ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 383

ประตูใหญ่อันหนักหน่วงของจวนเซียวเปิดออก

ด้านนอกประตู เว่ยเจียนกั๋วกำลังขี่ม้าตัวสูงใหญ่ ท่าทางดุดัน

ภายในประตู เซียวเฉวียนยืนท่าอย่างภาคภูมิใจและสง่าผ่าเผย

ทั้งสองมีท่าทีเท่าเทียมกัน ไม่มีใครด้อยกว่ากัน และไม่มีใครเหนือกว่ากัน

นี่เป็นการพบกันอย่างเป็นทางการครั้งแรกระหว่างผู้แข็งแกร่ง

เซียวเฉวียนไม่คาดคิดว่าเว่ยเจียนกั๋วมีหน้าตาหยาบคายขนาดนี้ เขามีเคราที่ไม่ได้ตัดเล็มมาหลายเดือนแล้ว ผมของเขาถูกมัดไว้อย่างลวกๆ

ในอดีตที่ผ่านมาผู้มีอำนาจมักจะให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ส่วนบุคคลเป็นอย่างมากและแน่นอนสำหรับความสะอาดความเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วย เห็นได้ชัดว่าเว่ยเจียนกั๋วผู้นี้กลับมีนิสัยที่ปล่อยตัวตามใจและตามสบาย

และเว่ยเจียนกั๋วก็ไม่คาดคิดว่าเซียวเฉวียนจะสูงใหญ่และแข็งแกร่งขนาดนี้

ผู้รู้หนังสือทั่วไปมักอ่อนแอ ไม่ทนแรง ร่างกายเพรียวบาง แต่เซียวเฉวียนนั้นสูงพอๆ กับผู้อารักขา และดวงตาเฉียบคม ดูทั้งสะอาดโปร่งแสง ในเวลาเดียวกัน ทั้งร่างของเขายังเปล่งรัศมีที่แข็งแกร่งและฉลาดแหลมด้วย

”บังอาจ! เห็นท่านเว่ยเจียนกั๋วแล้วยังไม่แสดงความเคารพอีก!” เหลียงไหวโหรวตะคอก โดยอาศัยความยิ่งใหญ่ของคนอื่น

เขาแค่อยากให้ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์รู้ว่า เว่ยเจียนกั๋วมาที่นี่ เป็นเกียรติของจวนเซียว และเซียนเฉวียนควรสยบลงอย่างศิโรราบเพื่อแสดงความเคารพ

"เจ้าเป็นใคร?"

แม้ว่าจะรู้ตัวตนของเหลียงไหวโหรว แต่เซียวเฉวียนก็แกล้งถามด้วยสำเนียงไม่แยแส

ชาวบ้านที่มุงดูต่างพากันหัวเราะคิกคัก ใบหน้าของเหลียงไหวโหรวเป็นสีแดงทันที เขาก็ยิ่งฉุนเฉียวมากขึ้น "เจ้าปากพล่อยอะไรนี่ เจ้ารู้จักเป็นอย่างดีว่าข้าเป็นใคร!"

"ฮะ?" เซียวเฉวียนเลิกคิ้ว "ข้าไม่รู้จัก"

"ฮ่าๆ !"

ชาวบ้านอดไม่ได้ ต่างหัวเราะกระจาย

นี่เป็นการเสียดสีครั้งสุดท้ายของเซียวเฉวียนก่อนที่เขาจะตายหรือ?

”เซียวเฉวียน! เจ้าหยาบคายมาก!” ในขณะนี้ จูโชงในฝูงชนลุกขึ้นยืนและตะโกน!

ปรากฏว่าตอนที่เขากำลังเตรดเตร่อยู่ บังเอิญเห็นป้าเขยเว่ยเจียนกั๋วมุ่งมาทางนี้ รู้สึกดีใจอย่างยิ่ง ในที่สุดป้าเขยจะลงมือจัดการกับเซียวเฉวียนสักที เขาต้องมาดูให้ได้ถึงที่!

อาศัยว่าเว่ยเจียนกั๋วเป็นป้าเขย จูโชงจึงถือตัวลุกขึ้นยืนและตะโกนใส่เซียวเฉวียน

สีหน้าของเว่ยเจียนกั๋วยิ่งดูหนักอึ้ง เซียวเฉวียนเป็นเทพเจ้าตอนนี้ แล้วจูโชงจะมายุ่งอะไร!

จูโชงเห็นป้าเขยมีอารมณ์โกรธเคืองมากขึ้น รู้สึกภูมิใจมาก เขาประสานมือแล้วกล่าวหาเซียวเฉวียน "เจ้านี่มีพ่อแต่พ่อไม่สั่งสอน ไม่รู้แม้กระทั่งมารยาทขั้นพื้นฐาน! เจียนกั๋วมาถึงประตูหน้าบ้าน เจ้าควรคุกเข่าทำความเคารพแล้วมาประคองเจียนกั๋วลงจากหลังม้า!”

”โอ้? งั้นเหรอ?” เซียวเฉวียนไม่แยแส เขาไม่คิดจะทำ

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!” จูโชงอารมณ์ฉุนเฉียว

เขาหันหน้าหนีด้วยความหงุดหงิดและพูดว่า "ป้าเขย! แม้ว่าคนนี้จะมอบเซี่ยวเฟิงให้ท่าน แต่เขาก็ไม่ได้สวามิภักดิ์ท่านจริง เขาเสียมารยาทมาก ต้องสังหารมันเสีย!"

