ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 384

ผู้คนต่างพูดกันว่าเว่ยเชียนชิวโอหังกำเริบเสิบสาน มีอำนาจสูงส่งล้นฟ้า ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกับใคร กระทั่งฮ่องเต้เขายังไม่เห็นอยู่ในสายตา

ทว่าวันนี้ เว่ยเชียนชิวเข้าใจแล้วว่าเซียวเฉวียนจงใจประวิงให้เขาล่าช้า อย่างไรเสียเขากลับไม่ได้อาละวาดเดือดดาลเช่นที่เล่าลือ และไม่ได้บีบหัวเซียวเฉวียนจนระเบิดแต่อย่างใด แต่เขากลับรอมาตลอด

เว่ยเชียนชิวถึงกับยอมให้เหลียงไหวโหรวเคาะประตู จากลักษณะการลงมือของเว่ยเชียนชิวที่ผู้คนร่ำลือกันนั้น เขาควรจะสั่งให้คนเตะประตูให้เปิดออกถึงจะถูก

ดูไปแล้ว ขอเพียงเจ้ามีเบี้ยพนันอยู่ในมือ ต่อให้พยัคฆ์จะดุร้ายเพียงใด แต่ว่าก็ยังสามารถลูบก้นมันได้ ไม่เพียงแต่ลูบได้แต่ยังนวดได้อีกด้วย

“ข้าเป็นคนสังหารเอง”

การที่เว่ยเชียนชิวออกปากยอมรับเรื่องสังหารปีศาจกวีในทันที กลับทำให้เซียวเฉวียนนับถือ

เยี่ยม กล้าทำกล้ารับ นัยน์ตาของเขาเย็นชา “งั้นหรือ?”

เว่ยเชียนชิวไม่ยี่หร่ะสิ่งใด “ในโลกของแคว้นต้าเว่ยนี้ ผู้แข็งแกร่งสูงศักดิ์ ผู้อ่อนแอก็เป็นแค่เนื้อปลาบนเขียงเท่านั้น อาจารย์ของเจ้าสู้กับข้า เขาแพ้แล้ว เช่นนั้นย่อมตาย”

ทุกคนต่างสูดลมหายใจหนาวเหน็บ ปีศาจกวีเหวินคุนเก่งกาจเพียงนี้ แต่เว่ยเจี้ยนกั๋วถึงกับสังหารปีศาจกวีได้?

ช่างเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อนัก

ยามที่เอ่ยวาจานี้ นัยน์ตาของเว่ยเชียนชิวมีประกายท้าทาย เซียวเฉวียนเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย เจ้าพูดว่าชือซือและอูซือตายในการประลองกลอน ข้าพูดว่าอาจารย์ของเจ้าตายในการประลอง แล้วมีปัญหาหรือไร?

เขายอมรับอย่างเปิดเผยเช่นนี้ คนบนโลกต่างจะรู้สึกว่า การตายของปีศาจกวีนั้นไม่ได้เกิดจากแผนการร้ายเพียงแค่เขาเก่งสู้อีกฝ่ายไม่ได้ก็เท่านั้น

ทว่าปีศาจกวีนั้นคือบุคคลแรกของแคว้นต้าเว่ยที่ได้แตะระดับกวีสมุทรคุนหลุน เว่ยเชียนชิวต่อสู้กับเขาอย่างเรียบง่ายผิวเผินเช่นนั้นได้หรือ คนอื่นเชื่อแต่เซียวเฉวียนไม่เชื่อ

ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะเชื่อหรือไม่ อาจารย์ของเขาก็ตายไปจริงแล้ว

ตายในมือของเว่ยเชียนชิว เห็นได้ชัดถึงกำลังที่แท้จริงของเว่ยเชียนชิว

เซียวเฉวียนไม่กล้ากระทำการบุ่มบ่าม ดังนั้น เขาจึงเดินทางตามแผนเดิม “ข้ารู้ว่าวันนี้ท่านมาก็เพราะสาเหตุอะไร”

“รู้อยู่แล้วนั้นดีที่สุดแล้ว”

“ยาอายุวัฒนะถูกเว่ยชิงเอาไปแล้ว เหลือแค่เม็ดนั้นเม็ดเดียว ต่อให้ท่านมาหาข้าก็ไม่มีประโยชน์”

เซียวเฉวียนทุบๆ เอว ก่อนจะทำท่าเหนื่อยล้าเป็นที่สุดออกมา “ไม่ง่ายเลยกว่าจะหลอมยาออกมาได้เม็ดหนึ่ง ก็ถูกคนแย่งเอาไปเช่นนี้ เฮ้อ ใครใช้ให้เขาเป็นท่านอ๋องละ”

เว่ยเชียนชิวกำหมัดแน่น “เจ้าอย่าได้คิดจะหลอกข้า! จะไปมีเพียงเม็ดเดียวได้อย่างไร?”

