ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 387

การเนรเทศของเซียวเฉวียนนั้นเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

คนทุกคนที่เมืองหลวงต่างไม่มีท่าทีโต้ตอบ

สายลับของแต่ละตระกูลออกมาจากวังและวิ่งไปหานายท่านของตน ยังไม่ได้นำข่าวเนรเทศนี้ไปบอกนายท่านของตน เซียวเฉวียนก็ใกล้จะออกจากเมืองแล้ว

เซียวเฉวียนได้สื่อกระแสจิตไปยังไป๋ฉี่ นำข่าวนี้ไปบอกที่จวนเซียว คนตระกูลเซียวรีบมาทันที อยากจะเจอหน้าเซียวเฉวียนอีกสักครั้ง

นอกจากคนตระกูลเซียว ก็มีผู้คนริมถนนที่รู้เร็วที่สุด

ตอนที่รถคุมนักโทษเริ่มา มา พวกเขาคิดว่าควเป็นบทลงโทษสถานหนัก แต่ผลสุดท้ายคือ ปรากฏว่าเป็นเซียวเฉวียน!

นี่มันสุดยอด ผู้คนต่างมุ่งดูอย่างแออัด และครึกครื้น คนตระกูลเซียนอยากจะเข้าใกล้รถคุมนักโทษช่างลำบากนัก

“เจ้าเซียวเฉวียนนี่ ช่างโชคร้ายเสียจริง เพิ่งจะเข้าค่ายเว่ยเจียนกั๋วไม่กี่วัน ก็โดนเนรเทศ ยังคิดว่าเขาจะมีอนาคตที่ดีเสียอีก”

“โธ่ อาจจะโชคไม่เข้าข้าง เจ้าดูสิใครที่แปรพักตร์ข้างเว่ยเจียนกั๋วมิเป็นไร มีเพียงแค่เซียวเฉวียนผู้เดียว!”

“ข้าเคยบอกไว้ตั้งนานแล้ว ถ้าฮ่องเต้รู้ว่าจอหงวนแปรพักตร์ข้างเว่ยเจียนกั๋วล่ะก็ จะต้องกริ้วเป็นแน่! เหลียงไหวโหรวแปรพักตร์ข้างก็แย่พออยู่แล้ว แต่ก็แค่อันดับที่สอง แต่เซียวเฉวียนเป็นถึงจอหงวนนะ คนแรกของวัง เซียวเฉวียนทำถึงเพียงนี้ นั่นไม่ได้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีใช่หรือไม่?

“อย่างนั้นทำไมตอนที่มอบเซี่ยวเฟิงไม่โดนเนรเทศ ตอนนี้ก็นานมากแล้วเพิ่งจะมาเนรเทศหรือ? ข้าว่า เจ้าเซียวเฉวียนยังต้องทำเรื่องอื่นอีกแน่!”

“ปีศาจกวีก็ตาเร็วเกินไป ถ้าหากปีศาจกวียังมีชีวิตอยู่ ก็คงจะไว้หน้ากวีปีศาจ ฝ่าบาทคงไม่สั่งเนรเทศเป็นแน่”

“ใช่สิ โดนตัดคอซะเละเลย”

ในใจของคนต้าเว่ย บทลงโทษเนรเทศนี้ยังรุนแรงกว่าการโดนประหารเสียอีก

เกาะจูเสินเป็นสถานที่แม้กระทั่งนกไม่กล้าปลดทุกข์ คนที่โดนเนรเทศไปที่นั่น ไม่มีใครรอดชีวิตกลับมาได้สักคน ได้ยินมาว่าในนั้นข้าวก็ไม่ได้กิน ต้องแทะไม้แทะผิวไม้กิน

“เซียวเฉวียน!”

ในเวลานี้องค์หญิงและแม่เซียวเบียดเข้าหากัน และองค์ก็จับมือของเขาข้ามรถคุมนักโทษ“เจ้าทำอะไรลงไปหรือ?ข้าจะไปขอทูลอภัยโทษให้เจ้า!ให้ฝ่าบาททรงไว้ชีวิตเจ้า!”

