ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 394

ในวันแรกเมื่อทุกคนมาถึงเกาะจูเซิน พวกเขาล้มลงและร้องไห้อยู่กับพื้น

กลับกัน เซียวเฉวียนที่เดินทางมาถึงเกาะ เขาเดินบนชายหาดเพื่อเก็บก้อนหินด้วยความตั้งใจเป็นอย่างมาก

ปกติอาชญากรในสมัยโบราณ พวกเขาขาดการติดต่อกับโลกภายนอก และไม่ได้มีความรู้มากนัก

แต่เซียวเฉวียนนั้นแตกต่างออกไป เซียวเฉวียนมาจากยุคปัจจุบัน แม้ว่าเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ความรู้ที่เขาพกติดตัวมากจากยุคปัจจุบัน ทำให้เขาสามารถเผชิญหน้ากับสถานการณ์ต่างๆได้

ในสมัยโบราณ มีหินชนิดหนึ่งเรียกว่าหินเหล็กไฟ ซึ่งเป็นแร่ควอทซ์ที่มีประโยชน์หลายอย่าง

ในสมัยโบราณ มักนำไปทำเครื่องมือเครื่องใช้เช่น มีดและหอก

คนที่อยู่ในป่า มักใช้หินชนิดนี้เพื่อสร้างประกายไฟในการจุดไฟ

หากต้องอยู่ในป่า การรู้วิธีหาหินเหล็กไฟนั้นมีประโยชน์มาก และการจำแนกหินชนิดนี้ก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด

หินเหล็กไฟส่วนใหญ่เป็นสีดำหรือสีเทาเข้ม อยู่ตามชายฝั่ง ก้นแม่น้ำ หรือบริเวณที่เป็นหินทราย

หินเหล็กไฟที่พบได้ทั่วไปจะมีความหนาแน่นและแข็ง แต่จะแตกหักเป็นรูปทรงเปลือกหอยหลังจากถูกบดขยี้

นอกจากนี้ ต้องแน่ใจว่าหินแห้งสนิท เนื่องจากหินที่เปียกมีโอกาสเกิดประกายไฟน้อยกว่า

เกาะจูเซินนั้นอยู่ใกล้ทะเลและชายฝั่งก็เต็มไปด้วยหินเหล็กไฟ จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาพบ

เซียวเฉวียนดูสงบเป็นอย่างมาก เขาโน้มตัวก้มหาหินบนชายหาดท่ามกลางแสงแดด

“นี้! เจ้าโง่! เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

พวกเขาทุกคนที่อยู่บนเกาะจูเซินต้องรวมตัวกันเพื่อเอาชีวิตรอด ไม่เช่นนั้น จะไม่สามารถอยู่รอดบนเกาะแห่งนี้ได้

เกาะจูเซินถูกปกคลุมไปด้วยป่าไม้อย่างหนาแน่นและมีสัตว์ป่ามากมาย หากเดินสำรวจป่าแต่เพียงผู้เดียว อาจถูกสัตว์ป่าฆ่าตายยก่อนก็เป็นได้

ตอนนี้เซียวเฉวียนโดดเดี่ยว ไม่สามารถเกาะกลุ่มกับพวกเขาได้ หากต้องการเข้าร่วมกับเขา ก็ต้องยอมรับว่าพวกเขาเป็นพี่ใหญ่

ทำให้เซียวเฉวียนเพิกเฉยต่อพวกเขา

พวกเขาทำตัวเหมือนกับคนป่าเถื่อน เพื่อที่จะกินซาลาเปาถึงกับโยนคบเพลิงทิ้ง

เซียวเฉวียนคนที่มีไอคิวสูงกว่า ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา

เขาก้มลงค้นหาหินเหล็กไปอย่างขมักเขม้น วันนี้เขาต้องพบหินนั่น

ชายฝั่งถูกปกคลุมไปด้วยหินขนาดเล็กและใหญ่ที่มีสีสันแตกต่างกันไป เซียวเฉวียนกำลังมองหาหินที่มีลักษณะดังนี้:"สีเทา สีดำ ผิวแตกเป็นรูปเปลือกหอย"

“พี่ใหญ่ ดูสิว่าเขาทำตัวแปลกแค่ไหน นี้เขาจะกลายเป็นคนบ้าแล้วอย่างนั้นหรือ?"

พวกเขาที่อยู่บนเกาะจูเซินทั้งสิบแปดคน เรียกตัวเองว่าสิบแปดอรหันต์

ชายที่ยืนอยู่ห่างไกลออกไป เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน สุขุม ดูไม่แบ่งพรรคแบ่งพวก นั้นคือหัวหน้าของเขา ชื่อเว่ยไป๋

เว่ยไป๋อายุประมาณสามสิบถึงสี่สิบปี มีความรู้ในการเขียนและมีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

เขาอยู่บนเกาะจูเซินมาเกือบสิบสองปีแล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเขาถูกเนรเทศมาที่นี่ตั้งแต่อายุยังน้อย

