ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 427

พิธีสมรสของคนโบราณยิ่งใหญ่และซับซ้อนกว่ายุคสมัยใหม่

ถึงแม้เฉินอี้จะเป็นคนไม่มีความรู้ แต่เขาก็ตระเตรียมงานแต่งอย่างพิถีพิถัน

ชุดเสื้อผ้าของฉินซูโหรวนั้นดูประณีตและมีราคาแพง ไม่รู้ว่าเป็นชุดแต่งงานที่เฉินอี้ไปแย่งชิงมาจากครอบครัวร่ำรวยที่ไหนมา มันก็ดูดีเกินพอแล้วสำหรับฉินซูโหรว

เซียวเฉวียนมองเธอขึ้นๆ ลงๆ การแต่งหน้าของเธอก็ดูเข้าท่าดี ดูเหมือนว่าเฉินอี้จะชอบฉินซูโหรวเอาจริงๆ ทุกอย่างเตรียมพร้อมให้อย่างรอบคอบ

ด้วยความภาคภูมิใจ เขาจ้องมองไปที่ฉินซูโหรวซึ่งรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เมื่อกี้เธอถูกหญิงชาวเขาฉุดลากหลายครั้ง เธอยังมีอาการเหมือนกระต่ายตื่นตูม ดวงตาหลบๆ ซ่อนๆ ไม่กล้ามองคนเหล่านี้

ดังนั้น เธอจึงกล้าแต่จ้องมองที่เซียวเฉวียนคนเดียว

ตอนนี้เธอเหมือนลูกแกะที่กำลังรอให้เฉือน และมีดก็อยู่ในมือของเซียวเฉวียน

เธอมองเขาอย่างขมขื่น เซียวเฉวียนไม่รู้ใช้กลอุบายอันน่ารังเกียจอะไร ทำให้เขาได้รับความไว้วางใจจากชาวนักพเนจรเหล่านี้

"เจ้ามองดูอะไร?" ฉินซูโหรวตะโกนเสียงดังใส่เซียวเฉวียน "เจ้าทำให้ฉันขายหน้า! เจ้ามีความสุขมากใช่ไหม! ไอ้คนหลอกลวง!"

เซียวเฉวียนตกใจ ไม่คิดว่าฉินซูโหรวจะชี้ระบุตัวเขาจะๆ เขาทำหน้าเฉย ด้วยสีหน้าเย็นชา "หยุดพร่ำเสียที ไปเข้าพิธีสมรส"

”เฮ้ ดี ๆ!” เฉินอี้ดูมีความสุขอย่างมากโดยไม่สนใจว่าฉินซูโหรวดุเซียวเฉวียนว่าอะไร เขาจะโอบกอดร่างหญิงงามคืนนี้และสังหารนายน้อยของเมืองไป๋ลู่ในวันพรุ่งนี้ สุขมาเยือนเป็นคู่ ทั้งเมืองไป๋ลู่และหญิงงามมาอยู่ในมือข้า! มหัศจรรย์! มหัศจรรย์!

เฉินอี้ก้าวไปข้างหน้า ฉินซูโหรวสะดุ้นจนก้าวถอยหลัง "อะไรนะ? เซียวเฉวียน เจ้าจะไม่ช่วยฉันหรือ? เจ้าจะเอาจริงให้ฉันกับพวกโจรแต่งงานกันหรือ?"

ถุย!

การแสดงออกของฉินซูโหรว ทำอย่างกะว่าเซียวเฉวียนให้ร้ายเธอมากมาย เขาเหลือบมองเธออย่างเย็นชา ราวกับว่าไม่รู้จักกัน “เจ้าว่าอะไรนะ?”

"เลิกเสแสร้งซะที!" ฉินซูโหรวโกรธจนตาจะระเบิด "ถึงอย่างไรฉันก็เคยเป็นเมียเจ้า! เจ้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!"

อา?

เมื่อชาวนักพเนจรได้ยินสิ่งที่ฉินซูโหรวพูด ต่างลืมเหล้าที่ถือไว้ในมือ ใบหน้าเต็มไปด้วยความงงงัน! เทพเจ้าก็ชอบหญิงงามชาวมนุษย์ด้วยหรือ?

