ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 413
เกาะจูเสิน
ท้องฟ้าเปลี่ยนสี!
แสงสีแดงของผนึกจูเสินและสีแดงของพู่กันเฉียนคุนกระทบกัน!
“ไป! ไป! ไป!”
พวกเซียวเฉวียนกำลังว่ายน้ำอยู่ในทะเล หากพวกเขาว่ายไปไม่กี่สิบเมตรจะสามารถออกจากขอบเขตของผนึกจูเสินได้!
สายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้าหลายพันจ้างตรงสู่ท้องทะเล!
แต่มันถูกรวมไว้ในภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ!
พู่กันเฉียนคุนจู่โจม!
ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิป้องกัน!
ทั้งสองทำงานร่วมกันได้อย่างไร้ที่ติ!
เกาะจูเสินในยามนี้เปรียบเสมือนนรกบนดินที่มีเมฆดำหนาทึบ ฝนน้ำแข็ง ฟ้าผ่าสีซีด และน้ำทะเลที่กลายเป็นทะเลเลือดด้วยแสงสีแดง ช่างสมชื่อจูเสิน
อย่าว่าแต่มนุษย์ แม้จะมีเทพในโลกนี้ ภายใต้ผนึกจูเสินนี้ วิญญาณของพวกเขาจะต้องถูกทำลาย!
“อั้ก อั้ก!”
เซียวเฉวียนดื่มน้ำไปมาก ส่วนใหญ่เป็นเพราะเว่ยอวี๋ลากเขาลงไป!
เว่ยอวี๋ว่ายน้ำไม่เป็น! แม้แต่สุนัขสีเหลืองตัวน้อยนั่นก็สามารถว่ายน้ำได้เร็วกว่าเขา! เซียวเฉวียนทำได้เพียงพาเขาว่ายน้ำเท่านั้น ซึ่งเป็นเรื่องยากมาก
คลื่นแล้วคลื่นเล่า พวกเซียวเฉวียนพยายามอย่างหนัก ยังพยายามทำให้ดีที่สุด!
ในระยะไกล ชิงหลงเฝ้าดูการต่อสู้ หัวใจเขาแทบหลุดออกมาทางคอ พู่กันเฉียนคุนขนาดใหญ่นั้นเปรียบเสมือนเข็มเจาะทะเลที่กดทับผนึกจูเสิน แสงสีแดงของทั้งสองนั้นพร่างพราวมากจนไม่อาจลืมตาได้
เร็วเข้า
เร็วเข้า
รีบหน่อย
ชิงหลงมองกลุ่มคนว่ายน้ำและคอยให้กำลังใจพวกเขาอยู่ในใจ
ไม่สำคัญว่าคนอื่นจะไม่ออกมา ชิงหลงสนใจแค่ว่าเซียวเฉวียน จะออกมาได้หรือไม่มาแล้ว!
มาแล้ว มาแล้ว!
เนื่องจากความตื่นเต้น ดวงตาของชิงหลงจึงสดใสขึ้นเรื่อยๆ!
คนแรกออกแล้ว!
เป็นเซียวเฉวียน! ยังมีเว่ยอวี๋!
“ดี! ดี! ดี!”
ชิงหลงตะโกนเสียงแหบแห้งอย่างตื่นเต้น!
ในเวลานี้ผนึกจูเสินโกรธจัด!
คลื่นที่ใหญ่ขึ้น ฟ้าผ่าที่ใหญ่กว่า ฝนที่ตกหนักขึ้นกำลังจะมา!
“เว่ยไป๋! ต่งจัว!”
เซียวเฉวียนที่ว่ายออกจากขอบเขตผนึกจูเสินมองย้อนกลับไป! คลื่นลูกใหญ่นั้นทำให้พวกเขาถอยกลับไปจริงๆ!
“เจ้าสุนัขสีเหลืองตัวน้อย!”
แม้แต่สุนัขของเซียวเฉวียนก็ไม่รอดพ้นจากความตาย!
ในเวลานี้พู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิที่ได้ช่วยเหลือเจ้านายของพวกมันกำลังจะกลับคืน
เห็นได้ว่าพู่กันเฉียนคุนเล็กลงเรื่อยๆ ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิก็ค่อยๆ พยายามดึงกลับ!
หากพวกเขาถูกเพิกเฉย พวกเว่ยไป๋จะตายเป็นแน่!
เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนไม่ว่ายน้ำต่อ ชิงหลงจึงพูดอย่างกังวลใจ “มานี่เร็วเข้า! อย่าอยู่ตรงนั้น!”
เซียวเฉวียนคำรามใส่พู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ “อย่าหยุด! เราต้องช่วยเหลือพวกเขา!”
ภายใต้ผนึกจูเสิน คลื่นขนาดใหญ่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า เว่ยอวี๋ตื่นตระหนก “เหตุใดพู่กันเฉียนคุนจึงหยุดทำงาน”
เซียวเฉวียนตั้งสมาธิและหยุดพวกมันไม่ให้กลับมาหาเขาโดยไม่ลังเล! ไม่ใช่ว่าพู่กันเฉียนคุนโจมตี แต่บทกวีในตอนนี้ไม่เพียงพอที่จะสนับสนุนการต่อสู้ระหว่างพู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิอีกต่อไป!
ผนึกจูเสินทรงพลังเกินไป!
หากเทียบผนึกจูเสินเป็นคน มันก็ต้องเป็นเทพแห่งการสังหารท่ามกลางเทพแห่งการสังหาร!
ตอนนี้เซียวเฉวียนเข้าใจแล้ว!
ผนึกจูเสินไม่ต่างจากตราประทับเหวินอิ้น มันถูกสร้างขึ้นเพื่อปราบปรามผู้คน!
ไม่ว่าจะเป็นตราประทับแบบไหน ทั้งหมดนี้ล้วนออกแบบมาเพื่อให้ผู้คนก้มหัวลง!
ทำให้คนต้องยอมรับชะตากรรม!
ทำให้คนต้องคุกเข่าขอความเมตตา!
ไม่ขอความเมตตาก็แค่ตาย!
หากวอนขอความเมตตาแต่ไม่ได้เท่าที่ใจต้องการก็เป็นทางตัน!
ต่อหน้าผู้แข็งแกร่ง การต่อสู้หรือความอ่อนแอของผู้อ่อนแอนั้นไม่สำคัญเลย!
สิ่งสำคัญคืออารมณ์ของผู้แข็งแกร่ง!
เซียวเฉวียนมองผนึกจูเสินสีแดง ไม่!
เซียวเฉวียนไม่ยอม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...