ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 381

"อยู่ดีๆ ก็ดีอย่างนั้นหรือ?"

ฮ่องเต้ตรัสพึมพำ ขันทีหม่าพยักหน้า

ทว่าความคิดของฮ่องเต้กลับไม่ได้อยู่บนตัวของลูกพี่ลูกน้องชายผู้นี้ แต่พระองค์กลับทุ่มความใส่พระทัยไปยังเซียวเฉวียนทางนั้น

ขันทีหม่าทนมองต่อไม่ไหว "ฝ่าบาท เซียวเฉวียนเองก็ไม่ได้ชอบต่อสู้แบบที่พระองค์ตรัสเท่าใดนัก"

"ในยามนี้ เขาซ้ายมือถือสำนักศึกษาชิงหยวน ขวามือมีจวนราชองครักษ์ ทั้งบัณฑิตและผู้อารักขาล้วนอยู่ในมือของเขา ไม่แน่ว่าวันไหนเขาอาจจะอยากต่อสู้ต่อต้านพวกเราขึ้นมาก็ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! ฝ่าบาทเหตุใดจึงเชื่อใจเขาเช่นนี้ แล้วยอมให้เขากระทำการเอาแต่ใจได้ปานนี้กัน!"

ฮ่องเต้เชื่อพระทัยในตัวเซียวเฉวียนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเลยจริงๆ ขันทีหม่าติดตามฮ่องเต้มานานปีปานนี้ นับตั้งแต่เล็กก็เห็นพระองค์เติบใหญ่ แต่ไรมาไม่เคยเห็นฮ่องเต้เชื่อพระทัยผู้ใดปานนี้มาก่อน

มีเพียงเซียวเฉวียนที่คิดอยากทำอะไรก็ทำ กระทั่งสังหารอัครเสนาบดีไปแล้ว ฮ่องเต้รู้ชัดๆ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่กลับทรงทำเป็นไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นสักอย่าง แถมยังจะให้เซียวเฉวียนเป็นราชบุตรเขยด้วย

"ฝ่าบาท เจ้าเซียวเฉวียนผู้นี้จิตใจล้ำลึก จัดการเขาไม่ได้ง่ายๆ นะขอรับ!"

นับตั้งแต่เล็กฮ่องเต้ก็ชมชอบอี้อู๋หลี่เป็นที่สุด อี้อู๋หลี่นั้นน่าสนใจและชอบเด็กเล็กๆ เขามักพาฮ่องเต้ไปเล่น

ดังนั้นแล้ว ฮ่องเต้ถูกพระทัยใครก็รักนกบนหลังคาบ้านเขาด้วย สำหรับเซียวเฉวียนที่มาจากจีนเช่นเดียวกัน ก็ทรงเอาอกเอาใจและชมชอบเป็นร้อยเท่า ครั้งนี้สังหารอัครเสนาบดีไปแล้วก็กระทำการเลยเถิดเล็กน้อย ทว่าฮ่องเต้ดึงกำลังทหารกลับก็นับเป็นเรื่องน่ายินดีเรื่องหนึ่ง ดังนั้นพระองค์จึงไม่ถือสาหาความอะไรกับเซียวเฉวียนแล้ว

"อีกทั้งเซียวเฉวียนกับท่านอ๋องเว่ยชิงนั้นเป็นดังน้ำกับน้ำมัน ยามนี้ท่านอ๋องจู่ๆ ประชวรขึ้นมา เกรงว่าตรงนี้คงมีเงื่อนงำ"

"ไม่แน่ว่า อาจจะเป็นฝีมือของเซียวเฉวียน!"

