ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 383

ประตูใหญ่อันหนักหน่วงของจวนเซียวเปิดออก

ด้านนอกประตู เว่ยเจียนกั๋วกำลังขี่ม้าตัวสูงใหญ่ ท่าทางดุดัน

ภายในประตู เซียวเฉวียนยืนท่าอย่างภาคภูมิใจและสง่าผ่าเผย

ทั้งสองมีท่าทีเท่าเทียมกัน ไม่มีใครด้อยกว่ากัน และไม่มีใครเหนือกว่ากัน

นี่เป็นการพบกันอย่างเป็นทางการครั้งแรกระหว่างผู้แข็งแกร่ง

เซียวเฉวียนไม่คาดคิดว่าเว่ยเจียนกั๋วมีหน้าตาหยาบคายขนาดนี้ เขามีเคราที่ไม่ได้ตัดเล็มมาหลายเดือนแล้ว ผมของเขาถูกมัดไว้อย่างลวกๆ

ในอดีตที่ผ่านมาผู้มีอำนาจมักจะให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ส่วนบุคคลเป็นอย่างมากและแน่นอนสำหรับความสะอาดความเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วย เห็นได้ชัดว่าเว่ยเจียนกั๋วผู้นี้กลับมีนิสัยที่ปล่อยตัวตามใจและตามสบาย

และเว่ยเจียนกั๋วก็ไม่คาดคิดว่าเซียวเฉวียนจะสูงใหญ่และแข็งแกร่งขนาดนี้

ผู้รู้หนังสือทั่วไปมักอ่อนแอ ไม่ทนแรง ร่างกายเพรียวบาง แต่เซียวเฉวียนนั้นสูงพอๆ กับผู้อารักขา และดวงตาเฉียบคม ดูทั้งสะอาดโปร่งแสง ในเวลาเดียวกัน ทั้งร่างของเขายังเปล่งรัศมีที่แข็งแกร่งและฉลาดแหลมด้วย

”บังอาจ! เห็นท่านเว่ยเจียนกั๋วแล้วยังไม่แสดงความเคารพอีก!” เหลียงไหวโหรวตะคอก โดยอาศัยความยิ่งใหญ่ของคนอื่น

เขาแค่อยากให้ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์รู้ว่า เว่ยเจียนกั๋วมาที่นี่ เป็นเกียรติของจวนเซียว และเซียนเฉวียนควรสยบลงอย่างศิโรราบเพื่อแสดงความเคารพ

"เจ้าเป็นใคร?"

แม้ว่าจะรู้ตัวตนของเหลียงไหวโหรว แต่เซียวเฉวียนก็แกล้งถามด้วยสำเนียงไม่แยแส

ชาวบ้านที่มุงดูต่างพากันหัวเราะคิกคัก ใบหน้าของเหลียงไหวโหรวเป็นสีแดงทันที เขาก็ยิ่งฉุนเฉียวมากขึ้น "เจ้าปากพล่อยอะไรนี่ เจ้ารู้จักเป็นอย่างดีว่าข้าเป็นใคร!"

"ฮะ?" เซียวเฉวียนเลิกคิ้ว "ข้าไม่รู้จัก"

"ฮ่าๆ !"

ชาวบ้านอดไม่ได้ ต่างหัวเราะกระจาย

นี่เป็นการเสียดสีครั้งสุดท้ายของเซียวเฉวียนก่อนที่เขาจะตายหรือ?

”เซียวเฉวียน! เจ้าหยาบคายมาก!” ในขณะนี้ จูโชงในฝูงชนลุกขึ้นยืนและตะโกน!

ปรากฏว่าตอนที่เขากำลังเตรดเตร่อยู่ บังเอิญเห็นป้าเขยเว่ยเจียนกั๋วมุ่งมาทางนี้ รู้สึกดีใจอย่างยิ่ง ในที่สุดป้าเขยจะลงมือจัดการกับเซียวเฉวียนสักที เขาต้องมาดูให้ได้ถึงที่!