นักหลอมยาใต้หล้านั้นในยามที่หลอมยา หนึ่งหม้อก็มักจะได้ออกมาหลายสิบเม็ด ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องเหลือสักสี่ห้าเม็ด

“จิ๊” เซียวเฉวียนมีสีหน้าไม่พอใจ “ของที่ข้าหลอมใช่ยาธรรมดาเสียที่ไหน มีเพียงเม็ดเดียวมีอะไรน่าประหลาดใจกัน”

“น่าเสียดาย เดิมทีคิดจะให้ตัวเองกิน ผลสุดท้ายกลับถูกแย่งไปเสียได้” เซียวเฉวียนทุบหน้าอกลงเต็มรัก “แม้ว่าเว่ยชิงจะเป็นศิษย์น้องของข้า แต่ว่าเขาเป็นเจ้าผู้ครองรัฐ ข้านี่ไร้หนทางจริงๆ”

เว่ยเชียนชิวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้าเริ่มหลอมยางั้นหรือ?”

แต่ไหนแต่ไรมา เว่ยเชียนชิวให้คนไปคอยจับจ้องเซียวเฉวียนและกุ้ยอี ยิ่งกุ้ยอีที่คอยช่วยเหลือจวนฉินมาโดยตลอด ในศาลาคุนหวู่มีสายตาของเว่ยเชียนชิวจับจ้องอยู่ทุกที่ ทุกครั้งที่เซียวเฉวียนนัดพบกับกุ้ยอี เว่ยชิวเชียนทราบความกระจ่างยิ่ง

ในสายตาของเว่ยเชียนชิวไม่เคยเห็นเซียวเฉวียนหลอมยามาก่อน

และไม่เคยเห็นเซียวเฉวียนหลอมยาในศาลาคุนหวู่ด้วย

ตอนนี้เซียวเฉวียนดันพูดึ้นมาว่าตัวเขาหลอมยาอายุวัฒนะ นี่นับว่ากะทันหันเกินไปแล้ว

เซียวเฉวียนหน้ายิ้มแต่ข้างในไม่ยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ติดกับสินะ เขาใช้วาจาล้อเลียนแบบพี่ใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง “ท่านเรียกข้าว่าพี่ใหญ่ แล้วข้าจะบอกท่าน”

คำพูดนี้ คล้ายกับระเบิดขั้นรุนแรงที่กระแทกเข้าสู่สมองของทุกคน!

เหลียงไหวโหรวกับจูโชงแทบจะระเบิดสิ้นชีพไปตรงที่นั้นแล้ว!

พี่ พี่ใหญ่อย่างนั้นหรือ?

เซียวเฉวียนต้องการให้เว่ยเจี้ยนกั๋วเรียกเขาว่าพี่ใหญ่อย่างนั้นหรือ?

วันนี้เซียวเฉวียนสมองพิการไปแล้ว หรือว่าสมองมีแต่น้ำหรือไร?

“เจ้าว่าอะไรนะ?”

เว่ยเชียนชิวน้ำเสียงทุ้มเข้ม เจ้าเด็กขนยังไม่ขึ้นที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเอ๋ย!

กระทั่งฮ่องเต้ในรัชสมัยนี้ยังต้องเรียกขานเขาอย่างเคารพว่าเสด็จอา!

เซียวเฉวียนกับจะให้เรียกมันว่าพี่ใหญ่?

“ฮ่าๆๆๆ! ฮ่า....ฮ่า....ฮ่า?”

เดิมทีชาวบ้านแถวนั้นยังระเบิดเสียงหัวเราะ ทว่าเว่ยเชียนชิวมองขวางไปปราดเดียว เสียงหัวเราะของคนทั้งหลายก็ค่อยๆ เงียบหายไป “...”

