ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 413
สรุปบท บทที่ 413 หลบหนีจากจูเสิน: ซูเปอร์ลูกเขย
ตอน บทที่ 413 หลบหนีจากจูเสิน จาก ซูเปอร์ลูกเขย – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 413 หลบหนีจากจูเสิน คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยายจีนโบราณ ซูเปอร์ลูกเขย ที่เขียนโดย ชิงเฉิง เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
เกาะจูเสิน
ท้องฟ้าเปลี่ยนสี!
แสงสีแดงของผนึกจูเสินและสีแดงของพู่กันเฉียนคุนกระทบกัน!
“ไป! ไป! ไป!”
พวกเซียวเฉวียนกำลังว่ายน้ำอยู่ในทะเล หากพวกเขาว่ายไปไม่กี่สิบเมตรจะสามารถออกจากขอบเขตของผนึกจูเสินได้!
สายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้าหลายพันจ้างตรงสู่ท้องทะเล!
แต่มันถูกรวมไว้ในภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ!
พู่กันเฉียนคุนจู่โจม!
ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิป้องกัน!
ทั้งสองทำงานร่วมกันได้อย่างไร้ที่ติ!
เกาะจูเสินในยามนี้เปรียบเสมือนนรกบนดินที่มีเมฆดำหนาทึบ ฝนน้ำแข็ง ฟ้าผ่าสีซีด และน้ำทะเลที่กลายเป็นทะเลเลือดด้วยแสงสีแดง ช่างสมชื่อจูเสิน
อย่าว่าแต่มนุษย์ แม้จะมีเทพในโลกนี้ ภายใต้ผนึกจูเสินนี้ วิญญาณของพวกเขาจะต้องถูกทำลาย!
“อั้ก อั้ก!”
เซียวเฉวียนดื่มน้ำไปมาก ส่วนใหญ่เป็นเพราะเว่ยอวี๋ลากเขาลงไป!
เว่ยอวี๋ว่ายน้ำไม่เป็น! แม้แต่สุนัขสีเหลืองตัวน้อยนั่นก็สามารถว่ายน้ำได้เร็วกว่าเขา! เซียวเฉวียนทำได้เพียงพาเขาว่ายน้ำเท่านั้น ซึ่งเป็นเรื่องยากมาก
คลื่นแล้วคลื่นเล่า พวกเซียวเฉวียนพยายามอย่างหนัก ยังพยายามทำให้ดีที่สุด!
ในระยะไกล ชิงหลงเฝ้าดูการต่อสู้ หัวใจเขาแทบหลุดออกมาทางคอ พู่กันเฉียนคุนขนาดใหญ่นั้นเปรียบเสมือนเข็มเจาะทะเลที่กดทับผนึกจูเสิน แสงสีแดงของทั้งสองนั้นพร่างพราวมากจนไม่อาจลืมตาได้
เร็วเข้า
เร็วเข้า
รีบหน่อย
ชิงหลงมองกลุ่มคนว่ายน้ำและคอยให้กำลังใจพวกเขาอยู่ในใจ
ไม่สำคัญว่าคนอื่นจะไม่ออกมา ชิงหลงสนใจแค่ว่าเซียวเฉวียน จะออกมาได้หรือไม่มาแล้ว!
มาแล้ว มาแล้ว!
เนื่องจากความตื่นเต้น ดวงตาของชิงหลงจึงสดใสขึ้นเรื่อยๆ!
คนแรกออกแล้ว!
เป็นเซียวเฉวียน! ยังมีเว่ยอวี๋!
“ดี! ดี! ดี!”
ชิงหลงตะโกนเสียงแหบแห้งอย่างตื่นเต้น!
ในเวลานี้ผนึกจูเสินโกรธจัด!
คลื่นที่ใหญ่ขึ้น ฟ้าผ่าที่ใหญ่กว่า ฝนที่ตกหนักขึ้นกำลังจะมา!
“เว่ยไป๋! ต่งจัว!”
