ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 392

จวนเจียนกั๋วตกอยู่ในสภาพเละตุ้มเป๊ะ ไม่ใช่เพราะสิ่งอื่นใด แต่เป็นเพราะเซี่ยวเฟิง

ตอนที่เซียวเฉวียนเพิ่งส่งเซี่ยวเฟิงมาที่นี่ใหม่ๆ จวนเจียนกั๋วมีความสุขและตื่นเต้นมาก สัตว์ต่อสู้อันดับหนึ่งในต้าเว่ยตกเป็นของจวนเจียนกั๋วจริงๆ แล้ว ต้องดูแลมันอย่างดีที่สุด!

ในอนาคตถ้าไปเดินทัพและออกศึก ถ้ามีเซี่ยวเฟิงอยู่ด้วย กองทัพก็จะชนะสิบทิศอย่างไร้เทียมทาน

จวนเจียนกั๋ว เลี้ยงอาหารให้อย่างดี รวมถึงเนื้อไหล่หมูและน้ำค้างยามเช้าบนใบต้นไผ่ที่เซี่ยวเฟิงชอบ ล้วนสรรหามาให้หมด

เซี่ยวเฟิงกินดี ดื่มดี และมีคนนวดและเล่นกับมันด้วยโดยเฉพาะทุกวัน เซี่ยวเฟิงมีความสุขมากในจวนเจียนกั๋ว อย่างน้อยก็ดีกว่าตอนอยู่กับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนงานยุ่งเกินไป ไม่ค่อยให้ความสนใจกับมัน

ทุกอย่างที่ผ่านมาก็สงบสุข ต่างก็สนุกสนานกันดี

ทุกคนคิดว่า เซี่ยวเฟิงยอมรับจวนเจียนกั๋วเป็นบ้านของมันแล้ว และเว่ยเจียนกั๋วก็เป็นพ่อของมัน

แต่แล้วในวันที่เซียวเฉวียนจากไป เซี่ยวเฟิงจู่ๆ ก็กระสับกระส่ายและมีอาการฟุ้งซ่านมาก

อาการฟุ้งซ่านนี้ กินเวลามานานครึ่งเดือน

ประตูบ้านของจวนเจียนกั๋ว ถูกชนพังทลายไปแล้ว

ถังเก็บน้ำก็ถูกมันเหยียบพังเสียหาย

ดอกไม้และต้นไม้ก็ถูกทำลายไปหมด

เซี่ยวเฟิงอารมณ์เสียในครั้งต่อไปคงมารื้อห้องครัวทิ้งแน่

สรุปคือ เซี่ยวเฟิงต้องการจะออกไปข้างนอก

แน่นอน จวนเจียนกั๋วไม่สามารถปล่อยมันออกไปได้ เซี่ยวเฟิงก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น นอกจากช่วงเวลาสั้นๆ ที่มันนอนหลับ เซี่ยวเฟิงก็แสดงอาการตลอด

ค่อยๆ พวกองครักษ์เริ่มไม่พอให้เซี่ยวเฟิงซ้อมตีได้ เห็นได้ว่า เซี่ยวเฟิงในตอนแรกยังดูดี ไม่ได้ทำร้ายใคร

ต่อมาเมื่อไม่สามารถออกข้างนอกได้ เซี่ยวเฟิงเริ่มใช้กรงเล็บทำร้ายคน และเสียงคำรามก็ดังขึ้นเรื่อยทุกครั้ง ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ตัวมัน

สุดท้าย เป็นเว่ยเชียนชิวลงมือเอง จึงปราบมันได้อยู่หมัด

ทุกวันหลังจากที่เว่ยเชียนชิวฝึกฝนพวกนักรบแท้และปฏิบัติหน้าที่ราชการเสร็จ เขาจะต้องมาซ้อมกับเซี่ยวเฟิง

ทุกวันกลางคืน เดิมเป็นเวลาที่เว่ยเชียนชิวเพลิดเพลินอย่างมีความสุขกับการฟังเพลง ชมนักเต้นระบำ แต่ตอนนี้ต้องมาซ้อมกับเซี่ยวเฟิง

ทุกวันค่ำคืน เว่ยเชียนชิวจะซ้อมจนผมเผ้ากระเซิง เหนื่อยหอบหายใจแทบไม่ทัน

แรกๆ เว่ยเชียนชิวยังมั่นใจว่าเขาสามารถทำให้เซี่ยวเฟิงเชื่องได้ เพราะเซียวเฉวียนยังทำได้ ทำไมเขาจะทำไม่ได้

เป็นผลให้เซี่ยวเฟิงมีอารมณ์ยิ่งฮึกเหิม มันยิ่งซ้อมยิ่งกล้า ยิ่งตีก็ยิ่งดุร้ายมากขึ้น

แม้มันก็ถูกเว่ยเจียนกั๋วทุบตีมาไม่เบา แต่มันนอกจากจะไม่กลัว วันถัดไป มันก็จะยิ่งเพิ่มความดุร้ายแรงมากขึ้น!

ตอนที่ไป่ฉีส่งเซี่ยวเฟิงมาที่นี่ เขาก็ฝากข้อความไว้ "เจ้านายฝากมาบอกว่าเซี่ยวเฟิงตัวนี้เป็นเสือหน้าโง่ รบกวนท่านเจียนกั๋วดูแลให้ดีๆ ด้วย"

เว่ยเชียนชิวไม่เข้าใจว่า เสือหน้าโง่หมายถึงอะไร

แต่ตอนนี้ เว่ยเชียนชิวเข้าใจความหมายของหน้าโง่แล้ว

เว่ยเชียนชิวรู้มาว่าตอนที่เซี่ยวเฟิงอยู่ในจวนเซียว แม้ว่าจะเคยทำลายข้าวของ แต่อารมณ์ของมันก็ดีเสมอ ไม่เหมือนอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้เด็ดขาด

เว่ยเชียนชิวซ้อมกับเซี่ยวเฟิงมาติดต่อกันสิบวัน ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ "พาเจ้าเซียวเฉวียนกลับมาหาข้า! เดี๋ยวนี้! เดี๋ยวนี้เลย! พาเขากลับมาหาข้าให้ได้!"

ทุกคืนในจวนเจียนกั๋ว เสียงคำรามของเจียนกั๋วต้องดังขึ้นให้ได้ยิน

ถึงตอนนั้น ทุกคนในจวนก็จะรู้ว่า โถ เจียนกั๋วกับเซี่ยวเฟิงปั้มกันอยู่อีกแล้ว เหมือนยังโค่นมันไม่ลง

แต่การไปเกาะจูเสิน ไปกลับจะใช้เวลาหนึ่งเดือน หากสภาพอากาศไม่ดี ไม่เอื้อต่อการแล่นเรือ เซียวเฉวียนจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือนจึงจะกลับมาได้

เว่ยเชียนชิวอาจต้องทำงานหนักสักระยะหนึ่งแล้ว

เกาะจูเสิน

เป็นสถานที่ห่างไกลแห่งแรกที่เซียวเฉวียนมาถึง หลังจากที่มายังต้าเว่ย

โห?

ที่นี่นกร้องดอกไม้หอม ทิวทัศน์สวยดั่งภาพวาด น้ำไหลเอื่อยๆ ไม่ใช่สถานที่แย่มากทีเดียว

หลังจากนั่งเรือมาครึ่งเดือน เซียวเฉวียน รู้สึกวิงเวียนศีรษะเมื่อลงเหยียบพื้นดิน เขายืนนิ่งอยู่สักพักใหญ่กว่าจะยืนได้อย่างมั่นคง

”เรือ! มีเรือกำลังมา!”