เฉินอี้มองไปที่เซียวเฉวียนอย่างซื่อบื้อ เฉินอี้ไม่ทันได้ตอบสนองต่อข้อเท็จจริงที่ว่าเซียวเฉวียนเคยเป็นเขยของตระกูลฉิน เขากลับคิดไปว่า เทพเจ้าแต่งงานได้ด้วยหรือ?

”เจ้าสาว กรุณาระวังคำพูดด้วย สองท่านนี้เป็นเทพเจ้าชาวคุนหลุน......” นางแม่สื่อตักเตือนอย่างตกตะลึง “เธอคงสับสน จำผิดคนแล้วกระมัง”

ฉันหรือ สับสน?

ฉินซูโหรวตะคอกเสียงเย็นชา เธอกำลังจะบอกทุกคนในนี้ว่า เซียวเฉวียนเป็นลูกชายคนโตของบ้านเซียว เป็นเจ้าของโรงเรียนชิงหยวน และเคยเป็นเขยจวนฉินด้วย! เธอเองก็เป็นผู้หญิงของเซียวเฉวียน!

วันนี้ถ้าดำเนินงานแต่งปุ๊บ ไม่เพียงแต่ฉินซูโหรวจะขายหน้า เซียวเฉวียนก็ต้องขายขี้หน้าเช่นกัน!

ชาวโลกก็จะบอกว่าเซียวเฉวียนแย่ยิ่งกว่านักพเนจร ยกผู้หญิงของตัวเองให้กับโจรคนหนึ่ง!

“เป็นถึงเจ้าของแห่งโรงเรียนชิงหยวนแท้ๆ แต่มาหลอกกินหลอกใช้อยู่ตรงนี่” ฉินซูโหรวมองไปรอบๆ “หรือว่าสายตาเจ้าหญิงแห่งต้าเว่ยแท้ๆ อย่างฉันจะมีความคิดอ่านสู้นักพเนจรป่าเถื่อนอย่างพวกเจ้าไม่ได้? คนที่อยู่ตรงหน้าใช่เซียนเฉวียนหรือไม่ ฉันรู้ดีกว่าพวกเจ้า!”

เซียวเฉวียนแอบกำหมัดไว้แน่น เขารู้ว่าฉินซูโหรวโง่ แต่ไม่คิดว่าฉินซูโหรวจะโง่ถึงขนาดนี้! รู้ว่าเธอเอาแต่ใจ แต่ไม่คิดว่าเธอจะเอาแต่ใจหนักขนาดนี้!

เธอรู้อยู่แล้วว่าเซียวเฉวียนได้รับราชโองการให้ปราบการกบฏ แต่ฉินซูโหรวมาเปิดโปงเขาต่อหน้าทุกคน! ไม่คำนึงถึงสถานการณ์โดยรวม!

เมื่อเฉินอี้เห็นฉินซูโหรวพูดอย่างมั่นใจ เขาจึงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“ยังจะให้แต่งงาน!” ฉินซูโหรวหัวเราะเยาะ “เซียวเฉวียน ถ้าเจ้ากล้าให้เฉินอี้แตะต้องฉัน! เจ้าอย่าคิดว่าจะเอาตัวรอด! รอให้พ่อฉันกำราบพวกอันธพาลเหล่านี้เสร็จ ฉันจะแยกร่างเจ้าเป็นชิ้นๆ !”

อรหันต์ทั้ง 17 คนถูกฉินซูโหรวยั่วยุจนเกิดโทสะแทบตาย!

เซียวเฉวียนกำลังรอตราประทับเหวินอิ้น ตอนนี้เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อชะลอเวลา แต่ฉินซูโหรวโง่บรรลัยแทบอยากจะให้เซียวเฉวียนตายคามือให้ได้!

เซียวเฉวียนสีหน้าทั้งเขียวและซีด พู่กันเฉียนคุนพุ่งออกมาจากแขนเสื้อ!

ปลายพู่กันชี้ตรงไปที่ฉินซูโหรว !

“งานแต่งวันนี้ เธอไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง!”