อาศัยว่าเว่ยเจียนกั๋วเป็นป้าเขย จูโชงจึงถือตัวลุกขึ้นยืนและตะโกนใส่เซียวเฉวียน

สีหน้าของเว่ยเจียนกั๋วยิ่งดูหนักอึ้ง เซียวเฉวียนเป็นเทพเจ้าตอนนี้ แล้วจูโชงจะมายุ่งอะไร!

จูโชงเห็นป้าเขยมีอารมณ์โกรธเคืองมากขึ้น รู้สึกภูมิใจมาก เขาประสานมือแล้วกล่าวหาเซียวเฉวียน "เจ้านี่มีพ่อแต่พ่อไม่สั่งสอน ไม่รู้แม้กระทั่งมารยาทขั้นพื้นฐาน! เจียนกั๋วมาถึงประตูหน้าบ้าน เจ้าควรคุกเข่าทำความเคารพแล้วมาประคองเจียนกั๋วลงจากหลังม้า!”

”โอ้? งั้นเหรอ?” เซียวเฉวียนไม่แยแส เขาไม่คิดจะทำ

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!” จูโชงอารมณ์ฉุนเฉียว

เขาหันหน้าหนีด้วยความหงุดหงิดและพูดว่า "ป้าเขย! แม้ว่าคนนี้จะมอบเซี่ยวเฟิงให้ท่าน แต่เขาก็ไม่ได้สวามิภักดิ์ท่านจริง เขาเสียมารยาทมาก ต้องสังหารมันเสีย!"

”ที่นี่เป็นสถานที่ตระกูลเซียว ไม่ใช่ที่เจ้าจะมาอวดดีอวดเก่ง!” เซียวเฉวียนจ้องมองอย่างเย็นชา

”อุ๊ย! เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าเข้าไปทุบตีเจ้าเหรอ?”

”มาสิ!” เซียวเฉวียนกลัวว่าเขาจะไม่มามากกว่า!

จูโชงซึ่งยืนอยู่ที่ประตูกระโจมวิ่งมาเองเตรียมจะลงมือ โดยไม่รอเว่ยเจียนกั๋วกล่าวอะไรสักคำ

เขาเป็นหลานชายของเว่ยเจียนกั๋ว ตอนนี้ป้าเขยเขาอยู่ที่นี่ เขายังต้องกลัวเซียวเฉวียนอีกหรือ?

เขาไม่เชื่อว่าเซียวเฉวียนจะกล้าโต้กลับ!

จูโชงก้าวไปข้างหน้าเพื่อจะดึงเซียวเฉวียนให้คุกเข่าลงก้มหัวให้เว่ยเจียนกั๋ว ทันทีที่เขาแตะแขนเสื้อของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนก็เอาฝ่ามือฟาดเข้าไปที “พัวะ” ดังมากเป็นพิเศษ "เจ้าเพิ่งพูดว่าใครมีพ่อแต่พ่อไม่สั่งสอน?”

การตบหน้าครั้งนี้มีพลังมาก เป็นแรงที่สะสมมานาน ฟาดจนจูโชงรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ดวงตาเต็มไปด้วยดวงดาว "เจ้า...... จงใจจะยั่วให้ข้าเข้ามาเหรอ?"

"ว้าว" ชาวมุงต่างเอามือปิดปาก แย่แล้วๆ เที่ยวนี้เซียวเฉวียนต้องจบกันแน่ๆ ไปตีจูโชงได้ไง!

ปากของหลี่มู่ใหญ่ยิ่งกว่าชาวบ้านทั่วไป เซียวเฉวียน ไอ้เด็กเลวนั่น!

หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว!

จูโชงโกรธจัดและกำลังจะโต้กลับ แต่ไป่ฉีและเหมิงเอ้าจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

ลมอาฆาตที่รุนแรงและความเยือกเย็นทำให้จูโชงสั่นสะท้านโดยจิตใต้สำนึก เขาถอยหลังไปสองก้าว