องค์หญิงร้องไห้แต่ใบหน้ายังคงงามไม่เปลี่ยน แม่เซียวก็ยิ่งโศกเศร้า ร้องให้เสียใจเป็นอย่างมาก

เรื่องราวที่สำคัญมากมาย เซียวเฉวียนได้สื่อกระจิตไปบอไป๋ฉี่ทั้งหมดแล้ว เฉกเช่นมอบสถานที่ศึกษาให้เว่ยอวี๋ ความรู้ระดับของเว่ยอวี๋สอนคนต้าเว่ยไม่มีปัญหา

บ่อนพนันและโรงเหล้าก็มอบหน้าที่ให้อี้กุ้ยและอาสือดูแล เงินที่ได้ทุกเดือนนอกจากค่าใช้จ่ายในครัวเรือนแล้ว เงินทุกเดือนยังนำไปลงทุนในสถานที่ศึกษาชิงหยวนอีกด้วย

แต่จวนเซียวและจวนฉิน เซียวเฉวียนมอบให้ไป๋ชี่ เหมิงเอ้าและผู้อารักขาสิบสองคนดูแลจวนเซียวและจวนฉินเท่าชีวิต ไม่อนุญาตใครมารบกวนวุ่นวาย

“องค์หญิง ลำบากเจ้าด้วย ดูแลท่านแม่และน้องสาวให้จงดี” เซียวเฉวียนจับมือองค์หญิงเอาไว้แน่น และมองหล่อน “ไม่เป็นทูลขออภัยโทษ ข้าต้องกลับมาเมืองนี้ ต้องกลับมาแน่”

องค์หญิงที่สาม มองไปที่เซียวเฉวียนอย่างมุ่งมั่น“จริงหรือ?”

แต่ไม่ใช่ว่า ไปที่เกาะจูเสินแล้วจะไม่มีทางกลับมาอย่างนั้นหรอกหรือ?

“เพื่อพวกเจ้า ข้าจะกลับมา”

เซียวเฉวียนขบฟัน แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่ให้เขากลับเข้าเมือง แม้ว่าเป็นคำสั่งจากโอรสสวรรค์ เขาก็ไม่สน เขาจะต้องกลับมา

“มีเรื่องสำคัญอีกเรื่อง พวกท่านฟังให้ดี”เซียวเฉวียนพูดอย่างจริงจัง “ ว่าง่ายๆก็คือมิใช่เรื่องสำคัญ ถ้าข้าไม่กลับมาก่อน ห้ามผู้ใดทำอะไรทั้งสิ้นโดยเป็นอันขาด”

แม้ว่าคำพูดนี้ เซียวเฉวียนจะพูดกับไป๋ฉี่มานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาอยากจะกำชับต่อหน้าพวกหล่อน

เซียวเฉวียนเข้าใจดี องค์หญิงและท่านแม่ทำเพื่อตน อาจจะไปหาฮ่องเต้และไทเฮาเพื่อขอให้เซียวเฉวียนกลับเมืองหลวง

แต่แบบนี้ หามีประโยชน์สักนิดไม่ เว่ยชิงได้ตายไปแล้ว เจตจำนงของฮ่องเต้ก็ตัดสินใจเช่นนี้ ใครก็ไม่อาจสามารถมีอิทธิพลได้

ถ้าองค์หญิงและท่านแม่ทูลขออภัยโทษ นั่นก็ถือว่ารนหาที่ตาย

“จำไว้! รอข้ากลับมา!ไม่ต้องทำเรื่องใดทั้งสิ้น!ใช้ชีวิตให้ดีเป็นพอ!” เซียวเฉวียนจับมือองค์หญิงและแม่ตนแน่นและจริงจังเป็นอย่างมาก ไม่มีทีท่าตลกสักนิด