เว่ยไป๋เป็นคนเงียบๆ แต่เนื่องจากความสามารถที่แข็งแกร่งของเขา เขาจึงได้รับความไว้วางใจจากทุกคนบนเกาะจูเซินอย่างรวดเร็ว และกลายเป็นผู้นำของพวกเขา

หลายคนมาที่เกาะจูเซิน และเสียชีวิตจำนวนมาก

เว่ยไป๋อาศัยอยู่ที่นี่มาสิบสองปี แต่เขารอดชีวิตมาได้ จนกระทั่งตอนนี้เขามีพี่น้องอีกสิบเจ็ดคน

ไม่มีใครรู้อดีตของเว่ยไป๋ แม้ทุกคนจะเคยสนทนากับเขาแต่ก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาเป็นผู้ทรงอิทธิพลหรือเป็นบัณฑิตที่มีอนาคตไกลมาก่อน แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ใช่แค่คนธรรมดา

ไม่มีใครอยากรู้อะดีตของเว่ยไป๋ เพราะยังไงเขาก็ต้องติดอยู่มี่เกาะจูเซิน ไม่สามารถออกไปได้ การรู้อดีตจะมีประโยชน์อะไร มีแต่เพิ่มพูนความเศร้าโศกให้เท่านั้น

บนเกาะจูเซิน สิ่งเดียวที่ควรใส่ใจคือการมีชีวิตรอด

แค่มีชีวิตรอด

เมื่อเซียวเฉวียนมาถึง เขาไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย หรือทำตัวเหมือนคนจะตาย เขาเต็มไปด้วยความเข้มแข็งและจิตวิญญาณอันสูงส่ง

เว่ยไป๋ไม่เคยเห็นบุคคลเช่นนี้มาก่อน

แน่นอนว่าเว้ยไป๋ไม่มีทางที่จะรู้จักเซียวเฉวียน เพราะเขาถูกเนรเทศมาสิบสองปีแล้ว แต่อย่างไรก็ตามในเมื่อเซียวเฉวียนถูกเนรเทศมาที่นี้ แสดงว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่างมาแน่นอน

คนที่ถูกเนรเทศมาเช่นนี้ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดา

เซียวเฉวียนเจอหญ้าและเปลือกไม้ที่แห้งแล้ว เขานำหินเหล็กไฟและมีดที่อยู่ในมือตะบันจนเกิดเสียงกึกก้อง

คนทั้งสิบแปดคนที่อยู่ไม่ไกล จ้องมองไปที่เซียวเฉวียน

“น่าสงสาร น่าสงสารจริงๆ เขาคงจะบ้าไปแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เขาถูกเนรเทศมาที่นี้ ฮ่องเต้คงจะอายที่จะฆ่าคนบ้าเช่นเขา"

ชายร่างผอมที่ไม่มีฟันหน้า ถอนหายใจยาว เขาพูดด้วยน้ำเสียงเวทนาเซียวเฉวียน

"อาฉี"

เว่ยไป๋มองเขาอย่างตำหนิ: "ในเมื่อเขาไม่สมประกอบ ก็อย่าไปถือสาเขาเลย"

"คนบ้าจะสามารถคุกคามอะไรได้” ใบหน้าของอาฉีเต็มไปด้วยรอยย่น เขาเป็นมือขวาของเว่ยไป๋ และเป็นผู้นำคนที่สองลองลงมาจากเว่ยไป๋ ด้วยความแข็งแกร่ง ตัวเขาหยาบคายได้มากกว่าคำพูดของเขา...

“พี่ใหญ่ พี่รอง”

ในเวลานี้ น้องชายคนหนึ่งของพวกเขาชี้ไปทางเซียวเฉวียนและพูดด้วยเสียงสั่นเครือ: "ดูสิ ดูสิ..."

"เจ้ามองอะไรอยู่! มีอะไรน่าสนใจเกี่ยวกับคนบ้าคนนั้น!" อาฉีซึ่งนอนอยู่บนชายหาดพร้อมกับความคิดที่ว่า เขาคิดว่าจะได้พบเจอคนที่มีความสามารถ แต่กลับได้พบกับคนบ้า เพราะฉะนั้น สิ่งที่ทำได้คือปล่อยเซียวเฉวียนให้เป็นอาหารของเสือ

ในขณะเดียวกัน คนที่เหลืออีกสิบเจ็ดคน รวมถึงเว่ยไป๋ ค่อยๆ ยืนขึ้นราวกับเห็นปาฏิหาริย์

"เปรี๊ยะ"

"เปรี๊ยะ"

พวกเขาไม่ได้ได้ยินเสียงอันไพเราะเช่นนี้มาเป็นเวลานานแล้ว

มันคือเสียงไฟที่ทำให้ไม้แตก

“ไฟ! ไฟ ไฟ!” ทุกคนกระโดดขึ้นลงอย่างตื่นเต้น!

อะไรนะ!

อาฉียืนขึ้นด้วยความสงสัย

ไม่ไกลนัก เซียวเฉวียนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลุ่มควันและเปลวไฟที่ลุกโชน ดวงตาของเขาดุร้ายราวกับเทพเจ้าที่ลงมาจากสรวงสวรรค์