ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 396

ภายในพระราชวังฉางหมิงนั้น แสงเทียนอันริบหรี่ พร้อมทั้งท่าทีขันทีหม่าที่อ่านจดหมายของพ่อฉินด้วยความระมัดระวังนั้น

เพียงอ่านจบไปหนึ่งประโยค ก็ลอบมองดูสีหน้าองค์จักรพรรดิหนึ่งที

เมื่ออ่านจบอีกหนึ่งประโยค ก็ชำเลืองดูอีกครู่

เนื้อหาภายในจดหมายนั้น มิได้มีเนื้อหายาวมานัก ความหมายคร่าว ๆ ภายในจดหมายก็คือ เกาะจูเสินในยามนี้เต็มไปด้วยกลุ่มควันไฟปรุงรสอาหาร เซียวเฉวียนใช้ชีวิตสนุกสนานอยู่ที่นั่น ทุก ๆ วัน เขาจะกินปลาทะเลย่าง ไก่ฟ้าย่างและหอยนางรมย่างทุกวัน ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขยิ่งนัก

ภายในจดหมายยังระบุมาอีกด้วยว่า เซียวเฉวียนกลายเป็นสหายกับเหล่านักโทษบนเกาะไปแล้ว ทั้งยังใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เสมือนกับว่าเซียวเฉวียนหาได้ถูกเนรเทศออกมาไม่ แต่กำลังออกเดินทางท่องเที่ยวอยู่ต่างหาก

ฟัง ฟังนะ

นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์ควรทำงั้นหรือ?

เมื่อขันทีหม่าอ่านมาถึงตรงนี้ ก็ทำเอาเขาเหงื่อตกไปในทันที เหตุใดใต้เท้าเซียวไปเกาะจูเสินแล้วยังมีความสุขได้อยู่เล่า?

“ไฟ เขาเอาไฟเข้าไปได้อย่างไรกัน?”

จักรพรรดิพลันขมวดคิ้วเป็นปมไปในทันที เป็นไปได้หรือไม่ว่ากองกำลังหยู่หลินจักทำการละเมิดกฎ ทั้งยังทิ้งไฟเอาไว้ให้ที่เกาะจูเสินอีกด้วย?

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กองกำลังหยู่หลินที่คุ้มกันเซียวเฉวียนออกไปนั้น ยังมิกลับมาเมืองหลวงเลย เกรงว่าอีกไม่ถึงสิบวันพวกเขาจะกลับมาถึงพ่ะย่ะค่ะ”

“การเคลื่อนไหวของเทือกเขาคุนหลุน หรือว่าเป็นเพราะไฟของเซียวเฉวียนกัน ถึงแม้ว่ากองทัพหยู่หลินจักทิ้งไฟเอาไว้ให้กับพวกเขา แต่มิใช่มีคนกล่าวว่า ไฟจากด้านนอกมิอาจทำการเผาไหม้เกาะจูเสินไปได้งั้นหรือ?”

จักรพรรดิถึงกับขมวดคิ้วเป็นปม พร้อมทั้งพยายามเป็นอย่างมากที่จะระงับอารมณ์และความคิดที่กำลังจะเกิดขึ้นมาภายในใจของเขา: ต้าเว่ยกำลังจะตกอยู่ในวุ่นวาย เขาเองก็ต้องการเซียวเฉวียนด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม วาจาขององค์จักรพรรดิย่อมต้องมีความหนักแน่น เขาเพิ่งจะเอ่ยขับไล่เซียวเฉวียนออกไปได้ไม่นาน ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอันใดที่จะมาให้อภัยเซียวเฉวียนอย่างรวดเร็วเช่นนี้

“เรือของเว่ยเจียนกั๋วถึงที่ใดแล้ว?”