เซียวเฉวียนที่ว่ายออกจากขอบเขตผนึกจูเสินมองย้อนกลับไป! คลื่นลูกใหญ่นั้นทำให้พวกเขาถอยกลับไปจริงๆ!
“เจ้าสุนัขสีเหลืองตัวน้อย!”
แม้แต่สุนัขของเซียวเฉวียนก็ไม่รอดพ้นจากความตาย!
ในเวลานี้พู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิที่ได้ช่วยเหลือเจ้านายของพวกมันกำลังจะกลับคืน
เห็นได้ว่าพู่กันเฉียนคุนเล็กลงเรื่อยๆ ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิก็ค่อยๆ พยายามดึงกลับ!
หากพวกเขาถูกเพิกเฉย พวกเว่ยไป๋จะตายเป็นแน่!
เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนไม่ว่ายน้ำต่อ ชิงหลงจึงพูดอย่างกังวลใจ “มานี่เร็วเข้า! อย่าอยู่ตรงนั้น!”
เซียวเฉวียนคำรามใส่พู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ “อย่าหยุด! เราต้องช่วยเหลือพวกเขา!”
ภายใต้ผนึกจูเสิน คลื่นขนาดใหญ่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า เว่ยอวี๋ตื่นตระหนก “เหตุใดพู่กันเฉียนคุนจึงหยุดทำงาน”
เซียวเฉวียนตั้งสมาธิและหยุดพวกมันไม่ให้กลับมาหาเขาโดยไม่ลังเล! ไม่ใช่ว่าพู่กันเฉียนคุนโจมตี แต่บทกวีในตอนนี้ไม่เพียงพอที่จะสนับสนุนการต่อสู้ระหว่างพู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิอีกต่อไป!
ผนึกจูเสินทรงพลังเกินไป!
หากเทียบผนึกจูเสินเป็นคน มันก็ต้องเป็นเทพแห่งการสังหารท่ามกลางเทพแห่งการสังหาร!
ตอนนี้เซียวเฉวียนเข้าใจแล้ว!
ผนึกจูเสินไม่ต่างจากตราประทับเหวินอิ้น มันถูกสร้างขึ้นเพื่อปราบปรามผู้คน!
ไม่ว่าจะเป็นตราประทับแบบไหน ทั้งหมดนี้ล้วนออกแบบมาเพื่อให้ผู้คนก้มหัวลง!
ทำให้คนต้องยอมรับชะตากรรม!
ทำให้คนต้องคุกเข่าขอความเมตตา!
ไม่ขอความเมตตาก็แค่ตาย!
หากวอนขอความเมตตาแต่ไม่ได้เท่าที่ใจต้องการก็เป็นทางตัน!
ต่อหน้าผู้แข็งแกร่ง การต่อสู้หรือความอ่อนแอของผู้อ่อนแอนั้นไม่สำคัญเลย!
สิ่งสำคัญคืออารมณ์ของผู้แข็งแกร่ง!
เซียวเฉวียนมองผนึกจูเสินสีแดง ไม่!
เซียวเฉวียนไม่ยอม!
“ซู่ซู่ซู่!”
พู่กันเฉียนคุนและผนึกจูเสินเริ่มต่อสู้ แสงสีแดงพันรัด น้ำทะเลสีแดงพุ่งขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเข้ากำบังอีกครั้ง มันช่วยปิดกั้นสายฟ้าเก้าสวรรค์ ดูดซับน้ำทะเลอย่างเมามัน ทำให้พวกเว่ยไป๋มีโอกาสว่ายออกจากขอบเขตผนึกจูเสิน!
ภายนอกผนึกจูเสินทุกอย่างล้วนเงียบสงบ
เซียวเฉวียนอยู่ในหมู่พวกเขา กำลังเกร็งร่างกายรอพวกเว่ยไป๋มาถึง!