“เจ้ากล้าดียังไง!” ฉินซูโหรวยังคิดว่าที่นี่คือเมืองหลวง ที่นี่ยังคือจวนฉิน คิดว่าที่นี่ยังเป็นอาณาบริเวณของราชวงศ์ เธอจึงยังติดความเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจไม่ต่างไปจากปกติ

เสือออกห่างจากถิ่นของตัวเองยังถูกสุนัขรังแก ทุกคนควรเรียนรู้ที่จะปรับตัวตามสภาพ ก้มหน้าสู้คน แต่ฉินซูโหรวผู้นี้ตั้งคอแข็ง เหมือนกำลังยอมตายอย่างกล้าหาญ

หากวันนี้ฉินซูโหรวไม่เข้าพิธีแต่งงาน เฉินอี้ต้องฆ่าเธอตายอย่างแน่นอน

เพื่อเห็นแก่สถานการณ์โดยรวม เซียวเฉวียนย่อมไม่ขัดขวางเฉินอี้แต่งงานกัน

ทำไม......ทำไมนักพเนจรพวกนี้ถึงไม่เชื่อฟังเธอ?

เธอลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล มองไปรอบๆ ทันทีที่พลังของพู่กันปรากฏ เฉินอี้ซึ่งเดิมมีท่าทีลังเลก็ไม่กล้าจะระแวงในตัวเซียวเฉวียนอีก

ใบหน้าของเซียวเฉวียนเย็นชาสุดๆ เฉินอี้กลัวว่าถ้าเซียวเฉวียนอารมณ์ไม่ดี เกิดสังหารผู้คนขึ้นมา งานแต่งงานในวันนี้ยังดำเนินต่อไปได้เหรอ?

“เทพเจ้าเซียว ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ สาวน้อยคนนี้ไม่รู้ประสีประสา จึงล่วงเกินท่าน” เฉินอี้มาพูดเอาใจ

เซียวเฉวียนไม่ยอมปล่อยฉินซูโหรวไป เขาต้องบังคับฉินซูโหรวร่วมมือด้วยดีเพื่อจัดงานแต่งงานนี้ให้ลุล่วง เพื่อซื้อเวลาให้เขา

เซียวเฉวียนมองดูอย่างเกียจคร้านบนเก้าอี้ ทั้งที่ฝ่ามือซับไปด้วยเหงื่อ แต่ดวงตาก็สงบและนิ่ง "สามีเก่าของฉินซูโหรว ก็ชื่อเซียวเฉวียน แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ฉินซูโหรว ถ้าเธอยังพูดกลับกลอกไม่เลิกและพูดใส่ร้ายพวกเราชาวคุนหลุน ข้าจะเนรเทศเธอไปที่เกาะจูเสิน ให้ได้ลิ้มรสการเป็นคนป่าเถื่อนนั้นเป็นอย่างไร”

พวกชาวนักพเนจรย้อนสูดลมหายใจเย็นๆ ที่เกาะจูเสิน......

นั่นคือสถานที่ที่พวกเขายอมตายดีกว่าจะให้ไป! พวกเขาต่างรู้ดีว่าที่เกาะจูเสิน คนจะขอให้มีชีวิตก็ไม่ได้ อยากตายก็ไม่ได้ ต้องทนรับโทษทรมานนานแรมเดือนแรมปี มันน่ากลัวยิ่งกว่าการรับโทษที่เลวร้ายที่สุดในราชวงศ์ต้าเว่ย!

"เกาะจูเสิน" สามคำนี้ เป็นเพียงคำธรรมดาทั่วไป แต่กลับมีอิทธิพลต่อผู้คนเหล่านี้อย่างมาก

ฉินซูโหรวยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก

เธอรู้ว่าเซียวเฉวียนคือคนที่กลับออกมาจากที่นั่น

บุคคลที่สามารถหนีรอดออกมาจากเกาะจูเสินเยี่ยงนรกได้...... จะต่างอะไรกับยมบาล?

คำสั่งสอน ข่มขู่ที่มีต่อฉินซูโหรวก่อนหน้านี้นั้นล้วนไร้ประโยชน์ แต่เกาะจูเสินสามคำนี้กลับกำราบเธอลงได้

ริมฝีปากของฉินซูโหรวสั่นเทา น้ำตาคลอเบ้า เธอขัดขืนในใจ แต่ต้องยอมจำนนต่อการบังคับอันแรงกล้าของ เซียวเฉวียน เธอขมิบปากร้องไห้ออกมาว่า "ฉันแต่ง ๆ ...... ฉันไหว้ฟ้าดินแล้วกัน”

ทำไมเซียวเฉวียนถึงมองเธอแบบนั้น!

ต้องเอาเกาะจูเสินมาขู่เธอหรือ?

มันน่ากลัวเกินไป!