ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 386

วังหลวง พระราชวังฉางหมิง

พายุฝนฟ้าคะนอง.

เซียวเฉวียนคุกเข่าอยู่ในห้องโถง

ฮ่องเต้ทรงหันหลังให้เขาและไม่ตรัสสิ่งใด

ท่านไม่ตรัสเป็นเวลานาน

ในอดีตเซียวเฉวียนไม่ได้รับอนุญาตให้คุกเข่า แต่วันนี้ฮ่องเต้ทำให้เขาคุกเข่าตลอดเวลา

ฝนข้างนอกเปลี่ยนเป็นการตกเปาะแปะ

ชายทั้งสองเงียบงัน

“เจ้ารู้ความผิดตนหรือไม่?” องค์ฮ่องเต้ประสานมือไว้ด้านหลังและถามอย่างเคร่งขรึมโดยไม่แม้แต่จะมองเซียวเฉวียน

...

...

...

เซียวเฉวียนไม่ตอบเป็นเวลานาน

เมื่อฮ่องเต้รู้สึกตัว เซียวเฉวียนก็ก้มศีรษะลงและกรนเบาๆ

หลังจากลงโทษเขาให้คุกเข่า เขาก็หลับไปจริงๆ!

“อวดดี!” ฮ่องเต้ตะโกนด้วยความโกรธ เซียวเฉวียนตื่นขึ้นมาทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองสบสายตาโกรธเกรี้ยวของฮ่องเต้

“ฝ่าบาท กระหม่อมไม่ได้ฆ่าคนผู้นี้ พระองค์จะทรงลงโทษกระหม่อมอย่างไร?”

วิธีที่เซียวเฉวียนปกป้องตัวเอง ทำให้ฮ่องเต้โกรธมาก “อย่าคิดว่าเจ้าจะซ่อนมันจากข้าได้ เจ้าก็แค่ยืมมีดฆ่าคน! ยาอายุวัฒนะของเจ้าเป็นเพียงการแนะนำ! ในโลกนี้ไม่มียาอายุวัฒนะอยู่จริง!”

องค์ฮ่องเต้พูดถูก เซียวเฉวียนยืมมีดฆ่าคน แต่เซียวเฉวียนรู้สึกว่ามันคุ้มค่า

สมาชิกสามคนของตระกูลสวี่ พ่อเฒ่าที่มอบข้าวโพดให้เขา และชายหนุ่มหญิงสาวที่ช่วยชีวิตเขาในหิมะควรจะได้พักผ่อนอย่างสงบภายในโลกหลังความตาย

“เจ้าฆ่าเว่ยชิงเพียงเพื่อตระกูลนี้หรือ?”

ฮ่องเต้รู้ว่าเซียวเฉวียนมีความพยาบาท แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะมีความพยาบาทมากเพียงนี้

เว่ยชิงสังหารคนตระกูลสวี่สามคน เป็นเวลานานมากแล้วที่เซียวเฉวียนไม่เคลื่อนไหวใดๆ ฮ่องเต้คิดว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว!

“เช่นนั้น เรื่องที่ต่งจัวทำให้เว่ยชิงเป็นอัมพาตไม่ใช่อุบัติเหตุใช่ไหม? แต่เป็นเจ้าที่ทำโดยตั้งใจ?”

ฮ่องเต้รู้สึกเหลือเชื่อมาก ในการประลองยุทธเลือกคู่เซียวเฉวียนสังหารอัครเสนาบดี เขาได้ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ ฮ่องเต้จึงไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้และเพียงคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดจากเว่ยชิงยั่วยุชาวยุทธ์แท้!

ตอนนี้เมื่อลองคิดดูแล้ว การสังหารอัครเสนาบดีเป็นเพียงหนทาง

การทำให้เว่ยชิงเป็นอัมพาตคือจุดประสงค์หลักของเซียวเฉวียน!

“ข้าขอให้เจ้าปล่อยเขาไป ปลดปล่อยความแค้นด้วยรอยยิ้ม แต่จริงๆ แล้วเจ้าโกหกข้า!”

