ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 385

สวนหรงหยวนเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นที่ไม่สามารถบรรยายได้

มันมีกลิ่นคล้ายเหงื่อ

เหมือนเนื้อเหม็นที่ดองมาหลายปี

หากแต่เหมือนอึมากกว่า

หลังจากที่คนของเว่ยชิงแย่งยาอายุวัฒนะกลับมา มันถูกเก็บไว้ในห้องโถงใหญ่มาเป็นเวลานาน แต่กลิ่นยังคงค้างอยู่เป็นเวลานาน

เว่ยชิงมองมันอยู่นานและไม่สามารถกินลงไปได้จริงๆ

“ท่านอ๋อง เราคงไม่ถูกเซียวเฉวียนหลอกใช่ไหม?” ขันทีที่อยู่ข้างเขาบีบจมูก ยาอายุวัฒนะของใครกันจะเหม็นได้ถึงเพียงนี้? นี่เหมือนกลิ้งไปกลิ้งมาบนอึสุนัขไม่มีผิด

ถ้ามีเซียวเฉวียนอยู่ด้วย เขาจะต้องปรบมือให้กับขันทีคนนี้อย่างแน่นอน เขามีสายตาที่ดี เขาติดตามเจ้านายได้ไม่เก่งนัก แต่เขาเป็นอันดับหนึ่งในการระบุเรื่องไร้สาระ

ยาที่กลั่นโดยนักหลอมยาทั่วไปล้วนเป็นสีแดงหรือสีทองอร่าม ไม่มีที่ไหนจะดำเท่านี้ นอกจากนี้ยังมีกลิ่นเหม็นมาก

เว่ยชิงปิดฝา เขาควรใช้ยาอายุวัฒนะนี้หรือไม่?

“ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง!”

ขณะที่เว่ยชิงยังคงลังเล บ่าวคนหนึ่งก็เข้ามาอย่างเร่งรีบ “เว่ยเจียนกั๋วมาแล้ว ทั้งยังกล่าวว่าต้องการยาเม็ดนั้น!”

อะไร?

เมื่อเว่ยชิงได้ยินเช่นนี้ แม้แต่เว่ยเจียนกั๋วก็อยากจะแย่งยาเม็ดนี้ เช่นนั้นคงเป็นเพราะยานี่ดีจริง!

เว่ยเชียนชิวมีนิสัยโอหังและเผด็จการ เขาไม่ค่อยไปเยี่ยมใครเลย ไม่ต้องพูดถึงบ้านของผู้น้อยอย่างเว่ยชิง

ในเวลานี้เว่ยเชียนชิวก้าวเข้ามาอย่างยิ่งใหญ่

จากระยะไกล เขาเห็นกล่องในมือเว่ยชิง จึงตะโกนว่า “อย่ากิน!”

ขันทีตะลึง “ท่านอ๋อง! เว่ยเจียนกั๋วมาเพื่อปล้น! ท่านไม่อาจลังเลได้แล้ว อยากกินต้องรีบกิน! แม้ยานี้จะเป็นของปลอม แต่ถึงกินเข้าไปก็ไม่เสียหายอะไร!”

เว่ยเจียนกั๋วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วทีละก้าว มือของเว่ยชิงที่ถือกล่องเริ่มสั่นเทา

หากยาอายุวัฒนะนี้เป็นของจริง เว่ยเชียนชิวต้องโกรธแน่หากเขากินเข้าไป แต่เว่ยชิงก็สามารถเป็นคนธรรมดาได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ไม่มีความอัปยศอดสูที่ต้องให้บ่าวรับใช้พาไปอึฉี่อีก

เว่ยชิงคิดว่าแม้เสด็จอาจะโกรธจัดก็ไม่อาจทำอะไรเขาได้

ยิ่งไปกว่านั้นเว่ยเชียนชิวยังมีความกังวลกว่าเก้าส่วนว่ายานี้เป็นของจริง!