ฮ่องเต้กลับไม่ได้ร้อนรนพระทัยอะไรนัก พระองค์เพียงหรี่ตามองเขาครั้งหนึ่ง "เรื่องนี้ คงจะไม่ใช่การกระทำของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนไม่กล้าหรอก"

"หากว่าเป็นเขาจริงๆ ล่ะพ่ะย่ะค่ะ!" ขันทีหม่าเช็ดหน้าผากที่มีเหงื่อเย็นๆ

"ข้าจะไม่ปล่อยเขาเอาไว้!" ฮ่องเต้ทำสายตาทะมึน "ขันทีหม่า วันนี้เจ้าพูดมากไปแล้ว"

"บ่าวเอ่ยมากไป! บ่าวปากมากไปพ่ะย่ะค่ะ!" ขันทีหม่าหน้าเปลี่ยนสี เขารีบลงโทษตัวเองด้วยการตบปากหลายครั้งและไม่กล้าเอ่ยวาจาใดๆ มากความอีก

ฮ่องเต้เชื่อว่า ในเมื่อเซียวเฉวียนรับปากเขา เช่นนั้นเซียวเฉวียนย่อมไม่สังหารเว่ยชิงแน่ เซียวเฉวียนเป็นสุภาพชนรายหนึ่ง เป็นคนเปิดเผยจริงใจ ไม่มีทางเอ่ยวาจาตระบัดสัตย์

เซียวเฉวียนย่อมเป็นวิญญูชนที่เชื่อถือได้ผู้หนึ่ง ในเมื่อเขาพูดว่าจะไม่สังหารเว่ยชิง ก็ไม่ได้หมายความว่าเขายืมมีดสังหารคนไม่ได้เสียหน่อย!

เว่ยชิงที่เป็นอัมพาตจู่ๆ กลับลุกยืนขึ้นได้ นั่นเป็นข่าวปลอม

ข่าวปลอมนี้ ไม่ใช่จงใจให้ฮ่องเต้ทรงได้ยินเพียงองค์เดียว

ข่าวปลอมนี้ กลับมีเป้าสำคัญให้เว่ยเจี้ยนกั๋วตัดสินใจแผนการ

จวนเจี้ยนกั๋ว

เว่ยเจี้ยนกลับพลันผุดลุกยืนดัง "ฉึ่บ" "มียาอายุวัฒนะจริงหรือ?"

"ใช่พ่ะย่ะค่ะ ตอนที่บ่าวได้ยินมานั้นก็ไม่กล้าเชื่อนัก ดังนั้นแล้วก็เลยไปสังเกตที่สวนหรงสักหน่อย ท่านอ๋องทรงลุกขึ้นยืนได้พ่ะย่ะค่ะ! แถมยังดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นมามากด้วย!" ลูกน้องรายนั้นเอ่ยวาจาเช่นนี้ขึ้นมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ จริงๆ แล้วเขาไม่ได้ไปสวนหรงแต่อย่างใดและไม่ได้พบกับเว่ยชิง

วันนี้ ลูกน้องรายนี้ดื่มเหล้าไปมาก เขาได้ยินเหล่าผู้คนบนถนนเอ่ยกันเช่นนี้ ดังนั้นเลยเชื่ออย่างโง่เขลา ก่อนจะกลับมาอย่างเมามายมึนงง

"มีเพียงแค่หนึ่งเม็ดงั้นหรือ?" เว่ยเจี้ยนกั๋วคว้าตัวลูกน้องรายนั้นขึ้นมา "ยาอายุวัฒนะนี่ มาจากที่ใด?"

เว่ยเจี้ยนกั๋วนัยน์ตาเดือดดาลถลน เพลิงโทสะแทบจะพุ่งออกมา หนึ่งเม็ดงั้นหรือ? เหตุใดถึงมีแค่หนึ่งเม็ดกัน! ใครหลอมยาหนึ่งเม็ดนี้อย่างนั้นหรือ? มันต้องมีอีกแน่นอน!

ลูกน้องของเขาตกใจจนแทบจะฉี่ราด เขาตะลีตะลานตอบ "ได้ ได้ยินมาว่า ท่านราชบุตรเขยหลอมยาออกมาพ่ะย่ะค่ะ"

เซียวเฉวียนงั้นหรือ?

เว่ยเจี้ยนกั๋วหันศีรษะพลางตะคอก "เจ้าไม่รู้เรื่องเซียวเฉวียนหลอมยาอย่างน้ันหรือ?"

