ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 378

เซียวเฉวียนและเหมิงเอ้าร่างกายแข็งแรงกระฉับกระเฉง และกำลังต่อสู้กับกระบี่ฉุนจุนอยู่

เซียวเฉวียนคลึงศีรษะ เขาเป็นผู้ทะลุมิติคนแรกที่โชคร้ายมากเช่นนี้ นอกจากมีความสามารถเต็มตัวแล้ว ก็ไม่มีดีเรื่องโชคเอาเสียเลย

เข้ามาเป็นนายท่านในจวนฉิน จวนฉินถูกปองร้าย ทำให้เขาแทบไม่มีชีวิตที่สุขสงบสักวัน

ไม่ง่ายเลยที่จะมีท่านปู่ที่แสนดีและมีเมตตาต่อเขา แต่สุดท้ายกลับโดนฆ่าตาย

ไม่ง่ายเลยที่ได้เป็นศิษย์ผู้ทรงคุณวุฒิของต้าเว่ย สุดท้ายท่านอาจารย์เหวินก็โดนฆ่า

สุดท้าย ในที่สุดก็มีท่านอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่เข้ามา นิสัยดุร้าย ไม่ยอมแพ้ให้กับอำนาจบาตรใหญ่ และในท้ายที่สุดก็ได้พาเซียวเฉวียนไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ก็ถูกฆ่าตายเสียได้

โชคดีที่ท่านอาจารย์มอบอาวุธไว้ให้กับเขา แต่สุดท้ายของเล่นพวกนี้ก็ไม่มีดีสักชิ้น!

เช่นนั้นก็ช่างเสียปะไร! หากพวกเรามีอุปสรรคก็ต้องต่อสู้กับมันใช่หรือไม่?

ให้ตายเถอะ กระบี่ฉุนจุนไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้เขา ทันทีที่มาถึงก็จ้องจะปาดลงที่คอของเขา!

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าเป็นผู้อารักขาขั้นสูง ยิ่งหลี่มู่แล้วนับว่าเป็นเจ้าเหนือเจ้า! ความกระหายเลือดที่รุนแรงของกระบี่ฉุนจุน มีมากเสียจนทั้งสามมิอาจรับมือไหว!

พวกหลี่มู่สามคน ตะลุมบอนกับกระบี่ฉุนจุน ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและบ้าเลือดอย่างที่สุด

แม้ดาบไท่อาของหลี่มู่จะเก่งกาจ แต่กระบี่ฉุนจุนก็เป็นกระบี่ที่ได้รับการฝึกฝนในสนามรบ แข็งแกร่งกว่าดาบไท่อา และสังหารได้มากกว่าเสียด้วย ประสบการณ์การรบของทั้งสามรวมกันแล้วยังไม่มากเท่ากับกระบี่ฉุนจุน สุดท้ายเมื่อผ่านไปเพียงชั่วครู่ หลี่มู่และคนอื่น ๆ ก็ตกเป็นเบี้ยล่าง!

“พรวด!” แรงกระบี่บีบไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าจนเลือดพุ่งเต็มปาก ไม่ได้การ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป กระบี่ฉุนจุนจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดจนตาย!

ผู้ผูกกระดิ่งต้องเป็นผู้แก้กระดิ่งนั้นเอง เซียวเฉวียนกัดฟันกรอด ไม่สนละ พร้อมกับพุ่งพรวดออกไป!

มันคงจะดีกว่าหากเขาตายตามลำพัง มากกว่าให้หลี่มู่และทั้งสามคนต้องตาย!

เซียวเฉวียนหันหน้ากลับมา เขาไม่หลบอยู่หลังหุบเขาปลอมอีกต่อไป และเขาก็วิ่งออกมา ทันทีที่กระบี่ฉุนจุนเห็นโอกาส ก็รีบรุดหน้าตามมา!

หลี่มู่ตะใจและตะโกนขึ้นเสียงกร้าว “เซียวเฉวียน! อยากตายหรืออย่างไร!”

“ฟู่ ๆ ๆ ๆ!”

เซียวเฉวียนได้ยินเพียงเสียวลมข้างหู เขาไม่สนใจสิ่งใดแล้ว วิ่ง!

อยากมีชีวิตรอดก็วิ่ง!

ชิ่งกั่วและอวิ๋นกั่ว ที่กำลังยกผลไม้และของหวานผ่านมายังสวนดอกไม้ เมื่อเห็นคุณชายประจำตระกูลทำทีราวกับหนีตายมาจึงเหลือบมอง และเห็นว่ามีกระบี่หนึ่งเล่มตามมาด้านหลัง พวกนางตกใจเสียจนขวัญหนีดีฟ่อ ผลไม้และขนมหวานสาดกระจายเต็มพื้น

“ไป! รีบไปแจ้งฮูหยินผู้เฒ่า!”

