดูหมิ่น รังแกคนก็รังแกกันมากไปแล้ว ไม่ฆ่าเขาเสียคงจะก่อปัญหาตามมากมาย

หากว่าสามารถสังหารเขาได้จริงๆ ปัญหาทั้งอย่างก็จะจบสิ้นไปด้วย

"ทำได้ นายท่านทำได้แน่นอน" โย่วควนเขย่าพัด "นายท่านจะต้องให้เว่ยเจี้ยนกั๋วสังหารเว่ยชิง"