เป็นครั้งแรกที่ทั้งจักรพรรดิและเว่ยเจียนกั๋วมีเป้าหมายเดียวกันเช่นนี้

พวกเขาทุกคนต่างก็ต้องการให้เซียวเฉวียนกลับมา

เพียงเพื่อออกตามหาเพื่อหาน้ำอมฤตแห่งชีวิต เว่ยเชียนชิวจึงส่งคนออกไปตามหาเซียวเฉวียน เดิมทีฝ่าบาทที่ได้ยินครั้งแรกก็นึกโมโหยิ่งนัก ทว่าในยามนี้พระองค์กลับนึกภาวนาให้เว่ยเชียนชิวเร่งมือขึ้นมา

ขันทีหม่าที่เห็นท่าทีขององค์จักรพรรดิที่เป็นเช่นนี้ เขาล่วงรู้ความในใจของฝ่าบาททั้งหมด แต่ก็มิได้กล่าวออกไป "ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ อีกไม่นานคนของเว่ยเฉียนชิวและท่านอ๋องสิบหกจะไปถึงเกาะจูเสินแล้ว"

"ดี"

จักรพรรดิพยักหน้าลงเล็กน้อย เขาจักไม่ฝากความหวังไว้ที่เว่ยอวี๋อีกต่อไป นั่นเป็นเพราะเว่ยอวี๋ต้องการออกเดินทางรอบโลกไปกับเซียวเฉวียน เขาหาได้ต้องการพาเซียวเฉวียนกลับมาไม่

"หากจดหมายรายงานเรื่องการเคลื่อนไหวในเทือกเขาคุนหลุนมาถึงแล้วไซร้ เจ้ารีบมาแจ้งเจิ้นโดยไว"

"พ่ะย่ะค่ะ."

ขันทีหม่าพยักหน้าลงรับคำ ภายใต้แสงเทียนที่ส่องสว่างนั้น เขามิเคยเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของจักรพรรดิมาก่อนเลยแม้แต่น้อย

เขาคิดว่าฝ่าบาทคงกังวลเรื่องของเซียวเฉวียนไปไม่น้อยเลย จึงได้สั่งการข้ารับใช้ให้ไปนำซุปเมล็ดบัวมามอบให้แก่ฝ่าบาท เพื่อคลายความเครียด

ทว่า แท้จริงแล้วฝ่าบาททรงเป็นห่วงต้าเว่ยเสียมากกว่า เขาพลันถอนหายใจออกมายาว ๆ อย่าได้เอ่ยถึงซุปเมล็ดบัวเลย แม้แต่น้ำสักอึกหนึ่งในยามนี้พระองค์ก็หาได้กล้าดื่มไม่

ยามที่เมืองหลวงมิมีเซียวเฉวียนนั้น ย่อมขาดเรื่องราวซุบซิบไปมากมายอย่างแน่นอน

ทว่า เมืองหลวงยังคงเต็มไปด้วยสีสันและมีชีวิตชีวาอยู่เสมอ การจากไปของเซียวเฉวียนนั้น ทำให้ผู้คนส่วนมากรู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

มีเพียงจวนตระกูลเซียวและศาลาคุนหวู่เท่านั้นที่เงียบสงบเป็นพิเศษ

พวกเขากำลังรอการกลับมาของเซียวเฉวียนอย่างใจจดใจจ่อ

โดยเฉพาะ การเคลื่อนไหวของเทือกเขาคุนหลุนนั้น ทำให้ภายในศาลาคุนหวู่เกิดสิ่งผิดปกติขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว

กระบี่ร้อยเล่มร้องกู่ก้อง

นับว่าเป็นอีกครั้งที่กระบี่ร้อยเล่มร้องกู่ก้องกันอีกครั้ง

ครั้งสุดท้ายคือตอนที่ท่านปีศาจกวีสิ้นชีวิต

กระบี่ร้อยเล่มร้องกู่ก้อง จักต้องมีการไว้ทุกข์ครั้งใหญ่อีกครั้ง

อี้กุยถึงกลับมีท่าทีกระสับกระส่ายไปในทันที คนผู้นี้จักต้องเหมือนกับท่านปีศาจกวีอย่างแน่นอนเลย เขาจักต้องเป็นผู้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเทือกเขาคุนหลุนเป็นแน่

เป็นไปได้ว่า เขาจักต้องเป็นคนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเซียวเฉวียน

หากแต่คลื่นลมภายในใจเมืองหลวงกลับเงียบสงบยิ่งนัก หาได้ยินมีผู้ใดสิ้นใจไปในช่วงนี้ไม่

บุคคลที่เกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน ทั้งยังมีความเกี่ยวข้องกับเทือกเขาคุนหลุนอีก นอกจากไป๋ฉี่ที่เป็นผู้อารักขาแล้วไซร้ ก็มีเพียงแต่หลี่มู้เท่านั้น

พวกเขาล้วนแต่สบายดี หาได้มีสิ่งใดผิดปกติไปไม่