ชิ่งกั่วเป็นคนมีไหวพริบ นางจำกระบี่ฉุนจุนเล่มนั้นได้ จึงลากอวิ๋นกั่วและไปหาแม่เซียว

เซียวเฉวียนถูกบีบจนมุม กระบี่ฉุนจุนตามมา และปลายดาบอันแหลมคมแทงตรงเข้าไปในลำคอของเขา

เซียวเฉวียนตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “ข้าคือบุตรชายของเซียวเทียน! กระบี่ฉุนจุน! เจ้าดูให้ดีสิ!”

กระบี่ฉุนจุนตรงดิ่งเข้ามา

มันบินตรงมา โดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย!

เซียวเฉวียนเอามือทั้งสองจับกระบี่เอาไว้ และกุมตัวกระบี่ไว้แน่น เลือดไหลพรากจากมือสองข้าง!

“ไอ้สารเลว! เจ้ากล้าที่จะโจมตีข้า โดยใช้พลังทางจิตวิญญาณและประสบการณ์การต่อสู้อันยาวนานของเจ้างั้นหรือ?”

เซียวเฉวียนกุมมันไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย ในขณะนั้น กระบี่อยู่ห่างจากคอของเขาหนึ่งเซนติเมตร!

“ร่างของเซียวติ้งตาย! ข้าไม่ได้เป็นคนทำ! หลังจากเซียวติ้งตาย ข้าเป็นผู้ดูแลตระกูลเซียว และเห็นท่านแม่ของเซียวติ้งเป็นแม่แท้ ๆ เห็นจิงเอ๋อร์เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของข้า! ข้าเซียวเฉวียนไม่มีความละอายในใจ ไม่มีความละอายในสวรรค์และโลก!”

“ข้าเห็นตระกูลเซียวเป็นตระกูลของข้า ข้าก็คือบุตรชายแห่งตระกูลเซียว! เจ้าไม่พอใจสิ่งใดกันแน่?”

ขณะนี้ เห็นได้ชัดว่ากระบี่ฉุนจุนเกิดความลังเล และผ่อนพลังลงเล็กน้อย!

“ข้าให้ท่านแม่พักในบ้านที่ดี อยู่ดีกินดี! ข้าเลี้ยงดูจิงเอ๋อร์ให้มีความรู้มีมารยาท อ่อนน้อมถ่อมตน มีน้ำมีนวลและงดงาม! ข้ายังสอบจอหงวน ได้เป็นขุนนาง สร้างชื่อเสียงอันทรงเกียรติให้แก่วงศ์ตระกูลเซียว!”

“ข้าทำสิ่งใดผิดต่อตระกูลเซียว!”

เลือดไหลออกมาจากมือของเซียวเฉวียนทีละหยด ทีละหยด

แม้กระบี่ฉุนจุนจะผ่อนแรงลง แต่ยังคงมีพลังแห่งการสังหารอยู่ ทำให้เซียวเฉวียนแทบหายใจไม่ออก

ให้ตายเถอะ! กระบี่ฉุนจุนช่างไม่มีใจเมตตาเสียจริง!

เซียวเฉวียนตะคอกด้วยความโกรธ “หากเจ้าจะฆ่าข้าก็ย่อมได้! เจ้าต้องทำให้ข้าตายอย่างเลื่อมใสสุดใจ!”

“เหตุใดเจ้าจึงอยากฆ่าข้า?”

เมื่อถามเสร็จ เซียวเฉวียนจึงนึกขึ้นได้ว่าถามไปก็ไร้ค่า กระบี่ฉุนจุนเล่มนี้พูดไม่ได้เสียหน่อย!

ถูกมันทำให้ตกใจจนเสียสติไปแล้ว!

“เจ้าฆ่าข้าได้ จากนี้จะไม่มีผู้ใดปกป้องคุ้มครองตระกูลเซียวอีก! เจ้าฆ่าข้าเลยสิ!”

พูดจบ เซียวเฉวียนที่พนันโดยการเงยศีรษะขึ้น และคลายมือลงจากการกุมกระบี่ฉุนจุน!

เขาพนันว่า กระบี่ฉุนจุนไม่กล้าฆ่าเขา!