เหลียงไหวโหรวตกใจหน้าถอดสี เขาคุกเข่าลงดัง "พรวด" "บ่าวไม่ทราบ!"

"เฮอะ!" เว่ยเจี้ยนกั๋วกรอกตาขึ้นพลางตะคอก "รีบไปที่จวนเซียวเร็ว!"

เว่ยเจี้ยนกั๋วถอนหายใจ "เขาเป็นเทพเหวินชางจุติโลกมนุษย์จริง! มนุษย์ที่เหมือนเซียนก็ไม่ปาน!"

"ข้าอยากจะไปคำนับเทพเซียนให้ไวที่สุด!"

กระทั่งตัวเซียวเฉวียนยังไม่ทันคิดว่าเว่ยเจี้ยนกั๋วจะหลอกง่ายปานนี้

เซียวเฉวียนตัวดีนัก!

เหลียงไหวโหรวจงใจไม่พูดเรื่องที่เขาหลอมยา ทว่าเซียวเฉวียนกลับคิดหาหนทางด้วยตนเองสุดความสามารถ กระจายข่าวเรื่องยาไปยังข้างหูเว่ยเจี้ยนกั๋ว

เหล่าคนพวกนั้นวิจารณ์กันช่างเสียดแทงหูยิ่งนัก เหลียงไหวโหรวตะคอกขึ้น "มาดูอะไรกัน! ไม่อนุญาตให้ตาม! ขวางทางของเว่ยเจี้ยนกั๋ว!"

"ถอยไป! ถอยไป!"

เหลียงไหวโหวออกคำสั่ง เหล่าองครักษ์ของจวนเจี้ยนกั๋วนั้นก็พากันพาคนขวางเอาไว้ด้านหลัง ไม่อนุญาตให้พวกเขาติดตาม

ลูกเขยคนใหม่ของจวนฉินนั้นชื่อเสียงไม่ลวง บารมีขุนนางยิ่งใหญ่นัก!

เขาสามารถโดดเด่นในสายตาเว่ยเจี้ยนกั๋วได้ ย่อมต้องเป็นคนมีความสามารถ!

ล่วงเกินไม่ได้ ล่วงเกินไม่ไหว

เหล่าชาวบ้านต่างพากันยืนด้านหลังอย่างหวาดกลัว ใช้สายตามองส่งขบวนของเว่ยเจี้ยนกั๋วค่อยๆ ห่างออกไป

ตอนที่เว่ยเจี้ยนกั๋วมาที่จวนเซียวนั้น เขาคิดว่าควรจะมีคนมารอรับแต่แรกแล้ว

ผลสุดท้าย ฟิ้ว....

ลมหนาวหอบหนึ่งพัดผ่าน กระทั่งนกยังไม่บินผ่านเลย

"เซียวเฉวียนไม่รู้ว่าข้ามาอย่างนั้นหรือ?"

เว่ยเจี้ยนกั๋วขมวดคิ้วนิ่ง เหลียงไหวโหรวก้มหน้า "เรียนฝ่าบาทเจี้ยนกั๋ว กระหม่อมได้เตือนแต่แรกแล้ว ไม่ทราบว่าเหตุใดคนตระกูลเซียวจึงไม่มีใครมาต้อนรับพ่ะย่ะค่ะ"

"เจี้ยนกั๋วทรงอย่าพิโรธ คนที่ไม่เคารพผู้อื่นปานนี้ เขาจะหิ้วศีรษะเขามาให้พ่ะย่ะค่ะ!"

เหลียงไหวโหรวเอ่ยปากอย่างมั่นใจ ก่อนหน้านี้ผู้ที่ไม่เคารพต่อเว่ยเจี้ยนกั๋ว ไม่มีผู้ใดได้เห็นแสงตะวันของวันถัดไป

"อ้อ..." เว่ยเจี้ยนกั๋วโบกมือ "ช้าก่อน! ข้ารอสักพักแล้วกัน!"