ชิงหลงมองแผ่นหลังเซียวเฉวียนเงียบๆ แม้เขาและเซียวเฉวียน จะไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่ชิงหลงก็รู้สึกถึงความมั่นใจในความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียน
มีไฟที่มองไม่เห็นอยู่ในร่างเซียวเฉวียนที่กำลังลุกโชน แม้แต่คลื่นขนาดใหญ่และพายุที่รุนแรงก็ไม่สามารถดับไฟในตัวเขาได้!
ชิงหลงตื่นเต้นจนน้ำตาไหล เขารอดแล้ว คนแห่งเขาคุนหลุนรอดแล้ว!
เซียวเฉวียนสามารถหลบหนีจากผนึกจูเสินได้ เช่นนั้นเขาต้องสามารถทำลายผนึกจูเสินนี้ได้!
เซียวเฉวียนคือผู้ที่ได้รับเลือกซึ่งสามารถนำพาคนแห่งเขาคุนหลุนให้แข็งแกร่งขึ้นได้อีกครั้ง!
“ออกมาแล้ว พวกเขาออกมาแล้ว!” เว่ยอวี๋ตะโกนอย่างตื่นเต้น!
ในเวลานี้คนสิบเจ็ดคนของพวกเว่ยไป๋สิบเจ็ดคน ต่งจัวและสุนัขล้วนว่ายออกมาอย่างราบรื่นภายใต้การคุ้มครองของภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ
“แฮ่ก แฮ่ก!”
พวกเขาหายใจหอบ คลื่นลูกใหญ่ทำให้พวกเขาเวียนหัว อีกทั้งพวกเขายังดื่มน้ำทะเลไปมาก
พวกเขาคิดว่าตนจะตายภายใต้น้ำไหลเชี่ยว
เป็นผลให้พวกเขาได้ยินบทกวีของเซียวเฉวียนอีกครั้ง
“พวกเราออกมาแล้ว ออกมาได้แล้ว!”
พวกเว่ยไป๋ต่างส่งเสียงโห่ร้อง!
พวกเขาทำได้!
สิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้เลย พวกเขาทำมันได้จริงๆ!
ดูเหมือนสุนัขสีเหลืองตัวน้อยจะรู้ว่าเจ้านายของมันช่วยชีวิตมันไว้ ดังนั้นมันจึงว่ายไปหาเซียวเฉวียนอย่างตื่นเต้น แล้วถูหัวกับร่างเซียวเฉวียนอย่างแรง
เซียวเฉวียนกอดมันและพูดอย่างมีความสุข “สุนัขดี! สุนัขดี!”
“ขอบคุณ! ขอบคุณ!” ดวงตาเว่ยไป๋เป็นสีแดง เขารู้ว่าเซียวเฉวียนสามารถเพิกเฉยต่อพวกเขาได้ แต่เซียวเฉวียนไม่ทำ
“ท่านสุภาพแล้ว!” เว่ยอวี๋กลอกตา “ยามนี้เราต้องหาเรือ! ไม่เช่นนั้นเราจะยังว่ายน้ำไปรัฐไป๋ลู่ได้ไหม?”
นี่คือตอนที่เงาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น
จู่ๆ เรือลำใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้น
พวกเซียวเฉวียนหันกลับไปด้วยความหวาดกลัว กลับเห็นว่าเป็นชิงหลงที่ยืนอยู่บนหัวเรือและพูดด้วยความเคารพ “ชิงหลงมารับนายท่านเซียวเฉวียนตามคำสั่งของคุนหลุน!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
อ่านแรกๆก็สนุกนะแต่อ่านไปสักพักก็งงกับตรรกะของนักเขียน..นักเขียนจีนนี่โนทัศน์แปลกๆรื่องราวไล่เรียงไปเหมือนมีเหตุผลอยู่ก็กลับไร้เหตุผลดื้อๆซะงั้นคงอ่านไปต่อไม่ได้แล้วมันช่างทำร้ายจิตใจคนอ่านเป็นระยะอ่านไปรู้สึกหนืดๆไม่ไหลลื่นเลย...
ถึงตอน139 อ่านต่อไม่ได้ต้องทำอย่างไรครับ...
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...