”ที่นี่เป็นสถานที่ตระกูลเซียว ไม่ใช่ที่เจ้าจะมาอวดดีอวดเก่ง!” เซียวเฉวียนจ้องมองอย่างเย็นชา

”อุ๊ย! เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าเข้าไปทุบตีเจ้าเหรอ?”

”มาสิ!” เซียวเฉวียนกลัวว่าเขาจะไม่มามากกว่า!

จูโชงซึ่งยืนอยู่ที่ประตูกระโจมวิ่งมาเองเตรียมจะลงมือ โดยไม่รอเว่ยเจียนกั๋วกล่าวอะไรสักคำ

เขาเป็นหลานชายของเว่ยเจียนกั๋ว ตอนนี้ป้าเขยเขาอยู่ที่นี่ เขายังต้องกลัวเซียวเฉวียนอีกหรือ?

เขาไม่เชื่อว่าเซียวเฉวียนจะกล้าโต้กลับ!

จูโชงก้าวไปข้างหน้าเพื่อจะดึงเซียวเฉวียนให้คุกเข่าลงก้มหัวให้เว่ยเจียนกั๋ว ทันทีที่เขาแตะแขนเสื้อของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนก็เอาฝ่ามือฟาดเข้าไปที “พัวะ” ดังมากเป็นพิเศษ "เจ้าเพิ่งพูดว่าใครมีพ่อแต่พ่อไม่สั่งสอน?”

การตบหน้าครั้งนี้มีพลังมาก เป็นแรงที่สะสมมานาน ฟาดจนจูโชงรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ดวงตาเต็มไปด้วยดวงดาว "เจ้า...... จงใจจะยั่วให้ข้าเข้ามาเหรอ?"

"ว้าว" ชาวมุงต่างเอามือปิดปาก แย่แล้วๆ เที่ยวนี้เซียวเฉวียนต้องจบกันแน่ๆ ไปตีจูโชงได้ไง!

ปากของหลี่มู่ใหญ่ยิ่งกว่าชาวบ้านทั่วไป เซียวเฉวียน ไอ้เด็กเลวนั่น!

หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว!

จูโชงโกรธจัดและกำลังจะโต้กลับ แต่ไป่ฉีและเหมิงเอ้าจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

ลมอาฆาตที่รุนแรงและความเยือกเย็นทำให้จูโชงสั่นสะท้านโดยจิตใต้สำนึก เขาถอยหลังไปสองก้าว

แต่เซียวเฉวียน เชิดหน้า ยืดหลัง มือไพล่หลัง ราวกับว่าเขาถึงจะเป็นผู้นำ

ไม่เพียงเท่านั้น เซียวเฉวียนยังกล้ามองตรงไปที่เว่ยเจียนกั๋วอีกด้วย

น่าสนใจ

คนธรรมดาทั่วไปหากปล่อยให้เว่ยเจียนกั๋วรอนานขนาดนี้ คงจะวัวสันหลังหวะ ขวัญหนีดีฝ่อ

เว่ยเจียนกั๋วมองไปที่เปลือกเมล็ดแตงโมทั่วพื้น รู้สึกโกรธในใจ แต่ก็ไม่บันดาลโทสะ ถามอย่างเย็นชาแทน "เจ้า ก็คือเซียวเฉวียน?"

”ถูกต้อง” เซียวเฉวียนจ้องมองเขาแล้วย้อนถามว่า “เจ้าก็คือเว่ยเชียนชิว?”

เซียวเฉวียนเรียกชื่อแซ่เขาตรงๆ ทุกคนก็ยิ่งอ้าปากกว้างใหญ่ ว้าว เซียวเฉวียนกล้าดีเกินจริงๆ หลังจากแต่งงานกับองค์หญิง หลังของเขาก็ยิ่งแข็งขึ้นไปอีก

เว่ยเจียนกั๋วเบนศีรษะเล็กน้อย เขาไม่ได้ยินชื่อของเขาเองมาเป็นเวลานาน จู่ๆ มีคนมาเรียก ยังรู้สึกไม่ค่อยชินหู

ครั้งล่าสุดที่มีคนมาเรียกเขาด้วยชื่อนี้ คือตอนที่ปีศาจกวีด่าว่าเขาเป็นสัตว์ ก่อนที่เขาจะสิ้นใจ

อาจารย์และลูกศิษย์สองคนนี้เหมือนกันเปี๊ยบ

เว่ยเจียนกั๋วพยักหน้า "ใช่ ข้านี่แหละ เว่ยเชียนชิว"

“เจ้าสังหารอาจารย์ของข้าเหรอ?”

ทันทีที่เซียวเฉวียนพูดคำนี้ บรรยากาศที่เดิมเงียบสงบอยู่ก็เริ่มตึงเครียดมากยิ่งขึ้น

เหลียงไหวโหรวกลืนน้ำลายลงคอด้วยความตื่นเต้น วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเซียวเฉวียน? เหลียงไหวโหรวออกดังขนาดนี้ ยังไม่กล้าพูดคุยกับเจียนกั๋วแบบนั้นด้วยซ้ำ!

เว่ยเจียนกั๋วประหลาดใจเล็กน้อย คนที่เคยตกเป็นเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง มีความกล้าหาญขนาดนี้เหรอ?

กล้ามาถามเขาตรงๆ แบบนั้น?

”ดูๆ แล้ว...... เจ้าไม่เหมือนกับที่เขาลือกัน” เว่ยเจียนกั๋วดวงตาฉลาดเฉลียว แหลมคมราวกับคบไฟ ประกายตาดุร้าย

“เจ้า ก็ไม่เหมือนกันเช่นกัน” เซียวเฉวียนย้อนมองกลับมาด้วยประกายตาที่ดุร้ายมากยิ่งกว่า