ฮ่องเต้โกรธมาก ดูเหมือนว่าแม้ฮ่องเต้หนุ่มองค์นี้จะจิตใจชั่วร้าย แต่ก็ยังไร้เดียงสาอยู่เล็กน้อย

เซียวเฉวียนคิดว่าฮ่องเต้รู้ว่าเว่ยชิงเป็นอัมพาตโดยตั้งใจ แต่ท้ายที่สุดแล้วฮ่องเต้ไม่ได้คิดลึกซึ้งถึงเพียงนั้น

“ทำไมไม่พูดเล่า เจ้าไม่แก้ตัวหรือ?”

ฮ่องเต้คว้าคอเสื้อเซียวเฉวียน เขาไม่เคยเห็นขุนนางที่ไม่เชื่อฟังเช่นนี้มาก่อน!

“แก้ตัวอะไร? จุดประสงค์ของข้าชัดเจนมาโดยตลอด เป็นเรื่องปกติที่จะฆ่าคนเพื่อใช้หนี้”

“เขาควรต้องรับผิดชอบต่อการตายของตระกูลสวี่”

เซียวเฉวียนมองอย่างเย็นชา “นอกจากนี้ข้าได้ไว้ชีวิตเว่ยชิงไปแล้ว แต่เขากลับวางแผนในเทศกาลน้ำแข็ง ให้ข้าและฉินซูโหรวก่ออาชญากรรมที่ก่อปัญหาในราชสำนัก เพื่อให้คนตระกูลเซียวทั้งเก้าถูกลงโทษ”

เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้น “ฝ่าบาท กระหม่อมสู้กลับไม่ได้หรือ?”

“เขายังไม่ประสบความสำเร็จ ไม่ใช่หรือ? เจ้าสามารถมาบอกข้าได้! ข้าจะตัดสินให้เจ้า!”

ใบหน้าอันสูงส่งของฮ่องเต้ดูโกรธมาก “เจ้ากลับยืมมีดฆ่าคน เพื่อฆ่าเขา!”

เซียวเฉวียนผิดอีกครั้ง

เซียวเฉวียนยอมแพ้ทีละก้าว เป็นผลให้ทุกคนรู้สึกว่าเซียวเฉวียนยังถอยไม่มากพอ!

จนกระทั่งเว่ยชิงลงมือ ครอบครัวของเซียวเฉวียนหนาวเหน็บอย่างยิ่ง!

เขายังสามารถมาหาฮ่องเต้เพื่อบ่นเกี่ยวกับความคับข้องใจของตนได้อีกหรือ?

“ฝ่าบาท กระหม่อมไม่อาจสูญเสียได้”

“เจ้าพูดอะไร?” ฮ่องเต้มองเขาด้วยสายตาโกรธเคือง ฮ่องเต้ผู้สง่างามเช่นเขาบอกว่าจะตัดสินแทนเซียวเฉวียน แต่เซียวเฉวียนไม่เห็นด้วย?

“เว่ยชิงทำให้ชีวิตของทั้งเก้าในตระกูลข้าตกอยู่ในอันตราย ข้าไม่สามารถที่จะสูญเสียได้ ดังนั้นข้าจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องริเริ่ม”

“เจ้า...”

ฮ่องเต้พยักหน้า ดี ดีมาก!

ฮ่องเต้ซึ่งมีอาการปวดหัวแทบระเบิดทรุดกายลงบนที่นั่ง ข้างนอกยังมีเสียงฝนตก ฮ่องเต้ตกอยู่ในความสับสน

เซียวเฉวียนคิดว่าถ้าฮ่องเต้โกรธเพียงแวบหนึ่งเรื่องก็จะจบลง

ฮ่องเต้ก็คงเหมือนเดิม แม้จะไม่พอใจกับการโจมตีโต้ตอบต่างๆ ของเซียวเฉวียน แต่ฮ่องเต้ก็ปล่อยเขาไปเพราะผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยม

อย่างไรก็ตามครั้งนี้แตกต่างออกไป