ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 426

คนคนนั้นบนใบหน้าของเขามีแต่แผลเป็น บนใบหน้าของเขาดูแก่และมีฝุ่นเยอะ แค่ดูก็ดูออกว่าเป็นคนยุทธภพมานานมาก

ตอนที่เขาอยู่เมืองหลวง เขาเคยไปร้านหอปี๋เซิ่งของเซียวเฉวียนกินข้าว เขาชอบกินบะหมี่ผักดองเป็นพิเศษ

ดังนั้นเขาจึงให้ความสนใจเป็นพิเศษกับเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้ที่สามารถทํา ของอร่อยได้ขนาดนี้

ชื่อเสียงของเซียวเฉวียน โด่งดังมากในเมืองหลวง ถึงแม้ว่าชื่อเสียงจะโด่งดังไปทางที่ไม่ดี แต่ก็ชื่อเสียง

ชื่อเดิมของเซียวเฉวียนชื่อว่าเซียวติ้ง คนในเมืองหลวงจำชื่อชื่อเซียวติ้งไม่ค่อยได้ แต่จำชื่อเซียวเฉวียนได้ขึ้นใจเลยทีเดียว

ไม่ยกเว้นแม้แต่เจียงหูเค่อคนนี้

“เจ้าแน่ใจ？”

เต่าปาหลินกระซิบให้คนข้างๆ คนคนนั้นพูดด้วยความตกใจ“เจ้าจำไม่ผิดคนแน่นะ เฉินอี้เขาเคารพเทพพระเจ้าสององค์นี้มาก！หากเจ้าเกิดผิดพลาด ไปใส่ร้ายเขา ล่วงเกินเทพพระเจ้า เฉินอี้ฆ่าเจ้าแน่!”

“จำไม่ผิด!ใช่ท่าน!ท่านคือเขยของจวนฉิน”เต่าปาหลินเป็นคนที่กินเก่งมากๆ เขาชอบมากินหมี่ที่หอปี๋เซิ่งและเคยเห็นเซียวเฉวียนหลายครั้งแล้ว จะจำผิดคนได้ไง?

คนพวกนี้ถึงแม้ว่าอ่านหนังสือไม่ออก พวกเขาอยู่ในยุทธภพ คือการทดสอบความจําของพวกเขา หากพวกเขาจำไม่ได้แม้แต่ใบหน้าคน ถือว่าไม่ใช่คนในยุทธภพ？

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว:“ใช่เซียวเฉวียนแล้วไง?เทพพระเจ้าท่านไปทุกที่ไง ไม่แปลกใจเหรอถ้าท่าจะปรากฏตัวเมืองหลวง เซียวเฉวีนในเมืองหลวง ท่านอาจเป็นเทพพระเจ้าก็เป็นไปได้!”

“หากเซียวเฉวียนท่านเป็นเทพพระเจ้า เทพพระเจ้าสามารถฟื้นคืนชีพได้ ทำไมท่านไม่ช่วยฉินปาฟางฟื้นคืนชีพล่ะ?แม้ว่าท่านไม่พอใจฉินปาฟาง ไม่ยอมช่วยฉินปาฟางฟื้นคืนชีพ เหวินฮั่นคือท่านอาจารย์ของท่าน เหวินคุนเป็นอาจารย์ของท่าน ทำไมไม่ช่วยพวกท่านฟื้นคืนชีพ?ท่านเป็นคนโกหกหลอกลวง!”

เต่าปาหลินกัดน่องไก่อย่างโมโห ได้ยินเขาพูดแบบนี้ เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถปกปิดเต่าปาหลิน:“ต้องรีบแจ้งข่าวให้เฉินอี้ ปล่อยเซียวเฉวียนหนีไปไม่ได้ครั้งนี้!”

“ใช่!หากเขาลงมือทำร้ายเฉินอี้และผู้นำ หากรัฐไป๋ลู่ก้พ่ายแพ้ คนยุทธภพแบบพวกเราก็จะไม่มีทางออก”ถึงแม้ว่าเต่าปาหลินเขาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับชาติ

“ใช่!เราไปกันเถอะ!แถวนี้มีคนเยอะ อยากทำให้คนอื่นรู้ตัว ข้าพาเจ้าไปพบผู้นำ”

“เจ้ากับเฉินอี้สนิทกันหรอ?”

“ใช่ ข้าอยู่ที่รัฐไป๋ลู่ ไปมาหาสุขกับท่านเสมอ”

“ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีเลยสิ มีพี่ใหญ่อยู่ทั้งคน ข้าพูดอะไร ผู้นำต้องเชื่อข้าแน่นอน!

”สีหน้าของเต่าปาหลิน กระตือรือร้นมาก

เขาไม่รู้เลยว่า ตัวเขาเองไม่ได้โชคดีตลอดไป

คนที่พูดคุยกับเขาไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือเว่ยไป๋นั้นเอง

ดวงตาของเว่ยไป๋ดูโหดร้าย รูปร่างของเขาผอม สีหน้าดูอาฆาตแค้น เขาอยู่เกาะจูเสินมานานหลายปี บุคลิกของเขายิ่งกว่าคนในยุทธภพอีก เต่าปาหลินเลยไม่จำเป็นต้องระแวง

“ไปกันเถอะ”เว่ยไป๋พาเต่าปาหลินไปทางด้านหลังประตู

ยิ่งไปยิ่งไกล ทางเดินก็ยิ่งเล็กลง

“พี่ใหญ่ จะถึงยัง?พวกผู้นำคงไม่ได้อยู่ไกลขนาดนั้นมั้ย?เต่าปาหลินเริ่มสงสัย ทันใดนั้นเว่ยไป๋ก็ได้แทงเต่าปาหลินตาย”

“เสียงกรี๊ดร้อง!”

เสียงกรี๊ดเบาๆร้องขึ้นมา เว่ยไป๋หันไปทันที เห็นเจ้าสาวปิดปากด้วย ความตื่นตระหนก: "เจ้า... เจ้าฆ่าคนตาย"

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า คือฉินซูโหรว

เว่ยไป๋ขมวดคิ้ว มองเขา ข้างๆเขายังมีอีกคนคือฉินเฟิง ซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอประคองเขาเดินเซไปเซมาด้วยความลำบาก

นี่คือแผนของฉินซูโหรววางไว้ เพื่อหลบหนีไป

ตอนเซียวเฉวียนช่วยเหลือเขา เขาไม่ไป แต่ตอนนี้ลำบากเพื่อหลบหนี ใครจะไปคิดว่าเดินถึงครึ่งทาง ก็เจอเว่อไป๋กำลังฆ่าคนอยู่ “เสี่ยวโหรว?”

เว่ยไป๋เรียกคำนนี้ ฉินซูโหรวตกใจ ตอนเธอยังเด็กคนที่เรียกชื่อนี้มีแค่คนเดียว นั่นก็คือลุงเว่ยไป๋

หลังจากเว่ยไป๋ถูกปล่อยตัวออกมา ฉินซูโหรวก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย ตอนนี้เธอโตแล้ว เว่ยไป๋ดูผอมมาก ไม่สูงส่งเหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด เธอจะจำเว่ยไป๋ได้ยังไงกัน?