พวกเขาหัวเราะเพราะเซียวเฉวียนดูไปแล้วธรรมดาสามัญยิ่งแต่กลับวาดฝันเสียสวยหรู

กระทั่งองครักษ์ที่ติดตามเขามาตลอด กลับถูกการกระทำอันผิดสามัญของเว่ยเจี้ยนกั๋วทำเอาเหม่อมองค้าง

เซียวเฉวียนให้เขารอแล้วรอเล่า เขากลับไม่ได้โกรธ

เซียวเฉวียนไม่รู้มารยาท บังอาจเอ่ยวาจากำแหงให้เขาเรียกว่าพี่ใหญ่ยังไม่โกรธเลย

ตอนนี้เขาถึงกับต่อยเหลียงไหวโหรวไปครั้งหนึ่งโดยแรงถึงกระทั่งว่าไม่ยอมฟังคำอธิบายจากอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

แรงฝ่ามือของเว่ยเชียนชิว ไม่ได้เบาเหมือนทั่วไป เกรงว่ากระดูกซี่โครงของเหลียงไหวโหรวคงจะหักเป็นสองท่อนแล้ว

“อั่ก!” เหลียงไหวโหรวเจ็บปวดเป็นที่สุดแต่กลับไม่กล้าส่งเสียงโอดอาย เขาส่งเสียงฮึกออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะหุบปาก

ต่อหน้าเว่ยเชียนชิว หากกล้าส่งเสียงโอดโอยละก็ คงจะถูกตีแรงกว่านี้อีก

ตอนนี้มองดูแล้ว เว่ยเชียนชิวนั้นก็คล้ายกับเรื่องที่เล่าขานเล็กน้อย เซียวเฉวียนยิ่งมั่นใจกว่าเดิมว่า เขาจับจุดอ่อนในหัวใจของเว่ยเชียนชิวเอาไว้ได้มั่นแล้ว

ขอเพียงเขามียาอายุวัฒนะอยู่ในมือ อย่าว่าแต่ให้เว่ยเจี้ยนกั๋วเรียกพี่ใหญ่ ให้เรียกพ่อยังได้เลย!

จูโชงหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา วันนี้ลูกเขยถึงกับช่วยเซียวเฉวียน น่ากลัวเกินไปแล้ว! เซียวเฉวียนทำได้อย่างไร?

เซียวเฉวียนยังน่ากลัวกว่าท่านเขยเสียอีก!

เว่ยเชียนชิวหันหน้ากลับไปมองเซียวเฉวียนก่อนจะมอบโอกาสสุดท้ายให้กับเขา “เจ้ามั่นใจนะว่าเจ้ามีแค่เม็ดเดียว?”

“ใช่ แต่ว่า...เว่ยชิงเองบางทีอาจจะไม่ได้กิน ท่านไปขอสิ บางทีอาจจะยังทัน”

เคราะห์ดีที่เซียวเฉวียนพูดเร็วหน่อย ไม่อย่างนั้นหลังคำว่าใช่นั่นหลุดออกมา ฝ่ามือของเว่ยเชียนชิวคงได้พุ่งมายังเขาเสีย

“เด็กๆ! ไปสวนหรง!” เว่ยเชียนชิวสะบัดชายเสื้อ ครั้นสะบัดสายลมออกก็เต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อของชายชาตรี เขาหันหน้ากลับมา “เซียวเฉวียน หากว่าเจ้ากล้าหลอกข้า เจ้าย่อมรู้ผลลัพธ์ดี!”

ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้าแอบเช็ดเหงื่อเย็นๆ เซียวเฉวียนกลับหัวเราะยิ้มตาหยี “หลอกท่าน ให้คนของข้าตายทั้งบ้าน”

เซียวเฉวียนเป็นคนยุคปัจจุบัน สาบานนั้นก็คล้ายผักกาดขาวทั้งดาษดื่นและราคาต่ำต้อย

คนโบราณเห็นความสำคัญของคำสาบานเป็นที่สุด ครั้นเห็นเซียวเฉวียนหยิบยกเอาคทั้งบ้ามาสาบานแล้ว เว่ยเชียนชิวก็ตะลึงไป เขาเชื่อ

เว่ยเชียนขิวจึงพาคนทั้งหมดห้อม้ามุ่งหน้าไปยังสวนหรง

เว่ยเชียนชิวถึงกับเชื่อคำสาบาน เซียวเฉวียนเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ช่างเป็นชายฉกรรจ์ที่น่ารักยิ่ง