เป็นดั่งที่คิด กระบี่ฉุนจุนนิ่งไป

เซียวเฉวียนยิ้มอย่างภูมิใจ เหอะ ถือว่ามันยังพอมีใจเมตตาอยู่บ้าง!

กระบี่ฉุนจุนชะงักและค่อย ๆ ถอยหลังอย่างเชื่องช้า แต่จู่ ๆ ก็พุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว!

เซียวเฉวียนเบิกตาโพล่ง ไม่ใช่ว่ากระบี่ฉุนจุนไม่ฆ่าเขา แต่มันเพิ่มแรงมหาศาลในการฆ่า!

พ่อxสิ!

...

กลางอากาศนิ่งเงียบ ไม่มีพู่กันลอยมา

เซียวเฉวียนที่เจ็บมือของสองข้างตะโกนกร้าวไปยังท้องฟ้า “ในเมื่อเจ้ารับข้าเป็นนาย ข้าก็คือนายของเจ้า! หากเจ้าไม่ฟังคำสั่งข้า เช่นนั้นก็ย่อมได้! แต่เจ้านายต้องการเจ้า และเจ้าไม่มารับใช้ ข้าจะมีเจ้าไว้ทำไมกัน!”

“หากครั้งนี้ไม่อาจบงการเจ้าได้! ข้าจะนำเจ้าและภาพหุบเขาคุนหลุนไปเผาทิ้งเสีย! เผาไม่เหลือคราบเลย!”

“ข้าจะเผาพวกเจ้าไม่ให้เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน!”

“ข้าจะให้อาวุธทั้งสองเยี่ยงเจ้า ไม่มีวันได้ปรากฏตัวต่อหน้ามนุษย์อีก! ข้าจะทำให้พวกเจ้าเสียใจ! ที่พวกเจ้าเมินเฉยต่อนายของพวกเจ้าเช่นนี้!”

“หากท่านแม่ของข้ามีบาดแผลแม้แต่น้อย! ข้าจะพลิกแผ่นดินของหุบเขาคุนหลุนซึ่งเป็นบรรพุรุษของพวกเจ้า!”

เสียงเซียวเฉวียนสั่นสะเทือนไปทั้งสวนดอกไม้! พวกหลี่มู่ต่างก็ตกใจ ข่มขู่เช่นนี้จะได้ผลงั้นหรือ?

เซียวเฉวียนโหดร้ายขึ้นมา แม้แต่อาวุธของตัวเองก็พูดได้ว่าไม่ต้องการอีกแล้ว!

เซียวเฉวียนยิ้มอย่างเยือกเย็น อาวุธที่ไม่อาจใช้การได้ต่างอะไรจากของเน่าเสีย!

กลางอากาศยังคงนิ่งไม่เพียงกี่วินาที

“ฟิ้ว!”

พู่กันจินหลุนเฉียนคุนหล่นมาจากฟ้า!

ท่าทางกระฉับกระเฉงว่องไวเช่นนั้น ราวกับมันกลัวว่าเซียวเฉวียนจะเผามันทิ้งจริง ๆ

พวกหลี่มู่อึ้งจนอ้าปากค้าง แค่ใจร้ายก็กำราบพู่กันเฉียนคุนได้แล้วงั้นหรือ?

เมื่อเซียวเฉวียนกล่าวว่า “สังหารทหารกล้านับร้อย หยกที่ห้อยติดเอวคลุ้งคาวเลือด! ไม่ประจักษ์ชื่อผู้กล้าอยู่ตรงหน้า แต่มิอาจหาญกล้าไถ่ถามชื่อ!”

“พู่กันเฉียนคุน! ไป!”

ฟ้าดินเปลี่ยนสี! พู่กันเฉียนคุนแดงหราขึ้นมาฉับพลัน! บนสวรรค์เก้าชั้นฟ้ามีเสียงฟ้าร้องเป็นระลอก ตราประทับสีแดงร่วงหล่นจากฟ้า พุ่งไปบดขยี้กระบี่ฉุนจุน!

ตราประทับสีแดงบีบอัดอย่างว่องไว!

“ชิ้ง!” พุ่งเข้าหากระบี่ฉุนจุนที่บ้าระห่ำ บดขยี้อย่างเอาเป็นเอาตาย!

“พลั่ก!” กระบี่ฉุนจุนที่ไร้เทียมทาน ถูกตราประทับสีแดงบีบอัดจนเกิดรอยแตกร้าว!

เป็นอีกหนึ่งบทกวีที่เหนือชั้น!

หลี่มู่ตะลึง!

สำเร็จ!

จับพลัดจับผลูไปมา ในที่สุดก็กำราบพู่กันเฉียนคุนได้!