ไม่สนแล้ว!

ต้องลอง!

จะเป็นอย่างไรหากมันเป็นจริง!

เว่ยเชียนชิวจ้องกล่อง ทั้งยังเดินเข้ามาทีละสามก้าว สองก้าว ถ้าเขาไม่กินมันจะสายเกินไป!

เว่ยชิงรีบเปิดกล่อง!

เขาทนต่อกลิ่นเหม็นและกลืนเม็ดยาไปในอึกเดียว!

กลิ่นลอยฟุ้งเต็มทางเดินหายใจของเขาทันที เว่ยชิงแทบอาเจียนออกมา!

แต่เมื่อเขาคิดว่ายาอายุวัฒนะนี้มีค่ามาก เขาก็เคี้ยวและกลืนมันลงไป!

“เว่ยชิง!”

เว่ยเชียนชิวเฝ้าดูเขากลืนยาอายุวัฒนะจนเกือบจะเป็นบ้าอย่างไม่อาจทำอะไรได้ เว่ยชิงอาศัยความโปรดปรานของฮ่องเต้ ไม่ถือว่าเขาเป็นเสด็จอาแล้วจริงๆ!

เสียงคำรามก้องสวนหรงหยวน!

ความเดือดดาลเริ่มต้นจากเท้า!

“เจียนกั๋ว!”

“ท่านอ๋อง!”

หลังจากเสียงคำราม มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นในสวนหรงหยวน!

“อ๊ากกก!”

พวกบ่าวยิ่งตื่นตระหนกและกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า

เว่ยเชียนชิวจับคอเว่ยชิงด้วยมือเดียว “คายมันออกมา! คายออกมา!”

“ไม่ ไม่...”

เว่ยชิงส่ายหัว ข้าอยากเป็นอมตะ ข้าอยากเป็นคนธรรมดา ข้าอยากได้รับเกียรติยศกลับคืนมา!

“คายออกมา!” เว่ยเชียนชิวคำราม เสียงกระทบแก้วหูขันที พวกเขาปิดหู แต่กลับมีเลือดไหลออกจากหู

เสียงคำรามของเว่ยเชียนชิวทำให้แก้วหูของพวกเขาแตก!

พวกเขาหูหนวก

ไม่ได้ยินเสียงใดอีก

ในร่างเว่ยชิงมีรากจิตอักษร ดังนั้นเขาจึงสามารถต้านทานได้ในระดับหนึ่ง แม้เขาจะไม่หูหนวก แต่เว่ยเชียนชิวก็ยกเขาขึ้นเหมือนไก่ตัวน้อย

“เตงงาย!”

เว่ยชิงเรียกผู้อารักขาออกมา และเตงงายก็มาพร้อมดาบ เว่ยเชียนชิวยิ่งโกรธมากขึ้น “เจ้าทำผิด ยังกล้าเรียกผู้อารักขามาท้าทายเสด็จอาอีกหรือ? ข้าทำให้เจ้าเจ็บเปล่าๆ เสียจริง”

เว่ยชิงเกลียดเขาที่เรียกตัวเองว่าเสด็จอามากที่สุด “ท่านเป็นเพียงขุนนางกบฏ ไม่ใช่เสด็จอาของข้า!”

คิ้วเว่ยเชียนชิวกระตุก เข็มเงินลอยออกมาจากแขนเสื้อของเขา และพุ่งตรงไปที่หน้าอกของเตงงายและสังหารเตงงายทันที

เตงงายเคยต่อสู้กับเซียวเฉวียนอย่างแยกไม่ออก แต่ยามนี้เขาตายโดยไม่ได้เข้าใกล้เว่ยเชียนชิวด้วยซ้ำ

“เก่งมาก ท่านพัฒนาขึ้นอีกแล้ว” เว่ยชิงยิ้มเย็นชา คำพูดของเขาไม่ใช่การชื่นชม แต่เป็นการเยาะเย้ย